Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1988

De Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1988 was de veertiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1988. De races werden verreden op 28 augustus 1988 op het Automotodrom Brno nabij Brno. In deze Grand Prix werden de wereldtitels in de 500cc-klasse en de zijspanklasse beslist. Voor de 80cc-klasse, de 125 cc klasse en de zijspanklasse eindigde het seizoen met deze Grand Prix.

Vlag van Tsjechië Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1988
Officiële naam Grand Prix CSSR Brno
Land Vlag van Tsjechië Tsjecho-Slowakije
Datum 28 augustus 1988
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van Australië Wayne Gardner
Eerste Vlag van Australië Wayne Gardner
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Snelste ronde Vlag van Spanje Juan Garriga
Eerste Vlag van Spanje Juan Garriga
Tweede Vlag van Spanje Sito Pons
Derde Vlag van Italië Luca Cadalora
125 cc
Poleposition Vlag van Nederland Hans Spaan
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Spanje Julián Miralles
Derde Vlag van Nederland Hans Spaan
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Spanje Àlex Crivillé
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Gavin Simmons
Tweede Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Derde Vlag van Zwitserland Markus Egloff/Vlag van Zwitserland Urs Egloff

Algemeen bewerken

Argentijnse en Braziliaanse GP's bewerken

Op vrijdagavond vielen berichten uit Zuid-Amerika als een schaduw over de trainingen, met name voor de rijders uit de 250- en de 500cc-klasse. De organisatie van de Argentijnse Grand Prix had gemeld dat het nieuwe asfalt niet geschikt was, waardoor er niet gereden kon worden. Ze had zelfs het lef te vragen om op het oude, niet-gehomologeerde circuit te rijden, maar dat circuit had in het seizoen 1987 al bijna tot een rijdersstaking geleid. De FIM, de IRTA en coureurs wijdden er nog een vergadering aan, maar rijden op het oude circuit sloten ze allemaal uit. Er was echter een tweede probleem: de reiskosten zouden verdeeld worden tussen de Argentijnen en de GP van Brazilië, een bedrag van ca. 750.000 dollar. Als de Brazilianen niet bereid waren deze kosten alleen te dragen kwam ook die Grand Prix op losse schroeven te staan. Dan zou de wereldtitel in de 500cc-klasse al beslist zijn, want Eddie Lawson had 23 punten voorsprong op Wayne Gardner, die in Brno slechts 20 punten zou kunnen scoren. Uiteindelijk stelden de IRTA, Rothmans, Marlboro en andere sponsors zich garant voor (een bijdrage in) de reiskosten. Gardner behield daardoor een kleine kans op de wereldtitel en in de 250cc-klasse werd de spanning ook weer wat groter, want daar zaten slechts 9 punten tussen Sito Pons en Juan Garriga.

Toni Mang bewerken

Toni Mang had besloten zijn carrière te beëindigen, mede door zijn slecht herstellende sleutelbeenbreuk. Zijn fabrieks-Honda's gaf hij aan Jochen Schmid en Helmut Bradl, maar voor aanvang van de races op zondag reed hij nog een afscheidsronde samen met zijn collega's uit de 250cc-klasse. Dat werd door het publiek zeer gewaardeerd, want traditiegetrouw bestond dat in Brno voor een groot deel uit inwoners van de DDR, die er plezier in schepten West-Duitse rijders extra aan te moedigen. Mang was in die zin de opvolger geworden van Dieter Braun, die in de DDR ook bijzonder populair was.

500cc-klasse bewerken

De training bewerken

Wayne Gardner trainde ruim een seconde sneller dan Wayne Rainey, Christian Sarron, Niall Mackenzie, Eddie Lawson en Kevin Schwantz, die weer wat snelheid gevonden leek te hebben na de teleurstellende Zweedse GP. Lawson moest in de race tweede worden om wereldkampioen te worden, en was niet erg gelukkig met de vele Honda-rijders om hem heen.

