Formule 1 in 1967

raceseizoen

Het Formule 1-seizoen 1967 was het 18de FIA Formula One World Championship seizoen. Het begon op 2 januari en eindigde op 22 oktober na elf races.

18e Formule 1-seizoen (1967)
Volgende: 1968
Vorige: 1966
Denny Hulme werd in 1967 wereldkampioen
Algemene informatie
Races 11
Coureurs 39
Constructeurs 13
Verdedigend
kampioen
Vlag van Australië Jack Brabham (coureurs)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brabham (constructeurs)
Eindstand coureurs
1e plaats Vlag van Nieuw-Zeeland Denny Hulme 51
(1e titel)
2e plaats Vlag van Australië Jack Brabham 46
3e plaats Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Clark 41
Eindstand constructeurs
1e plaats Vlag van Verenigd Koninkrijk Brabham 63
(2e titel)
2e plaats Vlag van Verenigd Koninkrijk Lotus 44
3e plaats Vlag van Verenigd Koninkrijk Cooper 28
Portaal  Portaalicoon   Autosport

Denny Hulme won voor de eerste keer het wereldkampioenschap. Brabham werd wereldkampioen bij de constructeurs. Lotus gebruikte voor het eerste de Cosworth DFV-motor, een motor die in de jaren die volgden bijzonder dominant werd. Pedro Rodriguez won de laatste race voor Cooper.

Kalender bewerken

GP nr. Ronde Grand Prix Circuit Plaats Datum
151
1 GP van Zuid-Afrika   Kyalami Grand Prix Circuit Midrand 2 januari
152
2 GP van Monaco   Circuit de Monaco Monte Carlo 7 mei
153
3 GP van Nederland   Circuit Park Zandvoort Zandvoort 4 juni
154
4 GP van België   Circuit de Spa-Francorchamps Stavelot 18 juni
155
5 GP van Frankrijk   Circuit Bugatti Le Mans 2 juli
156
6 GP van Groot-Brittannië   Silverstone Circuit Silverstone 15 juli
157
7 GP van Duitsland   Nürburgring Nordschleife Nürburg 6 augustus
158
8 GP van Canada   Mosport Park Bowmanville (Ontario) 27 augustus
159
9 GP van Italië   Autodromo Nazionale Monza Monza 10 september
160
10 GP van de Verenigde Staten   Watkins Glen International Watkins Glen (New York) 1 oktober
161
11 GP van Mexico   Magdalena Mixhuca Circuit Mexico-Stad 22 oktober

Resultaten en klassement bewerken

Grands Prix bewerken

Ronde Grand Prix Poleposition Snelste ronde Winnende coureur Winnende constructeur Banden Verslag
1   GP van Zuid-Afrika   Jack Brabham   Denny Hulme   Pedro Rodriguez   Cooper-Maserati F Verslag
2   GP van Monaco   Jack Brabham   Jim Clark   Denny Hulme   Brabham-Repco G Verslag
3   GP van Nederland   Graham Hill   Jim Clark   Jim Clark   Lotus-Ford F Verslag
4   GP van België   Jim Clark   Dan Gurney   Dan Gurney   Eagle-Weslake G Verslag
5   GP van Frankrijk   Graham Hill   Graham Hill   Jack Brabham   Brabham-Repco G Verslag
6   GP van Groot-Brittannië   Jim Clark   Denny Hulme   Jim Clark   Lotus-Ford F Verslag
7   GP van Duitsland   Jim Clark   Dan Gurney   Denny Hulme   Brabham-Repco G Verslag
8   GP van Canada   Jim Clark   Jim Clark   Jack Brabham   Brabham-Repco G Verslag
9   GP van Italië   Jim Clark   Jim Clark   John Surtees   Honda F Verslag
10   GP van de Verenigde Staten   Graham Hill   Graham Hill   Jim Clark   Lotus-Ford F Verslag
11   GP van Mexico   Jim Clark   Jim Clark   Jim Clark   Lotus-Ford F Verslag

Puntentelling bewerken

Punten worden toegekend aan de top zes geklasseerde coureurs.

Positie 1e 2e 3e 4e 5e 6e
Punten 9 6 4 3 2 1

Klassement bij de coureurs bewerken

De vijf beste resultaten van de eerste zes wedstrijden en de vier beste resultaten van de vijf laatste wedstrijden tellen mee voor de eindstand, resultaten die tussen haakjes staan telden daarom niet mee voor het kampioenschap. Bij "Punten" staan de getelde kampioenschapspunten gevolgd door de totaal behaalde punten tussen haakjes.

