Wikipedia

Eurovisiesongfestival 2019

64ste editie van het Eurovisiesongfestival

Het Eurovisiesongfestival 2019 was de 64ste editie van het Eurovisiesongfestival en werd gehouden op 14, 16 en 18 mei 2019. Israël was aangewezen als gastland, nadat dat land de overwinning binnenhaalde op het Eurovisiesongfestival 2018. Winnaar werd Duncan Laurence uit Nederland. Het was de vijfde Nederlandse songfestivalzege en de eerste sinds 1975.

Eurovisiesongfestival 2019
Dare to Dream
Gastland Vlag van Israël Israël
Locatie Expo Tel Aviv, Tel Aviv
Omroep Kan
Halve finale 1 14 mei 2019
Halve finale 2 16 mei 2019
Finale 18 mei 2019
Presentatoren Bar Refaeli
Erez Tal
Assi Azar
Lucy Ayoub
Winnaar
Land Vlag van Nederland Nederland
Lied Arcade
Artiest Duncan Laurence
Tekst Duncan Laurence
Componist Duncan Laurence, Joel Sjöö, Wouter Hardy, Will Knox
Andere gegevens
Stemgegevens Elk land verdeelde twee sets van 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 10 en 12 punten; één via televoting en één via een vakjury
Aantal landen 41 (26 in finale)
Terugtrekkend Vlag van Bulgarije Bulgarije
Vlag van Oekraïne Oekraïne
Openingsact
Halve finale 1 Netta - Toy
Finale Dana International - Diva
Ilanit - Ey sham
Nadav Guedj - Golden Boy
Vlaggenparade met de 26 finalisten
Intervalact
Halve finale 1 Dana International
Kutiman
Halve finale 2 Shalva Band
Kutiman
Izhar Cohen
Finale Conchita Wurst - Heroes
Måns Zelmerlöw - Fuego
Eleni Foureira - Dancing lasha tumbai
Vjerka Serdjoetsjka - Toy
Gali Atari - Hallelujah
The Idan Raichel Project - Bo'ee
Netta - Nana banana
Madonna met Quavo - Like a prayer en Future
Chronologie
◄ 2018 – 2020 ►
Winnaar Duncan Laurence

Formule bewerken

Naar jaarlijkse traditie werden in mei twee halve finales en één finale gehouden. Op dinsdag 14 mei en donderdag 16 mei waren de halve finales, waaruit telkens tien landen zich kwalificeerden voor de finale op zaterdag 18 mei. De Grote Vijf (de landen die de grootste financiële bijdrage leveren aan de organisatie van het Eurovisiesongfestival, zijnde Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje en het Verenigd Koninkrijk) en gastland Israël, plaatsten zich rechtstreeks voor de finale.

Deelnemers moesten op de dag van de finale minimaal zestien jaar oud zijn. Elk optreden mocht uit niet meer dan zes deelnemers bestaan. De liedjes mochten niet langer zijn dan drie minuten.

De stemmen waren afkomstig van een vakjury en publiek. Elk deelnemend land mocht een vakjury van vijf personen samenstellen. De vakjury stemde op 17 mei na afloop van de op die dag gehouden dress rehearsal. Deze generale repetitie was niet voor publiek toegankelijk en werd niet in het openbaar uitgezonden via tv, radio of internet, maar was wel toegankelijk voor de juryleden via een interne verbinding van Eurovisie. De vakjury's waren verplicht om hun stem te baseren op vier kernpunten: de vocale capaciteiten van de zanger(s), de act zelf, compositie en originaliteit van het te zingen lied en ten slotte op de algemene indruk van het optreden.[1] Elke vakjury gaf punten aan tien landen. Het was de vakjury niet toegestaan te stemmen op het eigen land.

Alle inwoners uit de deelnemende landen mochten tijdens de tv-uitzending een stem uitbrengen via telefoon, sms of esc-app. Het was ze niet toegestaan te stemmen op een optreden van eigen land. De stemmen van de vakjury maakten 50% uit van het eindresultaat. De andere helft was afkomstig van de televoting.

In tegenstelling tot eerdere jaren werden de punten van de televoting bekendgemaakt in de volgorde van het aantal punten dat ze van de vakjury hebben gekregen en niet langer in de volgorde van het aantal punten afkomstig van de televoting.