Trainingstijden bewerken

Pos Coureur Merk Tijd
1.   Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 2"05'55
2.   Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"06'80
3.   Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"06'86
4.   Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 2"07'05
5.   Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 2"07'20
6.   Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 2"07'39
7.   Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 2"07'46
8.   Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 2"07'48
9.   Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 2"07'55
10.   Randy Mamola Cagiva 2"07'79

De race bewerken

Vanaf de derde startij schoot Tadahiko Taira dankzij een enorm valse start naar voren. Hij was al op volle snelheid toen hij de eerste startrij voorbij schoot, maar Wayne Gardner stelde snel orde op zaken. Hij reed de hele race alleen aan de leiding. Eddie Lawson zat in een grote achtervolgende groep met Taira, Christian Sarron, Didier de Radiguès, Wayne Rainey, Kevin Schwantz, Pierfrancesco Chili, Randy Mamola en Kevin Magee. Van al zijn Yamaha-collega's had Lawson weinig plezier. Alleen Sarron maakte wat ruimte voor hem, maar vooral Rainey en Magee boden veel tegenstand. Zij waren weliswaar Yamaha-fabriekscoureurs, maar op de eerste plaats van het team van Kenny Roberts, terwijl Lawson voor Giacomo Agostini uitkwam. Toch wist Lawson de tweede plaats en daarmee de wereldtitel te grijpen.

Uitslag 500cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 49"11'06 1 20
2   Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 49"12'97 5 17
3   Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 49"13'54 2 15
4   Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 49"26'74 7 13
5   Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha 49"30'97 11 11
6   Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 49"40'50 4 10
7   Ron Haslam ELF-HRC-Honda 50"08'50 15 9
8   Rob McElnea Pepsi-Suzuki 50"09'30 13 8
9   Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 50"10'42 14 7
10   Fabio Barchitta Katayama-ELF-HRC-Honda 50"57'02 17 6
11   Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha 50"57'20 18 5
12   Marco Papa Honda 51"11'50 20 4
13   Alessandro Valesi Honda 51"11'70 23 3
14   Peter Lindén Honda +1 ronde 28 2
15   Bruno Kneubühler Honda +1 ronde 21 1
16   Fabio Biliotti Honda +1 ronde 22
17   Wolfgang von Muralt Suzuki +1 ronde 24
18   Silvo Habat Honda +1 ronde 33
19   Manfred Fischer Hein Gericke-Honda +1 ronde 26
20   Rachel Nicotte Chevallier-Honda +1 ronde 30
21   Karl Truchsess Honda +1 ronde 19
22   Niggi Schmassmann Honda +1 ronde 32
23   Claus Wulff Honda +1 ronde 34
24   Pavol Dekánek Honda +2 ronden 37

Niet gefinished bewerken

Coureur Merk Oorzaak Grid
  Eddie Laycock Honda 27
  Daniel Amatriaín Honda Opgave 31
  Randy Mamola Cagiva Ontsteking 10
  Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha Val 3
  Raymond Roche Cagiva Opgave 16
  Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha Val 9
  Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki Zuiger 6
  Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha Versnellingsbak 8
  Josef Doppler Honda Opgave 36
  Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda Koppeling 12
  Simon Buckmaster Honda Val 25

Niet gestart bewerken

Coureur Merk Oorzaak Grid
  Rudolf Zeller Honda 35
  Andreas Leuthe Suzuki 29

Niet gekwalificeerd bewerken

Coureur Merk
  Larry Vacondio Suzuki
  Harry Heutmekers Suzuki
  Ian Pratt Suzuki
  Imrich Majoros Suzuki
  Marian Troliga Suzuki
  Franz Schopf Suzuki
  Michael Wild Suzuki
  Petr Hlavatka Suzuki

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda Blessure[1]
  Malcolm Campbell ELF-Honda
  Gustav Reiner Hein Gericke-Honda Blessure
  Maarten Duyzers HDJ-Honda
  Mike Baldwin Katayama-ELF-Honda
  Steve Manley Suzuki
  Massimo Broccoli Cagiva
  Donnie McLeod Honda