Pos. Coureur  
ZAF
 
MON
 
NED
 
BEL
 
FRA
 
GBR
 
DUI
 
CAN
 
ITA
 
VST
 
MEX
Punten
1   Denny Hulme 4S 1 3 DNF 2 2S 1 2 DNF 3 3 51
2   Jack Brabham 6P DNFP 2 DNF 1 4 2 1 2 (5) 2 46 (48)
3   Jim Clark DNF DNFS 1S 6P DNF 1P DNFP DNFPS    3PS    1 1PS    41
4   John Surtees 3 DNF DNF DNF 6 4 1 DNF 4 20
5   Chris Amon 3 4 3 DNF 3 3 6 7 DNF 9 20
6   Pedro Rodriguez 1 5 DNF 9 6 5 11 6 15
7   Graham Hill DNF 2 DNFP DNF DNFPS    DNF DNF 4 DNF 2PS    DNF 15
8   Dan Gurney DNF DNF DNF 1S DNF DNF DNFS 3 DNF DNF DNF 13
9   Jackie Stewart DNF DNF DNF 2 3 DNF DNF DNF DNF DNF DNF 10
10   Mike Spence DNF 6 8 5 DNF DNF DNF 5 5 DNF 5 9
11   John Love 2 6
12   Jo Siffert DNF DNF 10 7 4 DNF DNF DNS DNF 4 12 6
13   Jochen Rindt DNF DNF DNF 4 DNF DNF DNF DNF 4 DNF 6
14   Bruce McLaren 4 DNF DNF DNF DNF 7 DNF DNF DNF 3
15   Jo Bonnier DNF DNF DNF 6* 8 DNF 6 10 3
16   Chris Irwin 7 DNF 5 7 9 DNF DNF DNF DNF 2
17   Bob Anderson 5 DNQ 9 8 DNF DNF 2
18   Mike Parkes 5 DNF 2
19   Guy Ligier 10 NC 10 8* DNF DNF 11 1
20   Ludovico Scarfiotti 6 NC DNF 1
21   Jacky Ickx DNF1 6 DNF 1
22   Jean-Pierre Beltoise DNQ 7 7 0
23   David Hobbs 8 101 9 0
24   Alan Rees 9 71 0
25   Richard Attwood 10 0
26   Mike Fisher 11 DNF 0
  Dave Charlton NC 0
  Luki Botha NC 0
  Al Pease NC 0
  Piers Courage DNF DNF DNS 0
  Moises Solana DNF DNF 0
  Sam Tingle DNF 0
  Lorenzo Bandini DNF 0
  Johnny Servoz-Gavin DNF 0
  Silvio Moser DNF 0
  Giancarlo Baghetti DNF 0
  Tom Jones DNQ 0
  Eppie Wietzes DSQ 0
  Richie Ginther DNQ 0
Coureurs die geen recht op Formula 1-punten hadden omdat ze met Formule 2-wagens deelnamen
  Jackie Oliver 5
  Brian Hart NC
  Kurt Ahrens Jr. DNF
  Jo Schlesser DNF
  Gerhard Mitter DNF
  Brian Redman DNS
Pos. Coureur  
ZAF
 
MON
 
NED
 
BEL
 
FRA
 
GBR
 
DUI
 
CAN
 
ITA
 
VST
 
MEX
Punten
Resultaat
Winnaar
Tweede plaats
Derde plaats
Gefinisht (punten behaald)
Gefinisht (geen punten behaald)
Niet geklasseerd (NC)
Uitgevallen (DNF)
Niet gekwalificeerd (DNQ)
Gediskwalificeerd (DSQ)
Niet gestart (DNS)
Gewond (INJ)
Uitgesloten (EX)
Teruggetrokken (WD)
Niet deelgenomen (blanco cel)
P Pole position
S Snelste ronde
  • * In de Duitse Grand Prix namen Formule 2 wagens deel aan de race. Deze konden geen punten behalen voor het kampioenschap maar eindigden op de posities 5 en 7, waardoor de Formule 1-wagens op posities 6 en 8 beloond werden met respectievelijk 2 en 1 punt.
  • 1 Formule 2-wagen

Klassement bij de constructeurs bewerken

Per race telt alleen het beste resultaat mee van de constructeur.

De vijf beste resultaten van de eerste zes wedstrijden en de vier beste resultaten van de vijf laatste wedstrijden tellen mee voor de eindstand, resultaten die tussen haakjes staan telden daarom niet mee voor het kampioenschap. Bij "Punten" staan de getelde kampioenschapspunten gevolgd door de totaal behaalde punten tussen haakjes.

Pos. Constructeur  
ZAF
 
MON
 
NED
 
BEL
 
FRA
 
GBR
 
DUI
 
CAN
 
ITA
 
VST
 
MEX
Punten
1   Brabham-Repco 4PS    1P 2 DNF 1 2S 1 1 2 (3) 2 63 (67)
2   Lotus-Ford 1PS    6P DNFPS    1P DNFP 4PS    3PS    1PS    1PS    44
3   Cooper-Maserati 1 5 10 4 4 5 6* 8 4 4 6 28
4   Honda 3 DNF DNF DNF 6 4 1 DNF 4 20
5   Ferrari 3 4 3 DNF 3 3 6 7 DNF 8 20
6   BRM DNF 6 8 2 3 7 9 5 5 DNF 5 17
7   Eagle-Weslake DNF DNF 1S DNF DNF DNFS 3 DNF DNF DNF 13
8   Lotus-BRM DNF 2 7 11 DNS 6
9   Cooper-Climax 2 DNQ 6
10   McLaren-BRM 4 DNF 7 DNF DNF DNF 3
11   Brabham-Climax 5 DNQ 9 8 DNF DNF 2
12   Matra-Ford DNF 7 7 0
  Eagle-Climax DNF NC 0
  LDS-Climax DNF 0
  Lotus-Climax DNFS 0
  Cooper-ATS DNF 0
  Lola-BMW DNF 0
Pos. Constructeur  
ZAF
 
MON
 
NED
 
BEL
 
FRA
 
GBR
 
DUI
 
CAN
 
ITA
 
VST
 
MEX
Punten
Resultaat
Winnaar
Tweede plaats
Derde plaats
Gefinisht (punten behaald)
Gefinisht (geen punten behaald)
Niet geklasseerd (NC)
Uitgevallen (DNF)
Niet gekwalificeerd (DNQ)
Gediskwalificeerd (DSQ)
Niet gestart (DNS)
Gewond (INJ)
Uitgesloten (EX)
Teruggetrokken (WD)
Niet deelgenomen (blanco cel)
P Pole position
S Snelste ronde
  • * In de Duitse Grand Prix namen Formule 2 wagens deel aan de race. Deze konden geen punten behalen voor het kampioenschap maar eindigden op de posities 5 en 7, waardoor de Formule 1-wagens op posities 6 en 8 beloond werden met respectievelijk 2 en 1 punt.