Een vlakvaaggrond is een bodemtype binnen het Nederlandse systeem van bodemclassificatie. Ze behoren tot de hydrovaaggronden: het zijn bodems waarin periodieke hoge grondwaterstanden kunnen voorkomen. Vlakvaaggronden hebben een lichtgekleurde, meestal humusarme bovengrond (de A-horizont). Deze gronden vertonen weinig tekenen van bodemvorming en bestaan grotendeels uit grijs gekleurd zand. Op de zandkorrels worden geen ijzerhuidjes gevonden. Wel is de ondergrond vaak roestig.[1]
Vlakvaaggronden komen onder andere voor in uitgestoven laagtes in stuifzandgebieden, op voormalige zandplaten in jonge polders in Noord-Holland, Zeeland en Flevoland en in en tot aan het grondwater afgegraven terreinen. Op deze zandgronden kan een maximaal 40 cm dik klei- of zaveldek liggen. Vlakvaaggronden kunnen zowel kalkrijk als kalkloos zijn.
Schematische profielbeschrijving van een vlakvaaggrond
| horizont
|
diepte
|
omschrijving
|
|---|
| Ap
|
0-30 cm
|
grijs tot donkergrijs humusarm, kalkrijk, matig fijn zand
|
| Cg
|
30-110 cm
|
lichtgrijs uiterst humusarm, kalkrijk, matig fijn zand; enkele roestvlekken; geen ijzerhuidjes op de zandkorrels
|
| Cr
|
> 110 cm
|
grijs tot lichtgrijs uiterst humusarm, kalkrijk gereduceerd zand
|
| Bronnen, noten en/of referenties
|
