John van Loen

Nederlandse voetballer

John van Loen (Utrecht, 4 februari 1965) is een Nederlands voormalig voetballer en huidig voetbaltrainer.

John van Loen
John van Loen
Persoonlijke informatie
Volledige naam Johannes Maria van Loen
Bijnaam De Rode Baron, De Vuurtoren, Lantaarnpaal
Geboortedatum 4 februari 1965
Geboorteplaats Utrecht, Vlag van Nederland Nederland
Lengte 194 cm
Been Rechts
Positie Aanvaller
Jeugd
1971–1972
1972–1983
Vlag van Nederland VVO '65
Vlag van Nederland UVV
Senioren *
Seizoen Club W (G)
1983–1988
1988–1990
1990–1991
1991–1993
1993–1995
1995
1996–1998
1998
Totaal
Vlag van Nederland FC Utrecht
Vlag van Nederland Roda JC
Vlag van België RSC Anderlecht
Vlag van Nederland Ajax
Vlag van Nederland Feyenoord
Vlag van Japan Sanfrecce Hiroshima
Vlag van Nederland FC Utrecht
Vlag van Cyprus APOEL Nicosia
116(44)
56(25)
25(3)
37(11)
54(17)
36(9)
50(7)
0(0)
376(93)
Interlands **
1985–1990
1989
Vlag van Nederland Nederland
Vlag van Nederland Nederland B
7(1)
1(0)
Getrainde teams
1998–2002
2002–2008
2009–2010
2011–2012
2012–2013
2013–2014
2014–2015
2017–20??
2017–2022
2022
Vlag van Nederland FC Utrecht (jeugdtrainer)
Vlag van Nederland FC Utrecht (assistent)
Vlag van Nederland Roda '46
Vlag van Nederland CSV Apeldoorn
Vlag van Nederland Sparta (spitsentrainer)
Vlag van Nederland DOS '37
Vlag van Azerbeidzjan FK Qarabağ (hoofd jeugdopl.)
Vlag van Nederland VVIJ (hoofd jeugdopl.)[1]
Vlag van Nederland VVZ '49
Vlag van Georgië Lokomotivi Tbilisi

* Bijgewerkt op 10 sep 2008 21:14 (MEZT)
** Bijgewerkt op 10 sep 2008 21:14 (MEZT)
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Carrière bewerken

Jeugd en eerste jaren bewerken

Van Loen werd geboren als derde van een gezin met vier zonen in een volkswijk van Utrecht en groeide op aan de Tweede Daalsedijk, nabij de Amsterdamsestraatweg. Zijn vader was bouwvakker terwijl zijn moeder het huishouden deed. Op zesjarige leeftijd begon hij te voetballen bij VVO '65 in de wijk Overvecht, waar ook Van Loen senior had gespeeld. Toen het gezin een jaar later verhuisde naar de Vleutenseweg - hemelsbreed nog geen kilometer verder - werd Van Loen lid van UVV, waar op dat moment onder meer Marco van Basten speelde. Samen doorliepen zij alle jeugdelftallen; van Loen aanvankelijk als aanvallende middenvelder, maar nadat Van Basten naar Elinkwijk was vertrokken als spits.

Vanaf zijn twaalfde werd de Utrechter opgenomen in het jeugdplan van FC Utrecht, hetgeen inhield dat hij eenmaal per week onder leiding van jeugdtrainers van de eredivisionist trainde, maar bij zijn eigen club bleef voetballen. In 1982, op zeventienjarige leeftijd, maakte de boomlange aanvaller definitief de overstap naar FC Utrecht, waar hij op 24 februari 1984 zijn debuut maakte als invaller voor Ton de Kruijk in een wedstrijd tegen Sparta (2-2). Twee seizoenen later was hij vaste keus als spits, en wist hij vijftien maal te scoren in dertig wedstrijden.

