Wikipedia

Gert Verheyen

Belgisch voetballer

Gert Verheyen (Hoogstraten, 20 september 1970) is een Belgisch voormalig voetballer en huidig analist voor Sporza, Proximus en DAZN Eleven Sports die van 1986 tot 2006 speelde als rechtsmidden, rechtsbuiten of centrumspits.

Gert Verheyen
Gert Verheyen als voetbalanalist in 2017
Persoonlijke informatie
Volledige naam Gert Verheyen
Geboortedatum 20 september 1970
Geboorteplaats Hoogstraten, Vlag van België België
Lengte 188 cm
Been Rechts
Positie Rechtshalf [1] 1
Rechtsbuiten [2] 2
Centrumspits [3] 3
Clubinformatie
Voetbalcarrière geëindigd in 2006
Jeugd
1978–1986 Vlag van België Hoogstraten VV
Senioren
Seizoen Club W (G)
1986–1988
1988–1992
1992–2006 		Vlag van België Lierse SK
Vlag van België RSC Anderlecht
Vlag van België Club Brugge 		39(10)
61(3)
415(154)
Interlands
1986–1987
1987
1987
1989
1988–1991
1994–2002 		Vlag van België België –16
Vlag van België België –17
Vlag van België België –18
Vlag van België België –19
Vlag van België België –21
Vlag van België België 		7(0)
4(2)
4(0)
1(0)
9(1)
50(10)
Getrainde teams
2006–2007
2013–2018
2018–2019 		Vlag van België Club Brugge (beloften)
Vlag van België België –19
Vlag van België KV Oostende
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Verheyen speelde 14 jaar voor Club Brugge, van 1992 tot 2006. Hij kwam 50 keer in actie voor de Rode Duivels en hij nam deel aan de eindfase van drie grote toernooien: WK 1998, EK 2000 en WK 2002. Verder voetbalde Verheyen ook enkele seizoenen voor Lierse (1986–1988) en RSC Anderlecht (1988–1992). In mei 2006 zette hij een punt achter zijn loopbaan. Door zijn sobere stijl, gekenmerkt door weinig frivoliteit, veel inzet en vechtlust, groeide Verheyen eind jaren 90 uit tot een boegbeeld van Club Brugge. Verheyen werd meermaals clubtopschutter, maar topschutter van de Belgische competitie werd hij nooit. Hij was aanvoerder van 2000 tot 2002, en werd nogmaals aanvoerder in zijn allerlaatste seizoen.

Verheyen werd vier keer kampioen van België met Club Brugge en won even vaak de Beker van België. Verheyen staat op de derde plaats betreffende de meest gespeelde wedstrijden aller tijden voor Club Brugge: 558 wedstrijden (195 doelpunten), achter Franky Van der Elst (615) en Dany Verlinden (569). Hij speelde 415 competitiewedstrijden voor Club Brugge, waarbij hij 154 maal trefzeker was. Tevens is hij anno 2023 recordhouder bij Club Brugge betreffende het aantal Europese wedstrijden (88) en aantal Europese doelpunten (22).

Verheyen was polyvalent en kon dienen als rechtsmidden (rechtshalf), rechtsbuiten of centrumspits. Af en toe speelde hij tevens valse 9 of aanvallende middenvelder. De Kempenaar speelde het vaakst als rechtsmidden en rechtsbuiten. Het is opmerkelijk dat Verheyen vóór zijn loopbaan bij blauw-zwart ook vier seizoenen voor aartsrivaal RSC Anderlecht speelde. Hij trad bij die laatste club in de sporen van zijn vader, gewezen Rode Duivel Jan Verheyen, die in de jaren 70 de kleuren van Anderlecht verdedigde. Met RSC Anderlecht werd Gert in 1991 kampioen en won hij in 1989 de Beker van België.

Clubcarrière bewerken

Jeugd bewerken

Gert Verheyen begon zijn voetbalcarrière bij de jeugd van het plaatselijke Hoogstraten VV. Hij voetbalde er van 1978 tot 1986.[4] Naar het feit dat hij van Hoogstraten afkomstig is, werd tijdens zijn carrière meermaals verwezen door voetbaljournalist Frank Raes.[5] Dat Verheyen zijn toenmalige echtgenote leerde kennen in Dancing Highstreet in Hoogstraten is daardoor een soort running gag geworden.[6][7]

Lierse bewerken

In 1986 maakte Verheyen de overstap van Hoogstraten VV naar tweedeklasser Lierse SK. De toen 16-jarige aanvaller kwam er terecht in het elftal van trainer Johan Boskamp en werd er ploegmaat van onder meer Dany Verlinden, Herman Helleputte, Frank Dauwen en Jean Kindermans. In 1988 dwong Lierse via de eindronde in Tweede Klasse de promotie af.[8]

Anderlecht bewerken

Lierse steeg naar Eerste Klasse, maar Verheyen vertrok. Hij dwong een transfer naar RSC Anderlecht af.[9]