Gaststad (rood) en
kandidaat-gaststeden (blauw)

Gaststad bewerken

Het was voor de derde maal dat Israël het Eurovisiesongfestival organiseerde: eerder gebeurde dat in 1979 en 1999. Na de overwinning van Israël in 2018 verklaarden zowel winnares Netta Barzilai als de Israëlische premier Benjamin Netanyahu dat het festival in Jeruzalem plaats zou vinden. Dit werd niet officieel bevestigd door de Israëlische publieke omroep (Kan) en de European Broadcasting Union (EBU). Ook de Israëlische minister van Financiën, Moshe Kahlon, verklaarde in een interview dat het evenement in Jeruzalem zou worden gehouden, en schatte de kosten op 120 miljoen Israëlische sjekel (ongeveer 24 miljoen euro). De burgemeester van Jeruzalem, Nir Barkat, noemde de Pais Arena en het Teddystadion als mogelijke locaties om het evenement te organiseren. Internationaal werd kritiek geuit op Jeruzalem als gaststad, omdat de stad een grote rol speelt in het Israëlisch-Palestijns conflict. Daarnaast stelde de noordelijke havenstad Haifa zich ook kandidaat en wilde het evenement in het Sammy Oferstadion organiseren.

De gemeente Jeruzalem gaf vervolgens aan dat het festival niet plaats zou vinden in het International Convention Centre (ICC), waar het Eurovisiesongfestival 1999 plaatsvond, vanwege onvoldoende capaciteit.

Uiteindelijk stelden Jeruzalem, Tel Aviv en Eilat zich officieel kandidaat als gaststad.[2] Nadat Eilat en Haifa afvielen vanwege het niet voldoen aan bepaalde criteria, zoals genoeg hotelkamers hebben en een dak boven de plaats van organisatie, maakte de EBU op 13 september 2018 bekend dat het Tel Aviv Convention Center aangewezen werd als locatie.[3][4]

Controverse bewerken

De EBU vreesde dat het Eurovisiesongfestival in 2019 door diverse landen zou worden geboycot.[5] In IJsland werd een petitie ingediend die de openbare omroep aanmaande om niet deel te nemen wegens schendingen van de mensenrechten door Israël.[6] Burgemeester Mícheál Mac Donncha van de Ierse hoofdstad Dublin,[7] de linkse politieke partij Vänsterpartiet in Zweden[8] en diverse politici in het Verenigd Koninkrijk[9] gaven aan deelname aan een Eurovisiesongfestival in Israël niet te steunen.[8] Uiteindelijk meldde geen enkele van deze landen zich af van deelname.

Ook werd Israël ervan beschuldigd het evenement te gebruiken voor pinkwashing, dat wil zeggen een liberaal, modern en tolerant gezicht aan de wereld te tonen om misstanden in de bezette gebieden en met name in Gaza te verhullen.[10]

Tijdens de finaleshow op 18 mei toonden de IJslandse deelnemers Palestijnse banners op het moment dat hun televotingpunten bekend werden gemaakt. Hoewel vlaggen van soevereine staten getoond mogen worden tijdens het festival, werd dit gezien als politiek statement en zou dus tegen de regels zijn.[11] De EBU legde in september 2019 aan de verantwoordelijke IJslandse omroep RÚVeen boete van 5000 euro op vanwege de actie van hun deelnemers.[12][13] Tijdens de intervalact van superster Madonna toonden twee van haar dansers een Israëlische en een Palestijnse vlag.[14] De EBU gaf na de show aan dat deze actie vooraf niet besproken was met de EBU en organiserende omroep KAN en ook niet tijdens de repetities was uitgevoerd. Ook hier gaf de EBU aan de actie af te keuren, vanwege de politiek neutrale aard van het festival.[15]

Samenstelling halve finales bewerken

Op 26 januari werd de indeling in potten bekendgemaakt, als basis voor de loting voor de halve finales. Landen die gewoonlijk op elkaar stemmen, werden in dezelfde pot geplaatst. Uit elke pot gingen drie landen naar de eerste halve finale; de overige landen traden aan in de tweede halve finale. De loting vond op 28 januari plaats. De definitieve startvolgorde van de drie shows werd niet geloot, maar door de producent bepaald. Wel werd bepaald of een land in de eerste of tweede helft van de halve finale zou aantreden. Op speciaal verzoek van de Zwitserse omroep SRF trad Zwitserland in de tweede halve finale op.

