Elia Viviani

Elia Viviani
	Viviani in de Ronde van Groot-Brittannië 2017
Persoonlijke informatie
Geboortedatum	7 februari 1989
Geboorteplaats	Isola della Scala, Italië
Lengte	178 cm
Sportieve informatie
Huidige ploeg	INEOS Grenadiers
Discipline(s)	Weg, baan
Specialisatie(s)	Sprinter
Ploegen
2010–2014; 2015–2017; 2018; 2019; 2020-2021; 2022	Liquigas-Cannondale; Team Sky; Quick-Step Floors; Deceuninck–Quick-Step; Cofidis, Solutions Crédits; INEOS Grenadiers
Beste prestaties
Milaan-San Remo	9e (2017)
Gent-Wevelgem	2e (2018)
Ronde van Italië	5 etappezeges
Ronde van Frankrijk	1 etappezege
Ronde van Spanje	3 etappezeges
WK op de weg	20e (2016)
Overige
Zeges:
EuroEyes Cyclassics ; Bretagne Classic ; RideLondon Classic	2017, 2018, 2019 ; 2017; 2019
Medailleoverzicht
	Baanwielrennen
Medailles
	Wegwielrennen
Europese kampioenschappen
Portaal	Wielersport

Elia Viviani (Isola della Scala, 7 februari 1989) is een Italiaans wielrenner en baanwielrenner. Zijn jongere broer Attilio is ook wielrenner.

Biografie bewerken

Jeugd bewerken

In 2005 deed Viviani mee aan de Olympische Jeugdspelen en won bij de junioren het onderdeel criterium op de weg en de reguliere wegwedstrijd bij de nieuwelingen. Dit vóór respectievelijk de Duitser John Degenkolb en Adam Blythe uit Groot-Brittannië. Later dat jaar werd hij tweede op het Italiaanse kampioenschap op de weg, achter Alfredo Balloni. In 2006 kwam Viviani uit voor de junioren. Samen met Fabrizio Braggion won hij de ploegkoers op het Europese kampioenschap baanwielrennen voor junioren, en individueel de scratch voor junioren. Op het wereldkampioenschap in Gent werd hij derde op de ploegkoers bij de junioren, wederom met Braggion als teamgenoot. Dit achter Travis en Cameron Meyer, en het duo Pim Ligthart en Jeff Vermeulen. In 2007 won hij op de Italiaanse kampioenschappen de ploegenachtervolging voor junioren, samen met Filippo Fortin, Mario Sgrinzato en Mirko Tedeschi, en de ploegsprint met Andrea Guardini en Stefano Melegaro. Op het Europese kampioenschap voor junioren won hij de puntenkoers en werd hij samen met Tomas Alberio derde in de ploegkoers. Samen met Giacomo Nizzolo, Paolo Locatelli en Luca Pirini werd Viviani derde op het wereldkampioenschap ploegenachtervolging voor junioren in Aguascalientes.

In 2008 was Viviani geen junior meer en deed hij mee met de beloften. Op het Europees kampioenschap werd hij derde bij de ploegenachtervolging, samen met Omar Bertazzo, Davide Cimolai en Marco Coledan. Hij won individueel de scratch, voor de Nederlander Pim Ligthart. Viviani mocht meedoen met de elite op de discipline Omnium. Hierin werd hij derde, achter gevestigde waarden Robert Bartko en Wim Stroetinga, maar vóór mannen als Andreas Müller en Jens Mouris. De ploegkoers deed hij wel mee met de beloften, wederom met Tomas Alberio, en werd hierin Europees kampioen. Vanaf 2009 begon Viviani zich meer te concentreren op de weg; zo werd hij vierde in de ZLM Tour in 2009. In 2011 reed hij nog wel het EK baanwielrennen bij de beloften, waar hij de puntenkoers won en samen met Davide Cimolai vice-kampioen ploegkoers werd.

Cannondale bewerken

Na het beëindigen van zijn baanseizoen reed de Italiaan bij Liquigas-Doimo (het latere Cannondale) in de UCI ProTour. Hij reed er in dienst van o.a. Manuel Quinziato, Daniel Oss, Francesco Chicchi en Daniele Bennati. Zijn eerste wedstrijd voor het team was de Ronde van Turkije van 2010. Hij blonk er onmiddellijk uit door de zevende etappe te winnen. Later dat seizoen zou hij ook nog de Memorial Marco Pantani en de Memorial Frank Vandenbroucke winnen.

