Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1984

De Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1984 was de tiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1984. De races werden verreden op 5 augustus 1984 op het Silverstone circuit nabij Silverstone (Northamptonshire). Tijdens deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 125cc-klasse beslist.

Vlag van Verenigd Koninkrijk Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1984
Circuit Silverstone (De plattegrond is ouder, omdat in 1975 een chicane werd gecreëerd bij Woodcote. Deze werd echter bij motorraces niet gebruikt, waardoor deze plattegrond de juiste situatie weergeeft.)
Officiële naam Marlboro British Grand Prix
Land Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Datum 5 augustus 1984
Organisator FIM / ACU
500 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Raymond Roche
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Eerste Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Manfred Herweh
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Eerste Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts
Derde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
125 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Snelste ronde Vlag van Spanje Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini
Derde Vlag van Italië Fausto Gresini
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Tweede Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Derde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber

Algemeen bewerken

De Britse Grand Prix werd bezocht door 54.000 toeschouwers, die eigenlijk in alle klassen spannende races te zien kregen. Het ontbreken van Freddie Spencer (gebroken sleutelbeen) werd goedgemaakt door Randy Mamola, die de viercilinder Honda NSR 500 naar de eerste plaats reed. Manfred Herweh leek de 250cc-race te winnen tot hij in de voorlaatste bocht viel, Ángel Nieto verzekerde zich van zijn dertiende wereldtitel en Egbert Streuer/Bernard Schnieders leverden een flink gevecht met Rolf Biland/Kurt Waltisperg. De Britten hadden wellicht gehoopt op goede prestaties van Ron Haslam, Barry Sheene en Rob McElnea, maar de beste Britse prestatie werd geleverd door de jonge amateur Andy Watts, die met een grotendeels Britse machine (EMC met een Spondon-frame) bijna de 250cc-race won. Op de racedag was het droog, maar op de laatste trainingsdag had het hard geregend, waardoor de trainingstijden van vrijdag niet meer verbeterd konden worden.

500cc-klasse bewerken

De training bewerken

HRC had uitgerekend dat juist het circuit van Silverstone uitermate geschikt was voor de sterke Honda NSR 500 viercilinder, die tot dat moment alleen door Freddie Spencer ingezet was. Het was inmiddels duidelijk dat Spencer, die in Laguna Seca een sleutelbeen gebroken had, niet zou kunnen starten en ook niet kon deelnemen aan de Zweedse GP. Het was voor de andere HRC-rijders zaak om te voorkomen dat Eddie Lawson veel punten zou scoren, omdat de wereldtitelstrijd anders al beslist zou zijn voordat Spencer weer fit was. Daarom kregen Randy Mamola en Ron Haslam de opdracht en privérijder Raymond Roche het verzoek met de NSR 500 te trainen. Didier de Radiguès kreeg net als in de Belgische Grand Prix een driecilinder NS 500-fabrieksmotor voor zijn Chevallier-ELF-Honda. Yamaha had het gevaar gezien en machines klaar staan voor eerste rijder Eddie Lawson, maar ook voor Wayne Rainey en Tadahiko Taira en er ging zelfs een gerucht dat Kenny Roberts persoonlijk de belangen van Lawson zou komen verdedigen. Dit bleef allemaal achterwege nu Spencer niet kon starten. Lawson startte met Dunlop-diagonaalbanden, terwijl Michelin (en daarmee Honda) al radiaal-achterbanden had. Steeds meer Honda viercilinders kwamen uit de vrachtauto's, maar Randy Mamola, Raymond Roche en Ron Haslam moesten erg aan de machines wennen. Raymond Roche had met zijn eigen Honda RS 500 R met een fabrieks-NS 500 driecilinder in het frame al een snelle ronde gereden. Met de viercilinder NSR 500 viel hij in Abbey Curve, maar hij bracht de machine rijdend terug naar de pit. Toch kon hij de tijd met de driecilinder niet verbeteren. Dat kon trouwens niemand, zodat Roche vanaf poleposition mocht starten. De tests met de viercilinder kostten veel tijd, waardoor ook de andere Honda-rijders problemen kregen. Uiteindelijk reed Haslam slechts de vijfde tijd en Mamola de vierde. Didier de Radiguès stond met een driecilinder op de tweede startplaats. Eddie Lawson nam genoegen met de derde tijd. Voor de race koos alleen Randy Mamola voor de viercilinder-Honda.