Top tien tussenstand 500cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Ptn
1   Eddie Lawson (wereldkampioen) Agostini-Marlboro-Yamaha 232
2   Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 212
3   Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 189
4   Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 138
5   Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 128
6   Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 113
7   Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 112
8   Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 104
9   Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 101
10   Rob McElnea Pepsi-Suzuki 74

250cc-klasse bewerken

De training bewerken

Dominique Sarron reed weliswaar de snelste trainingstijd voor Juan Garriga, maar de tijden lagen dicht bij elkaar. Zesde man Luca Cadalora zat nog binnen één seconde. Tussen de rivalen Sito Pons en Juan Garriga zat slechts 0,05 seconde. De nieuwe protegees van Toni Mang, Jochen Schmid en Helmut Bradl, moesten nog wennen aan hun nieuwe Honda NSR 250's en stonden slechts op de 14e en de 18e startplaats.

Trainingstijden bewerken

Pos Coureur Merk Tijd
1.   Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 2"09'60
2.   Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 2"10'14
3.   Sito Pons Campsa-HRC-Honda 2"10'19
4.   Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 2"10'46
5.   Reinhold Roth HB-HRC-Honda 2"10'54
6.   Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 2"10'60
7.   Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 2"10'86
8.   Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 2"11'41
9.   Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"11'53
10.   Loris Reggiani Aprilia-Rotax 2"11'54

De race bewerken

Dominique Sarron profiteerde niet lang van zijn poleposition, want enkele kilometers na het vertrek kwam hij al ten val. Met een beschadigde machine kon hij wel nog verder rijden. Juan Garriga had een slechte start, maar begon aan een spectaculaire inhaalrace en na vier ronden zat hij al achter Sito Pons. Luca Cadalora reed tamelijk alleen op de derde plaats. In de achtste ronde nam Garriga de leiding, maar Pons wist hem een aantal malen terug te halen. Uiteindelijk koos Pons voor de zekerheid van de tweede plaats. Zijn puntenvoorsprong op Garriga slonk tot zes punten, maar daarmee zou hij in de Braziliaanse GP aan de derde plaats genoeg hebben om wereldkampioen te worden.

Uitslag 250cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 43"54'72 2 20
2   Sito Pons Campsa-HRC-Honda 43"58'41 3 17
3   Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 44"05'20 6 15
4   Loris Reggiani Aprilia-Rotax 44"05'81 10 13
5   Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 44"06'12 4 11
6   Reinhold Roth HB-HRC-Honda 44"06'43 5 10
7   Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 44"10'03 7 9
8   Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 44"24'81 1 8
9   Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 44"24'91 8 7
10   Jochen Schmid Rothmans-HRC-Honda[2] 44"25'77 14 6
11   Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 44"30'15 9 5
12   Helmut Bradl Rothmans-HRC-Honda[2] 44"32'75 18 4
13   Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 44"39'97 16 3
14   Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax 44"47'07 13 2
15   Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax 44"47'39 19 1
16   Stefano Caracchi Honda 44"47'50 12
17   Iván Palazzese Yamaha 44"47'75 17
18   Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha 44"48'14 11
19   Javier Cardelús Aprilia-Rotax 45"04'30 23
20   Gary Cowan Yamaha 45"15'62 30
21   Jean-François Baldé Défi-Rotax 45"16'43 24
22   Urs Lüzi Honda 45"17'15 27
23   Jean-Francois Foray Yamaha 45"17'50 29
24   Manfred Herweh Levior-Yamaha 45"18'03 22
25   René Delaby Yamaha 45"19'63 31
26   Paolo Casoli Pileri-AGV-Garelli 45"20'17 25
27   Jean-Michel Mattioli Docshop-Yamaha 45"22'07 20
28   Maurizio Vitali Gazzaniga-Rotax 45"31'40 26
29   Massimo Matteoni Yamaha 45"39'09 33
30   Hans Becker Yamaha 45"43'17 36
31   Andreas Preining Aprilia-Rotax 45"43'30 28
32   Kevin Mitchell Yamaha 46"02'02 34

