Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1979

De Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1979 was tweede race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1979. De race werd verreden op 29 april 1979 op de Salzburgring nabij Salzburg

Vlag van Oostenrijk Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1979
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1979
Land Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Datum 29 april 1979
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Tweede Vlag van Italië Virginio Ferrari
Derde Vlag van Nederland Wil Hartog
350 cc
Poleposition Vlag van Oostenrijk Grunwald Harfmann
Snelste ronde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Eerste Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Tweede Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold
Derde Vlag van Duitsland Toni Mang
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Oostenrijk Harald Bartol
Derde Vlag van Duitsland Gert Bender
Zijspan B2A
Poleposition Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu/Vlag van Duitsland Lorenzo Puzo
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley/Vlag van Verenigd Koninkrijk John Parkins
Eerste Vlag van Zweden Göte Brodin/Vlag van Zweden Billy Gällros
Tweede Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu/Vlag van Duitsland Lorenzo Puzo
Derde Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur
Zijspan B2B
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhard
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Zwitserland Bruno Holzer/ Vlag van Zwitserland Karl Meierhans
Derde Vlag van Oostenrijk Klaus Sprengel/Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek John Booth

Algemeen bewerken

Op maandag en dinsdag voor de Oostenrijkse Grand Prix kon er al getraind worden, en de coureurs die dat gedaan hadden waren in het voordeel omdat de officiële trainingen in slecht weer werden verreden. Zaterdag sneeuwde het zelfs en het leek erop dat de hele Grand Prix niet door kon gaan. Op zondag was het droog en konden veel rijders hun (natte) carburatie-afstellingen niet gebruiken. De Grand Prix van Oostenrijk was enige waar beide zijspanklassen (B2A en B2B) aan de start kwamen.

500 cc bewerken

Kenny Roberts (rugblessure) en Wil Hartog (armbreuk) waren net op tijd fit voor de Oostenrijkse Grand Prix. Christian Sarron was echter nog niet genezen van zijn val in de Formule 750 race op Brands Hatch. Twee belangrijke concurrenten werden al voor de start uitgeschakeld: Barry Sheene merkte dat een remschijf verkeerd gemonteerd was waardoor hij vrijwel zonder voorrem moest rijden, terwijl Boet van Dulmen (derde trainingstijd) al bij de start met een gebroken inlaatschijf en zuiger achterbleef. Wil Hartog, altijd een snelle starter, reed even aan de leiding, maar werd gepasseerd door Roberts en Virginio Ferrari. Achter hem vochten Hiroyuki Kawasaki en Tom Herron, zodat Hartog vrij eenvoudig naar de derde plaats kon rijden. In het gevecht om de zesde plaats tussen Cecotto en Giovanni Rolando raakte Cecotto naast de baan en toen hij weer op het asfalt kwam gleed hij meteen weg door de modder op zijn achterband. Rolando probeerde hem te ontwijken maar viel toen hij over Cecotto's achterwiel reed. De situatie werd door modder en ambulances op het circuit af en toe gevaarlijk, vooral toen baancommissarissen probeerde de kluiten modder van de baan te halen. Later zou blijken dat Cecotto een gebroken knieschijf en afgescheurde kniebanden had opgelopen.

