Ronde van Vlaanderen
De Ronde van Vlaanderen voor mannen werd in 1913 voor het eerst georganiseerd door de sportkrant Sportwereld. Het was destijds gebruikelijk dat uitgevers van kranten en tijdschriften wielerwedstrijden organiseerden om hun uitgaven te promoten. Léon Van den Haute, stichter en sterke man achter de schermen bij Sportwereld was ook de stichter van de eerste Ronde van Vlaanderen.[1] Later werd ten onrechte aangenomen dat journalist Karel Van Wijnendaele al van bij de start de inrichter van de Ronde was. Van Wijnendaele was de man van de marketing die vooral na de oorlog de Ronde haar legendarische uitstraling meegaf.
.svg){kind=small} Ronde van Vlaanderen voor mannen
| ||||
|---|---|---|---|---|
| Lokale naam | Ronde van Vlaanderen, De Ronde | |||
| Bijnaam | Vlaanderens Mooiste, De Hoogmis | |||
| Regio | Vlaanderen, België | |||
| Periode | 1e weekend van april | |||
| Organisator | Flanders Classics | |||
| Classificatie | ||||
| Discipline | Weg | |||
| Type | Kassei- en heuvelklassieker | |||
| Internationale kalender | UCI World Tour | |||
| Geschiedenis | ||||
| Eerste editie | 1913 | |||
| Aantal edities | 108 (2024) | |||
| Eerste winnaar | Pol Deman
| |||
| Laatste winnaar |  Mathieu van der Poel
| |||
| Laatste Bel. winnaar | Philippe Gilbert (2017) | |||
| Laatste Ned. winnaar | Mathieu van der Poel (2024) | |||
| Meeste zeges | Achiel Buysse Fiorenzo Magni Eric Leman Johan Museeuw Tom Boonen.svg){kind=small} Fabian Cancellara Mathieu van der Poel
(3 zeges) | |||
| ||||
| Ronde van Vlaanderen voor vrouwen
| ||||
|---|---|---|---|---|
.jpg)
| ||||
De kopgroep op de Oude Kwaremont in de editie van 2018.
| ||||
| Bijnaam | Vlaanderens Mooiste, De Hoogmis | |||
| Regio | Vlaanderen, België | |||
| Periode | 1e weekend van april | |||
| Organisator | Flanders Classics | |||
| Classificatie | ||||
| Discipline | Weg | |||
| Type | Kassei- en heuvelklassieker | |||
| Internationale kalender | UCI Women's World Tour | |||
| Categorie | 1.WWT | |||
| Geschiedenis | ||||
| Eerste editie | 2004 | |||
| Aantal edities | 20 (2023) | |||
| Eerste winnaar |  Zoelfia Zabirova
| |||
| Laatste winnaar | Elisa Longo Borghini
| |||
| Laatste Bel. winnaar | Lotte Kopecky (2023)
| |||
| Laatste Ned. winnaar | Annemiek van Vleuten (2021)
| |||
| Meeste zeges | Mirjam Melchers-Van Poppel Judith Arndt Annemiek van Vleuten Lotte Kopecky Elisa Longo Borghini (2 zeges)
| |||
| ||||
De Ronde van Vlaanderen was aanvankelijk, tot kort na de oorlog, vooral een Belgische wedstrijd. In de beginjaren werd de Ronde nog vaak op dezelfde dag gereden als Milaan-San Remo. De betere Italiaanse en Franse renners kozen doorgaans voor die laatste koers, waardoor de Ronde voor de oorlog slechts één niet-Belgische winnaar kende, de Zwitser Heiri Suter.
Na de Tweede Wereldoorlog begon de Ronde aan haar opmars als belangrijke internationale wedstrijd, onder meer omdat de organisatoren van een aantal koersen de Challenge Desgrange-Colombo in het leven riepen, een soort voorloper van de wereldranglijst, waarvan de Ronde deel uitmaakte.
Tegenwoordig is de organisatie van de Ronde van Vlaanderen in handen van Flanders Classics. Zij maakt ook deel uit van de UCI World Tour.
Sinds 2004 wordt de Ronde van Vlaanderen voor vrouwen georganiseerd. De wedstrijd start en eindigt in Oudenaarde. De afstand bedraagt zo'n 150 kilometer en er moeten vijf kasseistroken en tien hellingen bedwongen worden. De wedstrijd maakte tot 2015 deel uit van de Wereldbeker en behoort sinds 2016 tot de UCI Women's World Tour.