Trainingstijden bewerken

Pos Coureur Merk Tijd
1.   Raymond Roche HRC-Honda 1"28'80
2.   Didier de Radiguès Chevallier-ELF-HRC-Honda 1"29'90
3.   Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1"29'71
4.   Randy Mamola HRC-Honda 1"29'91
5.   Ron Haslam HRC-Honda 1"30'41
6.   Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 1"30'97
7.   Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 1"31'48
8.   Paul Lewis Suzuki 1"31'48
9.   Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 1"31'85
10.   Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 1"31'88

De race bewerken

Verdeling Honda-motoren bewerken

(gekleurde achtergrond: officieel HRC-Honda-fabriekscoureur)

Coureur Frame Motor Banden
Randy Mamola Fabrieks-HRC-Honda NSR 500 Michelin
Ron Haslam Fabrieks-HRC-Honda NS 500 Michelin
Takazumi Katayama Fabrieks-HRC-Honda NS 500 Michelin
Raymond Roche Fabrieks-HRC-Honda NS 500 Michelin
Wayne Gardner Productie-Honda RS 500 R Fabrieks-HRC-Honda NS 500 Dunlop
Didier de Radiguès Fabrieks-Chevallier Fabrieks-HRC-Honda NS 500 Dunlop

Dat Raymond Roche tijdens de 8 uur van Suzuka een rib gebroken had belette hem niet vanaf poleposition te starten. "Rocket" Ron Haslam deed zijn bijnaam eer aan door - zoals zo vaak - een bliksemstart te maken, in eerste instantie gevolgd door Barry Sheene, die echter al snel werd gepasseerd door Didier de Radiguès. In de derde ronde kwam de groep met Randy Mamola, Eddie Lawson, Raymond Roche en Barry Sheene dichter bij de beide kopmannen. In de negende ronde kwamen Mamola, Lawson, Haslam en De Radiguès aan de leiding en zij lieten de rest achter zich, met uitzondering van Roche, die in die ronde uitviel. Een grote groep achterblijvers brak het viertal in tweeën: Mamola en Lawson vechtend om de leiding, Haslam en De Radiguès om de derde plaats. In de voorlaatste ronde moest Lawson afhaken en Mamola won. Haslam hoefde De Radiguès niet te verslaan want die viel in de laatste ronde uit door een gebroken ketting.

Uitslag 500cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Randy Mamola HRC-Honda 42"18'64 4 15
2   Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 42"21'09 3 12
3   Ron Haslam HRC-Honda 42"36'90 5 10
4   Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 42"54'55 6 8
5   Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 42"55'11 7 6
6   Wayne Gardner Honda 43"07'89 13 5
7   Rob McElnea Heron-Suzuki[1] 43"28'42 12 4
8   Takazumi Katayama HRC-Honda 43"28'45 19 3
9   Roger Marshall Honda 43"28'58 14 2
10   Christian Le Liard Chevallier-ELF-Honda 43"32'96 22 1
11   Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 43"33'19 10
12   Reinhold Roth Fath-Honda 43"43'78 15
13   Keith Huewen Suzuki 43"48'94 29
14   Mark Salle Suzuki 43"49'06 25
15   Paul Iddon Suzuki 43"49'36 28
16   Steve Parrish Yamaha 43"50'89 18
17   Mick Grant Suzuki +1 ronde 17
18   Fabio Biliotti Honda +1 ronde 21
19   Boet van Dulmen Bakker-Suzuki +1 ronde[2] 9
20   Trevor Nation Suzuki +1 ronde 37
21   Graham Wood Yamaha +1 ronde 26
22   Simon Buckmaster Suzuki +1 ronde 35
23   Rob Punt Suzuki +1 ronde 36
24   Mile Pajic[3] SNRT-Honda +1 ronde 42
25   Massimo Broccoli Honda +1 ronde 38
26   Louis-Luc Maisto Honda +2 ronden 43
27   Paolo Ferretti Suzuki +2 ronden 40
28   Christoph Bürki Suzuki +2 ronden 39
29   Lorenzo Ghiselli Suzuki +2 ronden 33
30   Alan Irwin Suzuki +6 ronden 41

Niet gestart bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Hervé Moineau Cagiva Blessure[4]

