De TT Assen 1983 was de achtste Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1983. De races werden verreden op 25 juni 1983 op het TT Circuit in Assen.

Vlag van Nederland TT Assen 1983
Officiële naam Grote Prijs van Nederland der KNMV
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 25 juni 1983
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Tweede Vlag van Japan Takazumi Katayama
Derde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Venezuela Iván Palazzese
Derde Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Spanje Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Derde Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
50 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Derde Vlag van Japan Masato Kumano/Vlag van Japan Kunio Takeshima
Formula One
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea
Tweede Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall

Algemeen bewerken

Voor 140.000 toeschouwers scoorde Kenny Roberts zijn eerste zege in de TT Assen, maar de Grand Prix werd overschaduwd door een ernstig ongeval van Franco Uncini. Aan de TT van Assen werd een race om het wereldkampioenschap Formula One toegevoegd, een vervanging van de weggevallen race op het circuit van Vila Real. Daardoor werd de WK-status behouden, want de FIM eiste daarvoor ten minste drie wedstrijden. De zijspanklasse werd niet als sluitstuk van de dag verreden, maar nog voor de middagpauze. Daarmee werd voorkomen dat het (meestal buitenlandse) publiek dat niet geïnteresseerd was in de zijspanrace de tribunes voortijdig zou verlaten.

500 cc bewerken

De fabrieks-Yamaha's startten al het hele seizoen slecht en dat gebeurde ook in Assen. Na de eerste ronde kwamen Kenny Roberts en Eddie Lawson als achtste en dertiende door, terwijl Freddie Spencer leidde voor Takazumi Katayama en Randy Mamola. In de tweede ronde viel Franco Uncini in de haakse bocht bij de Bedeldijk. Hij lag dicht bij het gras en besloot op te springen om zichzelf in veiligheid te brengen, maar werd te laat opgemerkt door Wayne Gardner, die probeerde hem via datzelfde gras te ontwijken. Gardner raakte Uncini vol op zijn helm, die daarbij afvloog en Uncini bleef roerloos op het asfalt liggen. Uncini werd naar het ziekenhuis in Assen gebracht, maar vervolgens meteen naar het Academisch Ziekenhuis Groningen, waar men een hersenkneuzing, twee gebroken ribben en een gebroken neusbotje constateerde. Intussen kwam Roberts steeds verder naar voren en in de achtste ronde maakte hij gebruik van het passeren van een achterblijver om zeer dicht achter Spencer te kruipen. Uiteindelijk nam hij de leiding en hij sleepte Katayama mee. Spencer had bandenproblemen gekregen en kon het tweetal niet meer volgen. Het was wel duidelijk dat Katayama zou moeten wachten op Spencer, anders zou hij hem kostbare WK-punten afsnoepen, maar dat gebeurde niet. Katayama zou nog meer voor Spencer betekenen als hij Roberts van de overwinning zou afhouden en in de laatste ronde leek dat ook te lukken. Roberts had geen idee dat Katayama slechts enkele meters achter hem reed en finishte met een wheelie, wat nog eens extra tijd kostte. Daardoor kwam Katayama slechts 0,2 seconde later over de finish. Freddie Spencer had overigens geen enkel probleem met de actie van Katayama. Hij vond stalorders niet nodig en vond dat hij elk punt zelf moest verdienen.

