Grand Prix-wegrace van Zweden 1981

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1981 was de dertiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1981. De races werden verreden op 15 en 16 augustus 1981 op de Scandinavian Raceway nabij Anderstorp (Jönköpings län).

Vlag van Zweden Grand Prix-wegrace van Zweden 1981
Grand Prix-wegrace van Zweden 1981
Officiële naam Grand Prix of Sweden 1981
Land Vlag van Zweden Zweden
Datum 15 en 16 augustus 1981
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Tweede Vlag van Nederland Boet van Dulmen
Derde Vlag van Nederland Jack Middelburg
250 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Toni Mang
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Toni Mang
Tweede Vlag van Zwitserland Roland Freymond
Derde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Argentinië Hugo Vignetti
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Tweede Vlag van Frankrijk Guy Bertin
Derde Vlag van Venezuela Iván Palazzese
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson

Algemeen bewerken

De coureurs kwamen voor het eerst na vier jaar weer in Anderstorp, nadat de Zweedse Grand Prix drie jaar in Karlskoga was georganiseerd en in 1980 door financiële problemen helemaal was afgelast. Ook dit jaar ontstonden er veel problemen, om te beginnen op donderdag voor de races, toen de teams uit Finland arriveerden en niet naar binnen mochten. Uiteindelijk kreeg elk team slechts vier toegangskaarten voor het rennerskwartier, terwijl diezelfde kaarten tegen de FIM-regels in wel aan het publiek werden verkocht. Er waren nauwelijks strobalen aangebracht en de palen van de vanghekken waren zo rot dat ze bij aanraking afbraken. De teams moesten betalen voor een aansluiting op het elektriciteitsnet en de planning van de trainingen en races gaf ook problemen, vooral omdat de 500cc-klasse na een race met viertakt- superbikes moest rijden. Die lekten olie op de baan waardoor ook al in de Belgische GP problemen waren ontstaan. Uiteindelijk legde een rijdersdelegatie betaande uit Kenny Roberts, Randy Mamola, Graeme Crosby, Kork Ballington, Marc Fontan, Christian Sarron, Franco Uncini, Jack Middelburg en Boet van Dulmen onder dreiging van een rijdersstaking een aantal eisen op tafel. De laatste wereldtitels, in de 500cc-klasse en de zijspanklasse, werden in Zweden beslist.

500 cc bewerken

De 125cc-rijders hadden een droog spoor op het natte circuit gereden, maar echt goed opdrogen deed de baan niet en voor de start van de 500cc-klasse druppelde het weer hier en daar. De bandenkeuze was dan ook lastig en de meesten kozen voor intermediates. De strijd om het wereldkampioenschap was nog open: als Randy Mamola zou winnen moest Marco Lucchinelli ten minste vijfde worden en Mamola nam bij de start de leiding, terwijl Lucchinelli heel slecht wegkwam. Mamola was echter geen liefhebber van regenraces en bovendien lekte er olie uit zijn voorvork, waardoor hij al snel terugviel. Jack Middelburg kwam aan de leiding, op enige afstand gevolgd door Boet van Dulmen, Kork Ballington, Kenny Roberts en Graeme Crosby, maar Barry Sheene sloot na een inhaalrace ook bij deze groep aan. Van Dulmen sloot bij Middelburg aan, maar Sheene wist ze allebei te passeren en won de race, voor Van Dulmen en Middelburg. Mamola was afgezakt naar de dertiende plaats, Roberts had opgegeven omdat hij de verkeerde banden had gekozen en Lucchinelli ging geen enkel gevecht aan en werd slechts negende, maar daarmee was hij wel wereldkampioen.

Uitslag 500 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Barry Sheene Yamaha 55'24"041 15
2   Boet van Dulmen Yamaha 55'24"862 12
3   Jack Middelburg Suzuki 56'02"560 10
4   Kork Ballington Kawasaki 8
5   Graeme Crosby Suzuki 6
6   Marc Fontan Yamaha 5
7   Franco Uncini Suzuki 4
8   Seppo Rossi Suzuki 3
9   Marco Lucchinelli Suzuki 2
10   Bernard Fau Suzuki 1
13   Randy Mamola Suzuki
DNF   Kenny Roberts Yamaha Opgave[1]
DNF   Guido Paci Yamaha Val

Top 10 WK-stand na deze race (eindstand) bewerken

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1   Marco Lucchinelli (wereldkampioen) Suzuki 105
2   Randy Mamola Suzuki 94
3   Kenny Roberts Yamaha 74
4   Barry Sheene Yamaha 72
5   Graeme Crosby Suzuki 68
6   Boet van Dulmen Yamaha 64
7   Jack Middelburg Suzuki 60
8   Kork Ballington Kawasaki 43
9   Marc Fontan Yamaha 25
10   Hiroyuki Kawasaki Suzuki 19