Niet gefinisht bewerken

Coureur Merk Oorzaak Grid
  Didier de Radiguès Chevallier-ELF-HRC-Honda Ketting 2
  David Griffith Suzuki 34
  Paul Lewis Suzuki Val 8
  Wolfgang von Muralt Suzuki 16
  Klaus Klein Suzuki 23
  Gary Lingham Suzuki 31
  Leandro Becheroni Suzuki Val 11
  Henk van der Mark SNRT-Honda Ontsteking 32
  Raymond Roche HRC-Honda Aandrijving[5] 1
  Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki 20
  Roger Burnett Suzuki 30
  Joey Dunlop Honda 24

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Freddie Spencer HRC-Honda Blessure[6]
  Chris Guy Honda Gestopt[7]
  Tadahiko Taira Yamaha
  Massimo Broccoli Honda
  Eero Hyvärinen Suzuki
  Brett Hudson Yamaha
  Gustav Reiner Honda Blessure[8]
  Marco Lucchinelli Cagiva

Top tien tussenstand 500cc-klasse bewerken

Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 119
2   Randy Mamola HRC-Honda 96
3   Freddie Spencer HRC-Honda 87
4   Raymond Roche HRC-Honda /
Honda
75
5   Ron Haslam HRC-Honda 67
6   Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 34
7   Wayne Gardner Honda /
HRC-Honda
23
8   Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 19
8   Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda /
Chevallier-ELF-HRC-Honda
18
10   Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 17

250cc-klasse bewerken

De training bewerken

De spanning was in de 250cc-klasse nog steeds te snijden. Jean-François Baldé was precies een seconde trager dan Manfred Herweh, maar tussen Baldé en de vijftiende tijd van Stéphane Mertens zat ook maar een seconde. De snelheid van Herweh deed het ergste vrezen voor de race, maar Baldé hoopte eindelijk eens een goed resultaat te behalen voor Pernod.

Trainingstijden bewerken

Pos Coureur Merk Tijd
1.   Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 1"33'26
2.   Jean-François Baldé Pernod 1"34'26
3.   Christian Sarron Sonauto-Yamaha 1"34'31
4.   Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1"34'34
5.   Martin Wimmer Yamaha 1"34'40
6.   Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 1"34'45
7.   Sito Pons JJ Cobas-Rotax 1"34'54
8.   Guy Bertin MBA 1"34'59
9.   Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha 1"34'66
10.   Harald Eckl Rotax 1"34'67

De race bewerken

Manfred Herweh had niets aan zijn poleposition toen hij in plaats van een duwstart een stepstart, zittend op de machine maakte. Hij was als voorlaatste weg, terwijl Andy Watts met zijn EMC met Spondon-frame even de leiding nam. Die werd binnen enkele honderden meters overgenomen door Carlos Lavado. In de vijfde ronde maakte Watts een klein foutje dat hem terugwierp in de achtervolgende groep, maar op hetzelfde moment verscheen Herweh aan het achterwiel van Lavado en hij nam meteen de leiding over. De achtervolgers (o.a. Martin Wimmer, Sito Pons, Toni Mang, Thierry Espié, Jean-François Baldé en Christian Sarron) slokten Lavado op, maar Herweh ging er alleen vandoor. De gevechten in de achtervolgende groep zorgden ervoor dat Herweh weg kon lopen, maar toen Sarron het heft in handen nam werd het gat weer gedicht. Herweh bleef in de groep van acht hangen tot de laatste ronde, toen hij met gemak weer weg leek te lopen. Hij keek regelmatig om en zag het gat groter worden, maar in de voorlaatste bocht (Abbey) schoof zijn voorwiel weg en viel hij. Nu volgde een spectaculaire finish met Sarron als eerste, Watts tweede en Lavado derde.

