Grand Prix-wegrace der Naties 1983

De Grand Prix-wegrace der Naties 1983 was derde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1983. De races werden verreden op 24 april 1983 op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza.

Vlag van Italië Grand Prix des Nations 1983
Officiële naam Gran Premio delle Nazioni 1983
Land Vlag van Italië Italië
Datum 24 april 1983
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
Snelste ronde Vlag van Venezuela Iván Palazzese
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Frankrijk Thierry Espié
Derde Vlag van Duitsland Manfred Herweh
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Spanje Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Italië Ezio Gianola
50 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Tweede Vlag van Italië Claudio Lusuardi
Derde Vlag van Nederland George Looijesteijn

Algemeen

bewerken

De Italiaanse Grand Prix trok slechts 20.000 toeschouwers. Dat was te wijten aan de hopeloos verouderde en vervallen tribunes die bovendien slechts weinig uitzicht op de baan boden. De Italianen kwamen dan ook liever naar de trainingen kijken om op de racedag voor de TV te gaan zitten. De warm-up in de ochtend moest op een natte baan worden gereden, maar tijdens de races was het vrijwel droog. De overmacht van de Amerikanen in de 500cc-klasse manifesteerde zich voor het eerst in deze Grand Prix met een volledig Amerikaans podium.

500cc-klasse

bewerken

Gallina had Franco Uncini al tijdens de 200 mijl van Imola laten experimenteren met een Suzuki XR 40 Gamma 3 frame uit 1982 met een Suzuki XR 40 Gamma 4-blok uit 1983 en liet hem daar ook mee starten. De andere Suzuki-rijders kregen nieuwe frames uit Japan. Voor Randy Mamola leek dat goed uit te pakken. Hij kwam na de eerste ronde door aan de leiding van een groep met Freddie Spencer, Ron Haslam, Marco Lucchinelli, Takazumi Katayama, Kenny Roberts, Raymond Roche en Franco Uncini. Mamola, Spencer, Roberts en Haslam maakten zich los en in de derde ronde nam Roberts de leiding over. Halverwege de race begon Roberts een seconde per ronde uit te lopen. Bij het passeren van een achterblijver maakte hij echter een beoordelingsfout waardoor hij in het gras terechtkwam. Dat wierp hem terug naar de vierde plaats, maar in de laatste ronde viel hij stil met een lege tank. Spencer had de dodelijk vermoeide[1] Mamola achter zich gelaten en won de race. Ron Haslam blies in de laatste ronde zijn motor op terwijl hij op een zekere derde plaats lag. Daardoor werd het podium volledig Amerikaans, want Eddie Lawson nam zijn podiumplaats over.

Uitslag 500cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Freddie Spencer HRC-Honda 45:46.570 2 15
2   Randy Mamola HB-Suzuki +7.660 3 12
3   Eddie Lawson Marlboro-Yamaha +17.750 6 10
4   Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki +24.380 4 8
5   Takazumi Katayama HRC-Honda +33.730 10 6
6   Raymond Roche Honda +42.810 8 5
7   Marc Fontan Sonauto-Yamaha +1:16.300 12 4
8   Sergio Pellandini Suzuki +1:21.860 9 3
9   Barry Sheene Suzuki +1:28.230 11 2
10   Marco Lucchinelli[2] HRC-Honda +1:33.180 5 1
11   Virginio Ferrari Cagiva +1:41.530 24
12   Walter Migliorati Suzuki +1:41.590 14
13   Gustav Reiner Suzuki +1:47.950 18
14   Peter Sjöström Suzuki +1:48.330 34
15   Steve Parrish Yamaha +1 ronde 27
16   Marco Papa Suzuki +1 ronde 19
17   Wolfgang von Muralt Suzuki +1 ronde 28
18   Marco Greco Suzuki +1 ronde 31
19   Lorenzo Ghiselli Suzuki +1 ronde 23
20   Paolo Ferretti Suzuki +1 ronde 22
21   Andreas Hofmann Suzuki +1 ronde 33
22   Leandro Becheroni Suzuki +1 ronde 15
23   Corrado Tuzii Honda +1 ronde 36
24   Christophe Guyot Suzuki +1 ronde 21
25   Franz Kaserer Suzuki +2 ronden 38
26   Peter Huber Suzuki +4 ronden 35
DNF   Kenny Roberts Marlboro-Yamaha Brandstof 1
DNF   Ron Haslam HRC-Honda Motor 7
DNF   Giovanni Pelletier Honda 16
DNF   Ernst Gschwender Suzuki 26
DNF   Dave Dean Suzuki 30
DNF   Boet van Dulmen Suzuki Motor 25
DNF   Alain Röthlisberger Yamaha 32
DNF   Keith Huewen Suzuki 17
DNF   Jack Middelburg Honda Motor 13
DNF   Philippe Coulon Suzuki 20
DNF   Didier de Radiguès Honda 29
DNQ   Jon Ekerold Cagiva
DNQ   Toni Mang HB-Suzuki Blessure
DNQ   Loris Reggiani HB-Gallina-Suzuki Blessure