Trofee bewerken
Sinds 1995 krijgt de winnaar van de Ronde van Vlaanderen een trofee, een bronzen beeld van vier kilo, dat wordt gemaakt door de Vlaamse kunstenaar Fernand Vanderplancke. Ook de winnares bij de vrouwen ontvangt een trofee die sinds 2019, op verzoek van Jolien D'hoore, gelijk is aan die van de mannen.[2]
Parcours bewerken
In de eerste helft van de 20e eeuw lagen de Vlaamse wegen er vaak slecht bij, zodat een selectief parcours relatief eenvoudig uit te tekenen was. Grote delen van de wedstrijd verliepen zo vanzelf over kasseiwegen. Halverwege de eeuw werden na de grote verbindingswegen ook meer en meer lokale wegen geasfalteerd, zodat de wedstrijd steeds meer moest uitwijken naar kleinere wegen en hellingen. Omdat het steeds moeilijker was de nodige kasseistroken aan te doen, werden uiteindelijk steeds meer hellingen opgenomen in het parcours. Het zwaartepunt van de wedstrijd verplaatste zich zo steeds meer naar de Vlaamse Ardennen.
De start- en aankomstplaats wijzigden herhaaldelijk doorheen de geschiedenis. Oorspronkelijk startte de Ronde in Gent (tot 1976). Later werd de start achtereenvolgens overgeplaatst naar Sint-Niklaas (1977-1997), Brugge (1998-2016) en Antwerpen (2017-2021). In 2021 werd ten slotte beslist de start vanaf 2022 afwisselend in Antwerpen en Brugge te laten plaatsvinden. De aankomst was oorspronkelijk eveneens in of rond Gent (tot 1972). Later werd dit Meerbeke (1973-2011) en nadien Oudenaarde (sinds 2012), waar de finishlijn aan de Minderbroederstraat kwam te liggen.[3]
Na een relatief vlak begin slingert het parcours zich door de Vlaamse Ardennen richting de finish. Het precieze parcours wijzigt elk jaar een klein beetje. Steeds moeten de renners zo'n twintig kilometer aan kasseistroken en zo'n vijftien à twintig hellingen overbruggen.
Van 1975 tot en met 2011 waren de Muur van Geraardsbergen en de Bosberg meestal de laatste twee hellingen die werden beklommen voor de finish. Door de overplaatsing van de finish naar Oudenaarde in 2012, verloren de Muur en de Bosberg hun rol en werden zij geschrapt uit het parcours. De Oude Kwaremont en de Paterberg werden vanaf dan driemaal beklommen in de finale.
In 2014 werd het parcours wederom aangepast. Sindsdien is de Oude Kwaremont de eerste klim van de dag. Nadien wordt een grote lus afgelegd met hellingen en kasseistroken. Na de tweede passage over de Oude Kwaremont en de eerste maal Paterberg volgen in de slotlus een reeks van zware kasseihellingen waaronder de Koppenberg, de Taaienberg en de Oude Kruisens, alvorens de Oude Kwaremont en de Paterberg een laatste keer moeten worden beklommen.
In 2017 werd de Muur van Geraardsbergen opnieuw opgenomen in het parcours, ditmaal op honderd kilometer van de finish. Deze wijziging duurde tot en met 2019. Sindsdien is de Muur niet meer in het parcours opgenomen.
In 2024 worden omwille van de veiligheid van de renners enkele kleine wijzigingen doorgevoerd. Zo wordt de aanloop naar de Koppenberg veiliger door een andere aanlooproute te kiezen na de Paterberg. Ook worden de Kortekeer en Kanarieberg uit het parcours gehaald omdat de wedstrijd hier vaak stil viel. Een andere wijziging is dat de Nieuwe Kruisberg tweemaal beklommen gaat worden.
