Wikipedia

Roger De Vlaeminck

Belgisch wielrenner

Roger De Vlaeminck (Eeklo, 24 augustus 1947) is een voormalige Belgische wielrenner en veldrijder. Hij is de jongere broer van Erik De Vlaeminck. De Vlaeminck was in de jaren 70 een van de beste renners in de klassiekers, maar haalde ook successen in het kleinere rondewerk en het veldrijden. Hij behaalde in totaal 259 zeges op de weg en 70 zeges in het veld.

Roger De Vlaeminck
Roger De Vlaeminck in 1972
Roger De Vlaeminck in 1972
Persoonlijke informatie
Volledige naam Roger De Vlaeminck
Bijnaam Monsieur Paris-Roubaix, Le Gitan ('De Zigeuner'), Tsjéte
Geboortedatum 24 augustus 1947
Geboorteplaats Vlag van België Eeklo, België
Lengte 181 cm
Gewicht 74 kg
Sportieve informatie
Huidige ploeg Gestopt
Specialisatie(s) Klassiekers
Ploegen
1969-1971
1972
1973-1977
1978
1979
1980
1981-1982
1983
1984		 Flandria
Dreher
Brooklyn
Sanson
GIS
Boule d'or-Colnago
DAF Trucks
Gios
GIS
Beste prestaties
Milaan-San Remo 1e (1973, 1978, 1979)
Gent-Wevelgem 2e (1969, 1971, 1979, 1981)
Ronde van Vlaanderen 1e (1977)
Parijs-Roubaix 1e (1972, 1974, 1975, 1977)
Amstel Gold Race 2e (1981)
Luik-Bastenaken-Luik 1e (1970)
Ronde van Lombardije 1e (1974, 1976)
Ronde van Italië 4e (1975)
22 etappezeges
Ronde van Frankrijk 1 etappezege
Ronde van Spanje 1 etappezege
WK op de weg 2e (1975)
Medailleoverzicht
Veldrijden
Evenement Goud Zilver Brons
Wereldkampioenschappen 1 1 0
Totaal (2 medailles) 1 1 0
Wegwielrennen
Evenement Goud Zilver Brons
Wereldkampioenschappen 0 1 0
Totaal (1 medaille) 0 1 0
Medailles
Veldrijden
Wereldkampioenschappen
Goud Melchnau 1975 Cyclocross
Zilver Vera de Bidasoa 1974 Cyclocross
Wegwielrennen
Wereldkampioenschappen
Zilver Yvoir 1975 Wegrit
Portaal  Portaalicoon   Wielersport
De Vlaeminck op de Koppenberg tijdens de Ronde van Vlaanderen 1978

Een van zijn bijnamen was Monsieur Paris-Roubaix. Hij reed Parijs-Roubaix 14 keer en moest alleen in 1980 opgeven. Hij werd er 4 keer eerste, 4 keer tweede, 1 keer derde, 1 keer vijfde, 1 keer zesde en 2 keer zevende. De Vlaeminck werd ook 6 keer op rij eindwinnaar van de Tirreno-Adriatico.

CarrièreBewerken

BeginBewerken

De Vlaeminck had niet veel interesse voor school, en op zijn veertiende ging hij al werken. Eerst als hulpje van een loodgieter en later in een drukkerij en een weverij. Hij had het niet echt naar zijn zin, maar omdat hij op school slecht presteerde moest hij zulk werk blijven doen.

De Vlaeminck begon zijn sportloopbaan als voetballer. Bij FC Eeklo werd hij op zijn zestiende voor het eerst geselecteerd om mee te gaan met het eerste elftal. Toen De Vlaeminck uit de bus stapte, kwam de voorzitter van de club naar hem toe en vroeg wie hij eigenlijk was. De jonge De Vlaeminck was beledigd en stopte met voetballen. Zijn oudere broer Erik was inmiddels wielrenner geworden, en Roger besloot voor dezelfde carrière te kiezen. In 1962 had hij al eens een koers gereden. Omdat hij toen geen fiets had, leende hij die van zijn broer zonder het te vragen. Na drie ronden gaf hij echter al op en daarna ging hij weer voetballen. In 1964 begon hij serieuzer te worden als renner. Hij reed dat jaar bij de beginnelingen 22 wedstrijden en won er 17. In 1965 en 1966 won hij in totaal 39 koersen, waarvan 36 bij de junioren en 3 als amateur.