2011 werd voor Viviani het jaar van de doorbraak. Het seizoen begon goed met twee zeges op de weg: de Grote Prijs van de Etruskische Kust en de Ronde van Mumbay. In deze laatste werd hij samen met Robert Hunter als winnaar uitgeroepen. Op het WK Baanwielrennen nam hij deel aan het omnium, ploegkoers en de scratch. In de eerste twee onderdelen eindigde hij als respectievelijk zevende en zesde, in de scratch pakte hij het zilver. Het was de voorbode van een goed seizoen waarin hij nog zesmaal zou winnen. De vierde etappe in de Ronde van Peking was tevens zijn eerste zege in de World Tour.

Het seizoen 2012 stond voor Viviani volledig in het teken van de Olympische Spelen, waar hij in het omnium hoopte deel te nemen. Zijn voorbereiding liep perfect, zo won hij etappes in de Ronde van San Luis, de Ronde van Reggio Calabria en de Internationale Wielerweek. In die tweede won hij tevens het eindklassement voor Daniele Colli. Hij was dus klaar om te schitteren op het olympisch omnium. In alle onderdelen eindigde hij in de sub-top, in de afvalling werd hij tweede. Hij zou uiteindelijk stranden op een zesde plek met 34 punten. Hierna reed hij voor het eerst een grote ronde, de Ronde van Spanje, en won hij wederom een etappe in de Ronde van Peking. Het hoogtepunt van zijn winterseizoen was het winnen van de puntenkoers op het EK baan.

2013 begon moeilijk voor Viviani. Hij behaalde weliswaar ereplaatsen in Parijs-Nice, de Driedaagse van De Panne-Koksijde en de Ronde van Italië. Het was wachten tot de tweede etappe van het Critérium du Dauphiné voor zijn eerste zege van het seizoen. Hierna won hij nog wel vijf keer, maar vooral zijn winter was van hoog niveau. Zo won hij op het EK op de piste de derny-race en de puntenkoers met grote overmacht. Samen met Liam Bertazzo won hij ook nog de ploegkoers vóór het Spaanse en het Belgische duo.

In 2014 was de Ronde van Italië zijn eerste grote doel. Als voorbereiding won hij etappes in de Internationale Wielerweek en de Ronde van Turkije. In de Ronde van Italië kwam hij niet verder dan een derde plek in de derde rit, waar hij Ben Swift en Marcel Kittel voor zich moest dulden. Hierna verscheen hij verrassend ook aan de start van de Ronde van Frankrijk, maar kon daar echter geen potten breken. Met het oog op de Olympische Spelen van 2016 reed Viviani een intensief baanseizoen. Op het Europees kampioenschap won hij het omnium voor de Brit Jonathan Dibben en de Spaanse vertegenwoordiger Unai Elorriaga.

Sky bewerken

Op 1 januari 2015 stapte Viviani over naar het Britse team Sky ProCycling. Zijn eerste doel was het WK op de baan. Als voorbereiding reed hij de Ronde van Dubai, waar hij de tweede etappe won. Op het WK reed hij een sterk omnium, Fernando Gaviria was echter te sterk. In de afsluitende puntenkoers wipte Glenn O'Shea nog over hem. Samen met Liam Bertazzo won hij ook nog zilver in de ploegkoers.

Hierna wilde Viviani schitteren in de klassiekers. In Kuurne-Brussel-Kuurne wist hij in de groepssprint derde te worden, in de overige klassiekers speelde hij geen rol van betekenis. In de daaropvolgende Ronde van Italië schreef hij voor het eerst een etappe op zijn naam. Hij won de tweede etappe door in de sprint Moreno Hofland te verslaan. Ook zijn najaar was succesvol. Na etappewinst in de openingsrit van de Eneco Tour wist Viviani later in september drie etappes in de Ronde van Groot-Brittannië te winnen. Hij werd ook geselecteerd voor het WK, waar hij een schaduwfavoriet was.

Tijdens het EK baanwielrennen bevestigde Viviani zijn status als wereldtopper in het omnium: hij won er voor regerend olympisch kampioen Lasse Norman Hansen.

In 2016 boekte Viviani op de weg slechts twee zeges: een etappe in de Ronde van Dubai en eentje in de Driedaagse de Panne Koksijde. In de Ronde van Italië werd hij na de achtste etappe uit de koers gehaald nadat hij de tijdslimiet had overschreden.

Olympisch goud bewerken

In 2016 nam Viviani deel aan de Olympische Zomerspelen in Rio. Viviani werd olympisch kampioen in het omnium, waar hij te sterk was voor Mark Cavendish.

