Wikipedia

Grand Prix-wegrace der Naties 1970

De Grand Prix-wegrace der Naties 1970 was elfde en voorlaatste race van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1970. De races werden verreden op 13 september 1970 op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza in de Italiaanse regio Lombardije.

Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1970
Officiële naam Gran Premio delle Nazioni 1970
Land Vlag van Italië Italië
Datum 13 september 1970
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Renzo Pasolini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Italië Angelo Bergamonti
Derde Vlag van Italië Silvano Bertarelli
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Italië Angelo Bergamonti
Derde Vlag van Italië Renzo Pasolini
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
Tweede Vlag van Australië Kel Carruthers
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Gilberto Parlotti
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Hongarije László Szabó
Derde Vlag van Nederland Cees van Dongen
50 cc
Snelste ronde Vlag van Nederland Jan de Vries
Eerste Vlag van Nederland Jan de Vries
Tweede Vlag van Duitsland Rudolf Kunz
Derde Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender

Na deze race volgde alleen nog de GP van Spanje. De wereldtitels in de 125-, de 350-, de 500cc- en de zijspanklasse waren al beslist. In Monza werd Ángel Nieto wereldkampioen 50 cc en Rodney Gould werd wereldkampioen 250 cc.

Algemeen bewerken

Na een eenmalige wijziging in 1969 werden de GP van Spanje en de GP des Nations weer op hun "oude" circuits gereden. In Spanje ging men terug van Jarama naar Montjuïc Park, wat logisch was omdat Jarama slechts een eenmalige goedkeuring had gekregen. In Italië ging de GP weer van Imola naar Monza, wat minder logisch was want Imola was goed bevallen en er was veel kritiek op de slechte staat van het asfalt in Monza. Feit was dat graaf Domenico Agusta een privé-loge in Monza bezat en in 1969 had geweigerd zijn machines in Imola aan de start te brengen. In Monza had MV Agusta een nieuwe, tweede rijder gecontracteerd: Angelo Bergamonti.

500 cc bewerken

Giacomo Agostini was na negen overwinningen in evenzovele wedstrijden al zeker van de wereldtitel, maar in de 500cc-race in Monza startte hij slecht. Zijn juist gecontracteerde teamgenoot Angelo Bergamonti zette de achtervolging op Renzo Pasolini in. Paso's Benelli 500 4C lekte olie en de stofbril van Bergamonti werd ondoorzichtig door de olielaag die ontstond. Agostini kreeg in de vijfde ronde aansluiting maar ook hij kreeg de oliemist op zijn bril. Ago ging schuin achter Pasolini rijden en signaleerde nogal kwaad in de richting van de pit dat er iets mis was, maar noch de organisatie noch het team van Benelli reageerde daarop. Bovendien liep de rokende Benelli zo hard dat Pasolini er nog een ronderecord mee reed. Na twintig ronden ging het uiteindelijk mis met de Benelli. De twee middelste cilinders liepen vast en de middenlagers van de krukas gingen door oliegebrek stuk. Agostini eindigde wel voor Bergamonti, die wat achterop was geraakt, maar toch nog voldoende voorsprong had op Silvano Bertarelli (Kawasaki). Ginger Molloy had uitzicht op de derde plaats, maar opnieuw bleek dat de standaard tank van de Kawasaki te klein was en hij moest een tankstop maken.

Uitslag 500 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Giacomo Agostini MV Agusta 55' 17" 9 15
2   Angelo Bergamonti MV Agusta +43" 7 12
3   Silvano Bertarelli Kawasaki +2 ronden 10
4   Gyula Marsovszky Kawasaki +2 ronden 8
5   Gianpiero Zubani Kawasaki +2 ronden 6
6   Ginger Molloy Kawasaki +2 ronden 5
7   Roberto Gallina Paton +3 ronden 4
8   Gianni Perrone Kawasaki +4 ronden 3
9   Paolo Campanelli Kawasaki +4 ronden 2
10   Vasco Loro Norton-Kawasaki

[1]

+5 ronden 1
11   Emanuele Maugliani Seeley-Matchless +5 ronden
DNF   Alberto Pagani Linto
DNF   Renzo Pasolini Benelli motorschade
DNF   Jack Findlay Seeley-Suzuki
DNF   Christian Ravel Kawasaki
DNF   Gilberto Milani Aermacchi
DNF   Gerhard Heukerott Benelli
DNF   Jean Campiche Honda
DNF   Terry Dennehy Honda
DNF   Benedetto Zambotti Bianchi
DNF   John Dodds Linto
DNF   Eric Offenstadt Kawasaki
DNF   Billie Nelson Paton

350 cc bewerken

Ook in de 350cc-klasse had Giacomo Agostini alle GP's gewonnen en was hij al wereldkampioen. Hij liet in Monza de leiding aan Renzo Pasolini, om zijn kersverse teamgenoot Angelo Bergamonti, die slecht gestart was, de kans te geven dichterbij te komen. Toen dat gebeurde gaf Ago flink gas en hij begon met Bergamonti in zijn slipstream een voorsprong op Pasolini op te bouwen. Bergamonti mocht af en toe zelfs de leiding nemen, maar uiteindelijk vertrok Agostini met een nieuw ronderecord. Hij eindigde met 8½ seconde voorsprong op Bergamonti en 39 seconden voor Pasolini.