KlassiekersBewerken

De Vlaeminck was een echte klassiekerrenner. Alleen Eddy Merckx won meer klassiekers dan hij: Merckx won er 19, De Vlaeminck 11. In totaal reed hij in zijn carrière 69 klassiekers, waarvan hij 32 keer bij de eerste vijf eindigde. Hij reed 23 keer op het podium (11 zeges, 8 keer tweede en 4 maal derde) en finishte 42 keer bij de eerste tien (60% van zijn deelnames). Van deze 69 deelnames reed hij er bovendien 60 uit.

De Vlaeminck staat vooral bekend vanwege zijn resultaten in Parijs-Roubaix. Hij draagt ook nog altijd de bijnaam Monsieur Paris-Roubaix, omdat hij de meeste overwinningen heeft behaald in deze koers.[1] Zelf vindt hij zijn resultaten in de Hel van het Noorden helemaal niet zo indrukwekkend. In het boek Top 60 Mens en Renner zegt hij: "Ik ben zelf niet echt onder de indruk van mijn prestaties in Parijs-Roubaix. Ik had gemakkelijk vijf of zes keer kunnen winnen, en zelfs dat zou ik normaal gevonden hebben. Die wedstrijd lag me gewoon". Verder zegt hij ook dat hij één of twee van zijn zeges graag zou inruilen voor een wereldkampioenschap of nog een Ronde van Vlaanderen. In 1977 won De Vlaeminck voor de vierde keer in Roubaix, een record dat sinds 2012 gedeeld wordt met Tom Boonen. Na die zege begon hij te beseffen dat hij voor iets unieks kon zorgen en dacht hij dat hem weinig kon overkomen in die koers. Een jaar later koos hij ervoor om in de ploeg van Francesco Moser te gaan rijden. Toen de Italiaan twintig kilometer voor de finish aanviel, moest De Vlaeminck blijven zitten. Hij mocht niet achter zijn eigen kopman aanrijden en liep zijn vijfde zege mis. Weer een jaar verder reed De Vlaeminck voor de ploeg GIS en wilde hij wraak op Moser. Toen ze nog met zijn vieren voorop reden, kregen hijzelf, Marc Demeyer en Hennie Kuiper echter allen af te rekenen met een lekke band, waardoor Moser voor de tweede keer op rij kon winnen. In 1980 reed De Vlaeminck weer op kop, dit keer met Gilbert Duclos-Lasalle en opnieuw Moser. In de finale kreeg hij weer een lekke band en later viel hij ook nog. Opnieuw won Moser, die het record van De Vlaeminck kon evenaren als hij nog een keer zou winnen. In 1981 reed De Vlaeminck weer mee op kop, dit keer samen met vijf anderen, onder wie Moser. De Vlaeminck leek te gaan winnen, maar Bernard Hinault kwam langszij en won. In 1982 reed hij zijn laatste Parijs-Roubaix. Hij eindigde zesde, vóór Moser, die het later nog wel geprobeerd heeft, maar zijn vierde nooit kon winnen.

Ook in andere klassiekers was De Vlaeminck goed. De Eeklonaar won bijvoorbeeld drie keer Milaan-San Remo, maar eindigde in die koers ook drie keer tweede, een keer derde, een keer vijfde en een keer achtste. Verder won hij de Ronde van Vlaanderen, Luik-Bastenaken-Luik en twee keer de Ronde van Lombardije. De enige klassieker die hij nooit won was Parijs-Tours, de enige klassieker die ook Merckx nooit won. Hij reed die wedstrijd wel tien keer uit, waarvan zes keer in de top tien.