Quick-Step Floors bewerken

In 2018 en 2019 kwam Viviani uit voor het Belgische Quick-Step Floors. Hij won onder meer de Ronde van Dubai en werd tweede in Gent-Wevelgem (achter Peter Sagan). Tevens boekte hij maar liefst vier etappezeges in de Ronde van Italië, alle vier in een massasprint. Vanaf de tweede etappe had hij bovendien onafgebroken de leiding in het puntenklassement, waardoor hij vrijwel heel de ronde in de paarse trui reed. In juni werd hij voor het eerst in zijn carrière Italiaans kampioen op de weg. 19 augustus 2018 won hij voor de tweede keer op rij de Cyclassics Hamburg. Op 11 augustus 2019 won hij het Europees kampioenschap in Alkmaar voor ploegmaat Yves Lampaert en Pascal Ackermann

Privé bewerken

Viviani is op 22 oktober 2022 getrouwd met wielrenster Elena Cecchini.^[1]

Overwinningen bewerken

Baanwielrennen bewerken

Jaar	NK	EK	WK	OS	Overig
Junioren
2006		1 scratch	3 ploegkoers
2007	1 ploegenachtervolging 1 ploegsprint 3 scratch	1 puntenkoers 3 ploegkoers	3 ploegenachtervolging
Beloften
2008		1 ploegkoers 1 scratch 3 ploegenachtervolging
2009		1 scratch
2010
2011		1 omnium 1 puntenkoers 2 ploegkoers
Elite
2008	1 ploegenachtervolging 2 puntenkoers 2 scratch	3 omnium
2009	1 omnium 1 ploegenachtervolging 2 ploegkoers				WB Kopenhagen: 2 ploegkoers
2010	1 omnium 3 ploegenachtervolging 3 ploegkoers				WB Peking: 2 ploegkoers Wenen: omnium, ploegenachtervolging en scratch
2011	1 achtervolging 1 ploegkoers 1 puntenkoers 2 ploegenachtervolging 2 scratch 3 1 km	3 omnium	2 scratch		WB Manchester: 3 omnium WB Astana: 3 omnium
2012	1 derny 1 ploegenachtervolging 1 ploegkoers 3 puntenkoers	1 puntenkoers 3 ploegenachtervolging 3 ploegkoers
2013	1 ploegenachtervolging 1 ploegkoers 1 puntenkoers 2 achtervolging 2 ploegsprint 2 1 km 3 derny 3 scratch	1 derny 1 ploegkoers 1 puntenkoers			WB Manchester: 2 scratch 3 puntenkoers Aigle: scratch Zurich: eliminator, puntenkoers en scratch
2014	1 omnium 2 achtervolging	1 omnium			Pordenone: omnium Grenchen: omnium Aigle: omnium
2015	1 achtervolging 2 puntenkoers	1 omnium	2 ploegkoers 3 omnium		WB Cali: 3 omnium Aigle: omnium en scratch Manchester: puntenkoers
2016				1 omnium	Fenioux: omnium
2017
2018		1 ploegenachtervolging 2 omnium			WB Londen: 3 omnium
2019	1 omnium	1 afvalkoers			WB Minsk: 2 omnium 3 ploegenachtervolging
2020
2021			1 afvalkoers 3 omnium	3 omnium
2022	1 omnium 1 puntenkoers 2 achtervolging	1 afvalkoers	1 afvalkoers		Glasgow: 1 afvalkoers
2023	1 achtervolging 1 puntenkoers 2 afvalkoers 3 koppelkoers		3 afvalkoers		Caïro: 2 omnium

Zesdaagsen bewerken

Nr.	Jaar	Zesdaagse van	Samen met
1	2011	Fiorenzuola	Jacopo Guarnieri
2	2012	Bassano del Grappa	Franco Marvulli
3	2015	Fiorenzuola	Alex Buttazzoni
4	2016	Fiorenzuola	Michele Scartezzini
5	2017	Turijn	Francesco Lamon
6	2018	Gent	Iljo Keisse
7	2019	Londen	Simone Consonni