Uitslag 500 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Kenny Roberts Marlboro-Yamaha 45"29'12 1 15
2   Takazumi Katayama HRC-Honda 45"29'31 3 12
3   Freddie Spencer HRC-Honda 46"36'06 2 10
4   Randy Mamola HB-Suzuki 4 8
5   Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 7 6
6   Jack Middelburg Honda 9 5
7   Marc Fontan Sonauto-Yamaha 6 4
8   Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 8 3
9   Raymond Roche Honda 10 2
10   Mark Salle Suzuki 1
11   Stuart Avant Suzuki
12   Norman Brown Suzuki
13   Henk de Vries Suzuki 31
14   Rob Punt Suzuki 29
15   Eero Hyvärinen Suzuki
16   Ernst Gschwender Suzuki
17   Fabio Biliotti Honda
18   Philippe Coulon Suzuki
19   Rinus van Kasteren Suzuki 33
20   Borge Nielsen Suzuki
21   Franz Kaserer Suzuki
22   Johan van Eijk Suzuki 36
DNF   Marco Lucchinelli HRC-Honda Vastloper
DNF   Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 5
DNF   Sergio Pellandini Suzuki Versnellingsbak
DNF   Barry Sheene Suzuki Stroomlijnkuip
DNF   Wolfgang von Muralt Suzuki Val
DNF   Dennis Ireland Suzuki Vastloper
DNF   Chris Guy Suzuki Val
DNF   Peter Sjöström Suzuki
DNF   Steve Parrish Yamaha Opgave[1]
DNF   Franck Gross Honda
DNF   Wayne Gardner Honda Val
DNF   Jon Ekerold Suzuki[2] Val
DNF   Roger Marshall Honda Vastloper
DNF   Keith Huewen Suzuki
DNQ   Ron Haslam HRC-Honda Blessure[3]
DNQ   Toni Mang HB-Suzuki Blessure
DNQ   Virginio Ferrari Cagiva[4]

Top tien tussenstand 500cc-klasse bewerken

Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Freddie Spencer HRC-Honda 93
2   Kenny Roberts Marlboro-Yamaha 85
3   Randy Mamola HB-Suzuki 60
4   Takazumi Katayama HRC-Honda 54
5   Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 48
6   Marc Fontan Sonauto-Yamaha 38
7   Marco Lucchinelli HRC-Honda 31
8   Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 30
9   Ron Haslam HRC-Honda 20
10   Raymond Roche Honda 17

250 cc bewerken

Carlos Lavado was in de trainingen ruim 1½ seconde sneller dan zijn concurrenten, maar kreeg bij de start zijn Yamaha moeilijk aan de praat waardoor hij meteen ver terugviel. Martin Wimmer, Christian Sarron en Patrick Fernandez kwamen zelfs helemaal in het achterveld terecht, terwijl Manfred Herweh en Hervé Guilleux de leiding namen. Herweh begon in het verloop van de race echter plaatsen te verliezen en Thierry Espié begon als koploper aan de tweede ronde. Intussen was Carlos Lavado aan zijn opmars begonnen en in de vijfde ronde nam hij de leiding over van Guilleux. Lavado maakte een tamelijk wilde rit mee, want tijdens zijn inhaalrace had hij zich al een paar keer verremd en nu hij op kop lag brak enkele keren zijn achterwiel uit. Toch bouwde hij zijn voorsprong uit, die aan het einde ruim vier seconden op zijn teamgenoot Iván Palazzese bedroeg.

Uitslag 250 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 45"13'77 1 15
2   Iván Palazzese Venemotos-Yamaha 45"17'79 10 12
3   Hervé Guilleux Kawasaki 45"18'04 4 10
4   Jean-Louis Guignabodet Yamaha 8
5   Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 9 6
6   Thierry Espié Chevallier-Yamaha 5
7   Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 8 4
8   Christian Estrosi Pernod 3
9   Jacques Cornu Hostettler-Yamaha 3 2
10   Donnie McLeod Yamaha 1
11   Alan North Yamaha
12   Jean-Michel Mattioli Yamaha
13   Edwin Weibel Yamaha
14   Tony Head Armstrong-Rotax
15   Paolo Ferretti Rotax
16   Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax
17   Herbert Bessendorfer Yamaha
18   Peter Looijesteijn Waddon 21
19   Graeme McGregor EMC-Rotax[5]
20   Con Law EMC-Rotax
21   Teruo Fukuda Yamaha
22   Bruno Lüscher Yamaha
DNF   Christian Sarron Sonauto-Yamaha Val 2
DNF   Manfred Herweh Real-Rotax Val 7
DNF   Jean-François Baldé Chevallier-Yamaha Val
DNF   Patrick Fernandez Yamaha[6] 6
DNF   Alan Carter Mitsui-Yamaha Val 5
DNF   Thierry Rapicault Sonauto-Yamaha Val
DNF   Guy Bertin MBA
DNF   Roland Freymond Armstrong-Rotax
DNF   Jean-Marc Toffolo Morena-Rotax
DNF   Harald Eckl Yamaha
DNF   Massimo Matteoni Yamaha
DNF   Bernard Fau Yamaha
DNF   Siegfried Minich Rotax
DNF   Mar Schouten MBA 27
DNQ   Jean-Louis Tournadre Yamaha Blessure[7]
DNQ   Sito Pons JJ Cobas-Rotax Blessure[8]
DNQ   Jeffrey Sayle Bartol

