Grand Prix-wegrace van Canada 1967

sportseizoen van een competitie

De Grand Prix-wegrace van Canada 1967 was de twaalfde en voorlaatste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1967. De races werden verreden op 30 september 1967 op Mosport Park, een stratencircuit op de noordoever van het Ontariomeer, 97 km ten noordoosten van Toronto. Alleen de 125cc-klasse, de 250cc-klasse en de 500cc-klasse kwamen aan de start. De 500cc-klasse sloot haar seizoen hier af en de wereldtitel werd hier beslist. De wereldtitel in de 125cc-klasse was al eerder beslist.

Vlag van Canada Grand Prix-wegrace van Canada 1967
Mosport Park
Land Vlag van Canada
Datum 30 september 1967
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Italië Giacomo Agostini
Derde Vlag van Canada Mike Duff
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Tweede Vlag van Canada Tim Coopey
Derde Vlag van Canada Robert Lusk

Algemeen

bewerken

Hoewel de 500cc-titel hier beslist werd, was de Canadese Grand Prix niet voor herhaling vatbaar. De GP had ook al een sanctie van de FIM gehad omdat ze een week was opgeschoven. De straf daarvoor was dat er in het volgende jaar geen GP georganiseerd mocht worden. Dat probleem loste zichzelf op: deze Canadese Grand Prix was de enige in de geschiedenis. De bezetting van de Grand Prix was niet zozeer mager, maar de privérijders die normaal aan de start kwamen bleven weg omdat de startgelden niet in verhouding stonden tot de reiskosten. Zo bleven alleen enkele fabrieksrijders over naast een enorm contingent Canadezen en Amerikanen.

500cc-klasse

bewerken

Stand van zaken voor de race

bewerken

Om te bepalen wie er wereldkampioen 500 cc zou worden was enig rekenwerk vereist. Giacomo Agostini had 52 punten gescoord, maar er moesten in totaal vier resultaten weggestreept worden. Tot dusver moest Agostini 6 punten wegstrepen, waardoor zijn netto resultaat op 46 punten kwam. Mike Hailwood had 44 punten gescoord, maar had al drie "0"-resultaten zodat dat ook zijn netto puntentotaal was. Agostini kon alleen meer punten scoren door te winnen, want zijn laagste overgebleven resultaat was 6 punten. Hij kon maximaal op 48 punten komen. Hetzelfde gold voor Hailwood: alles minder dan 8 punten werd een streepresultaat. Hailwood kon op 46 punten komen door te winnen en vervolgens weer 6 punten weg te strepen. Als Hailwood won en Giacomo Agostini scoorde zelfs maar 1 punt, dan was Agostini wereldkampioen. Dat ene punt moest hij wel wegstrepen, maar omdat beiden dan 46 punten hadden, werd gekeken naar het aantal overwinningen: Agostini 5 (Duitsland, België, DDR, Finland en Italië) en Hailwood 5 (Isle of Man, TT Assen, Tsjecho-Slowakije, Ulster en Canada). Daarna werd gekeken naar de tweede plaatsen: Agostini 2 (TT Assen en Tsjecho-Slowakije) en Hailwood 2 (België en Italië). Zo bleef de stand gelijk, tenzij Agostini in Canada als zesde of hoger eindigde. Dan had hij een extra resultaat dat Hailwood niet had. Onder de streep kon Hailwood alleen wereldkampioen worden als hij won en Agostini niet scoorde.

DUI IOM NED BEL DDR TSJ FIN ULS NAT CAN Punten
Agostini 8 0 6 8 8 6 8 0 8 ? 52-6=46
Hailwood 0 8 8 6 0 8 0 8 6 ? 44

Rood = Streepresultaat

In Canada won Hailwood wel, maar Agostini werd op korte afstand tweede en verzekerde op die manier zijn wereldtitel. In zijn thuisrace werd de Canadees Mike Duff met een Matchless derde.

Uitslag 500cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Mike Hailwood Honda 1:13"28'5 8
2   Giacomo Agostini MV Agusta +37'7 6
3   Mike Duff Matchless +1"40'2 4
4   Ivor Lloyd Matchless +1 ronde 3
5   Andreas Georgeades Velocette +1 ronde 2
6   George Rockett Norton +3 ronden 1
7   David Lloyd Triton
8   Manuel Radbord Honda
9   Thomas de Mange Matchless
10   Jean Lysight Triumph
11   Bob MacLean Norton
12   Henry Hanje Triumph
13   David Shepard Norton

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
  Adrian Shelley Norton
  Bruce Dent Norton
  Don Haddow Honda
  Fraser McAninch Norton
  Joseph Lama Matchless
  Ken King Norton
  Kurt Fischer Vincent-HRD
  Mike Manley Honda
  Peter Kellond Norton
  Peter-John Davis Norton
  Robert Fisher Triumph
  Roger Beaumont Triumph
  William Walsh Norton
  Yvon Duhamel Matchless
  Dave Cunningham Triumph
  Fred Stevens Hannah-Paton
  Ron Grant Honda
  Ed LaBelle Norton
  Fred Simone BMW
  Kurt Liebmann BMW OL Special
  Nishan Baronian BSA

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
  Jack Findlay McIntyre-Matchless
  John Dodds Norton
  Gyula Marsovszky Matchless
  Billie Nelson Norton
  Chris Conn Norton
  Dan Shorey Norton
  Derek Minter Norton
  Griff Jenkins Norton
  John Blanchard Seeley-URS
  John Cooper Seeley-Matchless
  John Hartle Métisse-Matchless
  Maurice Hawthorne Norton
  Peter Williams Arter-Matchless
  Rob Fitton Norton
  Rodney Gould Norton
  Steve Spencer Norton
  Angelo Bergamonti Hannah-Paton
  Giuseppe Mandolini Moto Guzzi [1]
  Bosse Granath Métisse-Matchless