Grote rondenBewerken

In de Ronde van Italië heeft Roger De Vlaeminck een goede naam en faam opgebouwd, maar in de andere grote ronden, de Ronde van Frankrijk en de Ronde van Spanje, deed hij het beduidend minder dan in de klassiekers. Waar De Vlaeminck in de klassiekers vele prijzen won, was in de grote ronden zijn prijzentotaal veel minder. Zijn beste eindresultaat in een grote ronde was een vierde plaats in de Ronde van Italië 1975. Hij won in deze ronde zeven ritten, wellicht ook omdat Merckx dat jaar niet meereed. Hij reed de Ronde van Italië in totaal zes keer en slaagde erin 22 ritzeges te behalen op een totaal van 148 gereden ritten. Hij won er ook drie keer de puntentrui, in 1972, 1974 en 1975. Hij werd ook één keer tweede in het puntenklassement. In de Ronde van Frankrijk en de Ronde van Spanje won hij telkens maar één rit. Hij is drie keer gestart in de Ronde van Frankrijk, maar moest telkens opgeven, om verschillende redenen. In totaal reed hij 29 ritten in de Ronde van Frankrijk. In de Ronde van Spanje reed hij één keer mee, maar ook deze ronde moest hij vroegtijdig beëindigen. De Vlaeminck hechtte zelf minder belang aan de Ronden van Frankrijk en Spanje, en focuste vooral op de klassiekers en de Ronde van Italië.

KampioenschappenBewerken

Het wereldkampioenschap wielrennen is een van de wedstrijden die De Vlaeminck nooit heeft gewonnen, hoewel hij in deze race twaalf keer is gestart. Hij heeft echter ook drie keer moeten opgeven. De beste prestatie van de Belg is een tweede plaats in 1975, achter de Nederlander Hennie Kuiper. Ook werd hij één keer zevende, drie keer tiende en viel hij vier keer buiten de top tien.

Het Belgisch kampioenschap wielrennen heeft De Vlaeminck wél twee keer gewonnen. Deze wedstrijd won hij in 1969 en 1981. De eerste won hij in zijn debuutjaar als prof, en het kampioenschap van 1981 won hij in een jaar waarin hij bijna alles won. In totaal heeft De Vlaeminck het Belgisch kampioenschap tien keer gereden, waarbij hij twee keer het einde niet haalde. Zijn totalen in het Belgisch kampioenschap zijn: twee keer eerste, twee keer vierde, twee keer achtste en twee keer buiten de top tien.

Overige wedstrijdenBewerken

In sommige kleine ronden wist De Vlaeminck vaak ook goed te rijden. Hij gebruikte vaak de Tirreno-Adriatico als opwarmer voor Milaan-San Remo. Hij won deze etappekoers dan ook zes keer achter elkaar, tussen 1972 en 1977. Daarnaast schreef hij ook de Vierdaagse van Duinkerke (1971), de Ronde van Sardinië (1976), de Ronde van Apulië (1979) en de Ronde van Mallorca (1980) op zijn naam. Zijn grootste zege in een etappekoers behaalde hij echter in 1975. Dat jaar won hij de Ronde van Zwitserland, met 55 seconden voorsprong op Eddy Merckx. De Vlaeminck zegt zelf dat deze eindzege de mooiste overwinning in zijn carrière is. Hij hield de leiderstrui van de eerste tot de laatste dag, en op die laatste dag klopte hij Merckx drie keer: eerst in een korte ochtendrit, vervolgens in een tijdrit van twintig kilometer, en uiteindelijk ook in het eindklassement. Verder won hij ook vaak één of meerdere ritten in etappewedstrijden. In totaal waren dat er 68, waarvan vijftien in Tirreno-Adriatico, veertien in de Ronde van Sardinië, negen in de Ronde van Zwitserland en zes in de Ronde van Apulië.