Uitslag 250cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Christian Sarron Sonauto-Yamaha 38"03'90 3 15
2   Andy Watts EMC-Rotax 38"04'14 11 12
3   Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 38"04'37 4 10
4   Jean-François Baldé Pernod 38"04'54 2 8
5   Martin Wimmer Yamaha 38"04'64 5 6
6   Sito Pons JJ Cobas-Rotax 38"04'65 7 5
7   Harald Eckl Rotax 38"15'76 10 4
8   Jean-Michel Mattioli Sonauto-Yamaha 38"16'01 21 3
9   Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 38"28'67 18 2
10   Teruo Fukuda Yamaha 38"28'70 14 1
11   Toni Mang HB-Yamaha 38"28'88 16
12   Herbert Besendörfer Yamaha 38"28'89 12
13   Jacques Bolle Pernod 38"30'85 29
14   Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 38"31'38 19
15   Donnie McLeod Yamaha 38"45'90 32
16   Thierry Rapicault Yamaha 39"00'45 24
17   Karl-Thomas Grässel Fath-Yamaha 39"01'16 25
18   Siegfried Minich Yamaha 39"01'23 28
19   Patrick Fernandez Yamaha 39"04'62 27
20   Paul Tinkler Yamaha 39"11'98 39
21   René Delaby Yamaha 39"28'28 42
22   Graeme McGregor EMC-Rotax 39"32'95 34
23   Bruno Lüscher Yamaha 39"32'96 35
24   Jean-Louis Guignabodet Yamaha 39"33'18 41
25   Graham Young Rotax +1 ronde 33
26   Gary Noël EMC-Rotax +1 ronde 37
27   Manfred Obinger Yamaha +1 ronde 40
28   Niall Mackenzie Armstrong-Rotax +1 ronde 26

Niet gefinisht bewerken

Coureur Merk Oorzaak Grid
  Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax Val 1
  Guy Bertin MBA 8
  Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha 9
  Richard Hubin Yamaha 13
  Stéphane Mertens Yamaha Val 15
  Thierry Espié Chevallier-Yamaha Motor 17
  Roland Freymond Honda 20
  Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax Motor 6
  August Auinger MBA 22
  Tony Head Rotax
  Peter Hubbard Rotax
  Iván Palazzese Venemotos-Yamaha

Niet gekwalificeerd bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Fausto Ricci Yamaha
  Loris Reggiani Kawasaki
  Mar Schouten Yamaha

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk
  Mario Rademeyer Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse bewerken

Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Christian Sarron Sonauto-Yamaha 97
2   Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 70
3   Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 61
4   Toni Mang HB-Yamaha 58
  Sito Pons JJ Cobas-Rotax
6   Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 40
7   Martin Wimmer Yamaha 39
8   Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 29
9   Guy Bertin MBA 20
  Jean-François Baldé Pernod

125cc-klasse bewerken

De training bewerken

Opmerkelijk genoeg stond de snelste Garelli met Eugenio Lazzarini slechts op de vijfde startplaats, terwijl het merk toch op het punt stond de wereldtitel binnen te halen. Dat Ángel Nieto niet hoog stond was normaal: hij was in de races zo snel dat hij niet veel aandacht besteedde aan de startpositie. Fausto Gresini, de beoogde opvolger van Lazzarini, werd slechts tiende. Daardoor stonden de MBA's van Bruno Kneubühler, August Auinger, Jean-Claude Selini en Henk van Kessel op de eerste vier startplaatsen.

Trainingstijden bewerken

Pos Coureur Merk Tijd
1.   Bruno Kneubühler MBA 1"39'54
2.   August Auinger Bartol-MBA 1"39'57
3.   Jean-Claude Selini MBA 1"39'99
4.   Henk van Kessel MBA 1"40'32
5.   Eugenio Lazzarini Garelli 1"40'46
6.   Maurizio Vitali MBA 1"40'61
7.   Ángel Nieto Garelli 1"40'67
8.   Stefano Caracchi MBA 1"41'01
9.   Hans Müller MBA 1"41'10
10.   Fausto Gresini Garelli 1"41'25