Uitslag 500 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Kenny Roberts Yamaha 48'24" 23 15
2   Virginio Ferrari Suzuki +6" 03 12
3   Wil Hartog Suzuki +18" 81 10
4   Tom Herron Suzuki +21" 44 8
5   Hiroyuki Kawasaki Suzuki +22" 96 6
6   Franco Uncini Suzuki +1'19" 41 5
7   Steve Parrish Suzuki +1'25" 31 4
8   Max Wiener Suzuki +1 ronde 3
9   Marco Lucchinelli Suzuki +1 ronde 2
10   Mick Grant Suzuki +1 ronde 1
11   Bernard Fau Suzuki +1 ronde
12   Barry Sheene Suzuki +1 ronde
13   Alex George Suzuki +1 ronde
14   Mike Baldwin Suzuki +1 ronde
15   Jack Middelburg Suzuki +1 ronde
16   Alan North Suzuki +1 ronde
17   Peter Sjöström Suzuki +1 ronde
18   Dennis Ireland Suzuki +1 ronde
19   Jürgen Steiner Suzuki +1 ronde
20   Gustav Reiner Suzuki +1 ronde
21   Richard Schulze Suzuki +1 ronde
22   Seppo Rossi Suzuki +1 ronde
23   Michael Schmid Suzuki +1 ronde
  Philippe Coulon Suzuki
  Carlo Perugini Suzuki
DNF   Boet van Dulmen Suzuki motor
DNF   Giovanni Rolando Suzuki val
DNF   Markku Matikainen Yamaha
DNF   Elmar Renner Suzuki
DNF   Gerhard Vogt Yamaha
DNF   Olivier Chevallier Yamaha
DNF   Bosse Granath Yamaha
DNF   Børge Nielsen Suzuki
DNF   Johnny Cecotto Yamaha val
DNF   Carlos de San Antonio Suzuki
DNF   Jon Ekerold Yamaha
DNF   Michel Rougerie Suzuki

350 cc bewerken

In Oostenrijk kwam Jon Ekerold door een bliksemstart aan de leiding, maar na vier ronden had Kork Ballington hem ingehaald. Ekerold kreeg problemen met de benzinetoevoer van zijn Yamaha en Ballington won de race. Ekerold werd wel nog tweede. De strijd om de derde plaats ging toen nog tussen Carlos Lavado, Michel Frutschi en Toni Mang, maar in de laatste ronde kwam Lavado op een uitloopstroop terecht en daarna in de berm, waardoor hij viel en een been brak. Toni Mang werd aldus derde, Frutschi vierde en Walter Villa, als laatste gestart, werd vijfde. John Ekerold diende een protest in tegen de benzine van Ballington. Hij vermoedde dat die andere dan de voorgeschreven benzine gebruikte, omdat andere Kawasaki-rijders steeds last hadden van detonatie, maar Ballington niet. Het protest moest worden afgewezen een official verzuimd had de Kawasaki in het parc fermé te laten plaatsen.

Uitslag 350 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Kork Ballington Kawasaki 50'57" 06 15
2   Jon Ekerold Yamaha +2" 46 12
3   Toni Mang Kawasaki +10" 57 10
4   Michel Frutschi Yamaha +11" 56 8
5   Walter Villa Yamaha +33" 67 6
6   Patrick Fernandez Yamaha +33" 84 5
7   Edi Stöllinger Kawasaki +41" 30 4
8   Patrick Pons Yamaha +41" 72 3
9   Vic Soussan Yamaha +42" 05 2
10   Eero Hyvärinen Yamaha +58" 53 1
11   Pekka Nurmi Yamaha +59" 99
12   Chas Mortimer Yamaha +1' 11" 25
13   Gregg Hansford Kawasaki +1 ronde
14   Grunwald Harfmann Yamaha +1 ronde
15   Jeffrey Sayle Yamaha +1 ronde
16   Richard Hubin Yamaha +1 ronde
17   Bert Struyk Yamaha +1 ronde
18   Manfred Obinger Yamaha +1 ronde
19   Klaas Hernamdt Yamaha +1 ronde
20   John Weeden Yamaha +1 ronde
21   René Delaby Yamaha +1 ronde
  Peter Baláž Yamaha
  Andreas Hückel Yamaha
  Franco Solaroli Yamaha
  Mike Baldwin Yamaha
DNF   Pentti Korhonen Yamaha motor
DNF   Gianfranco Bonera Yamaha val
DNF   Randy Mamola Adriatica-Bimota-Yamaha
DNF   Christian Estrosi Kawasaki motor
DNF   Roland Freymond Yamaha
DNF   Takazumi Katayama Yamaha
DNF   János Drapál Yamaha
DNF   Max Wiener Yamaha
DNF   Kenny Blake Yamaha
DNF   Michel Rougerie Bimota-Yamaha
DNF   Reinhold Roth Yapol
DNF   Carlos Lavado Yamaha val