Ook in de kleinere eendagswedstrijden heeft De Vlaeminck een aantal goede resultaten behaald. Hij heeft bijvoorbeeld twaalf keer de Omloop Het Volk gereden. Deze eendagswedstrijd heeft hij twee keer gewonnen en beëindigde hij ook één keer als tweede. Ook werd de Belg twee keer vierde, één keer zesde, twee keer achtste en vier keer haalde hij niet de top tien. Andere eendagswedstrijden die De Vlaeminck gewonnen heeft, zijn de Waalse Pijl, het Kampioenschap van Zürich en Parijs-Brussel. In al deze wedstrijden werd hij ook een keer tweede. Een eendagswedstrijd waar de Belg wel vaak aan de start is begonnen maar die hij nooit heeft gewonnen, is Gent-Wevelgem. De Vlaeminck is dertien keer aan deze wedstrijd begonnen, waarvan hij er twee niet uitgereden heeft. Hij eindigde in deze wedstrijd vier keer tweede, één keer derde, twee keer zesde en vier keer haalde hij niet de top tien. Nog een andere eendagswedstrijd die De Vlaeminck nooit gewonnen heeft, is de Amstel Gold Race. Hij is wel drie keer in deze wedstrijd gestart, maar moest ook één keer opgeven. Hij heeft deze wedstrijd dus twee keer uitgereden en is één keer tweede en één keer zesde geëindigd.

Concurrentie met MerckxBewerken

 
Eddy Merckx

In 1970 stopte Rik Van Looy met wielrennen en veel fans focusten zich toen op De Vlaeminck als opvolger. Een andere jonge renner die opvolger van Van Looy kon worden was Eddy Merckx. De carrière van Roger De Vlaeminck liep ongeveer gelijk met die van Merckx. Toen de professionele loopbaan van beide renners net begonnen was, wilde De Vlaeminck altijd winnen van Merckx. Hij was zelfs teleurgesteld als er iemand anders tweede werd, omdat de mensen dan konden zeggen dat hij geen tegenstand had gehad. Na een aantal jaren tegen elkaar gekoerst te hebben, gingen de twee anders over elkaar denken. De Vlaeminck kreeg respect voor de prestaties die Merckx leverde en Merckx waardeerde het dat zijn concurrent hem altijd met open vizier bestreed.

De Vlaeminck vindt ook dat er anderen waren die profiteerden van de concurrentie tussen hem en Merckx. Vaak legde hij zijn concurrent namelijk aan banden, maar dit kostte dan zoveel kracht dat iemand anders daarvan profiteerde. Verder zegt De Vlaeminck dat hij sommige koersen extra had kunnen winnen als Merckx niet had meegedaan, maar in andere koersen heeft hij juist beter gereden omdat hij nooit wilde onderdoen voor zijn concurrent.

Uiteindelijk heeft De Vlaeminck zijn zoon naar zijn concurrent genoemd.[2]

Na het wielrennenBewerken

PloegleiderBewerken

In 2003 werd er een nieuw veldritteam opgericht: Saey-Deschacht. De Vlaeminck werd ploegleider van deze ploeg, waar hij een driejarig contract tekende.[3]

Allez Allez ZimbabweBewerken

In november 2004 vertrok De Vlaeminck naar Zimbabwe. Samen met Wayne Davidson en Wonder Matenje van de Zimbabwaanse wielerbond ging hij op zoek naar de vijf grootste talenten in het veldrijden. Jackson Vijarona, Tschabalala Nqobizitha, Abel Muchenje, Gorden Martin en Brighton Kasecha waren de gelukkigen die mee mochten naar België. De vijf renners verbleven drie maanden bij gastgezinnen in Eeklo, terwijl ze getraind werden door De Vlaeminck. De Belgische zender VTM maakte er een programma over, Allez Allez Zimbabwe, dat rond de 800.000 kijkers per uitzending had.

De Zimbabwanen hadden wel moeite met de zware trainingen van De Vlaeminck. Eind januari 2005 namen ze deel aan het wereldkampioenschap veldrijden in Sankt Wendel. Ze behaalden de laatste plaatsen, maar konden wel rekenen op veel steun, omdat veel mensen in België respect hadden gekregen voor de Afrikanen.