De race bewerken

Er ontstond nogal wat consternatie na de opwarmronde van de 125cc-klasse toen Ángel Nieto met een afgebroken clip-on op de grid terugkeerde. Wedstrijdleider Vernon Cooper probeerde nog het "drie minuten"-bord te tonen, maar de rijders vonden dat de start moest worden uitgesteld om het stuur van Nieto te repareren. Nieto had het vaak voor hen opgenomen als er problemen met organisatoren waren geweest en ook het publiek wilde de twaalfvoudig wereldkampioen aan het werk zien. Veteraan Chas Mortimer overtuigde Cooper en de start werd dus een kwartier uitgesteld. Fausto Gresini had de beste start, maar op Farm Straight stelde August Auinger orde op zaken en hij reed lang aan de leiding van de race. Achter hem vond voor de zoveelste keer de "Nieto-show" plaats; Ángel Nieto die met veel handgebaren probeerde orders te geven aan Fausto Gresini. Terwijl Nieto aansluiting zocht met Auinger droeg hij Gresini op in zijn slipstream te blijven, zodat ze samen naar voren gingen. Na een paar ronden vond ook Eugenio Lazzarini aansluiting, zodat er een viermans kopgroep ontstond. Gresini mocht even op de tweede plaats rijden, maar toen hij het achterwiel van Auinger niet kon bereiken nam Nieto het weer over en binnen een halve ronde hing de Garelli-trein weer achter Auinger. Een achterblijver gaf Auinger opnieuw een kleine voorsprong en dit keer kon alleen Nieto het gat weer dichtrijden. Auinger bezweek onder de druk en kwam halverwege de race ten val, maar de steeds omkijkende Nieto miste plotseling ook Lazzarini, die met een kapotte ontsteking was uitgevallen. Vanaf dat moment had Nieto aan de tweede plaats genoeg om voor de dertiende keer wereldkampioen te worden, maar zijn werk als regisseur was nog niet voorbij. Nog steeds gaf hij tekens aan Gresini, want hij zag een achtervolgend duo naderen: Jean-Claude Selini en Bruno Kneubühler. Nieto moest zelf uit hun greep blijven en liet Gresini achter. Die werd inderdaad ingerekend, maar hij werd achter Selini nog wel derde. Nieto was nu definitief wereldkampioen 125 cc.

Uitslag 125cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Ángel Nieto Garelli 33"43'58 7 15
2   Jean-Claude Selini MBA 33"49'21 3 12
3   Fausto Gresini Garelli 33"49'51 10 10
4   Bruno Kneubühler MBA 33"49'69 1 8
5   Maurizio Vitali MBA 34"07'13 6 6
6   Luca Cadalora MBA 34"07'28 30 5
7   Olivier Liegeois MBA 34"07'43 12 4
8   Stefano Caracchi MBA 34"22'41 8 3
9   Johnny Wickström MBA 34"23'52 17 2
10   Jacky Hutteau MBA 34"42'11 18 1
11   Anton Straver MBA 34"50'85 16
12   Ezio Gianola MBA 34"59'99 13
13   Domenico Brigaglia MBA 34"59'99 20
14   Mike Leitner MBA 35"17'40 24
15   Willi Hupperich Seel 35"24'25 23
16   Alois Pavlic MBA 35"27'04 26
17   Tony Smith Casal +1 ronde 25
18   Helmut Lichtenberg MBA +1 ronde 27
19   Thomas Pedersen MBA +1 ronde 29
20   Giuseppe Ascareggi MBA +1 ronde 32
21   Ian McConnachie Arfryn +1 ronde 31
22   Peter Sommer MBA +1 ronde 33
23   Doug Flather MBA +1 ronde 34
24   Robert Hmeljak MBA +1 ronde 36
25   Steve Mason MBA +1 ronde 37

Niet gefinisht bewerken

Coureur Merk Oorzaak Grid
  Henk van Kessel MBA Val 4
  Eugenio Lazzarini Garelli Ontsteking 5
  Hans Müller MBA 9
  Willy Pérez MBA 11
  Alex Bedford MBA 14
  Lucio Pietroniro MBA Val 15
  Peter Balaz MBA 19
  Robin Appleyard MBA 21
  Neil Robinson MBA 22
  Beat Sidler MBA 28
  Jacques Grandjean MBA 35
  August Auinger MBA Val 2

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Hubert Abold MBA Geen 80cc-race[9]
  Hakan Olsson Starol
  Gerhard Waibel MBA Geen 80cc-race[9]

Top tien tussenstand 125cc-klasse bewerken

Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Ángel Nieto (wereldkampioen) Garelli 90
2   Eugenio Lazzarini Garelli 56
3   Jean-Claude Selini MBA 33
4   Hans Müller MBA 27
  Bruno Kneubühler MBA
6   Fausto Gresini MBA/Garelli 26
7   Stefano Caracchi MBA 25
8   Luca Cadalora MBA 23
9   Maurizio Vitali MBA 22
10   August Auinger Bartol-MBA 21

Zijspanklasse bewerken

De training bewerken

Egbert Streuer was een fractie langzamer dan Rolf Biland, maar dat was van geen belang. Biland speelde in het wereldkampioenschap geen rol meer en Streuer was bijna een seconde sneller dan zijn naaste concurrent Alain Michel en 2½ seconde sneller dan Werner Schwärzel. Die laatste had zijn motor dan ook niet zozeer op snelheid als op betrouwbaarheid afgesteld. Die betrouwbaarheid had hem in het seizoen 1982 de wereldtitel opgeleverd en in dit seizoen was hij ook nog niet uitgevallen. Zonder een enkele race te winnen stond hij slechts twee punten achter Streuer.

