Hoewel de Tweede Wereldoorlog al twee jaar voorbij was, ijlden de gevolgen ervan nog steeds na. In 1946 was er op het vasteland van Europa al mondjesmaat geracet, maar men ondervond grote problemen door het gebruik van synthetisch rubber en ongeschikte motorolie. Benzine, voor zover beschikbaar, was van matige kwaliteit. Door de beperkte klopvastheid moest de compressieverhouding van de machines verlaagd worden waardoor het vermogen sterk afnam. Ook reizen was nog niet eenvoudig, zeker niet naar het afgelegen eiland Man. Toch werd eind 1946 de Manx Grand Prix weer verreden, maar de TT van Man moest nog een half jaar wachten. Men gebruikte laag octaan merkloze "Pool" benzine, verstrekt door de Petroleum (Pool) Board. Daardoor bleven de snelheden nog laag.
De geallieerden konden na de oorlog grote invloed uitoefenen op de Fédération Internationale de Motocyclisme. Duitsland werd voorlopig uitgesloten van deelname aan internationale wedstrijden, maar voor de Britten was het ook belangrijk dat het gebruik van compressoren verboden werd. Daarmee hadden de Duitsers en de Italianen voor de oorlog grote vorderingen gemaakt. Hierdoor werden ook de snelste concurrerende motorfietsen als de BMW RS 500, de geblazen DKW's en NSU's, de Moto Guzzi Compressore 250 en de Gilera Rondine buitenspel gezet
Ontbrekende coureurs
bewerken
Acht jaar na de laatste TT was het logisch dat een aantal coureurs inmiddels gestopt was. Daaronder waren "Crasher" White, die vanwege zijn huwelijk was gestopt en Stanley Woods, die inmiddels 44 jaar oud was en zich ging richten op de rustiger trialsport. Henry Tyrell-Smith leidde korte tijd de reparatiewerkplaats van de buitgemaakte fabriek van Volkswagen in Wolfsburg en ging daarna op de ontwikkelingsafdeling van Triumph werken. Ook was een aantal gesneuveld. Harry Lamacraft was in 1943 boven Nederland neergeschoten met zijn Lockheed Ventura-bommenwerper, Walter Rusk was al in 1940 neergestort met een Hawker Hart-lesvliegtuig. Ted Mellors had de oorlog overleefd, maar verongelukte in 1946 door koolmonoxidevergiftiging in zijn eigen garage. Wal Handley, die al halverwege de jaren dertig was gestopt met motorraces, was in 1941 neergestort met een Bell P-39 Airacobra-jachtvliegtuig.
De machines waren grotendeels vooroorlogs, omdat de ontwikkelingen tijdens de oorlog hadden stilgelegen. Een uitzondering was Associated Motor Cycles, dat eigenaar was van AJS, Matchless en Sunbeam. Het had een grote opdracht gekregen om de motorfietsen die bij de Slag om Duinkerke van 1940 verloren waren gegaan te vervangen. Onder de bezielende leiding van de broers Harry, Charlie en Bert Collier kreeg de van Norton overgekomen Joe Craig de opdracht om een nieuwe tweecilinder te ontwikkelen. Het prototype kreeg nog de naam Sunbeam E90S, maar in 1947 was het inmiddels de AJS E90 geworden. Een succes werd het nog niet: Leslie Graham werd er slechts negende mee in de Senior TT. Moto Guzzi stuurde een Bicilindrica 500 voor Freddie Frith, die echter tijdens de training geblesseerd raakte. Norton had vlak voor de oorlog de Norton CS1 en de Norton CJ1 doorontwikkeld tot de Norton 30M en de Norton 40M, met ongedempte telescoopvorken. De 30M won de Senior TT, maar de 40M was niet opgewassen tegen de Velocette KTT Mk VIII, die de eerste vier plaatsen in de Junior TT bezette. In de Lightweight TT ging Moto Guzzi met de Moto Guzzi Albatros met de eer strijken.
De Auto-Cycle Union introduceerde drie nieuwe klassen, waarmee ze inspeelde op de populaire clubmanraces. Dit waren wedstrijden voor "normale" straatmotorfietsen, waarmee leden van clubs op korte circuits tegen elkaar konden racen zonder de hoge kosten voor een productieracer. De 250cc-Clubmans Lightweight TT, de 350cc-Clubmans Junior TT en de 500cc-Clubmans Senior TT reden tegelijk, maar de 250cc-machines reden slechts drie ronden, de overige klassen vier. De machines moesten voorzien zijn van een kickstarter en verlichting en mochten geen megafoonuitlaten gebruiken.
TT van Man 1947
.svg){kind=small}
Harold Daniell
Artie Bell
Bob Foster