Een jaar later begon er een nieuwe reeks van het programma. De Vlaeminck ging weer naar Zimbabwe om te kijken hoe het met zijn renners ging. Hij stelde vast dat ze beter waren geworden en selecteerde vier van de vijf opnieuw. Alleen Abel Muchenje moest thuisblijven en voor hem werden twee anderen geselecteerd: Brian Zengeni en Prince Ngundu. Toen ze terug waren in België kregen de Zimbabwanen meer interesse in het liefdesleven. Mede hierdoor bleven de prestaties tegenvallen en De Vlaeminck was teleurgesteld.[4]

In het volgende veldritseizoen kregen de Afrikanen een nieuwe kans van De Vlaeminck. Hij besloot om vier ervan in de zomer al naar België te halen, zodat ze toen al konden meerijden in een aantal Belgische koersen. Op Jackson Vijarona na presteerden de renners niet slecht. In november nam de ploeg deel aan de Ronde van Burkina Faso. Ook in de grootste koers van Afrika behaalde de ploeg goede resultaten. Later dat jaar namen ze weer deel aan het WK, maar ze waren geen partij voor winnaar Lars Boom. Brian Zengeni kreeg later een beloning voor zijn goede prestaties. Hij werd door de UCI uitgenodigd voor een wielerstage in Zuid-Afrika.

60 jaarBewerken

Op 14 september 2007 was het groot feest in Eeklo. Op die datum werd Roger De Vlaeminck gehuldigd, vanwege zijn zestigste verjaardag, enkele weken eerder. Die dag werd er een boek gepresenteerd: Roger De Vlaeminck Top 60 Mens en Renner.[5] Dit boek werd geschreven door wielerjournalist Roger De Maertelaere en bevatte onder andere een top zestig met zijn mooiste zeges.

Hierbij bleef het niet, want de stad Eeklo organiseerde ook een tentoonstelling over de renner en dacht er zelfs aan om het stadion van de plaatselijke voetbalclub om te dopen in Roger De Vlaeminck Stadion. Een bakker uit Eeklo zorgde voor een speciale taart met daarop de kasseien uit Parijs-Roubaix. Verder werd er op deze dag een wielerwedstrijd gereden. Het Criterium Roger De Vlaeminck werd gereden door ex-renners, bekende Vlamingen en eliterenners.[6]

PalmaresBewerken

OverwinningenBewerken

BaanwielrennenBewerken

Jaar Zesdaagse Kampioenschap Totaal
1971 Gent (met Patrick Sercu) (...)
1972   BK ploegkoers (met Patrick Sercu) (...)
1980 Antwerpen (met Wilfried Peffgen en René Pijnen) (...)
1982 Antwerpen (met Patrick Sercu) (...)
Totaal 3 1 (...)

VeldrijdenBewerken

Jaar Klassieker  
WK 		 
BK 		Overige Totaal
Amateurs
1964-1965 Oostakker 1
1965-1966 Erwetegem, Opwijk, Oostakker 3
1966-1967 21e Zwijnaarde, Sint-Jan-in-Eremo 3
1967-1968  ↑   Lembeke, Sleidinge, Sint-Jan-in-Eremo 5
1968-1969  ↑   1
Profs
1966-1967 Eeklo NVT 4e Zaventem, Drongen, Kaprijke, Stene 5
1967-1968 NVT   Zemst, Hemiksem 2
1968-1969 Overijse NVT Dilbeek 0
1969-1970 Koksijde, Overijse 4e   Asse, Sint-Pieters-Leeuw, Binningen, Kaprijke 6
1970-1971 Overijse, Eeklo 2
1971-1972 0
1972-1973 Koksijde, Overijse Sint-Jan-in-Eremo, Mechelen, Schalkhoven, Asse, Jezus-Eik, Borsbeke, Milaan, 's Gravenwezel, Castelldefels 11
1973-1974 Otegem  ↑   Jezus-Eik, Volkegem, Heusden 4
1974-1975 Overijse november, Overijse januari,  ↑   Zwijndrecht, Deinze, Meilegem, Jezus-Eik, Den Haag, Olona 10
1975-1976 Overijse, Steinmaur Deinze, Aalter, Semmerzake 5
1976-1977 0
1977-1978 Overijse november, Overijse januari   Beernem, Adegem, Sint-Jan-in-Eremo, Deinze, Asse, Aalter, Munte 10
1978-1979   0
1979-1980 Asper-Gavere, Diegem 2
1980-1981 Marcq-en-Baroeul, Lanarvily 2
1981-1982 Diegem, Asper-Gavere Asse 1
1982-1983 Sint-Laureins, Kapelle-op-den-Bos, Breenonk 3
1982-1983 Moerbeke 1
Totaal 19 1 3 45 68