Top tien tussenstand 250cc-klasse bewerken

Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 72
2   Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 48
3   Hervé Guilleux Kawasaki 45
4   Manfred Herweh Real-Rotax 40
5   Christian Sarron Sonauto-Yamaha 36
6   Thierry Espié Chevallier-Yamaha 35
7   Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 33
8   Jean-François Baldé Chevallier-Yamaha 32
9   Jacques Cornu Hostettler-Yamaha 28
10   Patrick Fernandez Bimota-Bartol/Yamaha 26

125 cc bewerken

Eugenio Lazzarini had wel de snelste trainingstijd, maar bij de start was hij als voorlaatste vertrokken. De leiding werd genomen door Ángel Nieto, Bruno Kneubühler en Ricardo Tormo. Vanaf dat moment begon het al zo vaak opgevoerde toneelstuk waarvan Nieto de regisseur was. Hij bepaalde waar en wanneer Kneubühler voorbij mocht komen om hem vervolgens weer in te halen. Daardoor bleef het tempo laag en konden Johnny Wickström en Gerhard Waibel aanvankelijk nog redelijk volgen. Nieto wachtte op Lazzarini, onwetend van diens slechte start, maar toen die niet verscheen probeerde hij Tormo op de tweede plaats te krijgen omdat die in de WK-stand minder gevaarlijk was dan Kneubühler. Vijf ronden voor de finish begon de Garelli van Nieto slechter te lopen, maar hij wist Tormo toch nipt voor te blijven. Tormo verklaarde na de race dat hij Nieto wel had kunnen inhalen, maar dat niet gedaan had om zijn 50cc-contract met Garelli niet in gevaar te brengen. Kneubühler had wat problemen met zijn remmen gekregen, maar was vooral gehinderd door de regen van benzine die uit de tankontluchting van Nieto's machine kwam.

Uitslag 125 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Ángel Nieto Garelli 44"05'54 7 15
2   Ricardo Tormo MBA 44"05'75 5 12
3   Bruno Kneubühler MBA 44"06'15 2 10
4   Gerhard Waibel Seel-MBA 8
5   Johnny Wickström MBA 6
6   Hans Müller Seel-MBA 3 5
7   Eugenio Lazzarini Garelli 1 4
8   Pierluigi Aldrovandi MBA 3
9   Jean-Claude Selini MBA 2
10   Fausto Gresini MBA 6 1
11   Stefan Dörflinger MBA 9
12   Helmut Lichtenburg MBA
13   Alfred Waibel Real
14   Henk van Kessel MBA 19
15   August Auinger MBA 10
16   Stefano Caracchi MBA
17   Willy Pérez MBA
18   Anton Straver MBA 24
19   Lucio Pietroniro MBA
20   Jacky Hutteau MBA
21   Janez Pintar MBA
22   Boy van Erp MBA 28
23   Jikka Jaakkola MBA
24   Ton Spek MBA 27
25   Paul Bordes MBA
26   Olivier Liégeois Sanvenero
27   Kees van der Ven MBA 29
28   Per-Edvard Carlsson MBA
DNF   Maurizio Vitali MBA 8
DNF   Pier Paolo Bianchi Sanvenero 4
DNF   Erich Klein MBA
DNF   Hugo Vignetti MBA
DNF   Willem Heykoop Sanvenero Krukas 25
DNF   Hans Spaan MBA 34
DNF   Martin van Soest MBA Krukas 30
DNF   Jan Eggens EGA Zuigerveer 36