In de zomer van 1988 belandde Verheyen bij Anderlecht, waar toen trainer Raymond Goethals aan het roer stond. En het was algauw veilig om te stellen dat Goethals het niet op Verheyen begrepen had. "Verheyen? Hij heeft twee voeten. De een om in de bus te stappen, de ander in de tram." Later stelde Goethals die mening bij, nadat Verheyen ontbloeide bij Club Brugge.[10] Gerts vader Jan Verheyen had in de jaren zeventig ook bij Anderlecht gespeeld en was onder diezelfde Goethals ook Belgisch international.[11][12][13]

Verheyen werd als een beloftevolle speler aangetrokken, maar kreeg weinig speelkansen. De concurrentie in de aanval was immers groot met toppers als Marc Degryse, Luc Nilis, Arnór Guðjohnsen en Luis Oliveira. In 1989 veroverde Verheyen met Anderlecht de Beker van België, waarna Aad de Mos werd aangesteld als de opvolger van Goethals. Onder De Mos waren er aanvankelijk ook weinig speelgelegenheden, maar daar kwam na één seizoen verandering in. Vanaf 1990 werd Verheyen bij Anderlecht veel frequenter opgesteld. In 1991 won hij met Anderlecht zijn eerste landstitel.

In 1990 bereikte Anderlecht ook de finale van de Europacup II. Het Europees debuut van Verheyen kwam er echter pas een jaar later in de UEFA Cup. Het ging om een wedstrijd tegen het Roemeense Petrolul Ploiești. Hij scoorde in die partij het belangrijke openingsdoelpunt.[14]

Hoewel Verheyen vier seizoenen bij Anderlecht speelde en regelmatig wedstrijden pakte, werd hij door de club niet erg gewaardeerd. Hij werd te onsierlijk geacht en in 1992 gevraagd te vertrekken.[15]

Club Brugge bewerken

Omdat Gert Verheyen bij Anderlecht nooit een titularis werd, zocht hij in 1992 andere oorden op. Club Brugge legde een transfersom van 40 miljoen BEF (zo'n €1 miljoen) op tafel voor de 22-jarige aanvaller.[16] Bij Club Brugge, waar Hugo Broos toen coach was, vond Verheyen zijn ex-ploegmaat Dany Verlinden terug en kwam hij in een ploeg terecht met spelers als Franky Van der Elst, Vital Borkelmans, Lorenzo Staelens, Alex Querter, Daniel Amokachi, Foeke Booy en Paul Okon. In geen tijd werd Verheyen een vaste waarde bij blauw-zwart, hoewel zijn debuut niet van een leien dakje liep. Verheyen verklaarde dat hij bewijsdrang had ten overstaan van de Brugse fans en flanellen benen had omdat hij overkwam van de aartsvijand. Die perceptie van de Club Brugge-supporters onderstreepte Verheyen ook nog eens in een podcast uit november 2020 genaamd Talks with Charly. "De supporters zagen me nog een jaar lang aan voor den dieje van den Anderlecht (Kempens), maar dat verstomde natuurlijk wel doordat ik een goed seizoen kende", aldus Verheyen. [17][18]

Verheyen speelde in zijn eerste seizoen elke competitiewedstrijd mee en werd met 13 competitiedoelpunten ook topschutter van het elftal. Hij maakte dat jaar ook zijn debuut in de UEFA Champions League, met name in de eerste voorronde tegen het Israëlische Maccabi Tel Aviv. 0–1 winst, doelpunt Lorenzo Staelens. Club Brugge won de terugwedstrijd met 3–0. Verheyen maakte vier doelpunten in die Champions League-campagne, die Brugge moest verlaten in een groep met Olympique Marseille, Glasgow Rangers en CSKA Moskou.[19][20]

Club Brugge moest in die periode in de strijd om de titel wel telkens het onderspit delven. Verheyens ex-club Anderlecht speelde medio jaren 90 drie keer op rij kampioen en versloeg Club Brugge in 1994 ook in de finale van de Beker van België. Een eerste prijs met blauw-zwart bleef dus in eerste instantie uit. In 1995 bereikte Verheyen met Club Brugge wel de kwartfinale van de UEFA Cup. Brugge werd uitgeschakeld door Chelsea FC waarbij Verheyen in de heenwedstrijd in de laatste tien minuten scoorde (1–0 winst, terug 0–2 verlies). Pas in zijn derde seizoen (1994–1995) mocht Verheyen nog eens vieren met de winst van de bekerfinale tegen Germinal Ekeren. Brugge pakte het volgende seizoen evenwel nog zwaarder uit en won de dubbel, met Verheyen als rechtshalf en Gert Claessens als linkshalf in een 4–4–2 opstelling. De Kroatische aanvaller Mario Stanić werd topschutter met 20 doelpunten.[21][22]