Trainingstijden bewerken

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1.   Rolf Biland   Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 1"32'40
2.   Egbert Streuer   Bernard Schnieders LCR-Yamaha 1"32'57
3.   Alain Michel   Jean-Michel Fresc Krauser-LCR-Yamaha 1"33.45
4.   Steve Webster   Tony Hewitt LCR-Yamaha 1"33'83
5.   Mick Barton   Simon Birchall LCR-Yamaha 1"33'99
6.   Werner Schwärzel   Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 1"34'12
7.   Derek Jones   Brian Ayres LCR-Yamaha 1"34'66
8.   Alfred Zurbrügg   Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 1"34'82
9.   Derek Bayley   Brian Nixon LCR-Yamaha 1"35'48
10.   Masato Kumano   Helmut Diehl LCR-Yamaha 1"35'56

De race bewerken

Vanaf de tweede startrij had Werner Schwärzel de snelste start, maar ook de combinatie Mick Barton/Simon Birchall kwam goed weg en ging zelfs even aan de leiding. Uiteindelijk viel Barton terug doordat een Big-endlager uitgelopen was, tot opluchting van Bernard Schnieders, die niet gediend was van het gevaarlijke rijden van Barton. Halverwege de race bestond de kopgroep uit de vechtende combinaties Egbert Streuer/Bernard Schnieders en Rolf Biland/Kurt Waltisperg. Schwärzel/Andreas Huber konden het tempo nog volgen omdat ze niet aan het gevecht deelnamen, maar moesten uiteindelijk toch afhaken. Nu volgde een gevecht waarbij Streuer en Biland elkaar tientallen malen inhaalden, maar de machine van Streuer had een voordeel in snelle rechter bochten. Het circuit kende vijf van dergelijke bochten, terwijl de drie linker bochten (Maggotts, Chapel en Abbey) tamelijk flauw waren. Vooral in de scherpe rechterknik Becketts was goed te zien dat Biland's combinatie veel verder naar buiten liep. Toch bleef Biland dichtbij en drie ronden voor het einde passeerde hij Streuer bij het ingaan van de laatste bocht (Woodcote). Streuer pakte de eerste plaats terug, maar was de voorlaatste ronde liever als tweede ingegaan om in Woodcote dezelfde manoeuvre uit te voeren. Dat ging echter niet op: Biland kon Streuer eenvoudig niet meer passeren en Streuer won met 0,3 seconde voorsprong. Dit was de eerste keer dat Streuer Biland in een rechtstreeks duel versloeg, maar belangrijker was dat hij weer enkele punten uitliep op Werner Schwärzel. Alain Michel had de verkeerde banden gekozen en werd vierde, geholpen door het feit dat Steve Webster/Tony Hewitt en Steve Abbott/Shaun Smith uitvielen.

Uitslag Zijspanklasse bewerken

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1   Egbert Streuer   Bernard Schnieders LCR-Yamaha 31"10'21 2 15
2   Rolf Biland   Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 31"10'55 1 12
3   Werner Schwärzel   Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 31"19'61 6 10
4   Alain Michel   Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 31"57'26 3 8
5   Derek Jones   Brian Ayres LCR-Yamaha 31"59'10 7 6
6   Masato Kumano   Helmut Diehl LCR-Yamaha 32"10'77 10 5
7   Rolf Steinhausen   Wolfgang Kalauch Busch-Yamaha 32"12'95 4
8   Mick Boddice   Chas Birks LCR-Yamaha 32"28'44 3
9   Theo van Kempen   Geral de Haas LCR-Yamaha 35"35'16 2
10   René Progin   Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha 33"19'37 1
11   Alfred Zurbrügg   Martin Zurbrügg LCR-Yamaha +1 ronde 8
12 Drew Gadsen Onbekend +1 ronde
13 Pascal Faivre Roger Gloor Yamaha +1 ronde
14   Dennis Bingham   Julia Bingham LCR-Yamaha +1 ronde
15 Evans Wilbraham Onbekend +4 ronden

