Wikipedia

Grand Prix-wegrace van Duitsland 1970

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1970 was eerste race van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1970. De race werd verreden op 3 mei 1970 op de Nordschleife van de Nürburgring nabij Nürburg. Deze Grand Prix kostte het leven aan Rob Fitton, die tijdens de trainingen tegen de geleiderail viel.

Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1970
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1970
Land Vlag van Duitsland Duitsland
Datum 3 mei 1970
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett
Derde Vlag van Noord-Ierland Tommy Robb
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Australië Kel Carruthers
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
250 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Huber
Eerste Vlag van Australië Kel Carruthers
Tweede Vlag van Duitsland Klaus Huber
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
125 cc
Snelste ronde Vlag van Hongarije László Szabó
Eerste Vlag van Australië John Dodds
Tweede Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek
Derde Vlag van Duitsland Walter Sommer
50 cc
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Duitsland Rudolf Kunz
Derde Vlag van Italië Gilberto Parlotti
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Enders/Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Eerste Vlag van Duitsland Georg Auerbacher/Vlag van Duitsland Hermann Hahn
Tweede Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser/Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Cusnik
Derde Vlag van Duitsland Richard Wegener/Vlag van Duitsland Adi Heinrichs

Algemeen bewerken

De organisatie op de Nürburgring haalde zich de woede van de coureurs op de hals. Deze race werd gereden op de (toen nog) 21 km lange Nordschleife in het kader van de Eifelrennen. Tijdens de Eifelrennen werd zowel met auto's als met motorfietsen geracet. De motorcoureurs kregen slechts 1½ uur de tijd om de baan (zonder tijdwaarneming) te verkennen en daarna drie kwartier om te kwalificeren. Het was koud, mistig en nat en doordat er tussen de motorraces door ook nog trainingen en wedstrijden van de Formule 2 auto's plaatsvonden werd de baan nog eens extra glad. Bovendien kregen de autocoureurs 3½ uur trainingstijd.

Daar kwam nog bij dat de organisatie willekeurig startbewijzen uitdeelde. Beginnende maar goede coureurs kregen nauwelijks kans om te starten (en daardoor startgeld te verdienen), terwijl onbekwame Duitse rijders wel mochten starten. De Nederlander Theo Louwes ging al voor de races kwaad naar huis omdat hij alleen in de 500 cc klasse mocht starten. De vangrails, die voor de auto's noodzakelijk waren, waren voor motorrijders levensgevaarlijk. Al tijdens de trainingen schoot Rob Fitton onder de vangrail, waarbij hij een schedelbasisfractuur opliep en een been werd afgerukt. Fitton overleed nog dezelfde dag in het ziekenhuis.

De meeste motorcoureurs besloten onder deze omstandigheden de races niet al te serieus te nemen en vooral voorzichtigheid te betrachten De Duitse coureurs konden met hun circuitkennis en hun motivatie in hun thuisrace beter uit de voeten, maar dat gold ook voor een aantal coureurs dat al weken rond de Nürburgring gekampeerd had. Er gebeurden veel ongelukken en na de races lagen er diverse zwaargewonde coureurs in het ziekenhuis van Adenau. Giacomo Agostini leidde de protesten bij de FIM en dreigde zelfs met een proces.

500 cc bewerken

In Duitsland was veel hoop gevestigd op de Münch-URS viercilinders. Ferdi Kaczor en Karl Hoppe waren er in de Grand Prix van Oostenrijk (niet meetellend voor het WK) eerste en tweede mee geworden, maar in de Duitse Grand Prix sloeg de motor van Kaczor over, waardoor hij slechts veertiende werd. Karl Hoppe werd vierde, uiteraard verslagen door Giacomo Agostini met zijn snelle MV Agusta 500 3C, maar ook door de toch vrij eenvoudige Seeley's van Alan Barnett en Tommy Robb.

Uitslag 500 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Giacomo Agostini MV Agusta 1h 04' 55" 7 15
2   Alan Barnett Seeley +2' 52" 3 12
3   Tommy Robb Seeley +3' 47" 8 10
4   Karl Hoppe Münch-URS +4' 46" 8
5   Ginger Molloy Bultaco +5' 04" 8 6
6   Walter Rungg Aermacchi +5' 30" 2 5
7   Martti Pesonen Yamaha +5' 55" 8 4
8   Ernst Hiller Kawasaki +6' 20" 1 3
9   Billie Nelson Hannah Paton +6' 39" 9 2
10   Terry Dennehy Drixton-Honda +6' 48" 6 1
11   Gyula Marsovszky Linto
12   Heinrich Rosenbusch Linto
13 onbekend
14   Ferdi Kaczor Münch-URS
DNS   Theo Louwes Yamaha

350 cc bewerken

In de 350 cc race kon Renzo Pasolini niet starten. Hij was tijdens een privétraining met een Benelli 650 gevallen. Zijn vervanger op de Benelli viercilinder werd Kel Carruthers. Carruthers zat voor het eerst op de 350 cc Benelli en voelde er niets voor om onder de omstandigheden zoals die op de Nordschleife waren erg veel druk op Giacomo Agostini uit te gaan oefenen. Hij berustte in de tweede plaats, die hij gemakkelijk kon halen. Chas Mortimer werd met een Yamaha TR 2 derde.