Top tien tussenstand 125cc-klasse bewerken

Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Ángel Nieto Garelli 75
2   Eugenio Lazzarini Garelli 52
3   Bruno Kneubühler MBA 49
4   Maurizio Vitali MBA 41
5   Ricardo Tormo MBA 36
6   Pier Paolo Bianchi Sanvenero 30
7   Johnny Wickström MBA 26
8   Stefano Caracchi MBA 18
  Fausto Gresini MBA/Garelli
10   Jean-Claude Selini MBA 16
  Hans Müller Seel-MBA

50 cc bewerken

De beide Garelli-rijders Eugenio Lazzarini en Ricardo Tormo kwamen niet goed weg bij de start, waardoor Stefan Dörflinger de leiding nam voor George Looijesteijn, Hagen Klein, Claudio Lusuardi en Paul Rimmelzwaan. Na twee ronden zat Lazzarini al op de tweede plaats vlak achter Dörflinger en Tormo kwam ook snel naar voren. Looijesteijn (vastloper) en Rimmelzwaan (motor te heet) vielen allebei uit. In de vierde ronde nam Lazzarini de leiding over van Dörflinger, die zich leek te beperken tot volgen om in de laatste ronde toe te slaan. Zijn aanval kwam echter net te laat en Lazzarini won met 0,3 seconde voorsprong. De spanning in de 50cc-klasse bereikte haar hoogtepunt, want met nog slechts één race te gaan stonden Dörflinger en Lazzarini nu samen bovenaan in het kampioenschap.

Uitslag 50 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Eugenio Lazzarini Garelli 31"25'15 2 15
2   Stefan Dörflinger Kreidler 31"25'45 1 12
3   Ricardo Tormo Garelli 32"05'75 3 10
4   Claudio Lusuardi Villa 9 8
5   Hagen Klein FKN-Kreidler 7 6
6   Theo Timmer Casal 10 5
7   Rainer Kunz FKN-Kreidler 5 4
8   Rainer Scheidauer Kreidler 3
9   Hans Spaan Kreidler 6 2
10   Jos van Dongen Kreidler 16 1
11   Gerhard Singer Kreidler
12   Zdravko Matulja Tomos
13   Paul Bordes Moto 2L
14   Otto Machinek Kreidler
15   Bert Smit PRS 26
16   Rini Vrijdag Kreidler 30
17   Chris Baert Kreidler
18   Gunter Schirnhofer Kreidler
19   Mika-Sakari Komu Kreidler
20   Wim de Jong Kreidler 27
21   Gerhard Bauer Ziegler Ontsteking
DNF   George Looijesteijn Kreidler Vastloper 4
DNF   Ingo Emmerich Kreidler
DNF   Paul Rimmelzwaan Roton Koeling 8
DNF   Hans Koopman Kreidler Cilinderkop 25
DNF   Thomas Engl M1
DNF   Reiner Koster M1
DNF   Ian McConnachie Rudge
DNF   Kasimir Rapczynski Kreidler
DNF   Joaquín Galí Bultaco
DNF   Hans-Joachim Ritter Kreidler
DNF   Hans-Jürgen Hummel Sachs
DNF   Anton Gevers Onbekend
DNF   Bertus Grinwis Kreidler

Top tien tussenstand 50cc-klasse bewerken

Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Stefan Dörflinger Kreidler 69
  Eugenio Lazzarini Garelli
3   George Looijesteijn Kreidler 34
4   Hans Spaan Kreidler 29
5   Claudio Lusuardi Villa 28
6   Hagen Klein FKN-Kreidler 27
7   Rainer Kunz FKN-Kreidler 21
8   Gerhard Bauer Ziegler 20
9   Reiner Scheidhauer Kreidler 16
10   Ingo Emmerich Kreidler 14