In juli 1997 nam Eric Gerets over. Gerets had in het voorgaande seizoen Lierse verrassend kampioen gemaakt — Club Brugge werd tweede en had tien punten achterstand. Gerets breide een vervolg aan zijn succesverhaal door ook Club Brugge meteen weer kampioen te maken. In de Beker van België lukte het vijf jaar niet voor Verheyen en blauw-zwart. In de zomer van 2000 werd de Noor Trond Sollied aangeduid als hoofdcoach van blauw-zwart. Hij voerde een duidelijk spelsysteem in dat Club zowel in 2003 als in 2005 de titel opleverde. Sollied maakte van Verheyen een buitenspeler: onder Gerets en [René] Verheyen speelde hij als rechtshalf (rechtsmidden) of als spits. Verheyen stond spits dan wel schaduwspits / tien in de 3–4–1–2 / 3–4–2–1 formatie of was rechtsbuiten in de 4–3–3 formatie. Die laatste opstelling was Sollieds favoriete opstelling, maar toch kende men twee seizoenen van zoeken en tasten. In het eerste seizoen ging de titel — na maar liefst acht gelijke spelen achter elkaar in de periode januari–maart 2001 — naar aartsrivaal RSC Anderlecht, in het tweede nipt naar KRC Genk. Pas in het derde seizoen begon de tactiek echt vruchten af te werpen. Verheyen was steeds een belangrijke pion wanneer hij volledig fit was, hoewel Verheyen zou verklaren nooit een uitstekende relatie met Sollied te hebben gehad. Hij speelde in de aanval meestal samen met Andrés Mendoza, Sandy Martens, Bengt Sæternes of Rune Lange. Zo nu en dan trad Verheyen op als centrumspits, maar over het algemeen speelde hij onder Sollied als rechtsbuiten.[23]

Behalve twee landstitels won hij met Club Brugge ook nog twee keer de Beker van België. In 2000 kon Verheyen naar de Engelse Premier League. Promovendus Ipswich Town was concreet in zijn diensten geïnteresseerd, maar een overgang sprong alsnog af.[24] Aangezien de reeds 30-jarige Verheyen voor trofeeën kon blijven voetballen bij Club Brugge, kon hij zich toch met deze afloop verzoenen.[16] Club Brugge was niet happig om hem zomaar te laten vertrekken, vertelde Verheyen aan de Waalse krant La Dernière Heure.[9] Verheyen kon er in september 2022 om lachen in MIDMID (een podcast van Play Sports), op hem kenmerkende droge wijze. "Het was nochtans voorbestemd. Hun bijnaam [van Ipswich] is de Tractor Boys", aldus Verheyen. De bijnaam van Club Brugge is jaar en dag de boeren.[25]

In december 2000 liet Verheyen zich op het Europese toneel opmerken tegen het grote FC Barcelona met Nederlandse topspelers (onder anderen Philip Cocu, Frank de Boer en Marc Overmars) en verder sterspelers als aanvoerder Pep Guardiola (die de heenwedstrijd niet meespeelde), Xavi en Rivaldo. Dit was een wedstrijd in het kader van de UEFA Cup. De nieuwe Brugse aanvoerder scoorde in Camp Nou de gelijkmaker; 1–1 waarmee hij Rivaldo's penaltygoal teniet deed. Verheyen strafte miscommunicatie tussen Emmanuel Petit en zijn doelman Pepe Reina, alsmede te ver uit het doel komen van die laatste, genadeloos af. Hij legde de bal weg over Pepe Reina heen; in het lege doel. Tevens de eindstand van de terugwedstrijd. Maar omdat blauw-zwart de heenwedstrijd (derde ronde) met 0–2 had verloren (doelpunten Rivaldo en Patrick Kluivert), was uitschakeling een feit. Club zou ook het daaropvolgende seizoen tot de 1/8ste finales komen; toen zou het Franse Olympique Lyon te sterk blijken.[26]

Onder Sollied werden Verheyen en Verlinden boegbeelden als trouwste spelers binnen het team, maar Timmy Simons werd na Verlindens pensioen [in mei 2004] benoemd tot kapitein [in juli 2004].[27] Sollied trok Verheyens capaciteiten als voortrekker in twijfel terwijl Verheyen zichzelf ook niet echt lekker voelde in de rol. Verheyen was tweeënhalf seizoenen aanvoerder (2000–2002). Sollied benoemde toen prompt Verlinden tot kapitein. In de loop van het seizoen 1999–2000 nam Verheyen het aanvoerderschap over van Vital Borkelmans, die na dat seizoen naar KAA Gent vertrok. Er werd de bijna 37-jarige Borkelmans in het voorjaar van 2000 een nieuw contractvoorstel gedaan, maar speler en club geraakten er niet uit. Borkelmans gaf de aanvoerdersband zelf door aan Verheyen dus dit gebeurde nog voor het moment waarop Sollied neerstreek, waarbij Verheyen door de toenmalige coach René Verheyen aanvankelijk wél alle verantwoordelijkheid werd gegund.[28]