Niet gefinished bewerken

Coureur Merk Oorzaak Grid
  August Auinger Aprilia-Rotax 15
  Urs Jücker Yamaha 32
  Hans Lindner Honda 35
  Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax Opgave[3] 21

Niet gekwalificeerd bewerken

Coureur Merk
  Alberto Puig Honda
  Alain Bronec Honda
  Piero Pedone Aprilia-Rotax
  Guy Bertin Yamaha
  Thomas Bacher Rotax
  Siegfried Minich Yamaha
  Bernard Haenggeli Honda
  Bruno Bonhuil Honda
  Roland Busch Yamaha
  Thierry Rapicault Fior-Rotax
  Dario Marchetti Rotax
  Andrea Brasini MBA
  Jan Bartunek Jawa

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Blessure/gestopt
  John Kocinski Roberts-Lucky Strike-Yamaha
  Jim Filice HRC-Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Ptn
1   Sito Pons Campsa-HRC-Honda 216
2   Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 210
3   Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 160
4   Reinhold Roth HB-HRC-Honda 145
5   Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 138
6   Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 136
7   Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 96
8   Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 87
9   Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 62
10   Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 61

125cc-klasse bewerken

De training bewerken

Hans Spaan reed zijn derde poleposition van het seizoen maar net als in de 250cc-klasse lagen de tijden erg dicht bij elkaar. In de race zou de belangstelling vooral uitgaan naar Spaan en Julián Miralles, die nog vochten om de derde plaats in het wereldkampioenschap, nu de eerste twee plaatsen al vaststonden.

Trainingstijden bewerken

Pos Coureur Merk Tijd
1.   Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 2"19'15
2.   Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 2"19'22
3.   Corrado Catalano Aprilia-Rotax 2"19'62
4.   Adi Stadler Honda 2"19'96
5.   Lucio Pietroniro Honda 2"20'00
6.   Ezio Gianola Honda 2"20'03
7.   Stefan Prein Honda 2"20'40
8.   Taru Rinne Honda 2"20'47
9.   Gastone Grassetti Honda 2"20'53
10.   Heinz Lüthi Honda 2"20'59

De race bewerken

Julián Miralles startte als snelste, terwijl Hans Spaan meteen terugviel naar de vijftiende plaats. Voor Miralles zag het er op dat moment goed uit, want hij moest acht punten goedmaken op Spaan om derde in het kampioenschap te worden en reed nu vooraan met stalgenoot Jorge Martínez en Ezio Gianola. Spaan begon echter aan een inhaalrace en toen hij in de negende ronde Fausto Gresini en Corrado Catalano passeerde was hij al vierde. Gianola viel echter terug en Miralles en Martínez speelden een spelletje dat voor het publiek op een echte race moest lijken. Ze probeerden Spaan uit de tent te lokken door hem in het schijngevecht te betrekken, maar Spaan wist dat de derde plaats genoeg was om ook derde in het wereldkampioenschap te worden. Nu had de hulp van Martínez aan Miralles ook geen zin meer en Martínez pakte de overwinning. Taru Rinne kon haar achtste startplaats niet waarmaken: al in de eerste ronde kwam ze ten val.