Zijspannen bewerken

Kort voor de start moesten Alain Michel en Claude Monchaud een reparatie aan hun koppeling uitvoeren en ze kwamen bij de start niet goed weg. Dat deden Rolf Biland en Kurt Waltisperg wel, gevolgd door Egbert Streuer en Bernard Schnieders. Die laatsten stonden nog tijdens de eerste ronde stil omdat hun brandstofpomp dienst weigerde. Na enkele klappen deed de pomp het weer, maar bij het rijden slipte de koppeling, die te heet was geworden. Streuer reed de pit in om de koppeling te laten afkoelen en hervatte de race juist op het moment dat koploper Biland passeerde. Biland had in de eerste ronde al een enorme voorsprong opgebouwd op Werner Schwärzel/Andreas Huber en kon het zich permitteren samen met Streuer een schijngevecht te leveren. Streuer - feitelijk met een ronde achterstand - passeerde Biland enkele malen en Biland speelde het spel mee door de leiding weer terug te nemen. Na tien ronden gaf Streuer de strijd op.

Uitslag zijspannen bewerken

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1   Rolf Biland   Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 42"56'29 1 15
2   Werner Schwärzel   Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 43"31'34 6 12
3   Masato Kumano   Kunio Takeshima LCR-Yamaha 43"49'00 5 10
4   Trevor Ireson   Donnie Williams Ireson-Yamaha 9 8
5   Pentti Niinivaara   Vesa Bienek LCR-Yamaha 6
6   Theo van Kempen   Geral de Haas LCR-Yamaha 10 5
7   Martin Kooij   Raimond van der Groep Kova-Yamaha 11 4
8   Wolfgang Stropek   Hans-Peter Demling LCR-Yamaha 3
9   Jos Modder   Erik de Groot LCR-Yamaha 18 2
10   Amedeo Zini   Carlo Sonaglia LCR-Yamaha +1 ronde 1
11   Hans Hügli   Karl Paul Seymaz-Yamaha +1 ronde
DNF   Egbert Streuer   Bernard Schnieders LCR-Yamaha Opgave[9] 2
DNF   Alain Michel   Claude Monchaud Krauser-LCR-Yamaha Koppeling 3
DNF   Derek Jones   Brian Ayres LCR-Yamaha 4
DNF   Hein van Drie   Willem van Dis LCR-Yamaha Vastloper 7
DNF   Frank Wrathall   Phil Spendlove Seymaz-Yamaha 8
DNF   Hermann Huber   Wolfgang Möckel LCR-Yamaha
DNF   Mick Barton   Simon Birchall Windle-Yamaha
DNF   Rolf Steinhausen   Hermann Hahn Busch-Yamaha Ongeval

Top tien tussenstand zijspanklasse bewerken

Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1   Rolf Biland   Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 45
2   Werner Schwärzel   Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 34
3   Egbert Streuer   Bernard Schnieders LCR-Yamaha 25
4   Masato Kumano   Kunio Takeshima LCR-Yamaha 20
5   Alain Michel   Claude Monchaud Krauser-LCR-Yamaha 17
6   Trevor Ireson   Ashley Wooller Ireson-Yamaha 16
7   Frank Wrathall   Phil Spendlove Seymaz-Yamaha 14
8   Mick Barton   Simon Birchall Windle-Yamaha 12
9   Hermann Huber   Wolfgang Möckel LCR-Yamaha 11
  Alfred Zurbrügg   Martin Zurbrügg Seymaz-Yamaha
  Theo van Kempen   Geral de Haas LCR-Yamaha