Hellingen bewerken
- Achterberg
- Berendries
- Berg Hostellerie
- Berg ten Houte
- Berg ten Stene
- Boigneberg
- Bosberg
- Bossenaarberg
- Den Ast
- Edelareberg
- Eikenberg
- Eikenmolen
- Flierendries
- Het Foreest
- Grotenberge
- Hoogberg-Hotond
- Kanarieberg
- Kapelleberg
- Kaperij
- Kasteelstraat
- Kattenberg
- Keiweg-Leberg
- Kloosterstraat
- Kluisberg
- Knokteberg
- Koppenberg
- Kortekeer
- Kouterberg
- Kruisberg
- Kwaremont
- Ladeuze
- Leberg
- Marlboroughstraat
- Molenberg
- Muur-Kapelmuur
- Muziekberg
- Nellekensberg
- Oude Kruisens
- Nokereberg
- Onderbossenaarstraat
- Oude Kwaremont
- Parikeberg
- Paterberg
- Pijpketel
- Pollareberg
- Pottelberg
- Rekelberg
- Semmerzake
- Slijpstraat-Kortendries
- Statieberg
- Steenberg
- Steenbeekberg
- Steenbeekdries
- Stokstraat
- Taaienberg
- Tenbosse
- Tiegemberg
- Valkenberg
- Varent
- Volkegemberg
- Wolvenberg
Voornaamste kasseistroken bewerken
Erelijst mannen bewerken
Recordhouders zijn de Belgen Achiel Buysse, Eric Leman, Johan Museeuw, Tom Boonen, de Italiaan Fiorenzo Magni, de Zwitser Fabian Cancellara en de Nederlander Mathieu van der Poel met elk drie overwinningen. Magni is de enige die de Ronde drie keer op rij wist te winnen. Van der Poel is de enige die 5 edities op rij het podium wist te behalen, met drie overwinningen en twee tweede plaatsen. Briek Schotte en Museeuw wisten 8 keer het podium te halen.[4]
Louison Bobet (1955), Rik Van Looy (1962), Eddy Merckx (1975), Tom Boonen (2006), Peter Sagan (2016) en Mathieu van der Poel (2024) zijn de enige renners die de Ronde van Vlaanderen wonnen als wereldkampioen.
Meervoudige winnaars bewerken
| Overwinningen | Renner | Land | Jaren |
|---|---|---|---|
| 3 | Achiel Buysse | België |
1940, 1941, 1943 |
| Fiorenzo Magni | Italië |
1949, 1950, 1951 | |
| Eric Leman | België |
1970, 1972, 1973 | |
| Johan Museeuw | België |
1993, 1995, 1998 | |
| Tom Boonen | België |
2005, 2006, 2012 | |
| Fabian Cancellara | Zwitserland |
2010, 2013, 2014 | |
| Mathieu van der Poel | Nederland |
2020, 2022, 2024 | |
| 2 | Gerard Debaets | België |
1924, 1927 |
| Romain Gijssels | België |
1931, 1932 | |
| Briek Schotte | België |
1942, 1948 | |
| Rik Van Steenbergen | België |
1944, 1946 | |
| Rik Van Looy | België |
1959, 1962 | |
| Walter Godefroot | België |
1968, 1978 | |
| Eddy Merckx | België |
1969, 1975 | |
| Jan Raas | Nederland |
1979, 1983 | |
| Edwig Van Hooydonck | België |
1989, 1991 | |
| Peter Van Petegem | België |
1999, 2003 | |
| Stijn Devolder | België |
2008, 2009 |
Overwinningen per land bewerken
| Overwinningen | Land |
|---|---|
| 69 | België
|
| 13 | Nederland
|
| 11 | Italië
|
| 4 | Zwitserland
|
| 3 |  Frankrijk
|
| 2 | Duitsland
|
 Denemarken
| |
| 1 |  Noorwegen
|
 Slowakije
| |
.svg){kind=small} Verenigd Koninkrijk
| |
 Slovenië
|
Winst door wereldkampioen bewerken
| Jaar |  Wereldkampioen
|
|---|---|
| 2024 | Mathieu van der Poel
|
| 2016 | Peter Sagan
|
| 2006 | Tom Boonen
|
| 1975 | Eddy Merckx
|
| 1962 | Rik Van Looy
|
| 1955 | Louison Bobet
|
Erelijst vrouwen bewerken
Het record staat, met twee overwinningen, op naam van de Nederlandse Mirjam Melchers-Van Poppel (2005 en 2006), de Duitse Judith Arndt (2008 en 2012), Nederlandse Annemiek van Vleuten (2011 en 2021), de Belgische Lotte Kopecky (2022 en 2023) en de Italiaanse Elisa Longo Borghini (2015 en 2024).