Tijdens Sollieds eerste seizoen had Verheyen lang in de lappenmand gelegen (buikspieren, tweede helft van het seizoen) in volle titelstrijd met het RSC Anderlecht van Aimé Anthuenis. Hij scoorde wel 17 keer in de competitie. Bij Verheyens afwezigheid namen Sven Vermant en Dany Verlinden de honneurs waar als aanvoerder. In 2002 ontdeed Sollied hem definitief van de aanvoerdersband, die hij pas weer droeg toen Jan Ceulemans trainer werd, in Verheyens laatste seizoen. De volgorde vanaf 2002 was voortaan Verlinden (kapitein), Clement (vice-kapitein) en Simons (derde kapitein). Verheyen leefde lange tijd in onmin met Sollied over het aanvoerderschap, maar besloot te antwoorden met de voeten in plaats van met de mond. Hij verklaarde nooit een geweldige relatie met de Noorse (succes)trainer van blauw-zwart te hebben gehad. Hij deelde tevens mede nooit een "normaal gesprek" met "mysterie" Sollied te hebben gevoerd. Verheyen werkte vijf jaar met Sollied bij Club Brugge. Voor de podcast De Klokke zei Verheyen eind november 2023 dat hij Sollied wel respecteerde omwille van zijn tactische keuzes.[17][29]

Op 25 november 2001 maakte Verheyen alle Brugse doelpunten in een 0–4 overwinning op het veld van Sporting Charleroi.[30] Begin 2002 greep hij net naast de Gouden Schoen. Hij werd toen in het referendum tweede na topschutter Wesley Sonck.[31] Verheyen won de Gouden Schoen uiteindelijk nooit alhoewel hij vele jaren tot de topspelers van de Belgische competitie behoorde, analoog aan Luc Nilis die daarom [een gebrek aan erkenning] België destijds verliet. In tegenstelling tot zijn ploegmaat Lorenzo Staelens bleek Verheyen er nooit expliciet rouwig om dat hij de verkiezing niet won. Staelens weigerde ooit een verkiezing bij te wonen omdat hij het vorige jaar niet had gewonnen.

Club Brugge werd in het seizoen 2002–2003 voor de twaalfde maal Belgisch landskampioen onder Sollied, hoewel Verheyen het seizoensbegin (juli en augustus) miste met een kraakbeenletsel na het WK in Japan en Zuid-Korea met de nationale ploeg. In realiteit bereikte de ietwat troebele relatie tussen Verheyen en Sollied z'n kookpunt omwille van de historie rond het aanvoerderschap. "Zelfvertrouwen koop je eenmaal niet in de [supermarkt] GB", aldus een licht geïrriteerde Sollied over de kwestie. Dat zei die nadat Verheyen had gezegd liever geen aanvoerder meer te zijn, eind juli 2002 voorafgaand aan een Europese wedstrijd tegen Dinamo Boekarest in het kader van de tweede voorronde in de UEFA Champions League.[32]

Verheyen maakte zijn rentree in de met 0–2 gewonnen uitwedstrijd tegen KVC Westerlo op 24 augustus 2002, toen hij als vervanger van aanvaller Andrés Mendoza nog een vijftal minuten meespeelde.[33] Vier dagen later dwong blauw-zwart kwalificatie af voor de groepsfase van de UEFA Champions League. Dat na strafschoppen tegen de Oekraïense topclub Sjachtar Donetsk, met doelman Dany Verlinden als held van de avond. Na een uur werd Verheyen gespaard en haalde Sollied hem eraf.[34]

Op 23 oktober 2002 maakte Verheyen het doorslaggevende doelpunt in de groepsfase van de UEFA Champions League 2002/03 tegen het Turkse Galatasaray SK op Jan Breydel. De Turkse topclub won twee jaar eerder de UEFA Cup 1999/00. Verheyen ging hoog storen aan de hoekschopvlag, waardoor Galatasaray-verdediger Emre Aşık balverlies leed. Verheyen legde even later aan en krulde de bal in de kruising. Club Brugge won de wedstrijd met 3–1. Naast Verheyen had aanvaller Sandy Martens een glansrol.[35]

Verheyen was destijds over het algemeen basisspeler als rechtsbuiten en scoorde 14 competitiedoelpunten. Dat seizoen bleek weinig te beginnen tegen het Club Brugge van Sollied. De voorsprong op eerste achtervolger Anderlecht bedroeg acht punten. Het seizoen erop mocht Verheyen weer deelnemen aan de UEFA Champions League. In de laatste voorronde zette Verheyen letterlijk het Duitse Borussia Dortmund opzij. Andrés Mendoza scoorde in de terugwedstrijd via een op Dedê afgeweken vrije schop, waarbij Verheyen het muurtje van Dortmund-spelers vakkundig opzij duwde. Nadat hetzelfde resultaat als in de heenwedstrijd werd behaald (2–1) maar dan in het voordeel van de Duitsers, rekende blauw-zwart na een strafschoppenserie af met Dortmund en plaatste zich voor de groepsfase. Verheyen jaren later in Extra Time over zijn leep duwwerk: "De vrije schop van Mendoza zou [thans met moderne arbitrage] honderd procent afgekeurd worden". Doelman Tomislav Butina, die in de eerste helft nog blunderde, stopte twee strafschoppen en Andrés Mendoza trapte de beslissende strafschop tegen de touwen. Verheyen was er niet bij in de strafschoppenserie. Hij werd in de tweede verlenging als het ware geslachtofferd voor verdediger Birger Maertens toen verdediger David Rozehnal met een tweede gele kaart van het veld werd gestuurd.[36]