Top tien tussenstand 500cc-klasse

bewerken
Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Freddie Spencer HRC-Honda 45
2   Kenny Roberts Marlboro-Yamaha 20
  Ron Haslam HRC-Honda
4   Randy Mamola HB-Suzuki 18
5   Marc Fontan Sonauto-Yamaha 17
6   Marco Lucchinelli HRC-Honda 15
7   Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 13
  Eddie Lawson Marlboro-Yamaha
9   Raymond Roche Honda 9
10   Barry Sheene Suzuki 7

250cc-klasse

bewerken

Opnieuw was de 250cc-race de spannendste van de dag. Dat begon eigenlijk al in de trainingen, met de eerste acht binnen 0,6 seconde en de eerste twintig binnen 2 seconden. Carlos Lavado nam de leiding na de start, gevolgd door Patrick Fernandez, maar ze werden allebei gepasseerd door twee Rotax-rijders (Manfred Herweh en Sito Pons) en Lavado's stalgenoot Iván Palazzese. De Bartol van Fernandez verloor vermogen en hij moest de andere vier laten gaan. Uiteindelijk reed Pons samen met Palazzese aan de leiding, gevolgd door Lavado en Wimmer. Pons viel echter en Palazzese kon hem niet meer ontwijken, waardoor de overwinning in de schoot van Lavado geworpen werd. Thierry Espié werd tweede en Wimmer derde. Palazzese kon zijn motor nog oprapen en werd uiteindelijk achtste.

Uitslag 250cc-klasse

bewerken
Pos. Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 41:02.190 9 15
2   Thierry Espié Chevallier-Yamaha +14.330 12
3   Manfred Herweh Real-Rotax +16.290 10
4   Martin Wimmer Mitsui-Yamaha +17.170 8 8
5   Jacques Cornu Hostettler-Yamaha +17.330 6 6
6   Hervé Guilleux Kawasaki +18.190 5
7   Thierry Rapicault Sonauto-Yamaha +20.580 4
8   Iván Palazzese Venemotos-Yamaha +32.520 3 3
9   Dider de Radiguès Chevallier-Yamaha +37.410 2
10   Jean-François Baldé Chevallier-Yamaha +37.890 5 1
11   Reinhold Roth Fath-Yamaha +38.000
12   Bruno Lüscher Yamaha +47.590
13   Tony Head Armstrong-Rotax +47.630
14   Harald Eckl Yamaha +47.850
15   Maurizio Vitali MBA +1:04.340 4
16   Graham Young EMC +1:04.480
17   Karl-Thomas Grässel Yamaha +1:04.920
18   Edwin Weibel Yamaha +1:59.110
DNF   Patrick Fernandez Bimota-Bartol Ketting 1
DNF   Christian Sarron Sonauto-Yamaha Val[3] 2
DNF   Christian Estrosi Pernod Val[3] 4
DNF   Alan Carter Mitsui-Yamaha Val[3]
DNF   Massimo Matteoni Yamaha 7
DNF   Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 10
DNF   Sito Pons JJ Cobas-Rotax Val
DNF   Jean-Louis Tournadre Sonauto-Yamaha
DNF   Roland Freymond Armstrong-Rotax
DNF   Massimo Broccoli Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse

bewerken
Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Jacques Cornu Hostettler-Yamaha 24
2   Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 22
3   Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 19
4   Jean-François Baldé Chevallier-Yamaha 16
  Thierry Rapicault Sonauto-Yamaha
6   Hervé Guilleux Kawasaki 15
  Alan Carter Mitsui-Yamaha
  Manfred Herweh Real-Rotax
9   Thierry Espié Chevallier-Yamaha 14
10   Patrick Fernandez Bimota-Bartol 13

125cc-klasse

bewerken

De Garelli-rijders Ángel Nieto en Eugenio Lazzarini duldden korte tijd Pier Paolo Bianchi, Maurizio Vitali en Ezio Gianola in hun buurt, maar toen ze eenmaal gas gaven gingen ze er samen vandoor. Vitali viel uit door een vastloper, waardoor Bianchi eenvoudig naar de derde plaats leek te rijden. Hij viel echter kort voor het einde waardoor Gianola vlak voor Ricardo Tormo derde werd. In de laatste ronde verbeterde Nieto het ronderecord met ruim drie seconden, waardoor hij ruim voor Lazzarini won.

Uitslag 125cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Ángel Nieto Garelli 39:01.890 1 15
2   Eugenio Lazzarini Garelli +4.090 3 12
3   Ezio Gianola MBA +21.320 6 10
4   Ricardo Tormo MBA +22.870 8
5   Bruno Kneubühler MBA +35.290 9 6
6   Libero Piccirillo MBA +36.180 8 5
7   Fausto Gresini MBA +36.360 4
8   Stefano Caracchi MBA +36.730 3
9   Jean-Claude Selini MBA +36.870 5 2
10   Pierluigi Aldrovandi MBA +46.550 1
11   Lucio Pietroniro MBA +46.650
12   Gerhard Waibel Seel-MBA +46.730
13   Miguel Gonzales MBA +1:12.270
14   Paul Bordes MBA +1:14.220
15   Erich Klein MBA +1:14.460
16   Willy Pérez MBA +1:15.440
17   Johnny Wickström MBA +1:29.040
18   Domenico Brigaglia MBA +1:38.320
19   Henk van Kessel MBA +1:38.320 18
20   Esa Kytölä MBA +2:09.600
21   Anton Straver MBA +3:00.920 12
22   Jacky Hutteau MBA +1 ronde
23   Andreas Sanches-Marin MBA
24   Per-Edvard Carlsson MBA
25   Janez Pintar MBA
DNF   Hans Spaan MBA 37
DNF   Pier Paolo Bianchi Sanvenero Val 2
DNF   August Auinger MBA 7
DNF   Hans Müller Seel-MBA
DNF   Maurizio Vitali MBA Vastloper

Top tien tussenstand 125cc-klasse

bewerken
Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Ricardo Tormo MBA 23
2   Ángel Nieto Garelli 15
3   Jean-Claude Selini MBA 14
4   Eugenio Lazzarini Garelli 12
5   Bruno Kneubühler MBA 10
  Ezio Gianola MBA
  Maurizio Vitali MBA
8   Johnny Wickström MBA 8
9   Thomas Møller-Pedersen MBA 6
10   Jikka Jaakkola MBA 5
  Libero Piccirillo MBA

50cc-klasse

bewerken

De twee snelsten in de training, Stefan Dörflinger en Eugenio Lazzarini, gingen er na de start van de 50cc-race meteen samen vandoor. In de vierde ronde moest Dörflinger in de pit zijn lekke achterband laten vervangen, waardoor Lazzarini het rijk alleen kreeg. Claudio Lusuardi reed alleen op de tweede plaats, gevolgd door George Looijesteijn. Een paar seconden achter hem werd er gevochten om de vierde plaats tussen Reiner Scheidauer, Hans Spaan en Hagen Klein. Dörflinger verloor ruim 2 minuten in de pit, wist zich terug te vechten naar de elfde plaats, maar dat leverde hem geen punten op.