Uitslag 125cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 39"50'94 2 20
2   Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 39"51'12 13 17
3   Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 39"51'29 1 15
4   Corrado Catalano Aprilia-Rotax 39"56'52 3 13
5   Ezio Gianola Honda 39"57'07 6 11
6   Robin Milton Honda 40"05'76 12 10
7   Stefan Prein Honda 40"07'14 7 9
8   Alex Bedford Honda 40"14'33 18 8
9   Lucio Pietroniro Honda 40"15'00 5 7
10   Allan Scott Honda 40"15'15 24 6
11   Gastone Grassetti Honda 40"15'28 9 5
12   Ian McConnachie Cagiva 40"15'43 16 4
13   Adi Stadler Honda 40"15'73 4 3
14   Heinz Lüthi Honda 40"15'97 10 2
15   Jussi Hautaniemi Honda 40"16'22 27 1
16   Alfred Waibel Waibel-Honda 40"35'75 26
17   Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 40"36'19 32
18   Bady Hassaine Honda 40"36'41 25
19   Jean-Claude Selini Honda 40"37'19 23
20   Gerhard Waibel Honda 40"37'53 21
21   Koji Takada Fukuda-Honda 40"38'28 15
22   Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 40"39'68 37
23   Flemming Kistrup Honda 40"40'56 29
24   Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 40"48'61 17
25   Pier Paolo Bianchi Cagiva 40"55'36 14
26   Juan Ramon Bolart JJ Cobas-Rotax 41"02'26 28
27   Paolo Scappini Honda 41"14'61 35
28   Johnny Wickström Honda 41"41'80 22

Niet gefinished bewerken

Coureur Merk Oorzaak Grid
  Fausto Gresini Pileri-AGV-Garelli 36
  Emilio Cuppini Honda 11
  Stefan Dörflinger Marlboro-Honda 30
  Luis Miguel Reyes Pileri-AGV-Garelli 20
  Jörg Seel Seel 19
  Mandy Fischer Rotax 34
  Thierry Feuz Ferac-Rotax 33
  Manuel Hernández Honda 31
  Taru Rinne Honda Val 8

Niet gekwalificeerd bewerken

Coureur Merk
  Hubert Abold Honda
  Krysztof Galatowicz Honda
  Robin Appleyard Honda
  Mike Leitner LCR-Rotax
  Jos van Dongen Honda
  Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi
  Karl Dauer Hummel
  Håkan Olsson Honda
  Christian Le Badezet Honda
  Alfred Gangelberger Hummel
  Paul Bordes Honda
  Marco Cipriani Honda
  Serge Julin Rotax
  Javier Debón Rotax
  K.D. Kindle Honda
  Fernando Gonzales JJ Cobas-Rotax
  Stuart Edwards Rotax
  Dario Marchetti Rotax
  Peter Baláz Honda
  M. Sedlak Honda

Top tien eindstand 125cc-klasse bewerken

Pos. Coureur Team/merk Punten
1   Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 197
2   Ezio Gianola Honda 168
3   Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 110
4   Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 104
5   Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 69
6   Gastone Grassetti Honda 66
7   Adi Stadler Honda 63
8   Stefan Prein Honda 59
9   Lucio Pietroniro Honda 56
10   Gerhard Waibel Honda 52

80cc-klasse bewerken

De training bewerken

Dat Stefan Dörflinger de tweede trainingstijd reed gaf hem weer hoop op een goed resultaat. Tot dit moment leidden de drie Derbi-coureurs Jorge Martínez, Àlex Crivillé en Manuel Herreros het kampioenschap en Dörflinger was slechts vijfde. De 80cc-klasse had echter een pauze van vijf weken gehad die Dörflinger kennelijk goed besteed had. Herreros en Crivillé deden het zelfs slecht met de tiende en de veertiende trainingstijd. Peter Öttl, vierde in het kampioenschap, nam niet deel.

Trainingstijden bewerken

Pos Coureur Merk Tijd
1.   Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 2"24'38
2.   Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 2"24'48
3.   Jörg Seel Seel 2"26'60
4.   Bogdan Nikolov Krauser 2"27'06
5.   Günter Schirnhofer Krauser 2"28'21
6.   Károly Juhász Krauser 2"28'34
7.   Jos van Dongen Rekro-Casal 2"28'60
8.   János Szabó Krauser 2"28'72
9.   Jaime Mariano JJ Cobas-Rotax 2"28'77
10.   Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 2"28'86