Overstap naar grotere clubs bewerken

In zijn vijf seizoenen bij FC Utrecht groeide Van Loen uit tot een kopsterke en balvaste aanvaller, die vooral tijdens luchtduels spijkerhard kon zijn en menig gele kaart incasseerde. Hij won met de club in 1985 de KNVB beker door in de finale tegen Helmond Sport in blessuretijd de 1-0 te scoren, en kwam in de Europacup II onder meer uit tegen Dynamo Kiev. Hij werd gevolgd door grote clubs in binnen- en buitenland (naar eigen zeggen was er interesse van Sporting Lissabon, SL Benfica, Manchester United, Liverpool en Bayern München), maar vanwege de hoge vraagprijs van FC Utrecht - circa 450.000 euro - kwam het nooit tot een transfer. Pas in 1988 vertrok de Vuurtoren, zoals zijn bijnaam luidde, naar Roda JC.

In Kerkrade beleefde Van Loen onder de trainers Jan Reker en Willy van der Kuijlen twee goede seizoenen. Hij scoorde 25 maal en speelde samen met onder meer Henk Fraser en Michel Boerebach in de Europacup II. In 1990 werd hij geselecteerd voor het WK voetbal in Italië, waar hij slechts 10 minuten op het veld stond. Desondanks toonden meerdere clubs na het toernooi interesse, en de spits verhuisde voor circa 1,6 miljoen euro naar de Belgische topclub RSC Anderlecht. In Brussel bleek hij echter niet op zijn plaats; zijn houterige verschijning leverde hem de bijnaam Lantaarnpaal op, en door de tv- en radiopresentatoren Carl Huybrechts en Jan Wauters werd hij meerdere malen bekritiseerd. Na één seizoen, waarin hij slechts driemaal tot scoren kwam, werd hij vervangen door John Bosman en vertrok naar Ajax, dat hem op voorspraak van trainer Leo Beenhakker had aangekocht.

Ajax en Feyenoord bewerken

In september 1991 vertrok Beenhakker echter naar Real Madrid. Diens opvolger, Louis van Gaal, was minder gecharmeerd van Van Loen. Weliswaar was de persoonlijke onderlinge relatie goed en kwam hij in het seizoen 1991-1992 nog tot 30 wedstrijden, maar het jaar daarop speelde een enkelblessure hem geregeld parten. Samen met het feit dat hij niet goed lag bij de supporters - hij ontving zelfs een kogelbrief - zorgde dit ervoor dat hij in de winterstop de overstap maakte naar directe concurrent Feyenoord, waar Willem van Hanegem op dat moment de scepter zwaaide. Dat seizoen werd de club landskampioen en de boomlange spits scoorde viermaal. De daaropvolgende jaren kende hij echter een terugval, wat gepaard ging met een grote concurrentie op zijn positie van Mike Obiku en József Kiprich. Na een rode kaart in een wedstrijd tegen FC Twente kreeg hij een schorsing van 7 wedstrijden van de KNVB en een boete van circa 4.500 euro van Van Hanegem. Zijn populariteit onder de aanhang daalde flink. In de winterstop van het seizoen 1994-1995 verhuisde hij op huurbasis naar Japan na een riante aanbieding van Sanfrecce Hiroshima. Hier kende Van Loen ondanks de cultuurverschillen een succesvolle periode, maar na een half jaar liep zijn huurcontract af en ging hij terug naar Rotterdam. Bij Feyenoord was inmiddels Arie Haan trainer, die geen interesse in hem had. De aanvaller speelde de eerste seizoenshelft geen enkele wedstrijd, waarna hij in de winterstop de overstap maakte naar FC Utrecht, de club waar hij was begonnen.

Terug in Utrecht bewerken

 
Van Loen kijkt toe tijdens een training van FC Utrecht

Hij kwam bij Utrecht terecht in een periode waarin de club op het randje van degradatie hing. Pas op de laatste dag was de eredivisionist verzekerd van behoud, na een 1-2 zege bij FC Twente. Van Loen speelde voor slechts 680 euro per maand, aangezien de club zich niet meer kon veroorloven. De daaropvolgende twee seizoenen ervaarde hij veel last van een chronische enkelblessure, die hem het spelen belemmerde. Een avontuur bij het Cypriotische APOEL Nicosia in 1998 liep op niets uit, nadat hij aan het eind van de voorbereiding zijn peroneuspees scheurde - een zeer zeldzame blessure - en zes maanden was uitgeschakeld. Dat seizoen beëindigde hij zijn professionele spelersloopbaan.