125 cc bewerken

Eugenio Lazzarini nam in Oostenrijk de leiding, gevolgd door Ángel Nieto, Pier Paolo Bianchi, Harald Bartol en Hans Müller. Al snel lagen Nieto en Bartol samen aan de leiding. Bartol was gebrand op een overwinning in zijn thuisrace, nadat hij in 1978 ook al tweede was geworden. Zijn landgenoot August Auinger was intussen van de twaalfde plaats opgerukt naar de derde plaats. Nieto reed op de tweede plaats, maar kon Bartol makkelijk volgen. In de 23e ronde nam Nieto de leiding. Bartol volgde hem nog enkele ronden, maar liet los toen Nieto met een enorme snelheid langs de ambulance reed die de gevallen Bernd Lauermann ging ophalen. Auinger was intussen ook uitgevallen en toen Thierry Espié viel kwam Gert Bender met zijn zelfbouw Bender als derde binnen.

Uitslag 125 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Ángel Nieto Minarelli 47' 12" 36 15
2   Harald Bartol Morbidelli +10" 32 12
3   Gert Bender Bender +55" 41 10
4   Hans Müller MBA +1' 03" 38 8
5   Eugenio Lazzarini Morbidelli +1' 04" 11 6
6   Patrick Plisson Morbidelli +1' 17" 14 5
7   Rolf Blatter Morbidelli +1' 17" 34 4
8   Per-Edvard Carlsson MBA +1' 17" 57 3
9   Walter Koschine Delta-Fantic +1' 23" 63 2
10   Bruno Kneubühler MBA +1' 23" 80 1
11   Matti Kinnunen MBA +1 ronde
12   Peter Baláž Morbidelli +1 ronde
13   Peter Looijesteijn MBA +1 ronde
14   Clive Horton Morbidelli +1 ronde
15   Werner Steege Bender +1 ronde
16   Walter Rapolani Morbidelli +1 ronde
17   Aldo Pero Morbidelli +1 ronde
18   Richard Schmiederer Morbidelli +1 ronde
19   Jan Huberts MBA +1 ronde
20   René Rénier Morbidelli +1 ronde
  Patrick Hérouard Morbidelli
  Alojz Pavlic MBA
  Zbyněk Havrda Morbidelli
  Gianpaolo Marchetti MBA
  Ricardo Tormo Bultaco
DNF   Thierry Espié Motobécane val
DNF   Enrico Cereda Morbidelli
DNF   Pier Paolo Bianchi Minarelli uitlaat defect
DNF   Jean-Louis Guignabodet Morbidelli valschade
DNF   Ernst Fagerer MBA
DNF   Bernd Lauermann Morbidelli val
DNF   August Auinger Morbidelli
DNF   Theo Timmer Morbidelli
DNF   Hans-Jürgen Hummel Morbidelli
DNF   Werner Schmied Rotax
DNF   Maurizio Massimiani MBA val
DNF   Heinz Pristavnik Morbidelli

Zijspannen B2A bewerken

Siegfried Schauzu/Lorenzo Puzo namen de leiding in de Oostenrijkse GP. Göte Brodin/Billy Gällros waren echter niet te stuiten en namen de leiding over. Ze werden ingehaald door Dick Greasley/John Parkins, maar die vielen al snel uit. Brodin/Gällros hadden geluk: op de finish kregen ze een vastloper, maar toen was de winst al binnen. Schauzu was intussen in een gevecht met Rolf Steinhausen/Kenny Arthur verwikkeld maar wist toch tweede te worden. Alain Michel/Stuart Collins en Cees Smit/Charles Vroegop mochten in Oostenrijk niet starten met hun aangepaste B2B-combinaties omdat de jury de reglementen anders interpreteerden dan zij. Rolf Biland/Kurt Waltisperg konden niet in de B2A-klasse starten omdat hun Schmid-combinatie door ziekte van constructeur Hermann Schmid[1] nog niet klaar was.