De race bewerken

Nu hij al zeker was van het dubbelkampioenschap 80- en 125 cc trad Jorge Martínez met een ander doel aan: het evenaren van het aantal overwinningen dat zijn teamchef Ángel Nieto met Derbi had gehaald. Als hij deze race zou winnen zou hij het aantal van 90 overwinningen evenaren. Martínez ging samen met Stefan Dörflinger aan de leiding, gevolgd door Àlex Crivillé en Herri Torrontegui. Manuel Herreros viel al snel uit door een defecte zuiger. Na een gevecht met Dörflinger won Martínez voor Dörflinger, die daardoor opschoof naar de derde plaats in het wereldkampioenschap. Crivillé werd derde en definitief tweede in het wereldkampioenschap, maar het was de laatste race die hij voor Derbi zou rijden.

Uitslag 80cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 31"45'82 1 20
2   Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 31"46'06 2 17
3   Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 32"07'22 14 15
4   Károly Juhász Krauser 32"07'31 6 13
5   Giuseppe Ascareggi BBFT 32"07'78 12 11
6   Bogdan Nikolov Krauser 32"21'36 4 10
7   Gabriele Gnani Gnani 32"21'60 11 9
8   Bert Smit Krauser 32"30'22 16 8
9   Günter Schirnhofer Krauser 32"30'51 5 7
10   René Dünki Krauser 32"44'21 13 6
11   Adrie Nijenhuis Timmer-Samson-Casal 32"44'33 22 5
12   Janez Pintar Eberhardt 32"44'58 21 4
13   János Szabó Krauser 32"49'54 8 3
14   Heinz Paschen Kiefer 32"52'49 17 2
15   Jacques Bernard Fantic 33"08'13 27 1
16   Reiner Koster LCR-Casal 33"08'68 19
17   Kees Besseling CJB 33"10'90 18
18   Herri Torrontegui Autisa 33"16'50 15
19   Stuart Edwards Casal 33"31'83 26
20   Jaime Mariano JJ Cobas-Rotax 33"37'55 9
21   Hagen Klein Ziegler 33"43'21 24
22   Paolo Priori Krauser 33"46'64 31
23   Alojz Pavlič Seel 33"46'91 34
24   Thomas Engl GPE 33"55'44 32
25   Javier Arumi Krauser 34"05'69 30
26   Peter Tibori Casal 34"07'28 35
27   Lionel Robert SPR 34"07'47 36
28   Stefan Brägger Casal +1 ronde 20

Niet gefinished bewerken

Coureur Merk Oorzaak Grid
  Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi Zuiger 10
  Hans Koopman Ziegler Kettingaandrijving 23
  Matthias Ehinger Krauser 28
  Jörg Seel Seel 3
  Michael Gschwander Seel 29
  Serge Julin Casal 25
  Paul Bordes RB 33
  Jos van Dongen Rekro-Casal Val 7

Niet gekwalificeerd bewerken

Coureur Merk
  Otto Krmiček Casal
  Jan Vanecek Krauser
  Kvetoslav Samák Casal
  Chris Baert Casal
  Eduard Klimek RG
  Otto Machinek OM-Spezial
  Zbynek Havrda Honda
  Nicola Casadei Casal
  T. Kauhanen Casal

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Peter Öttl Pichler-Krauser Blessure
  Ian McConnachie Autisa Geen machine[4]
  Rainer Kunz Ziegler
  Hubert Abold Krauser

Top tien eindstand 80cc-klasse bewerken

Pos. Coureur Team/merk Ptn.
1   Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 137
2   Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 90
3   Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 77
4   Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 69
5   Peter Öttl Pichler-Krauser 65
6   Bogdan Nikolov Krauser 55
7   Károly Juhász Krauser 54
8   Jos van Dongen Rekro-Casal 47
9   Giuseppe Ascareggi BBFT 46
10   Gabriele Gnani Gnani 36