Pot 1 Pot 2 Pot 3 Pot 4 Pot 5 Pot 6
  Albanië
  Kroatië
  Montenegro
  Noord-Macedonië
  Servië
  Slovenië 		  Denemarken
  Estland
  Finland
  IJsland
  Noorwegen
  Zweden 		  Armenië
  Azerbeidzjan
  Georgië
  Oekraïne
  Rusland
  Wit-Rusland 		  Australië
  Ierland
  Letland
  Litouwen
  Polen
  Portugal 		  België
  Hongarije
  Nederland
  Oostenrijk
  Tsjechië
  Zwitserland 		  Cyprus
  Griekenland
  Malta
  Moldavië
  Roemenië
  San Marino

Uitslagen bewerken

 
■ Deelnemende landen
■ Landen die zich niet kwalificeerden voor de finale
■ Landen die in het verleden deelgenomen hebben, maar in 2019 afwezig waren

Finale bewerken

Nederland wist voor het eerst in 44 jaar de finale te winnen. Italië werd tweede en Sergey Lazarev deed voor de tweede keer mee en eindigde wederom op de derde plaats voor Rusland, net als in 2016. Het Verenigd Koninkrijk eindigde als laatste met slechts 11 punten. Duitsland kreeg nul punten bij de televoting.

Winnaar bij de vakjury werd Noord-Macedonië, gevolgd door Zweden en Nederland. Noorwegen won bij de televoting, met Nederland op de tweede plek en Italië op de derde. Israël kreeg nul punten bij de vakjury.

Noord-Macedonië en San Marino behaalden met respectievelijk een 7de en 19ste plek hun beste positie ooit.

Wit-Rusland maakte bij de halve finales de resultaten te vroeg bekend. Daarom werden de stemmen van de vakjury van Wit-Rusland bij de finale ongeldig verklaard en werden ze berekend volgens een systeem dat kijkt naar de uitslagen van vergelijkbaar stemgedrag van de andere landen. Bij die berekening is een fout gemaakt, waardoor het slechtst scorende land 12 punten kreeg, het op een na slechtst scorende land 10 punten enz. De landen die de punten hadden moeten krijgen, kregen allemaal 0 punten. Enkele dagen na de finale is de fout hersteld. Hierdoor kregen in totaal 20 landen in de totale einduitslag een andere rangschikking.[16]

Plaats Land Taal Artiest Lied Televoting Vakjury Punten
1   Nederland Engels Duncan Laurence Arcade 261 237 498
2   Italië Italiaans Mahmood Soldi 253 219 472
3   Rusland Engels Sergej Lazarev Scream 244 126 370
4   Zwitserland Engels Luca Hänni She got me 212 152 364
5   Zweden Engels John Lundvik Too late for love 93 241 334
6   Noorwegen Engels en Samisch KEiiNO Spirit in the sky 291 40 331
7   Noord-Macedonië Engels Tamara Todevska Proud 58 247 305
8   Azerbeidzjan Engels Chingiz Truth 100 202 302
9   Australië Engels Kate Miller-Heidke Zero gravity 131 153 284
10   IJsland IJslands Hatari Hatrið mun sigra 186 46 232
11   Tsjechië Engels Lake Malawi Friend of a friend 7 150 157
12   Denemarken Engels, Frans en Deens Leonora Love is forever 51 69 120
13   Cyprus Engels Tamta Replay 32 77 109
14   Malta Engels Michela Chameleon 20 87 107
15   Slovenië Sloveens Zala Kralj & Gašper Šantl Sebi 59 46 105
16   Frankrijk Engels en Frans Bilal Hassani Roi 38 67 105
17   Albanië Albanees Jonida Maliqi Ktheju tokës 47 43 90
18   Servië Servisch Nevena Božović Kruna 54 35 89
19   San Marino Engels Serhat Say na na na 65 12 77
20   Estland Engels Victor Crone Storm 48 28 76
21   Griekenland Engels Katerine Duska Better love 24 50 74
22   Spanje Spaans Miki La venda 53 1 54
23   Israël Engels Kobi Marimi Home 35 0 35
24   Wit-Rusland Engels ZENA Like it 13 18 31
25   Duitsland Engels S!sters Sister 0 24 24
26   Verenigd Koninkrijk Engels Michael Rice Bigger than us 3 8 11