WegwielrennenBewerken

1969 - 16 zeges

1970 - 13 zeges

1971 - 19 zeges

1972 - 22 zeges

1973 - 22 zeges

1974 - 17 zeges

1975 - 44 zeges

1976 - 27 zeges

1977 - 9 zeges

1978 - 12 zeges

1979 - 20 zeges

1980 - 19 zeges

1981 - 12 zeges

1982 - 2 zeges

  • Criterium van Aalst
  • Criterium van De Panne

1984 - 5 zeges

Totaal: 259 zeges

Resultaten in voornaamste wedstrijdenBewerken

Jaar Ronde van
Italië 		Ronde van
Frankrijk 		Ronde van
Spanje
1969 opgave  
1970 opgave (1) 
1971 opgave  
1972 7e (4)  
1973 11e (3) 
1974 11e (1)  
1975 4e (7)  
1976 opgave (4) 
1977 opgave  
1978 opgave  
1979 opgave (3) 
1980
1981
1982
1984 opgave   opgave (1) 
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix Amstel Gold Race Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Omloop Het Volk Waalse Pijl E3 Harelbeke WK op de weg Wereld­ranglijsten
1969     5e 22e   6e 14e 9e (SPP)
1970 12e 13e   ↑   8e 15e   ↑ 11e 16e (SPP)
1971   17e 7e 8e 33e     ↑ 46e 13e (SPP)
1972 12e 16e   ↑ 12e 11e (SPP)
1973   7e     31e 7e (SPP)
1974     30e   ↑ 11e   26e   opgave   (SPP)
1975 31e 11e   ↑ 8e 4e 4e 9e   ↑   (SPP)
1976 8e 6e 4e   ↑   19e 6e 6e (SPP)
1977     ↑   ↑ 6e 4e 15e 8e 10e opgave   (SPP)
1978   6e 10e   ↑ 10e 7e (SPP)
1979     12e   ↑ 15e   10e 7e (SPP)
1980 5e 39e 4e 5e 7e
1981     6e   ↑   ↑ 6e 4e opgave   (SPP)
1982 13e 22e 25e 6e 7e   ↑
1984

PrivéBewerken

Roger De Vlaeminck was van 2003 tot en met 2019 getrouwd met de 26 jaar jongere Kathy Spriet. Sind september 2019 heeft hij een relatie met Peggy. Zijn vader, die eigenlijk Philibert heette maar meestal Fiele werd genoemd, is ook enige tijd renner geweest.

Uitspraken over De VlaeminckBewerken

  • Rik Van Looy: "Hij was de meest getalenteerde, en de enige echte klassieke renner van zijn generatie."
Voorganger:
Albert Van Damme 		Wereldkampioen veldrijden
1975
    		Opvolger:
Albert Zweifel
Voorganger:
Julien Stevens
1968 		  Belgisch kampioen wielrennen  
Roger De Vlaeminck
1969 		Opvolger:
Eddy Merckx
1970
Voorganger:
Jos Jacobs
1980 		  Belgisch kampioen wielrennen  
Roger De Vlaeminck
1981 		Opvolger:
Frank Hoste
1982
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roger_De_Vlaeminck&oldid=57288716"