Zijspanklasse bewerken

Met alleen deze race nog te gaan hadden Rolf Biland en Kurt Waltisperg achttien punten voorsprong op Steve Webster en Tony Hewitt. Dat betekende dat Biland slechts veertiende hoefde te worden om zijn wereldtitel veilig te stellen. Hij hoefde zich geen zorgen te maken, want zijn Krauser was de snelste en betrouwbaarste machine van het hele veld. Hij had tot nu toe alle polepositions gehaald en zes van de acht races gewonnen. Bovendien was Tony Hewitt tijdens de Lucky Strike Racing Day op het circuit van Zandvoort geblesseerd geraakt waardoor Webster moest terugvallen op de diensten van de bakkenist van Paul Atkinson, Gavin Simmons, die pas zijn vierde WK-race reed. Zo begon Webster aan een tamelijk kansloze missie: Biland moest eigenlijk uitvallen en Webster moest dan ook nog zelf winnen met een - op dit niveau - onervaren bakkenist.

De training bewerken

In de training was er voor Rolf Biland nog niets aan de hand. Zoals men wel gewend was reed hij ruim een seconde sneller dan Steve Webster en ruim twee seconden sneller dan Egbert Streuer. Toch was er veel respect voor het aanpassingsvermogen van Webster en zijn invaller-bakkenist Gavin Simmons, die niet onderdeed voor vaste passagier Tony Hewitt. Mike Krauser presenteerde een nieuwe motor, de eerste tweetaktmotor met brandstofinjectie, in de combinatie van Fritz en Hubert Stölzle, die zich niet binnen de top tien wisten te kwalificeren.

Trainingstijden bewerken

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1.   Rolf Biland   Kurt Waltisperg LCR-Krauser 2"08'28
2.   Steve Webster   Gavin Simmons LCR-Krauser 2"09'49
3.   Markus Egloff   Urs Egloff BP-LCR-ADM 2"09'67
4.   Egbert Streuer   Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 2"10'55
5.   Masato Kumano   Markus Fährni LCR-Yamaha 2"11'01
6.   Alain Michel   Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 2"11'39
7.   Alfred Zurbrügg   Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 2"12'70
8.   Yoshisada Kumagaya   Peter Lindén Windle-Yamaha 2"13'12
9.   Bernd Scherer   Thomas Schröder BSR-Krauser 2"13'17
10.   Rolf Steinhausen   Bruno Hiller Busch-ADM 2"13'36

De race bewerken

Voor de race vertelde Rolf Biland dat hij had gedroomd dat zijn hele zijspancombinatie tijdens de race uit elkaar viel. Dat was het enige scenario dat hem nog van de wereldtitel af kon houden. Dan moest Steve Webster wel winnen en die ging er bij de start dan ook als eerste vandoor, gevolgd door Markus Egloff, Rolf Biland en Egbert Streuer. De gebroeders Egloff vielen al snel terug en de strijd om de leiding ging tussen Webster en Streuer. Biland nam genoegen met de derde positie, want hij mocht zelfs veertiende worden om de wereldtitel te grijpen. Na de negende ronde kwam Biland echter veel te langzaam als achtste langs de finish. Hij had alleen de derde versnelling over en aan het einde van de tiende ronde gaf die ook de geest en Biland kwam vlak voor de streep tot stilstand. Nu hing zijn wereldtitel af van de dadendrang van Egbert Streuer en Bernard Schnieders, die geen boodschap hadden aan de titelaspiraties van Webster en probeerden hun eerste overwinning van het seizoen te scoren. Webster sloeg echter elke aanval af, soms wat over de grens, maar Streuer had daar geen probleem mee. Hij werd tweede en verklaarde na de race dat hij zelf net zo brutaal gereden zou hebben als het om de wereldtitel ging. Webster won met zijn invaller-bakkenist Gavin Simmons en werd wereldkampioen toen hij de eindstreep passeerde. Daar zat Rolf Biland met afgewend hoofd te wachten.