Formula One bewerken

De Formula One TT was in 1977 ingesteld als doekje voor het bloeden toen de Isle of Man TT haar WK-status werd afgenomen. Officieel was het een echt wereldkampioenschap, dat vanaf 1979 uit twee races bestond: de TT van Man op de Snaefell Mountain Course en de Ulster Grand Prix op het Dundrod Circuit. Dat waren allebei stratencircuits, waar in 1982 het Portugese Vila Real aan was toegevoegd, maar dat was eenmalig. In 1983 werd in Assen voor het eerst op een permanent circuit gereden tijdens de Asser TT. Voor de TT-organisatie was dit een welkome vervanger voor de vervallen 350cc-klasse en het in 1979 beëndigde wereldkampioenschap Formule 750. De Formula One-race stond open voor tweetaktmotoren van 351- tot 500 cc en viertaktmotoren van 600- tot 1.000 cc. Alle toprijders gebruikten de zware viertakten: Honda had de Honda RS 850 R, Suzuki de Suzuki GS 1000 en Kawasaki de Kawasaki Z 1000. In de race nam Joey Dunlop meteen de leiding, maar zijn 850cc-Honda miste toch wat vermogen om de snelle Suzuki's van Mick Grant en Rob McElnea voor te blijven. Toch reed Dunlop acht ronden lang aan de leiding. Toen nam McElnea de leiding over en hij liep ver weg van Dunlop. Mick Grant leek Dunlop zelfs van de tweede plaats af te gaan houden, maar blies kort voor het einde van de race zijn motor op. Wayne Gardner reed op de derde plaats, steeds achterom kijkend of hij teamgenoot Roger Marshall kon helpen om Trevor Nation af te schudden. Dat lukte uiteindelijk: Marshall werd derde voor Gardner en Nation.

Uitslag Formula One bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Rob McElnea Suzuki 46"50'56 3 15
2   Joey Dunlop Honda 47"05'37 2 12
3   Roger Marshall Honda 48"08'99 4 10
4   Wayne Gardner Honda 5 8
5   Trevor Nation Suzuki 6 6
6   Mark Salle Kawasaki 5
7   James Wells Kawasaki 9 4
8   Gerard Flameling Kawasaki 8 3
9   Peter Rubatto Kawasaki 2
10   Mark van der Endt Kawasaki 7 1
11   Peter Bühler Suzuki
12   Kjell Watz Suzuki
13   Sam McClements Suzuki
14   Mario Rubatto Egli
15   Bernard Murray Kawasaki
16   Mile Pajic Kawasaki
17   Bosse Granath Kawasaki
18   Hans-Otto Butenuth Honda
19   Gerrie van Rooijen[10] Honda
20   Asa Moyce Kawasaki
21   Stefan Schmidtt Suzuki
DNF   Mick Grant Suzuki Motor 1
DNF   Henk van der Mark Kawasaki Motor
DNF   Kevin Wrettom Kawasaki
DNF   Dirk Brand Kawasaki
DNS   Dave Hiscock Suzuki Blessure

Top tien tussenstand Formula One bewerken

(na twee gereden wedstrijden)

Pos. Coureur Merk Ptn.
1   Joey Dunlop Honda 27
2   Rob McElnea Suzuki 25
3   Roger Marshall Honda 18
4   Mick Grant Suzuki 12
  Trevor Nation Suzuki
6   James Wells Kawasaki 8
  Wayne Gardner Honda
8   Sam McClements Suzuki 5
  Mark Salle Suzuki
10   Dave Hiscock Suzuki 3
  Gerard Flameling Kawasaki

Trivia bewerken

Boycot bewerken

Als Zuid-Afrikaan had Alan North geen visum gekregen voor de wegraces in Raalte, maar op advies van het Ministerie van Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur had hij dat vanwege het internationale karakter van de Dutch TT wel gekregen, ondanks een motie van PSP, die werd ondersteund door de PPR en de PVDA maar in de Tweede Kamer geen meerderheid kreeg. Landgenoot Jon Ekerold kende die problemen niet omdat hij ook nog beschikte over een Noors paspoort.

Cagiva bewerken

Cagiva kwam niet naar Assen omdat de motorfiets nog niet goed genoeg was. Jon Ekerold had wel gehoopt dat men zou komen, want hij wilde beslag laten leggen op het materiaal om 120.000 gulden van het team terug te vorderen.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1983
FIM wereldkampioenschap wegrace
35e seizoen (1983)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1983

Vorige race:
TT Assen 1982
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1984