Uitslag 50cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Eugenio Lazzarini Garelli 35:23.140 2 15
2   Claudio Lusuardi Villa +20.160 3 12
3   George Looijesteijn Kreidler +48.970 6 10
4   Reiner Scheidhauer Kreidler +53.290 8 8
5   Hans Spaan Kreidler +54.130 9 6
6   Hagen Klein FKN-Kreidler +54.140 5 5
7   Gerhard Singer Kreidler +1:14.260 4
8   Ingo Emmerich Kreidler +1:22.020 3
9   Jos van Dongen Kreidler +1:22.440 12 2
10   Paul Bordes Moto 2L +1:37.280 1
11   Stefan Dörflinger Kreidler +1:54.530 1
12   Massimo de Lorenzi Minarelli +1:57.750
13   Sandro De Rosa Villa +1:57.880
14   Mario Stocco Kreidler +2:06.960
15   Guido Sala MTK +2:18.700
16   Paolo Priori Paolucci +2:19.010
17   Chris Baert Kreidler +2:51.640
18   Roberto Rosso Minarelli +3:17.790
19   Otto Machinek Kreidler +1 ronde
DNF   Gerhard Bauer Ziegler 4
DNF   Theo Timmer Casal 7
DNF   Joaquín Galí Bultaco 10
DNF   Hans Koopman Kreidler accu 15
DNF   Paul Rimmelzwaan Roton 19

Top tien tussenstand 50cc-klasse

bewerken
Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Eugenio Lazzarini Garelli 27
2   Stefan Dörflinger Kreidler 15
  George Looijesteijn Kreidler
  Hagen Klein FKN-Kreidler
5   Claudio Lusuardi Villa 12
6   Ingo Emmerich Kreidler 11
7   Reiner Scheidhauer Kreidler 8
8   Hans Spaan Kreidler 6
  Paul Rimmelzwaan Roton
10   Paul Bordes Moto 2L 5

Loris Reggiani

bewerken

Loris Reggiani was nog steeds herstellende van de verwondingen die hij had opgelopen bij het ongeluk in de Franse GP, waarbij Iwao Ishikawa verongelukte. Reggiani werd pas in april met een speciaal vliegtuig naar Italië gevlogen.

Toni Mang

bewerken

Ook een andere HB-Suzuki-coureur, Toni Mang, was nog steeds geblesseerd na een ski-ongeval. Hij was in Italië op krukken aanwezig maar kon voor zijn sponsor niet meer doen dan sigaretten uitdelen.

Barry Sheene

bewerken

Barry Sheene was privérijder, maar reed in Italië met een gele HB-stroomlijnkuip, waaruit werd opgemaakt dat hij toch wat steun kreeg van Suzuki Britain (Heron). Maar de achterkant van zijn Suzuki was nog blauw en daar was ruimte gemaakt voor een tweede sponsor: DAF Trucks.

Helène Paci

bewerken

Freddie Spencer ontving zijn overwinningsbeker uit handen van Helène Paci, sinds twee weken de weduwe van Guido Paci, die tijdens de 200 mijl van Imola verongelukt was.

Lekke band

bewerken

De lekke band van Stefan Dörflinger zorgde voor gefronste wenkbrauwen. De Kreidler-coureurs waren net overgestapt van Metzeler op Michelin.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1983
FIM wereldkampioenschap wegrace
35e seizoen (1983)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1983

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1982
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1984