Interlandwedstrijden bewerken

Van Loen speelde van 1985 tot 1990 zeven interlandwedstrijden voor het Nederlands elftal, waarin hij één keer scoorde. Van deze wedstrijden werden er twee gewonnen, drie verloren en twee gelijkgespeeld.[2] Hij maakte zijn debuut tegen België, in de kwalificatiewedstrijd voor het WK 1986 in Mexico. Tot vijf minuten voor tijd stond het door doelpunten van Peter Houtman en Rob de Wit 2-0, een stand waarmee Nederland zich zou hebben geplaatst. Op dat moment scoorde Georges Grün, de directe tegenstander van de ingevallen Van Loen, echter de 2-1. Na het 1-0-verlies in de heenwedstrijd was dit te weinig, en Oranje lag eruit. In de dagen daarop kreeg de Utrechter veel kritiek over zich heen, en hij zou drie jaar lang niet worden geselecteerd.

Trainer bewerken

Na zijn actieve loopbaan was hij drie jaar lang trainer van de jeugdopleiding van FC Utrecht. Vanaf 2003 tot 2008 was Van Loen assistent-trainer bij FC Utrecht, waar hij samenwerkte met Willem van Hanegem, na eerder met Foeke Booy gewerkt te hebben. In mei 2007 slaagde hij voor de cursus Coach Betaald Voetbal. Op 23 oktober 2008 maakte de club bekend het contract met de Utrechter per direct te hebben beëindigd omdat, in de woorden van voorzitter Jan Willem van Dop, de onderlinge chemie in de technische staf, maar ook met de spelersgroep, minder werd.[3] Zijn taken werden overgenomen door Ton du Chatinier, evenals Van Loen een oud-voetballer van FC Utrecht. Sinds het seizoen 2009-2010 is hij trainer bij Roda '46 in Leusden. In het seizoen 2011-2012 was hij trainer van zaterdag Hoofdklasser CSV Apeldoorn. Van juli 2012 tot juni 2013 was hij spitsentrainer bij Sparta. In juni 2013 tekende hij een contract bij de Vriezenveense eersteklasser DOS '37. In april 2014 werd hij hoofd jeugdopleidingen bij FK Qarabağ uit Azerbeidzjan. Vanaf 2017 tot en met 2022 was hij hoofdtrainer van VVZ' 49.

Statistieken bewerken

 
Het Ramat Gan Stadion in Israël, waar Van Loen zijn enige interlanddoelpunt scoorde
Nr.[4] Datum Locatie Thuisploeg Uitploeg Uitslag Dp. Verslag
427. 20 november 1985 Stadion Feijenoord, Rotterdam   Nederland   België 2-1 0 [1]
453. 16 november 1988 Stadio Olimpico, Rome   Italië   Nederland 1-0 0 [2]
454. 4 januari 1989 Ramat Gan Stadion, Ramat Gan   Israël   Nederland 0-2 1 [3]
458. 6 september 1989 Olympisch Stadion, Amsterdam   Nederland   Denemarken 2-2 0 [4]
461. 20 december 1989 Stadion Feijenoord, Rotterdam   Nederland   Brazilië 0-1 0 [5]
463. 28 maart 1990 NSK Olimpiejsky, Kiev   Sovjet-Unie   Nederland 2-1 0 [6]
468. 29 juni 1990 Stadio della Favorita, Palermo   Nederland   Ierland 1-1 0 [7]

Erelijst bewerken

Competitie
Aantal Jaren
  FC Utrecht
  KNVB beker 1x 1984/85
  Ajax
  UEFA Cup 1x 1991/92
  Feyenoord
  Eredivisie 1x 1992/93
  KNVB beker 2x 1993/94, 1994/95

Trivia bewerken

  • In november 2021 verscheen zijn biografie, onder de titel 'Over de rooie', geschreven door Rick van Leeuwen.
  • Van Loen woonde 24 jaar lang in IJsselstein; hij en zijn zoon speelden beiden bij de lokale amateurclub VVIJ.
  • Op 22 september 2007 werd van Loen opgepakt vanwege de mogelijke mishandeling van een 15-jarige jongen, na een voetbalwedstrijd van zijn zoon.[5]
  • Zijn bijnamen luidden onder meer "De Rode Baron" en "De Vuurtoren", vanwege zijn rode haar.

Zie ook bewerken

Externe links bewerken

Commons heeft mediabestanden in de categorie John van Loen.