Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika 1984

De Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika 1984 was eerste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1984. De races werden verreden op 24 maart 1984 op het Kyalami Racing Circuit nabij Johannesburg.

Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika 1984
Circuit Kyalami
Land Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Zuid-Afrika
Datum 24 maart 1984
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Frankrijk Raymond Roche
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
250 cc
Poleposition Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
Eerste Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
Tweede Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Derde Vlag van Spanje Sito Pons

Algemeen

bewerken

Vanwege de hoge reiskosten reden in Zuid-Afrika slechts twee klassen, de 250 cc en de 500 cc. Bovendien was de reis onbetaalbaar voor veel privérijders, die al veel geld hadden moeten betalen voor hun Honda RS 500 R-productieracers, waardoor in de 500cc-klasse slechts 19 rijders hadden ingeschreven. In de 250cc-klasse waren echter vijftig inschrijvingen, waaronder een groot aantal Zuid-Afrikanen. Daarom moest er flink gewerkt worden in de trainingen, want er mochten slechts 40 coureurs starten. Na een lange periode van droogte in Zuid-Afrika kwam er eindelijk regen tijdens de laatste trainingen en de races.

500 cc-klasse

bewerken

Omdat het circuit tijdens de 250cc-race droger was geworden stond de helft van het 500cc-veld op slicks en de andere helft op intermediates. Vlak voor de start begon het weer te regenen en men stelde de start met 25 minuten uit om de banden te laten wisselen. Zonder de geblesseerde Freddie Spencer nam Boet van Dulmen heel even de leiding, maar al snel werd hij gepasseerd door Didier de Radiguès en Eddie Lawson. De Radiguès nam veel risico's en schoof een paar keer vervaarlijk weg, maar Lawson gleed door aquaplaning ook twee keer bijna van de baan. De Radiguès schrok van zijn eigen schuivers en liet Lawson gaan. Raymond Roche kwam De Radiguès ook nog voorbij, net als de slecht gestarte Barry Sheene, die een geweldige inhaalrace had gereden. Lawson won met een ruime voorsprong, terwijl Sheene slechts 0,3 seconde achter Roche over de streep kwam. Hij maakte een dure fout door Roche voor een achterblijver aan te zien en niet de moeite te nemen hem te passeren. Roche op zijn beurt had de laatste ronden heel voorzichtig gereden en niet op de pitsignalen gelet, waardoor hij niet wist dat Sheene hem op de hielen zat.

De training
De nieuwe Honda NSR 500 viercilinder leek het beste wapen voor de wereldtitel, maar juist de moderne techniek schakelde Freddie Spencer al in de trainingen uit. Nadat hij de snelste tijd had gereden, anderhalve seconde sneller dan de concurrentie, liet hij een nieuwe achterband monteren. Terwijl hij die uiterst rustig aan het inrijden was braken de carbonfiber spaken uit zijn achterwiel. Spencer viel en kneusde zijn linkervoet en zijn enkelbanden werden opgerekt, waardoor hij niet kon starten. Eddie Lawson moest in de eerste trainingen zijn nieuwe Yamaha OW 76 nog inrijden en kon pas een snelle tijd zetten toen de baan al nat was. Daardoor startte hij als elfde. Omdat Takazumi Katayama nog herstellende was van een val in het vorige seizoen, kreeg Raymond Roche een fabrieksblok van HRC, waarmee hij de tweede trainingstijd zette.
1. Freddie Spencer HRC-Honda 1:26.57
2. Raymond Roche HRC-Honda[1] 1:28.29
3. Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 1:28.33
4. Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki 1:28.37
5. Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 1:28.43
6. Ron Haslam HRC-Honda 1:28.43
7. Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 1:28.84
8. Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda 1:29.12
9. Reinhold Roth Fath-Honda 1:29.20
10. Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 1:29.55

