De Senior TT stond gepland voor vrijdag 5 juni, maar werd vanwege de weersomstandigheden een dag opgeschoven, maar ook op zaterdag was het weer zeer slecht. De race begon droog, waardoor John Surtees een recordronde met staande start van 101,18 mijl per uur kon rijden, maar daarna kregen de coureurs te maken met harde regen en mist, waardoor Surtees' racegemiddelde zakte naar 87,94 mijl per uur. Hij won de race met vijf minuten voorsprong op Alistair King en liefst tien minuten op derde man Bob Brown. John Hartle, de teamgenoot van Surtees, viel uit.
John Surtees won de Junior TT zonder problemen, maar zijn teamgenoot John Hartle werd naar de derde plaats verdrongen door Bob McIntyre, tot diens AJS 7R in de vierde ronde stilviel. Daarna moest Hartle ook nog de aanvallen van Alistair King afslaan. Geoff Duke werd in zijn laatste TT-race vierde.
De 500 Formula One TT en de 350 Formula One TT werden in één race verreden, op zaterdag 30 mei over slechts drie ronden. Coureurs die zowel in de Senior TT als in de Junior TT wilden starten moesten dus kiezen of ze met hun 350- of hun 500cc-machine zouden starten. De MV Agusta's waren uitgesloten, omdat hun machines niet over de toonbank te koop waren. De deelnemers namen deze race echter niet al te serieus. Ze beschouwden het als een extra training waaraan John Surtees en John Hartle niet mochten deelnemen.
Honda-oprichter Soichiro Honda had in 1954 de Isle of Man TT bezocht en was in eerste instantie onder de indruk van de Snaefell Mountain Course en de Clypse Course, maar hij schrok van de vermogens die de machines leverden. Toch gaf hij marketing-directeur Takeo Fujisawa de opdracht om een plan te maken om al in 1955 aan de TT deel te nemen met een 250cc-machine die 25 pk moest leveren. Dat was niet haalbaar, want de sterkste Honda, de Honda Dream Model 4E leverde slechts 8½ pk, terwijl een NSU Sportmax-productieracer 39 pk op de been bracht. Voor de TT van 1959 stelde men in 1958 Kiyoshi Kawashima[1] als projectleider aan. Zijn eerste taak was een racemachine te ontwikkelen. Hoewel er veel ingenieurs van middelbare leeftijd bij Honda werkten, stelde "Oyaji" (Vader) Honda alleen jonge mensen aan bij het team. Tadashi Kume[2] en Kimio Shinmura waren verantwoordelijk voor de motor en Toshiji Baba ontwikkelde het frame. De coureurs werden geworven uit de Honda Speed Club, een fabrieksvereniging die ook in de heuvelklimwedstrijden op de Asama-vulkaan aan de start kwam. Men schafte een Mondial 125 Bialbero uit 1956 aan om als voorbeeld te dienen.[3] Hoewel de Mondial een eencilinder was, besloot men toch een tweecilinder te bouwen, de Honda RC 141.
In januari 1959 was deze eerste machine, die RC 141 heette, klaar. Ze leverde echter slechts 15,3 pk en dat was veel minder dan de twee jaar oude Mondial. De RC 141 was een staande paralleltwin met dubbele bovenliggende nokkenassen die door een koningsas werden aangedreven. De boring/slagverhouding was 44 x 41 mm waardoor de cilinderinhoud op 124,7 cc kwam. De machine had echter slechts twee kleppen per cilinder. Er werd meteen een tweede machine ontwikkeld die vier kleppen per cilinder had. Deze RC 142 leverde 17,4 pk. De machines hadden een ruggengraatframe met de motor als dragend deel en een schommelvoorvork. De remmen waren simplexremmen. De cilinders helden 6° voorover. De inlaatkleppen maakten een hoek van 40° en de uitlaatkleppen een hoek van 44°. Er waren Keihin-vlakke schuif carburateurs met losse vlotterkamers gebruikt. De smering werd verzorgd door een wet-sumpsysteem met twee liter olie. De machines hadden zes versnellingen
Met vijf RC 141's en vier Honda CB 92 Benly Super Sports als trainingsmotor toog men naar het eiland Man. Het team bestond uit Kawashima, de monteurs Hisaichi Sekiguchi en Shunji Hirota, de manager Yoshitaka Iida en de coureurs Giichi Suzuki, Naomi Taniguchi, Junzo Suzuki, Teisuke Tanaka en Bill Hunt, een Amerikaan die ook als tolk fungeerde. Het team begon de trainingen en de verkenningen van de Clypse Course met Honda CB 92 Benly's die in februari op de markt gekomen waren. De vierklepskoppen die van de RC 141 de RC 142 maakten arriveerden per luchtpost, maar voor de race konden slechts drie machines omgebouwd worden. Het team werkte een maand lang inclusief de weekenden door om de machines raceklaar te maken, maar was alom nerveus toen de concurrenten begonnen te trainen. De Ultra-Lightweight TT werd gewonnen door Tarquinio Provini met een MV Agusta, Luigi Taveri werd met een MZ tweede en Mike Hailwood met een Ducati derde. Taniguchi werd zesde, Giichi Suzuki zevende, Tanaka achtste en Junzo Suzuki tiende. Taniguchi won een zilveren Replica en Giichi Suzuki en Tanaka wonnen bronzen Replica's. Het team kreeg ook de constructeursprijs.
In de hele Honda-fabriek begon men enthousiast te worden, ook nadat Soichiro Honda persoonlijk in een speciale uitgave van de bedrijfskrant zijn waardering had uitgesproken, maar erbij had vermeld dat er nog een lange weg te gaan was. De gemiddelde snelheid van de MV Agusta op Man was 119,17 km/h, terwijl Taniguchi's Honda slechts 109,90 km/h gemiddeld gehaald had. De topmachines reden gemiddeld rondetijden van 8 minuten en 40 seconden, terwijl de Honda's er gemiddeld 9 minuten en 22,2 seconden over deden.
Bronnen, noten en/of referenties
Luigi & Gianna Rivola: De geschiedenis van de motorsport, oorsprong en ontwikkeling, 1993 Uitgeverij Uniepers b.v., Abcoude ISBN 90 6825 131 7
↑Kawashima zou in 1973 de opvolger worden van Soichiro Honda en tot 1983 directeur blijven.
↑Tadashi Kume zou later ook de Formule 1-motoren van Honda ontwikkelen en was van 1983 tot 1990 directeur.
↑Dat de Mondial als voorbeeld diende heeft Honda altijd toegegeven. Niet toevallig staat in de Honda Collection Hall een Mondial naast de 250 cc Honda RC 160.
TT van Man 1959 Mountain Course Races
.svg)
.svg){kind=small}
John Surtees
Bob Brown
Tarquinio Provini
.svg){kind=small}
Luigi Taveri
Walter Schneider / .svg){kind=small}
Paddy Driver
Peter Pawson
Fred LaBelle
.svg){kind=small}
Gary Hocking
Jo Rogliardo