Meervoudige winnaars bewerken
| Overwinningen | Renner | Land | Jaren |
|---|---|---|---|
| 2 | Mirjam Melchers-Van Poppel | Nederland |
2005, 2006 |
| Judith Arndt | Duitsland |
2008, 2012 | |
| Annemiek van Vleuten | Nederland |
2011, 2021 | |
| Lotte Kopecky | België |
2022, 2023 | |
| Elisa Longo Borghini | Italië |
2015, 2024 |
Overwinningen per land bewerken
| Overwinningen | Land |
|---|---|
| 8 | Nederland
|
| 3 | Duitsland
|
| België
| |
| Italië
| |
| 2 | Verenigd Koninkrijk
|
| 1 | Rusland
|
 Verenigde Staten
|
Trivia bewerken
- De langste editie werd verreden in 1913: 324 kilometer.
- De traagste editie werd verreden in 1923: 26,223 km/u.
- De snelste editie werd verreden in 2024: 44.481 km/u.[5]
- De jongste winnaar was Rik Van Steenbergen: 19 jaar (1944).
- De oudste winnaar was Andrei Tchmil: 37 jaar (2000).
- Op 22 augustus 1915 werd vanwege de Eerste Wereldoorlog een alternatieve Ronde van Vlaanderen gereden op de wielerbaan van Evergem over 150 km. Léon Buysse won voor Oskar Goetgebuer en Albert Desmedt.
- In 2010 werden tijdens de Ronde opnames gemaakt voor De Ronde, een fictiereeks voor één van Jan Eelen die zich volledig afspeelt tijdens de Ronde van Vlaanderen.
- De Ronde van Vlaanderen vormt samen met Milaan-San Remo, Parijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije de vijf Monumenten.
Wielertoeristen bewerken
Sinds 1999 kunnen wielertoeristen de dag voor de Ronde het parcours, of een deel ervan, afleggen. Het is een van de populairste tochten voor wielertoeristen. Zo fietsten op 3 april 2009 een recordaantal van 19.000 wielertoeristen uit dertig verschillende landen hun Ronde van Vlaanderen.
Daarnaast zijn er bewegwijzerde lussen vanuit het Centrum Ronde van Vlaanderen, zo kunnen wielertoeristen het hele jaar door de Ronde van Vlaanderenroute fietsen.
Dorp van de Ronde bewerken
Jaarlijks wordt een bepaald dorp op het parcours in de kijker gezet, het Dorp van de Ronde. In dit dorp vinden dan tal van feestelijkheden plaats. Daarbij wordt een persoon of zaak, die gestalte gaf aan de Ronde van Vlaanderen, gehuldigd of herdacht.
- 2000: Ingelmunster – Eric Leman
- 2001: Kwaremont – Karel Van Wijnendaele
- 2002: Aarsele – Roger Decock
- 2003: Eeklo – Noël Foré
- 2004: Lichtervelde – Henri Vanlerberghe
- 2005: Brakel – de hellingen van de Ronde
- 2006: Ichtegem – Jules Vanhevel
- 2007: Gavere – Arthur Decabooter
- 2008: Bellegem – Germain Derycke
- 2009: Wetteren – Achiel Buysse
- 2010: Desselgem – Briek Schotte
- 2011: Zwalm – de Molenberg
- 2012: Torhout – Karel Van Wijnendaele
- 2013: Rekkem – Pol Deman
- 2014: Heule – Gerard Debaets
- 2015: Zwevegem – Marcel Kint
- 2016: Tielt – Roger Decock en Briek Schotte
- 2017-2020: Sint-Niklaas, Hamme-Zogge, Berlare, Aalst, Erpe-Mere, Herzele en Zottegem[6]
- 2022: Haaltert [7], Sint-Niklaas, Berlare, Hamme, Herzele, Zottegem [8]
- 2023: Beernem, Aalter, Izegem en Zulte
- 2024 Herzele
DeRonde2020 bewerken
Zie DeRonde2020 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Op 5 april 2020 organiseerden Flanders Classics en Sporza als gevolg van de coronapandemie een virtuele editie van de Ronde van Vlaanderen voor mannen, waarbij dertien profrenners de laatste 32 km thuis op de rollen reden. Greg Van Avermaet won voor Oliver Naesen en Nicolas Roche.[9]
Afbeeldingen bewerken
-
-
Het vrouwenpeloton op de Muur van Geraardsbergen in 2006. -
-
.jpg)
Zie ook bewerken
Externe link bewerken
- De Ronde van Vlaanderen (Het land van de koers). Canon van Vlaanderen.
Bronnen, noten en/of referenties
|
_pictogram.svg){kind=small}