Niet gefinisht bewerken

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
  Steve Webster   Tony Hewitt LCR-Yamaha Vastloper 4
  Steve Abbott   Shaun Smith Windle-Yamaha| Big-end
  Mick Barton   Simon Birchall LCR-Yamaha Big-end 5
  Graham Gleeson   Kurt Rothenbühler Windle-Yamaha
  Markus Egloff   Urs Egloff LCR-Yamaha Ongeval
  Derek Bayley   Brian Nixon LCR-Yamaha 9
  Hein van Drie   Iain Colquhoun LCR-Yamaha Ongeval 18
  Jos Modder   Martin van 't Klooster LCR-Yamaha Motor 30

Top tien tussenstand zijspanklasse bewerken

Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1   Egbert Streuer   Bernard Schnieders LCR-Yamaha 67
2   Werner Schwärzel   Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 60
3   Alain Michel   Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 55
4   Rolf Biland   Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 42
5   Masato Kumano   Helmut Diehl LCR-Yamaha 30
6   Derek Jones   Brian Ayres LCR-Yamaha 26
7   Steve Abbott   Shaun Smith Windle-Yamaha 25
8   Markus Egloff   Urs Egloff LCR-Yamaha 12
  Theo van Kempen   Geral de Haas LCR-Yamaha
10   Steve Webster   Tony Hewitt LCR-Yamaha 11

Trivia bewerken

Vlaggeninstructie

Wedstrijdleider Vernon Cooper liet alle coureurs voor aanvang van de trainingen een formulier invullen met de betekenis van de wedstrijdvlaggen. Tijdens de Britse Grand Prix van 1983 waren de Amerikanen Kenny Roberts, Randy Mamola, Freddie Spencer en Eddie Lawson doorgereden na het ongeval waarbij Norman Brown en Peter Huber verongelukten. De race zou niet zijn afgevlagd en Cooper werd zelfs verweten dat hij te oud zou zijn voor deze verantwoordelijke functie. Feit was echter dat de olievlag en de gele vlag gekruist werden getoond, waarop Barry Sheene onmiddellijk de pit in reed, want hij wist dat de betekenis hiervan overeenkwam met een rode vlag. De Amerikanen en de pers die Cooper fouten hadden verweten kenden zelf de regels dus niet.

Inbraak

Egbert Streuer en Bernard Schnieders verspeelden een trainingsdag toen ze een dag moesten doorbrengen bij de Nederlandse Ambassade in Londen en de Britse politie. Toen ze in de buurt van Tower Bridge waren gaan eten bleek de voorruit van hun busje ingeslagen en alle paspoorten, rijbewijzen, carnets en enkele duizenden guldens gestolen.

Andy Watts

Andy Watts werkte bij het Frigoscandia vriesveembedrijf in zijn woonplaats King's Lynn. Hij reed de Britse Grand Prix om sponsors te interesseren voor een volledig GP-seizoen in 1985, maar niet veel mensen hadden verwacht dat hij zo sterk zou rijden.

Paul Lewis

Paul Lewis had adviezen gehad van oud-wereldkampioen Bill Lomas, die hem ook tijdens deze Grand Prix begeleidde. Lewis was al blij met zijn achtste startplaats, maar in de race - ook al vechtend om de achtste plaats - nam hij duidelijk te veel risico's en hij kwam ten val.

Haas is het haasje

In de 19e ronde van de 500cc-race raakte Randy Mamola, net toen hij de leiding van Eddie Lawson had overgenomen, een overstekende haas. Mamola schrok er kennelijk van, want Lawson kwam meteen voorbij. De haas kwam terecht in de berm, juist op de plaats waar de gevallen Leandro Becheroni naar de race stond te kijken. Becheroni nam de dode haas mee en bood hem na de race aan Lawson en Mamola aan.

Handkracht

Zijspancoureur Theo van Kempen miste een training doordat een keurmeester zo hard aan zijn remhendel had gerukt dat het afbrak.

Vrienden

Het gevecht tussen Egbert Streuer/Bernard Schnieders en Rolf Biland/Kurt Waltisperg was spectaculair, maar geen moment gevaarlijk. De beide combinaties hadden er zelfs van genoten. Ze kenden elkaar goed en wisten van elkaar dat er geen domme dingen zouden gebeuren.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1984
FIM wereldkampioenschap wegrace
36e seizoen (1984)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1984

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1983
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1985