Weg bewerken

2010 – 4 zeges: 7e etappe B Ronde van Cuba; 7e etappe Ronde van Turkije; Memorial Marco Pantani; Memorial Frank Vandenbroucke
2011 – 8 zeges: Grote Prijs van de Etruskische Kust; Ronde van Mumbay; 1e etappe Ronde van Slovenië; Coppa Città di Stresa; 4e en 5e etappe USA Pro Cycling Challenge; 2e etappe Ronde van Padanië; 4e etappe Ronde van Peking
2012 – 7 zeges: 6e etappe Ronde van San Luis; Grote Prijs van de Etruskische Kust; 1e en 2e etappe Ronde van Reggio Calabria; Eindklassement Ronde van Reggio Calabria; 2e etappe A Internationale Wielerweek; 1e etappe Ronde van Peking
2013 – 6 zeges: 2e etappe Critérium du Dauphiné; 2e en 3e etappe Ronde van Elk Grove; Eindklassement Ronde van Elk Grove; Dutch Food Valley Classic; 1e etappe Ronde van Groot-Brittannië
2014 – 6 zeges: 3e etappe Internationale Wielerweek; 5e en 7e etappe Ronde van Turkije; 4e etappe Ronde van Slovenië; 4e etappe USA Pro Cycling Challenge; Coppa Bernocchi
2015 – 8 zeges: 2e etappe Ronde van Dubai; 1e etappe Ronde van Romandië (ploegentijdrit); 2e etappe Ronde van Italië; 1e etappe Eneco Tour; 1e, 3e en 8e etappe Ronde van Groot-Brittannië; 2e en 4e etappe Abu Dhabi Tour
2016 – 2 zeges: 2e etappe Ronde van Dubai; 2e etappe Driedaagse de Panne Koksijde
2017 – 9 zeges: 3e etappe Ronde van Romandië; Eindklassement Hammer Series; 2e etappe Route du Sud; 1e en 3e etappe Ronde van Oostenrijk; EuroEyes Cyclassics; 1e en 3e etappe Ronde van Poitou-Charentes; Bretagne Classic; 2e etappe Ronde van Groot-Brittannië
2018 - 18 zeges: 3e etappe Tour Down Under; 2e en 5e etappe Ronde van Dubai; Eindklassement Ronde van Dubai; Puntenklassement Ronde van Dubai; 2e etappe Ronde van Abu Dhabi; Puntenklassement Ronde van Abu Dhabi; Driedaagse Brugge-De Panne; 2e, 3e, 13e en 17e etappe Ronde van Italië; Puntenklassement Ronde van Italië; 1e (ploegentijdrit), 2e, 4e en 5e etappe Adriatica Ionica Race; Puntenklassement Adriatica Ionica Race; Italiaans kampioen op de weg, Elite; EuroEyes Cyclassics; 3e, 10e en 21e etappe Ronde van Spanje
2019 - 11 zeges: 1e etappe Tour Down Under; Cadel Evans Great Ocean Road Race; 5e etappe Ronde van de Verenigde Arabische Emiraten; Puntenklassement Ronde van de Verenigde Arabische Emiraten; 3e etappe Tirreno-Adriatico; 4e en 5e etappe Ronde van Zwitserland; 4e etappe Ronde van Frankrijk; RideLondon Classic; Europees kampioenschap op de weg, Elite; EuroEyes Cyclassics; 4e etappe Ronde van Slowakije
2021 - 7 zeges: GP Cholet; 1e en 3e etappe Adriatica Ionica Race; 1e en 3e etappe Ronde van Poitou-Charentes in Nouvelle-Aquitaine; GP Fourmies; GP van Isbergues
2022 - 2 zeges: 1e etappe Ronde van de Provence; 6e etappe CRO Race
2023 - 2 zeges: 1e etappe CRO Race; 1e etappe Ronde van Guangxi

* als lid landenteam Italië

Resultaten in voornaamste wedstrijden bewerken

Jaar	Ronde van Italië	Ronde van Frankrijk	Ronde van Spanje
2010
2011
2012			128e
2013	119e
2014	145e	162e
2015	125e (1)
2016	buiten tijd
2017
2018	132e (4)		145e (3)
2019	opgave	130e (1)
2020	112e	135e
2021	135e
2022
2023
2024

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar	Milaan-San Remo	Gent-Wevelgem	Ronde van Vlaanderen	Parijs-Roubaix	E3 Harelbeke	EuroEyes Cyclassics	Bretagne Classic	WK op de weg	Wereldranglijsten
2010						78e			271e (UWK)
2011			opgave					80e	152e (UWT)
2012	108e								99e (UWT)
2013	108e	15e	opgave		66e	5e	7e		66e (UWT)
2014							31e		144e (UWT)
2015		opgave	opgave		opgave	14e		89e	109e (UWT)
2016	84e	opgave		opgave	opgave			20e	145e (UWT)
2017	9e			opgave		1 ↑	1 ↑	57e	35e (UWT)
2018	19e	2 ↑				1 ↑			6e (UWT)
2019	65e	19e				1 ↑	69e		9e (UWR)
2020	39e
2021	69e
2022	116e	69e					52e
2023							9e
2024		opgave	opgave	opgave	opgave