Top tien eindstand 500cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Ptn
1   Giacomo Agostini MV Agusta 46 (58)
2   Mike Hailwood Honda 46 (52)
3   John Hartle Métisse-Matchless 22
4   Peter Williams Arter-Matchless 16
5   Jack Findlay McIntyre-Matchless 15
6   Fred Stevens Hannah-Paton 11
7   John Cooper Norton / Seeley-Matchless 8
8   Gyula Marsovszky Matchless 7
9   Billie Nelson Norton 6
  Steve Spencer Norton

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

250cc-klasse

bewerken

Mike Hailwood wist in Canada de 250cc-race te winnen. Doordat Phil Read tweede werd stonden ze nu gelijk in het wereldkampioenschap waardoor de winnaar in de GP van Japan wereldkampioen zou worden.

Uitslag 250cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Mike Hailwood Honda 52"31'0 8
2   Phil Read Yamaha +1"00'0 6
3   Ralph Bryans Honda +1 ronde 4
4   Yvon Duhamel Yamaha +2 ronden 3
5   Frank Camillieri Yamaha +3 ronden 2
6   Ron Grant Yamaha +3 ronden 1
Coureur Merk
  Jack Findlay Bultaco
  Malcolm Stanton Aermacchi
  Gyula Marsovszky Bultaco
  Heinz Rosner MZ
  Rolf Schmid Bultaco
  Carlos Giró Ossa
  José Medrano Bultaco
  Bill Ivy Yamaha
  Bill Smith Kawasaki
  Brian Steenson Aermacchi
  Dave Simmonds Kawasaki
  Derek Woodman MZ
  Fred Stevens Hannah-Paton
  Mick Chatterton Yamaha
  Tommy Robb Bultaco
  Gilberto Milani Aermacchi
  Akiyasu Motohashi Yamaha
  Jyun Hamano Yamaha
  Ginger Molloy Bultaco

Top tien tussenstand 250cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Ptn
1   Phil Read Yamaha 50 (56)
  Mike Hailwood Honda 50 (54)
3   Bill Ivy Yamaha 46 (50)
4   Ralph Bryans Honda 36 (50)
5   Derek Woodman MZ 18
6   Heinz Rosner MZ 13
7   Ginger Molloy Bultaco 9
8   Gyula Marsovszky Bultaco 8
9   Dave Simmonds Kawasaki 5
10   José Medrano Bultaco 4

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

125cc-klasse

bewerken

In Canada won Bill Ivy ook. Phil Read kwam niet aan de start en het podium werd aangevuld met "lokale" rijders: De Canadees Tim Coopey werd met een Yamaha tweede op twee ronden en de Canadees Robert Lusk werd met een Yamaha derde op drie ronden. Met zijn overwinning bereikte Bill Ivy het maximale aantal punten van 56. Misschien was dat de reden om überhaupt naar Canada af te reizen, want hij was al lang wereldkampioen. Hij wist dat hij in de GP van Japan een aanval te verduren zou krijgen van de nieuwe viercilinder Suzuki RS 67U.

Uitslag 125cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Bill Ivy Yamaha 46"39'0 8
2   Tim Coopey Yamaha +2 ronden 6
3   Robert Lusk Yamaha +3 ronden 4
4   Jean-Guy Duval Yamaha +3 ronden 3
5   Ralph Swegan Yamaha +3 ronden 2
6   Robert Messina Yamaha +4 ronden 1

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
  Yoshimi Katayama Suzuki Teambeleid[3]
  Phil Read Yamaha
Coureur Merk
  Barry Smith Bultaco
  Kel Carruthers Honda
  Kevin Cass Bultaco
  Hartmut Bischoff MZ
  Jürgen Lenk MZ
  Klaus Enderlein MZ
  Thomas Heuschkel MZ
  Hans Georg Anscheidt Suzuki
  Herbert Mann MZ
  Walter Scheimann Honda
  José Maria Busquets Montesa
  José Medrano Bultaco
  Jean-Louis Vergnais Bultaco
  Dave Simmonds Kawasaki
  Jim Curry Honda
  Rex Avery EMC
  Stuart Graham Suzuki
  László Szabó MZ
  Francesco Villa Montesa
  Giovanni Burlando Honda
  Walter Villa Montesa
  Akiyasu Motohashi Yamaha
  Hideo Kanaya Suzuki
  Isao Morishita Suzuki
  Yasuho Shigeno Suzuki
  Cees van Dongen Honda
  Ginger Molloy Bultaco

Top tien tussenstand 125cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Ptn
1   Bill Ivy Yamaha 56 (68) wereldkampioen
2   Phil Read Yamaha 40
3   Stuart Graham Suzuki 32 (38)
4   Yoshimi Katayama Suzuki 19
5   László Szabó MZ 13
6   Hans Georg Anscheidt Suzuki 12
7   Dave Simmonds Kawasaki 9
8   Kel Carruthers Honda 7
9   Tim Coopey Yamaha 6
10   Thomas Heuschkel MZ 5
  Walter Scheimann Honda

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1967
FIM wereldkampioenschap wegrace
19e seizoen (1967)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1967

Vorige race:
Geen
Grand Prix-wegrace van Canada Volgende race:
Geen