In de groepsfase van de UEFA Champions League 2003/04, bijna dag op dag een jaar na de thuiszege tegen Galatasaray, ging Club Brugge winnen in het San Siro van toenmalig titelhouder AC Milan. De beslissing viel in de eerste helft met een loeihard schot met links van Mendoza op het halfuur. Met de buitenkant voet trapte Mendoza de bal rechts in de winkelhaak. Verheyen viel na 79 minuten in voor Sandy Martens. Hij keerde destijds terug uit een blessure en werd niet fit genoeg bevonden om aan de aftrap te verschijnen. De zege tegen AC Milan geldt als een van de belangrijkste in de geschiedenis van Club Brugge.[37]

In maart 2004 noemde verdediger Olivier Deschacht van RSC Anderlecht hem een "matennaaier" (noot: een Vlaams woord; betekent: iemand die collega's of vrienden benadeelt om er zelf voordeel uit te halen). Deschacht vond dat Verheyen zich tijdens de topper thuis tegen Anderlecht te vaak had laten vallen. Club Brugge won een onderhoudende wedstrijd, zonder groots voetbal van beide ploegen, met 1–0. Verheyen bezondigde zich volgens Deschacht te vaak aan fopduiken. Deschacht refereerde aan een strafschop die Verheyen in de eerste helft afdwong na een foutieve tackle van Deschacht, een "schaar" (tackle) in de kleine rechthoek. Simons miste vervolgens de strafschop, Simons' eerste gemiste strafschop uit zijn carrière. Doelman Tristan Peersman duwde de bal tegen de paal. De eindstand 1–0 stond al op het bord (vroeg doelpunt Rune Lange). "Je ademt een keer [sic] (blaast een keer uit) en hij ligt tegen de grond. Zelfs bij de duiveltjes (onder 8-jarigen) zou hij zich laten vallen om een strafschop te krijgen". Na de wedstrijd had Verheyen in de media gepikeerd gereageerd: "Ik heb [Olivier] Deschacht [na vanmiddag] niet meer gezien" alluderend dat Deschacht omwille van de nederlaag voor Anderlecht niet veel meer te vertellen had. Die opmerking was "weinig tactvol", zei Verheyen in de podcast De Klokke en, zei Verheyen nog, "gelukkig krijgen spelers in het moderne voetbal betere mediatraining". Deschacht wilde zich persoonlijk excuseren voor de commotie die door zijn uitspraak ontstaan was.[38][39]

Na het plotselinge vertrek van Trond Sollied in 2005 werd clubicoon Jan Ceulemans aangesteld als trainer. Maar onder meer door het vertrek van sleutelspelers als David Rozehnal en Timmy Simons kon Club Brugge dat seizoen nooit echt meedoen voor de titel. Ceulemans werd in de loop van het seizoen ontslagen, hetgeen het begin inluidde van een paleisrevolutie. Zowel in de technische staf, de spelersgroep als in de bestuurskamer rommelde het regelmatig met als gevolg twee woelige seizoenen in de nasleep van Verheyens afscheid als voetballer.[40][41] In juli 2005, aan de vooravond van wat zijn laatste seizoen zou blijken, klonk Verheyen als volgt: "Sollied is God de Vader niet. Als 4–3–3, [een formatie] waar wel duizend teams in spelen, voor ons het beste systeem is waarom dan wijzigen?", bevraagd naar wat de mogelijk nieuwe tactiek van Club Brugge zou zijn na het vertrek van Sollied die werd opgevolgd door Jan Ceulemans. Verheyen had vijf jaar lang achter de tactiek van Sollied gestaan. In de podcast De Klokke deed Verheyen uit de doeken dat hij voor aanvang van het seizoen 2005–2006 met Ceulemans heeft samen gezeten bij Ceulemans thuis. Hij zou Ceulemans hebben gezegd dat het "maar niks zou worden" en dat de "middelen om kampioen te spelen er niet waren". Uiteindelijk veranderde Ceulemans naar een 4–4–2, ofwel zoals hij zijn spelers meestal zette bij KVC Westerlo (waar Ceulemans coach was sinds 1999). Verheyen speelde als rechtsmidden zoals wel vaker in de jaren negentig en bij de nationale ploeg. Soms speelde hij onder Ceulemans als centrumspits, naast met name Boško Balaban of Javier Portillo.[42] De allerlaatste trainer die Verheyen heeft gekend als speler was Emilio Ferrera en onder zijn leiding werd Verheyen, in een 4–3–3, nog even rechtsbuiten. Het ontslag van Jan Ceulemans begin april 2006 na een fatale 4–1 nederlaag op het veld van KAA Gent (inclusief hattrick Mbark Boussoufa), was het enige trainersontslag dat Verheyen ooit meemaakte in zijn 20-jarige spelersloopbaan.[43]