Uitslag zijspannen B2A bewerken

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1   Göte Brodin   Billy Gällros Krauser-Yamaha 47'21"53 15
2   Siegfried Schauzu   Lorenzo Puzo Busch-Yamaha 47'37"22 12
3   Rolf Steinhausen   Kenny Arthur KSA-Yamaha 47'37"42 10
4   Hermann Huber   Bernhard Schappacher Krauser-Yamaha 8
5   Amedeo Zini   Andrea Fornaro Busch-König 6
6   Werner Schwärzel   Andreas Huber Yamaha 5
7   Kalevi Rahko   Kari Laatikainen Yamaha 4
8   Peter Campbell   Richard Goodwin Yamaha 3
9   Boy Brouwer   Jan Oostwouder Busch-Yamaha 2
10   Kurt Jelonek   Fred Schenkenberger König 1
DNF   Dick Greasley   John Parkins Yamaha

Zijspannen B2B bewerken

De B2B-klasse opende het zijspanseizoen en ook de Grand Prix van Oostenrijk. Meteen was duidelijk dat er niet veel animo was: slechts dertien combinaties kwamen aan de start en Alain Michel/Michael Burkhard waren de enige die partij konden geven aan Rolf Biland/Kurt Waltisperg. Waltisperg had net als zijn voorganger Kenny Williams na het aanduwen geen andere taak dan als ballast fungeren. Aanvankelijk nam Biland genoegen met de vijfde positie in de race. Michel reed vanaf de derde ronde aan de leiding en Biland was toen al tweede. Samen reden ze weg van de rest, waarbij Biland pas in de zestiende ronde de leiding even overnam. Michel viel echter vier ronden voor het einde uit en daardoor schoven Bruno Holzer/Karl Meierhans door naar de tweede plaats. Klaus Sprengel/Derek John Booth hadden al een ronde achterstand en de overige vier combinaties die de finish haalden ten minste twee ronden.

Uitslag zijspannen B2B bewerken

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1   Rolf Biland   Kurt Waltisperg LCR-Yamaha 47' 22" 62 15
2   Bruno Holzer   Karl Meierhans LCR-Yamaha +41" 58 12
3   Klaus Sprengel   Derek John Booth Suzuki +1 ronde 10
4   Masato Kumano   Isao Arifuku Yamaha +2 ronden 8
5   Heinz Thevissen   Lothar Klein HTS-Yamaha +2 ronden 6
6   Rudolf Reinhard   Karin Sterzenbach GEP-Yamaha +2 ronden 5
7   Bernard Chabert   Patrice Daire CB-Yamaha +2 ronden 4
DNF   Yvan Trolliet   Marc Petel Seymaz-Yamaha
DNF   Cees Smit   Charles Vroegop Seymaz-Yamaha gebroken zuiger
DNF   Alain Michel   Michael Burkhard Seymaz-Yamaha gebroken zuiger

Trivia bewerken

  • Onderweg naar het circuit zag Barry Sheene een man in een rode monteursoverall met het opschrift "Frank Sheene", de overall van Barry's vader. Barry dwong de man de overall onmiddellijk uit te trekken en leverde hem over aan de politie. Frank's overall bleek de avond ervoor gestolen te zijn toen hij even pauzeerde.
  • Hermann Schmid was oud-zijspancoureur maar nu constructeur van de Schmid-zijspancombinaties. Na de Grand Prix van Oostenrijk verdween hij spoorloos in overspannen toestand. Eind juli werd zijn stoffelijk overschot in de Rhône gevonden. Aangenomen werd dat hij zelfmoord had gepleegd. Hij was 36 jaar en liet een vrouw en een kind achter.
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Venezuela 1979
FIM wereldkampioenschap wegrace
31e seizoen (1979)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1979

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1978
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1981