Eerste halve finale bewerken

  • Frankrijk, Israël en Spanje stemden in deze halve finale mee. IJsland wist zich de afgelopen vier edities niet voor de finale te kwalificeren, maar kon dit jaar weer een plek bemachtigen. Zanger Serhat wist zich namens San Marino te plaatsen voor de finale. Dit lukte het land voorheen slechts een enkele keer. Hongarije slaagde er voor de eerste keer sinds 2011 niet in om de finale te bereiken.
Plaats Land Taal Artiest Lied Punten
1   Australië Engels Kate Miller-Heidke Zero gravity 261
2   Tsjechië Engels Lake Malawi Friend of a friend 242
3   IJsland IJslands Hatari Hatrið mun sigra 221
4   Estland Engels Victor Crone Storm 198
5   Griekenland Engels Katerine Duska Better love 185
6   Slovenië Sloveens Zala Kralj & Gašper Šantl Sebi 167
7   Servië Servisch Nevena Božović Kruna 156
8   San Marino Engels Serhat Say na na na 150
9   Cyprus Engels Tamta Replay 149
10   Wit-Rusland Engels ZENA Like it 122
11   Polen Engels en Pools Tulia Fire of love (pali się) 120
12   Hongarije Hongaars Joci Pápai Az én apám 97
13   België Engels Eliot Wake up 70
14   Georgië Georgisch Oto Nemsadze Keep on going 62
15   Portugal Portugees Conan Osíris Telemóveis 51
16   Montenegro Engels D mol Heaven 46
17   Finland Engels Darude feat. Sebastian Rejman Look away 23

Tweede halve finale bewerken

  • Duitsland, Italië en het Verenigd Koninkrijk stemden in deze halve finale mee.
Plaats Land Taal Artiest Lied Jury Publiek Totaal
1   Nederland Engels Duncan Laurence Arcade 140 140 280
2   Noord-Macedonië Engels Tamara Todevska Proud 155 84 239
3   Zweden Engels John Lundvik Too late for love 150 88 238
4   Zwitserland Engels Luca Hänni She got me 95 137 232
5   Azerbeidzjan Engels Chingiz Truth 103 121 224
6   Rusland Engels Sergej Lazarev Scream 93 124 217
7   Noorwegen Engels en Samisch KEiiNO Spirit in the sky 40 170 210
8   Malta Engels Michela Chameleon 107 50 157
9   Albanië Albanees Jonida Maliqi Ktheju tokës 38 58 96
10   Denemarken Engels, Frans en Deens Leonora Love is forever 53 41 94
11   Litouwen Engels Jurijus Veklenko Run with the lions 16 77 93
12   Moldavië Engels Anna Odobescu Stay 58 27 85
13   Roemenië Engels Ester Peony On a Sunday 47 24 71
14   Kroatië Engels en Kroatisch Roko The dream 26 38 64
15   Letland Engels Carousel That night 37 13 50
16   Armenië Engels Srbuk Walking out 26 23 49
17   Oostenrijk Engels PÆNDA Limits 21 0 21
18   Ierland Engels Sarah McTernan 22 13 3 16

Wijzigingen bewerken

Terugtrekkende landen bewerken

  •   Bulgarije: de Bulgaarse omroep BNT trok zich na drie succesvolle jaren terug vanwege financiële redenen. Ook in 2014 was dit de oorzaak voor de Bulgaarse terugtrekking.[17]
  •   Oekraïne: op 27 februari 2019 besloot de Oekraïense omroep UA:PBC zich terug te trekken. Reden was de controverse die na de eigen nationale finale ontstaan was. In voorgaande jaren was de winnaar van de nationale finale de afgevaardigde van het land. Toen halverwege de show bleek dat zangeres Maruv, die ook een zangcarrière en de daarbij behorende roem in Rusland geniet, op koers lag om te winnen, werd er aangekondigd dat de winnaar binnen 24 uur een contract moest tekenen. Toen Maruv daadwerkelijk won werd haar een contract gepresenteerd waarin onder meer stond dat zij haar aankomende concerten in Rusland moest afzeggen. Nadat Maruv weigerde dit contract te tekenen werd de nummers twee en drie, respectievelijk Freedom Jazz en KAZKA, hetzelfde aanbod gedaan. Nadat ook zij bedankten, uit solidariteit met Maruv, besloot de Oekraïense omroep niet mee te doen.

Terugkerende artiesten bewerken

Land Artiest Plaats Eerdere deelname Plaats toen
  Hongarije Joci Pápai 12 HF   Hongarije 2017 8
  Noord-Macedonië Tamara Todevska 7   Macedonië 2008 10 HF
  Rusland Sergej Lazarev 3   Rusland 2016 3
  San Marino Serhat 19   San Marino 2016 12 HF
  Servië Nevena Božović 18   Servië 2013 (deel van Moje 3) 11 HF

Externe links bewerken

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eurovisiesongfestival_2019&oldid=67426341"