Enige lichtpuntje van Verheyens laatste seizoen heet het lange Europese parcours te zijn. Club Brugge speelde toen wedstrijden tegen grootmachten Juventus en FC Bayern München in de groepsfase van de Champions League. Brugge presenteerde zich met ervaring (Verheyen, Clement, Englebert, doelman Butina en Vermant) en jeugd en eindigde als derde van zijn groep. Thuis tegen SK Rapid Wien was hij auteur van een doelpunt dat ademruimte gaf: 3–1. Het zou namelijk nog 3–2 worden, waardoor Club Brugge nog bibberde in de slotfase. In zijn laatste Europese wedstrijd ooit voor Club Brugge, op 23 februari 2006, scoorde Verheyen uit tegen AS Roma in de UEFA Cup. De gelijkmaker op het uur, maar Brugge ging met 1–2 onderuit: hetzelfde resultaat als in de heenwedstrijd. Brugge moest het Europese toneel verlaten. Verheyens laatste Europese goal was zijn tweeëntwintigste Europese goal voor blauw-zwart uit een totaal van achtentachtig Europese wedstrijden.[44]

De toen 36-jarige Verheyen besloot om op het einde van het seizoen 2005/06 zijn schoenen aan de haak te hangen. Het boegbeeld van Brugge nam op dezelfde speeldag als zijn ex-ploegmaat, en boegbeeld van Anderlecht, Pär Zetterberg afscheid van het voetbal. Club Brugge won tegen Racing Genk met 3–0. Verheyen kreeg een staande ovatie toen hij in de 87ste minuut werd gewisseld en werd achteraf uitgebreid gevierd, met zijn gezin, door zijn medespelers en de supporters.[45][46]

Interlandcarrière bewerken

Op 12 oktober 1994 debuteerde Verheyen bij de Rode Duivels. Bondscoach Paul Van Himst selecteerde hem toen voor de EK-kwalificatiewedstrijd tegen Denemarken. België verloor met 3-1. In de volgende interland tegen Macedonië scoorde Verheyen zijn eerste goal. Het openingsdoelpunt van Verheyen werd wegens een blunder van doelman Michel Preud'homme tenietgedaan. Verheyens doelpunt bleek dan toch een belangrijk te zijn want het leverde België een punt op.[47]

WK 1998 bewerken

In 1998 nam bondscoach Georges Leekens hem mee naar WK in Frankrijk. België speelde op het toernooi drie keer gelijk en vloog er al in de eerste ronde uit. Verheyen mocht op dat WK in de tweede wedstrijd, tegen Mexico, na 17 minuten invallen. Hij verving Danny Boffin, maar kreeg zo'n 10 minuten na de rust een rode kaart. Zo kon Mexico in die wedstrijd toch nog een 2-0-voorsprong uitwissen. Het was de eerste rode kaart uit zijn carrière zo zei hij achteraf, maar dat is niet correct. Verheyen kreeg in 1987/88 als speler van Lierse ook al eens rood.[48]

Euro 2000 en WK 2002 bewerken

In april 2000 scoorde Verheyen de twee doelpunten in de met 2-0 gewonnen interland tegen Noorwegen. Dat deed hij enkele maanden nadien nog eens over. Toen scoorde hij twee keer in de met 1-3 gewonnen wedstrijd tegen Bulgarije.[49] Op Euro 2000 kwam België als organiserend land niet verder dan de groepsfase. Verheyen werd op het EK in elke wedstrijd in de basis gezet door bondscoach Robert Waseige. Verheyen werd in die periode samen met Marc Wilmots een van de ouderdomsdekens van de nationale ploeg.

In november 2001 had hij een belangrijk aandeel in de kwalificatie voor het WK 2002 in Japan en Zuid-Korea. België moest toen Tsjechië uitschakelen via barragewedstrijden. In België wonnen de Rode Duivels met 1-0 na een goal van Verheyen.[50] Vier dagen later volgde de terugwedstrijd. In minuut 85 werd Verheyen in de grote rechthoek ten val gebracht en kreeg een strafschop. Wilmots zette die om, waardoor België naar het WK mocht.[51]

Op het WK overleefden de Rode Duivels ditmaal wel de groepsfase, ondanks een gespannen sfeer binnen het team die volgens Waseige uitsluitend door de pers gecreëerd werd. Waseige werd door [voornamelijk de Vlaamse] pers in vraag gesteld omwille van zijn 'tekortschietende communicatie' [in het Nederlands]. Ten tijde van het eindtoernooi kondigde Waseige bovendien [ongelegen] zijn vertrek als bondscoach aan, om Standard Luik te coachen. Waseige zou daar overigens na twee maanden ontslagen worden omdat Standard troosteloos laatste stond. Verheyen kostte hem de kop. Hij scoorde twee keer op Sclessin, fataal verlies (1–2 winst voor Club Brugge medio september 2002).[52] Toch slaagden de Belgen erin om zich te plaatsen voor de tweede ronde van het WK. In de groepsfase startte Verheyen elke wedstrijd in de basis, maar werd hij telkens in de loop van de partij gewisseld.