250 cc bewerken

Roland Freymond en Jean-Marc Toffolo reden twee ronden lang aan de leiding in Zweden, maar Toffolo viel met zijn slecht sturende Armstrong-Rotax uiteindelijk terug naar de elfde plaats. Toni Mang nam de leiding over en daarna was de strijd om de eerste posities tamelijk saai: Mang had een ruime voorsprong op Freymond, die op zijn beurt weer ver voor Jean-Louis Guignabodet en Jean-François Baldé lag. Die werden aangevallen door Paolo Ferretti, die de Ad Maiora van de geblesseerde Maurizio Massimiani reed. Ferretti moest echter afhaken door problemen met zijn versnellingsbak.

Uitslag 250 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Toni Mang Kawasaki 43'59"233 15
2   Roland Freymond Ad Maiora 44'15"272 12
3   Jean-François Baldé Kawasaki 44'17"915 10
4   Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 8
5   Jean-Louis Tournadre Bimota-Yamaha 6
6   Christian Estrosi Pernod[2] 5
7   Martin Wimmer Yamaha 4
8   Didier de Radiguès Yamaha 3
9   Richard Schlachter Yamaha 2
10   Bengt Elgh Yamaha 1
11   Jean-Marc Toffolo Armstrong-Rotax
12   Alan North Yamaha
DNF   Paolo Ferretti Ad Maiora[3] Versnellingsbak
DNF   Patrick Fernandez Bimota-Yamaha Val
DNF   André Gouin Yamaha Val
DNS   Maurizio Massimiani Ad Maiora Blessure
DNS   Carlos Lavado Yamaha Blessure

Top 10 WK-stand na deze race bewerken

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1   Toni Mang (wereldkampioen) Kawasaki 145
2   Jean-François Baldé Kawasaki 93
3   Roland Freymond Ad Maiora 60
4   Carlos Lavado Yamaha 56
5   Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 43
6   Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 32
7   Martin Wimmer Yamaha 30
8   Richard Schlachter Yamaha 25
9   Thierry Espié Chevallier-Yamaha/Pernod 24
  Jean-Louis Tournadre Bimota-Yamaha

125 cc bewerken

Ángel Nieto was al wereldkampioen en had besloten op vakantie te gaan, maar zijn teamgenoot Loris Reggiani moest wel starten om zijn tweede plaats in het kampioenschap veilig te stellen. Pier Paolo Bianchi kon alleen door een overwinning de tweede plaats overnemen, maar dan had Reggiani aan de achtste plaats genoeg om dat te voorkomen. De race startte op een natte baan en Reggiani reed heel even aan de leiding. Voor hem had het geen zin om risico's te nemen en Ricardo Tormo kon juist heel goed uit de voeten met deze omstandigheden. Zijn teamgenoot Guy Bertin was eigenlijk de kopman van het Sanvenero-team, maar kon Tormo niet bijhouden. Reggiani werd vijfde, maar finishte achter Bianchi, zodat hij zeker was dat zijn tweede plaats in het kampioenschap behouden bleef.

Uitslag 125 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Ricardo Tormo Sanvenero 47'19"219 15
2   Guy Bertin Sanvenero 47'45"946 12
3   Iván Palazzese MBA 46'51"313 10
4   Pier Paolo Bianchi MBA 8
5   Loris Reggiani Minarelli 6
6   Anton Straver MBA 5
7[4]   Hugo Vignetti MBA 4
8   Hans Müller MBA 3
9   Johnny Wickström Morbidelli 2
10   Erich Klein MBA 1
13   Boy van Erp MBA
DNF   Jacques Bolle Motobécane Motor
DNF   Maurizio Vitali MBA Val
DNF   Jean-Claude Selini MBA Val
DNF   Gerhard Waibel MBA Val
DNS   Ángel Nieto Minarelli Vakantie[5]

Top 10 WK-stand na deze race (eindstand) bewerken

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1   Ángel Nieto (wereldkampioen) Minarelli 140
2   Loris Reggiani Minarelli 95
3   Pier Paolo Bianchi MBA 84
4   Hans Müller MBA 58
5   Jacques Bolle Motobécane 55
6   Guy Bertin Sanvenero 40
7   Iván Palazzese MBA 37
8   Maurizio Vitali MBA 36
  Ricardo Tormo Sanvenero
10   Hugo Vignetti MBA 30

Zijspannen bewerken

Met vijftien punten voorsprong in het klassement hoefde Rolf Biland slechts vóór Alain Michel en Jock Taylor te blijven om zich wereldkampioen te mogen noemen. Taylor was weliswaar als snelste weg, maar werd meteen ingehaald door zowel Biland als Michel. Veel spanning was er daarna niet meer, want ook de achtervolgende combinaties reden met grote onderlinge verschillen. Egbert Streuer lag met invaller Raimo Leppänen op de zevende plaats toen een powervalve stuk ging. Dat was voorzien: hij had een extra kabeltje gemaakt om de powervalve open te houden als dat zou gebeuren. Dat kabeltje brak echter ook. Na een reparatie in de pit werden Streuer/Leppänen toch nog negende.