Uitslag 350 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Giacomo Agostini MV Agusta 1h 07' 45" 7 15
2   Kel Carruthers Benelli +3' 37" 6 12
3   Chas Mortimer Yamaha +4' 55" 5 10
4   Karl Hoppe Yamaha +5' 30" 2 8
5   Hans-Dieter Görgen Yamaha +5' 32" 2 6
6   Jim Curry Drixton-Aermacchi +5' 32" 6 5
7   Walter Rungg Aermacchi +5' 33" 9 4
8   Walter Scheimann Yamaha +7' 41" 3 3
9   Billie Nelson Yamaha +8' 48" 4 2
10   Walter Sommer Yamaha +9' 22" 4 1
DNS   Renzo Pasolini Benelli blessure

250 cc bewerken

In de 250 cc race ging Phil Read (Yamaha) korte tijd aan de leiding, maar hij kreeg schakelmoeilijkheden en viel uit. De kop werd overgenomen door Kel Carruthers (Yamaha), die een flinke voorsprong opbouwde en won voor Klaus Huber (Yamaha) en Chas Mortimer (Yamaha).

Uitslag 250 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Kel Carruthers Yamaha 1h 09' 26" 2 15
2   Klaus Huber Yamaha +22" 1 12
3   Chas Mortimer Yamaha +22" 4 10
4   Walter Sommer Yamaha +1' 45" 3 8
5   Heinrich Rosenbusch Yamaha +1' 50" 5 6
6   Jarno Saarinen Yamaha +1' 55" 5
7   Lothar John Yamaha +3' 10" 2 4
8   Gyula Marsovszky Yamaha +3' 10" 2 3
9   László Szabó MZ +3' 13" 2 2
10   Teuvo Länsivuori Yamaha +3' 15" 9 1
DNF   Phil Read Yamaha versnellingsbak
DNF   Rodney Gould Yamaha
DNF   Santiago Herrero Ossa

125 cc bewerken

Ángel Nieto startte in Duitsland voor het eerst met een nieuwe Derbi tweecilinder, ditmaal een meer conventioneel ontwerp met twee naast elkaar liggende cilinders (eerder had hij een tweecilinder met twee krukassen getest). De machine miste nog betrouwbaarheid en hij werd er slechts dertiende mee. De race werd gewonnen door John Dodds (Aermacchi), voor Heinz Kriwanek (Rotax) en Walter Sommer (Yamaha).

Uitslag 125 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   John Dodds Aermacchi 1h 02' 32" 9 15
2   Heinz Kriwanek Rotax +6" 3 12
3   Walter Sommer Yamaha +22" 8 10
4   Toni Gruber Maico +40" 9 8
5   Otello Buscherini Villa +1' 08" 6
6   László Szabó MZ +1' 26" 3 5
7   Siegfried Möhringer Yamaha +2' 10" 8 4
8   Herbert Mann MZ +2' 47" 1 3
9   Günter Bartusch MZ +3' 09" 2 2
10   Hans-Joachim Dittberner Honda +3' 48" 8 1
11   Luigi Rinaudo Aermacchi
12 onbekend
13   Ángel Nieto Derbi

50 cc bewerken

Tijdens de Duitse Grand Prix was het nat en glad en slechts weinig coureurs kenden de baan goed. Derbi-coureur Ángel Nieto kampeerde al weken bij de Nordschleife. Hij won de 50 cc race met overmacht, maar zijn grootste concurrenten, de Nederlanders Jan de Vries, Aalt Toersen en Jos Schurgers, deden het op dit gevaarlijke circuit rustig aan. Rudolf Kunz (Kreidler) werd tweede en Gilberto Parlotti (Tomos) werd derde.

Uitslag 50 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Angel Nieto Derbi 39' 30" 7 15
2   Rudolf Kunz Kreidler +50" 1 12
3   Gilberto Parlotti Tomos +53" 9 10
4   Salvador Cañellas Derbi +2' 35" 5 8
5   Eugenio Lazzarini Morbidelli +3' 06" 9 6
6   Otello Buscherini Honda +3' 10" 2 5
7   Manfred Bernsee Maico 4
8   Aalt Toersen Jamathi 3
9   Harald Bartol Kreidler 2
10   Jos Schurgers Van Veen-Kreidler 1
DNF   Jan de Vries Van Veen-Kreidler

Zijspanklasse bewerken

Klaus Enders/Wofgang Kalauch (BMW) waren de snelsten in Duitsland, maar vielen na vier ronden uit. Ook Helmut Fath/Josef Huber (Fath)[1] moesten de strijd staken, net als Siegfried Schauzu/Horst Schneider (Apfelbeck-BMW). Georg Auerbacher/Hermann Hahn (BMW) wonnen, Heinz Luthringshauser/Hans-Jürgen Cusnik (BMW) werden tweede en Richard Wegener/Adi Heinrichs (BMW) werden derde.

Uitslag zijspanklasse bewerken

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1   Georg Auerbacher   Hermann Hahn BMW 56' 44" 8 15
2   Heinz Luthringshauser   Hans-Jürgen Cusnik BMW +57" 2 12
3   Richard Wegener   Adi Heinrichs BMW +1' 57" 4 10
4   Tony Wakefield   John Flaxman BMW +1' 59" 8 8
5   Siegfried Maier   Siegfried Brauning BMW +4' 07" 2 6
6   Egon Schons   Karl Lauterbach BMW +5' 32" 2 5
7   Gerhard Müller   Willy Buchecker BMW 4
8   Colin Hornby   Mike Griffiths BMW 3
9   Willy Emrich   Rolf Emrich BMW 2
10   Graham Milton   John Thornton BMW 1
DNF   Klaus Enders   Wolfgang Kalauch BMW
DNF   Helmut Fath   Josef Huber Münch-URS
DNF   Siegfried Schauzu   Horst Schneider Apfelbeck-BMW
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van de Adriatische Zee 1969 		FIM wereldkampioenschap wegrace
22e seizoen (1970) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1970
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1969 		Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1971
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Duitsland_1970&oldid=67259901"