In de achtste finale nam België het op tegen Brazilië. Verheyen speelde de volledige wedstrijd en zag hoe België aanvankelijk de maat nam van Brazilië. België scoorde via Wilmots, maar het doelpunt werd afgekeurd door de Jamaicaanse scheidsrechter Peter Prendergast voor een vermeende duwfout van Wilmots op Roque Júnior. Nadien schakelde de Seleção een versnelling hoger en de Belgen incasseerden twee goals, van sterspelers Rivaldo en Ronaldo. De Rode Duivels lagen eruit en Verheyen zette een punt achter zijn interlandcarrière.[53][54]

Clubstatistieken bewerken

Seizoen Club Competitie Competitie Europees
Wed. Dlp. Wed. Dlp.
1986/87   Lierse SK Tweede Klasse 13 2 —
1987/88 26 8
1988/89   RSC Anderlecht Eerste Klasse 8 1 0 0
1989/90 8 1 0 0
1990/91 24 1 8 2
1991/92 21 0 8 0
1992/93   Club Brugge 34 13 10 4
1993/94 32 6 —
1994/95 34 15 6 2
1995/96 25 11 3 0
1996/97 32 3 8 2
1997/98 32 13 6 1
1998/99 15 5 0 0
1999/00 29 13 4 1
2000/01 23 17 8 2
2001/02 32 10 8 5
2002/03 31 14 9 1
2003/04 32 15 11 2
2004/05 32 13 8 1
2005/06 32 7 7 2
TOTAAL 515 168 104 22

Erelijst bewerken

Competitie Aantal Jaren
Nationaal
Belgisch kampioen 5x 1991, 1996, 1998, 2003, 2005
Beker van België 5x 1989, 1995, 1996, 2002, 2004
Supercup 8x 1992, 1994, 1996, 1998, 2002, 2003, 2004, 2005
Vriendschappelijk
Brugse Metten 9x 1988, 1992, 1993, 1995, 1996, 1998, 2000, 2001, 2004
  • In 1988 won hij als speler van Anderlecht de Brugse Metten.
  • Verheyen werd in 1993, 1995, 1998, 2001, 2003 en 2004 in de competitie topschutter van Club Brugge.

Trainerscarrière bewerken

Jeugdtrainer bewerken

Meteen na zijn afscheid als voetballer vond Verheyen terug onderdak bij Club Brugge. De club waar hij meer dan 10 jaar voor gevoetbald had, stelde hem aan als coach van de beloften (2006–2007). Maar Verheyen liet al snel weten dat een job als coach niet voor hem bestemd was. Na één seizoen hield hij het voor bekeken en opende hij in Knokke een kledingzaak.[55][56] Hij combineerde die baan met zijn functie als voetbalanalist bij Sporza en 2BE en als co-commentator bij Belgacom TV.

In 2013 werd Verheyen jeugdtrainer bij de Belgische voetbalbond en was daar verantwoordelijk voor de U19.[57] Hij werd eind juni 2018 opgevolgd door Jacky Mathijssen.[58]

KV Oostende bewerken

Vanaf 1 juli 2018 was Verheyen trainer van KV Oostende. Hij werd aangeworven door de kersverse sportief directeur Hugo Broos en volgde daarmee Adnan Custovic op als eerste in bevel. Boezemvriend Franky Van der Elst, met wie hij zowel samenspeelde bij de nationale ploeg als van 1992 tot 1999 bij Club Brugge, werd zijn assistent. Voor Verheyen was het zijn eerste job op het hoogste niveau.[59]

Op 6 maart 2019 raakte bekend dat Verheyen zelf opstapte als trainer, dit na een teleurstellend seizoen. Hij werd opgevolgd door Hugo Broos. Hij weigerde ook een opstapvergoeding. "Ik wil geen euro waar ik niet voor heb gewerkt", aldus Verheyen.[60]