Uitslag zijspannen bewerken

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1   Rolf Biland   Kurt Waltisperg LCR-Yamaha 40'16"4 15
2   Alain Michel   Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha 40'24"2 12
3   Jock Taylor   Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 40'53"8 10
4   Masato Kumano   Kunio Takeshima LCR-Yamaha 8
5   Werner Schwärzel   Andreas Huber Seymaz-Yamaha 6
6   Derek Jones   Brian Ayres Ireson-Yamaha 5
7   Michel Vanneste   Serge Vanneste Seymaz-Yamaha 4
8   Patrick Thomas   Jean-Marc Fresc Seymaz-Yamaha 3
9   Egbert Streuer   Raimo Leppänen LCR-Yamaha 2
10   Jesco Höckert   Thomas Riedel Busch-Yamaha 1

Top 10 WK-stand na deze race bewerken

Pos Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn
1   Rolf Biland (wereldkampioen)   Kurt Waltisperg
(wereldkampioen)
LCR-Yamaha 112
2   Alain Michel   Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha 94
3   Jock Taylor   Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 87
4   Derek Jones   Brian Ayres Ireson-Yamaha 43
  Werner Schwärzel   Andreas Huber Seymaz-Yamaha
6   Masato Kumano   Kunio Takeshima LCR-Yamaha 34
7   Michel Vanneste   Serge Vanneste Seymaz-Yamaha 26
8   Egbert Streuer   Bernard Schnieders
  Johan van der Kaap
  Kenny Williams
  Raimo Leppänen
LCR-Yamaha 19
9   Trevor Ireson   Clive Pollington Ireson-Yamaha 18
10   Mick Boddice   Chas Birks Yamaha 16

Trivia bewerken

Geld bewerken

In 1980 was de Zweedse Grand Prix afgelast wegens financiële problemen, maar in 1981 had het publiek ook niet veel reden om naar het circuit te komen. Veel wereldtitels waren al beslist, de toegangsprijs bedroeg omgerekend 36 Euro en daarvoor kreeg men op zondag slechts drie klassen te zien, want de 250cc-klasse had al op zaterdag gereden.

Bakkenisten bewerken

Tijdens de trainingen kreeg Johan van der Kaap, de vervanger van bakkenist Bernard Schnieders, last van zijn schouder. Bij controle bleek dat het sleutelbeen dat hij een jaar eerder had gebroken opnieuw een breuk vertoonde. Egbert Streuer vond in het rennerskwartier Raimo Leppänen, die samen met zijn rijder Kalevi Rakko geen start had gekregen. De samenwerking verliep goed, ondanks het feit dat Leppänen uitsluitend Fins sprak. De start was zelfs uitstekend: ze waren als derde weg. Dat lag volgens Streuer geheel aan Leppänen:"Jeetje, wat kan die vent duwen…".

Fabrieksracer bewerken

Boet van Dulmen beschikte over een semi-fabrieks Yamaha OW 53, maar vlak voor de laatste training duwden een aantal monteurs opeens de fabrieks-Yamaha OW 54 van de geblesseerde testrijder Ikujiro Takaï zijn tent in. Boet reed een aantal ronden met de machine, maar een top-tienklassering zat er niet in en hij kwalificeerde zich met de OW 53. Samen met Takaï en een aantal monteurs probeerde hij de afstelling van de OW 54 aan te passen, maar het hele rijwielgedeelte was afgesteld voor de 25 kg lichtere Takaï en Boet besloot in de race zijn eigen motorfiets te gebruiken. Er was ook geen hoop voor de volgende (laatste) Grand Prix, want de OW 54 werd naar Japan gevlogen.

Vakantie bewerken

Omdat hij de wereldtitel al op zak had was Ángel Nieto op vakantie gegaan, maar dat werd hem door een aantal collega's niet in dank afgenomen. Vooral zijn landgenoot Ricardo Tormo vond het respectloos voor het publiek, maar bovendien was Nieto rijdersvertegenwoordiger bij de FIM en daarom nodig toen de organisatie in Zweden niet op orde bleek.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1981
FIM wereldkampioenschap wegrace
33e seizoen (1981)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1981

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1979
Grand Prix-wegrace van Zweden Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1982