Uitslag 500cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1   Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 30 53:22.4 11 15
2   Raymond Roche HRC-Honda[1] 30 +12.6 2 12
3   Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 30 +12.9 7 10
4   Didier de Radiguès Chevallier-Honda 30 +15.8 2 8
5   Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki 30 +1:04.0 4 6
6   Massimo Broccoli Honda 30 +1:29.6 13 5
7   Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 29 +1 ronde 10 4
8   Christian Le Liard Chevallier-ELF-Honda 29 +1 ronde 16 3
9   Chris Guy Honda 29 +1 ronde 12 2
10   Brett Hudson Suzuki 28 +2 ronden 15 1
11   Reinhold Roth Honda 26 +4 ronden 9
12   Dimitrios Papandreou Yamaha 24 +6 ronden 19
13   Klaus Klein Suzuki 23 +7 ronden 18

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
  Marco Lucchinelli Cagiva 13 Opgave[2] 17
  Ron Haslam HRC-Honda 11 Val 6
  Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 9 Ontsteking 3
  Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 6 Opgave[2] 5
  Gustav Reiner Honda 2 14

Niet gestart

bewerken
Coureur Merk Oorzaak Grid
  Freddie Spencer HRC-Honda Blessure[3] 1
  Takazumi Katayama HRC-Honda Blessure[4] DNQ
  Randy Mamola HRC-Honda DNQ
  Wayne Gardner Honda DNQ
  Rob McElnea Heron-Suzuki DNQ
  Tadahiko Taira Yamaha DNQ
  Keith Huewen Honda DNQ
  Leandro Becheroni Suzuki DNQ
  Wolfgang von Muralt Suzuki DNQ
  Fabio Biliotti Honda DNQ
  Roger Marschall Honda DNQ
  Eero Hyvärinen Suzuki DNQ
  Armando Errico Suzuki DNQ
  Hervé Moineau Cagiva DNQ

250cc-klasse

bewerken

Snelste trainer Mario Rademeyer had niets aan zijn poleposition toen zijn Yamaha bij de start niet op toeren wilde komen. De Marlboro-rijders hadden een zeer verschillende start: Alan Carter was als snelste weg terwijl Wayne Rainey als laatste weg was omdat zijn machine niet wilde starten. Ook Hervé Guilleux kwam met zijn geleende Chevallier-Yamaha slecht weg. Carter behield de leiding zes ronden lang, maar had al problemen omdat zijn motorfiets soms wegschoof op de natte baan. De regen was echter gestopt en er ontstond een smal droog spoor. Daardoor begonnen de regenbanden sneller te slijten, waardoor Alan Carter ver terugviel. Na zes ronden nam Patrick Fernandez de leiding over, maar in de negende ronde was Guilleux van de 33 plaats naar de koppositie opgerukt. Hij viel echter, waardoor Sito Pons moest afremmen om hem te ontwijken en Patrick Fernandez aan de leiding kwam. Zo ging het halverwege de race tussen Patrick Fernandez, Sito Pons en Christian Sarron. Daaruit bleek dat de Michelin-banden beter bestand waren tegen de omstandigheden dan de banden van Dunlop. Tegen het einde nam Fernandez een flinke voorsprong op Sarron, die Pons wist af te schudden en in de laatste ronde inliep op Fernandez, maar niet voldoende om nog te winnen.

De training
De Zuid-Afrikaan Mario Rademeyer reed niet alleen de snelste tijd, hij brak ook het ronderecord. Wayne Rainey kwam ten val toen hij moest remmen voor Carlos Lavado, die een gele vlag voorgehouden kreeg. Rainey moest vier hechtingen in een pink laten zetten. Iván Palazzese kon dit incident net ontwijken, maar Lavado kwam ook ten val, zonder gevolgen. Tony Head kon niet starten omdat hij bij een val in de training een diepe armwond opliep.
1. Mario Rademeyer Yamaha 1:31.13
2. Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1:31.89
3. Iván Palazzese Venemotos-Yamaha 1:32.31
4. Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha 1:32.33
5. Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 1:32.55
6. Christian Sarron Sonauto-Yamaha 1:32.55
7. Thierry Rapicault Sonauto-Yamaha 1:32.75
8. Jean-François Baldé Pernod 1:32.98
9. Martin Wimmer Yamaha 1:33.06
10. Jean-Louis Guignabodet Yamaha 1:33.12