Trivia bewerken

  • In maart 1991 scoorde Gert Verheyen als speler van Anderlecht tegen Club Brugge. Paars-wit won toen met 0-2. Het bleef Verheyens enige doelpunt tegen Club Brugge, tijdens vier seizoenen Anderlecht.
  • In oktober 2005 scoorde hij, in een wedstrijd die op 2-2 eindigde, als speler van Club Brugge tegen Anderlecht. In heel de rest van Verheyens Club Bruggeperiode (1992-2006) scoorde hij nooit tegen Anderlecht; ook niet in december 2001, toen hij een penalty mocht nemen, die Filip De Wilde in een hoekschop verwerkte.
  • De Antwerpse band Filibuster droeg hun debuutalbum "Future Anachronisms" op aan Gert Verheyen, geïnspireerd door een doorleefd optreden in een uitzending van Extra Time.[61]
  • In het praatprogramma Extra Time noemde Verheyen in januari 2011 voetballer Vadis Odjidja een kind. De speler van Club Brugge was toen op stage met zijn team en reageerde daar op de kritiek van Verheyen. Odjidja stelde zich luidop de vraag wat Verheyen ooit bewezen had. Bovendien noemde hij Verheyen geen ambitieuze voetballer omdat "hij zijn hele leven voor Club Brugge had gespeeld [sic]".[62] Die laatste uitspraak schoot dan weer in het verkeerde keelgat bij heel wat supporters. Bij de volgende wedstrijd van Club Brugge floten zij Odjidja een hele partij uit.[63] Verheyen riep daarna op om hem niet meer uit te fluiten, hetgeen vanaf dan ook niet meer gebeurde.[64]
  • In een aflevering van de podcast De Klokke (november 2023) werd Verheyen gevraagd naar wie de beste verdediger was tegen wie hij ooit speelde. Verheyen koos voor AC Milan-legende Paolo Maldini. Hij was als rechtsmidden de rechtstreekse positionele tegenstander van toenmalig linksachter Maldini in de wedstrijd Italië–België op het voor België roemloze Euro 2000 dat reeds na de groepsfase zou voorbij zijn. België verloor met 2–0 en Mbo Mpenza verloste Verheyen uit zijn lijden in de tweede helft.
    • Ook met Club Brugge kwam hij Maldini nog eens tegen, namelijk in het kader van de groepsfase van de UEFA Champions League in oktober en november 2003. Verheyen en de toen 35-jarige Italiaanse aanvoerder van de Rossoneri stonden slechts tien minuten tegenover elkaar in de eerste wedstrijd (Verheyen was invaller) en een halfuur in de tweede (Maldini moest geblesseerd naar de kant). Club Brugge won de eerste wedstrijd in San Siro en verloor de tweede wedstrijd thuis met het kleinste verschil.
  • In 2019 lichtte Verheyen bij Eric Goens, voor het programma De Kantine op Telenet-zender Play Sports, de 'achterliggende reden' voor zijn afscheid toe. Hij onthulde aan Goens dat hij ooit bang was "de wedstrijd die er te veel aan was" te hebben gespeeld.
    • Nadat hij zich op 30 september 2005 tijdens een uitwedstrijd tegen Sporting Charleroi in het Stade du Pays de Charleroi (3–3 gelijkspel) in de eerste helft liet aftroeven door verdediger Thierry Siquet (oom van Hugo Siquet) in een luchtduel bij een hoekschop van Grégory Christ waaruit Siquet scoorde, kloeg Verheyen steen en been bij trainer Jan Ceulemans omtrent zijn eigen niveau en – als betrof het een blauwe maandag – trachtte Verheyen Ceulemans te 'overtuigen' dat hij "na de rust in de kleedkamer moest blijven, dat hij zijn beste tijd wel had gehad en dat hij zo snel mogelijk wilde stoppen."
    • De in zichzelf teleurgestelde Verheyen werd ook effectief vervangen aan de rust tijdens die wedstrijd tegen Charleroi, door Javier Portillo. Het is ironisch dat net invaller Verheyen twee weken later, op de volgende speeldag thuis tegen KVC Westerlo (2–1 winst), de winning goal maakte. Weer een week later scoorde hij de fameuze goal tegen RSC Anderlecht, de enige tegen Anderlecht in zijn carrière bij Club Brugge. Ook dit was ironisch genoeg een belangrijk doelpunt want het leverde Club een punt op. En alhoewel Verheyen van zichzelf vond dat hij zijn beste dagen had gekend, scoorde hij nog tot vijf keer toe het winnende doelpunt voor Club in zijn laatste seizoen, zelfs in de Champions League tegen SK Rapid Wien.
  • In 2023 nam hij deel aan het Play4-programma Over de oceaan.[65]
  • In 2023 nam Verheyen deel aan De Slimste Mens ter Wereld. Het bleef bij één deelname. Hij was te zien in de aflevering van 29 november 2023 waarin hij het opnam tegen zangeres Charlotte Adigéry en imitator Guga Baúl. De juryleden waren James Cooke en Ella Leyers, met wie hij de Atlantische Oceaan over voer voor Over de oceaan.[66]

Zie ook bewerken

Externe links bewerken

Commons heeft mediabestanden in de categorie Gert Verheyen.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gert_Verheyen&oldid=67136962"