Uitslag 350 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Giacomo Agostini MV Agusta 42' 28" 3 15
2   Angelo Bergamonti MV Agusta +8" 5 12
3   Renzo Pasolini Benelli +39" 0 10
4   Günter Bartusch MZ +1' 50" 6 8
5   Silvio Grassetti Jawa +1 ronde 6
6   Dieter Braun Yamaha +1 ronde 5
7   Giuseppe Visenzi Yamaha +1 ronde 4
8   Terry Dennehy Yamaha +1 ronde 3
9   Jerry Lancaster Yamaha +2 ronden 2
10   Ernst Holzeis Yamaha 1
11   Lothar John Yamaha
12   Roberto Gallina Aermacchi
13   František Šťastný Yamaha +3 ronden
14   Getulio Marcaccini Aermacchi
15   Jean Campiche Aermacchi
16   Walter Scheimann Yamaha

250 cc bewerken

Regerend wereldkampioen Kel Carruthers kon in de 250cc-klasse niet meer voor Benelli rijden, want viercilinders waren inmiddels verboden. Daarom had hij voor deze klasse een Yamaha TD 2 gekocht. Daar had hij drie races mee gewonnen, maar vaak liet de machine hem in de steek. Het zat Carruthers ook in Monza niet mee. Hij trainde als snelste maar had een slechte start. Uiteindelijk vocht hij zich naar de leiders Rodney Gould en Phil Read en wist zelfs de koppositie over te nemen. Silvio Grassetti, die in de eerste ronden met zijn MZ de leiding had gehad, was toen al uitgevallen. Uiteindelijk werd de strijd tussen Gould en Carruthers beslist omdat Gould iets meer geluk had bij het passeren van achterblijvers. Door Carruthers met 0,03 seconden te verslaan was Gould nu wereldkampioen.

Uitslag 250 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Rodney Gould Yamaha 37' 08" 70 15
2   Kel Carruthers Yamaha +00" 03 12
3   Phil Read Yamaha +1" 0 10
4   Dieter Braun MZ +30" 3 8
5   Gyula Marsovszky Yamaha +1' 32" 2 6
6   Giuseppe Visenzi Yamaha 5
7   Luigi Anelli Yamaha 4
8   László Szabó MZ 3
9   Klaus Huber Yamaha 2
10   Lothar John Yamaha 1
DNF   Silvio Grassetti MZ koppeling

125 cc bewerken

In Monza ontstond een korte strijd tussen Ángel Nieto, Dieter Braun en Gilberto Parlotti, die eindigde toen Parlotti moest stoppen met een gat in een zuiger en Braun de pit in rolde met een vastgelopen linker zuiger. Nieto lag nu ruim op kop, met achter hem László Szabó met de eencilinder MZ en Cees van Dongen (Yamaha). Günter Bartusch kwam met de nieuwe tweecilinder MZ niet verder dan de elfde plaats.

Uitslag 125 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Ángel Nieto Derbi 32' 53" 3 15
2   László Szabó MZ +1' 17" 2 12
3   Cees van Dongen Yamaha +1' 53" 9 10
4   Klaus Huber Maico +1 ronde 8
5   Giuseppe Consalvi Villa +1 ronde 6
6   Walter Villa Villa 5
7   János Reisz MZ 4
8   Ryszard Mankiewicz MZ 3
9   Toni Gruber Maico 2
10   János Drapál MZ 1
11   Günter Bartusch MZ
12   Jerry Lancaster Drixton-Yamaha
13   John Dodds Aermacchi
14   Walter Scheimann Villa
15   Luigi Rinaudo Aermacchi
16   Luigi Ribuffo onbekend
17   Lasse Johansson Maico
18   Rino Pretelli onbekend
19   Angelo Orsenigo onbekend
20   Jean-Louis Pasquier Maico
DNF   Dieter Braun Suzuki vastloper
DNF   Gilberto Parlotti Morbidelli zuiger

50 cc bewerken

De 50cc-wereldtitel werd in Monza al in de eerste ronde beslist. Er ontstond een valpartij waarbij Aalt Toersen, Jos Schurgers en Salvador Cañellas betrokken waren. Toersen en Schurgers moesten opgeven, maar Cañellas kon verder rijden om - met een gebroken sleutelbeen - achtste te worden. Jan de Vries had als snelste getraind, reed de snelste ronde in de race en won. Ángel Nieto was in een gevecht gewikkeld met Rudolf Kunz, tot de radiateurdop van de Derbi vloog en hij een plens heet water over zijn been en in zijn laars kreeg. Door de enorme pijn die dat veroorzaakte gleed hij van de baan. Kunz werd dus tweede en de derde plaats ging naar Ludwig Faßbender (Kreidler). Omdat Aalt Toersen was uitgevallen was de wereldtitel voor Ángel Nieto nu zeker.

Uitslag 50 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Jan de Vries Van Veen-Kreidler 23' 18" 5 15
2   Rudolf Kunz Kreidler +7" 5 12
3   Ludwig Fassbender Kreidler +1 ronde 10
4   Bruno Cretti Malanca +1 ronde 8
5   André Millard Kreidler +1 ronde 6
6   Martin Mijwaart Jamathi 5
7   Gerhard Thurow Kreidler 4
8   Salvador Cañellas Derbi 3
9   Ryszard Mankiewicz Kreidler 2
10   Michele Cannizzaro Guazzoni 1
11   Eugenio Lazzarini Morbidelli
12   Lasse Johansson Maico
13   Luigi Rinaudo Tomos
14   Luciano Spinello Tomos
15   Luciano Gazzola Guazzoni +2 ronden
DNF   Aalt Toersen Jamathi val
DNF   Jos Schurgers Van Veen-Kreidler val
DNF   Ángel Nieto Derbi val
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1970 		FIM wereldkampioenschap wegrace
22e seizoen (1970) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1970
Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1969 		Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1971
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_der_Naties_1970&oldid=63528449"