Uitslag 250cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Patrick Fernandez Yamaha 47:10.1 15 15
2   Christian Sarron Sonauto-Yamaha +1.1 6 12
3   Sito Pons JJ Cobas-Rotax +3.4 19 10
4   Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax +19.4 12 8
5   Toni Mang HB-Yamaha +27.0 25 6
6   Karl-Thomas Grässel Fath-Yamaha +38.9 37 5
7   Jean-François Baldé Pernod +44.5 8 4
8   Iván Palazzese Venemotos-Yamaha +46.6 3 3
9   Carlos Lavado Venemotos-Yamaha +48.7 2 2
10   Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha +55.6 4 1
11   Mario Rademeyer Yamaha +55.7 1
12   Martin Wimmer Yamaha +1:20.4 9
13   Jean-Michel Mattioli Chevallier-Yamaha +1:32.6 11
14   Stéphane Mertens Yamaha +1 ronde 16
15   Thierry Espié Chevallier-Beko +1 ronde 18
16   Jacques Cornu Yamaha +1 ronde 22
17   Jean-Louis Guignabodet Yamaha +1 ronde 10
18   Jacques Bolle Pernod +1 ronde 20
19   Jimmy Rodger Yamaha +1 ronde 21
20   David Emond Yamaha +1 ronde 14
21   Klaus-Peter Baller Yamaha +1 ronde 31
22   Danny Bristol Yamaha +1 ronde 22
23   Chas Mortimer Armstrong +2 ronden 34
24   Barry Kerr Yamaha +4 ronden 36

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak Grid
  Kevin Hellyer Yamaha Val 17
  Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha Versnellingsbak[5] 5
  Harald Eckl Rotax Val 13
  Loris Reggiani Kawasaki 27
  Thierry Rapicault Sonauto-Yamaha Val 7
  Leonard Alan Dibon Yamaha 26
  Richard Hubin Yamaha Opgave[6] 29
  Russell Wood Yamaha 30
  Hervé Guilleux Chevallier-Yamaha Val 24
  Ronan Schulz Yamaha 32
  Dave Estment Honda 33
  Roland Freymond Yamaha Val 35

Niet gestart

bewerken
Coureur Merk Oorzaak Grid
  Warren Bristol Yamaha Blessure[7] 28
  Guy Bertin MBA DNQ
  Fausto Ricci Yamaha DNQ
  Andy Watts EMC-Rotax DNQ
  Donnie McLeod Yamaha DNQ
  Teruo Fukuda Yamaha DNQ
  Siegfried Minich Yamaha DNQ
  Maurizio Vitali MBA DNQ
  Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax DNQ
  Tony Head Armstrong-Rotax Blessure DNQ

Bandenproblemen

bewerken

Toen de 500cc-race in de stromende regen van start moest gaan hadden enkele coureurs een groot probleem. Boet van Dulmen had al tijdens de trainingen ontdekt dat de regenbanden van Michelin niet voldeden en moest noodgedwongen op intermediates starten, maar Klaus Klein en Gustav Reiner hadden helemaal geen keuze en moesten op slicks van start gaan.

Regenrijders?

bewerken

Er waren coureurs die als echte regenrijders te boek stonden, maar daar waren de Amerikanen niet bij. Zij reden in eigen land nooit in de regen, maar presteerden nu boven verwachting. Wayne Rainey had ook nog de pech dat hij nog nooit een duwstart had gemaakt, maar vocht zich in de 250cc-race van de laatste naar de zevende plaats tot hij uitviel. Eddie Lawson reed pas voor de tweede keer in de regen, maar deed dat veel beheerster dan zijn Honda-concurrenten en won de 500cc-race. Boet van Dulmen kon goed overweg met een natte baan, maar miste een vrij zekere podiumplaats omdat hij op intermediates moest starten.

Te warm, te koud

bewerken

Suzuki voorzag zeer hoge temperaturen in Kyalami en tijdens de trainingen werden de Gallina-machines van Sergio Pellandini en Franco Uncini én de 1983-Heron-machine van Barry Sheene voorzien van een extra radiateur in het zitje. Op zaterdag (de racedag) kwamen die machines in de regen nauwelijks aan de 60 °C en moest men de radiateurs weer afplakken om de normale bedrijfstemperatuur te halen.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1983
FIM wereldkampioenschap wegrace
36e seizoen (1984)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1984

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika 1983
Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika 1985