Uitslag zijspanklasse bewerken

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1   Steve Webster   Gavin Simmons LCR-Krauser 37'14"88 2 20
2   Egbert Streuer   Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha +0"45 4 17
3   Markus Egloff   Urs Egloff BP-LCR-ADM +18"16 3 15
4   Masato Kumano   Markus Fährni LCR-Yamaha +28"17 5 13
5   Alain Michel   Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser +28"63 6 11
6   Bernd Scherer   Thomas Schröder BSR-Krauser +1'04"13 9 10
7   Fritz Stölzle   Hubert Stölzle LCR-Krauser 9
8   Derek Jones   Peter Brown LCR-Yama 8
9   Yvan Nigrowsky   Martial Charpentier Seymaz-JPX 7
10   Werner Kraus   Oliver Schuster Busch-? 6
11   Wolfgang Stropek   Wolfgang Bock LCR-Krauser 5
12   Barry Brindley   Graham Rose LCR-Yamaha 4
13   Clive Stirrat   Simon Prior LCR-Yamaha 3
14   Theo van Kempen   Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha 17 2
15   Jean-Louis Millet   Claude Debroux LCR-Yamaha 1
16   René Progin   Yvan Hunziker Seymaz-Krauser
17   Rolf Steinhausen   Bruno Hiller Busch-ADM 10
18   Judd Drew   Chris Plant Yamaha +1 ronde
19   Dennis Bingham   Gary Irlam LCR-Yamaha +1 ronde
20   Gary Thomas   Eckart Rösinger LCR-Krauser +1 ronde
21   Hans Hügli Onbekend Onbekend +2 ronden
22 Weber Onbekend Onbekend +2 ronden

Niet gefinished bewerken

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
  Rolf Biland   Kurt Waltisperg LCR-Krauser Versnellingsbak 1
  Alfred Zurbrügg   Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 7
  Yoshisada Kumagaya   Peter Lindén Windle-Yamaha 8

Top tien eindstand zijspanklasse bewerken

Pos. Coureur Bakkenist Team/merk Ptn.
1   Steve Webster   Tony Hewitt en
  Gavin Simmons
LCR-Krauser 156
2   Rolf Biland   Kurt Waltisperg LCR-Krauser 154
3   Egbert Streuer   Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 97
4   Alain Michel   Jean-Marc Fresc LCR-Krauser 93
5   Markus Egloff   Urs Egloff BP-LCR-ADM 79
6   Derek Jones   Peter Brown LCR-Yamaha 69
7   Alfred Zurbrügg   Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 64
8   Masato Kumano   Markus Fährni LCR-Yamaha 61
9   Bernd Scherer   Thomas Schröder BSR-Krauser 54
10   Steve Abbott   Shaun Smith Windle-Yamaha 53

Trivia bewerken

Taru Rinne bewerken

Terwijl de 250- en 500cc-coureurs zich op zaterdagavond nog druk maakten over het al of niet doorgaan van de GP van Argentinië, vierden hun 125cc-collega's de twintigste verjaardag van Taru Rinne. Met haar achtste startplaats kreeg ze ook veel aandacht van de pers, want ze had in dit seizoen als eerste vrouw al punten gescoord en had ook in de vorige race een goede trainingstijd gereden. Een dag later was het al voorbij in de eerste ronde omdat Taru ten val kwam.

Károly Juhász bewerken

Károly Juhász eindigde als vierde in de race en als zevende in het wereldkampioenschap. Hij besloot na vijftien jaar te stoppen met racen.

Gavin Simmons bewerken

Gavin Simmons reed als bakkenist samen met Paul Atkinson in het Europees kampioenschap wegrace, maar stelde zichzelf zo nu en dan beschikbaar als invaller voor geblesseerde bakkenisten in het WK. Na zijn goede prestatie in deze Grand Prix vroeg men zich af of hij Tony Hewitt, de vaste bakkenist van Steve Webster wellicht verdrongen had, maar Simmons wist wel beter. Hij ging weer aan het werk in de chocoladefabriek in York. Daar was Steve Webster ooit ontslagen omdat hij te veel tijd aan het race besteedde.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1988
FIM wereldkampioenschap wegrace
40e seizoen (1988)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Brazilië 1988

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1987
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1989