Ursula von der Leyen
Ursula Gertrud barones[bron?] von der Leyen (geboren Ursula Albrecht, Elsene, 8 oktober 1958) is een in België geboren Duitse politica, en lid van de CDU. Op 16 juli 2019 werd ze door het Europees Parlement verkozen tot - eerste vrouwelijke - voorzitter van de Europese Commissie. Op 1 december 2019 ging de Commissie-Von der Leyen effectief van start.
Ursula von der Leyen | ||||
---|---|---|---|---|
![]() | ||||
Ursula Gertrud von der Leyen in 2019
| ||||
Geboren | 8 oktober 1958 Elsene, ![]() | |||
Land | ![]() | |||
Politieke partij | CDU, Europese Volkspartij | |||
Partner | Heiko von der Leyen | |||
Beroep | Politica | |||
Handtekening | ![]() | |||
![]() | ||||
Huidige functie | ||||
Aangetreden | 1 december 2019 | |||
Voorganger | Jean-Claude Juncker | |||
Minister van Defensie | ||||
Aangetreden | 17 december 2013 | |||
Einde termijn | 17 juli 2019 | |||
Premier | Angela Merkel | |||
Voorganger | Thomas de Maizière | |||
Opvolger | Annegret Kramp-Karrenbauer | |||
Minister van Werk en Sociale Zaken | ||||
Aangetreden | 30 november 2009 | |||
Einde termijn | 17 december 2013 | |||
Premier | Angela Merkel | |||
Voorganger | Franz Josef Jung | |||
Opvolger | Andrea Nahles | |||
Minister van Gezin, Senioren, Vrouwen en Jeugd | ||||
Aangetreden | 22 november 2005 | |||
Einde termijn | 30 november 2009 | |||
Premier | Angela Merkel | |||
Voorganger | Renate Schmidt | |||
Opvolger | Kristina Schröder | |||
Minister van Sociale Zaken, Vrouwen, Gezin en Volksgezondheid (Nedersaksen) | ||||
Aangetreden | 4 maart 2003 | |||
Einde termijn | 2005 | |||
Premier | Christian Wulff | |||
Voorganger | Gitta Trauernicht | |||
Opvolger | Mechthild Ross-Luttmann | |||
|
Van 17 december 2013 tot 17 juli 2019 was zij in functie als minister van Defensie van Duitsland in zowel het derde als vierde kabinet van Angela Merkel. Eerder was Von der Leyen minister van Werk en Sociale Zaken in het kabinet-Merkel II en minister van Gezin, Senioren, Vrouwen en Jeugd in kabinet-Merkel I. Tussen 2003 en 2005 was ze in Nedersaksen minister van Sociale Zaken, Vrouwen, Gezin en Volksgezondheid.
BiografieBewerken
Opleiding en beroepBewerken
Na haar middelbare school studeerde Von der Leyen economie aan de universiteiten van Göttingen en Münster. In 1978 studeerde ze aan de London School of Economics and Political Science. Later studeerde ze ook nog geneeskunde in Hannover, ze studeerde af in 1987. In 1991 schreef ze haar dissertatie om doctor te worden, getiteld "C-reaktives Protein als diagnostischer Parameter zur Erfassung eines Amnioninfektionssyndroms bei vorzeitigem Blasensprung und therapeutischem Entspannungsbad in der Geburtsvorbereitung" (C-reactief eiwit als diagnostische marker voor het opgetreden zijn van een vruchtwaterinfectie bij vroegtijdige vliezenbreuk en therapeutische ontspanning in het kraambed).
In 1992 stopte ze met haar opleiding om specialist te worden, ze ging tot 1996 naar de Verenigde Staten. Na haar terugkeer naar Duitsland was ze tot 2002 wetenschappelijk werker in Hannover. Daar haalde ze in 2001 ook haar Master of Public Health.
Toen ze in Brussel woonden, stierf haar zusje Benita-Eva op elfjarige leeftijd aan kanker. Von der Leyen herinnerde zich later "de enorme hulpeloosheid van mijn ouders" met het oog op het lijden aan kanker, wat ze in 2019 als een van haar redenen noemde dat haar EU-commissie "het voortouw moest nemen in de strijd tegen kanker".[1]
Politieke loopbaanBewerken
Sinds 1990 is Von der Leyen lid van de CDU. Van 1996 tot 1997 was ze lid van het regionaal comité sociaal beleid van de deelstaat Nedersaksen. Van 2001 tot 2004 behoorde Von der Leyen tot de gemeenteraad van Sehnde, waar ze ook fractievoorzitter was. Daarbij was ze ook nog voorzitter van het comité Gezondheid en Ziekenhuizen.
Op 4 maart 2003 werd ze minister van Sociale Zaken, Vrouwen, Gezin en Volksgezondheid in de deelstaat Nedersaksen, onder leiding van minister-president Christian Wulff. Ze viel landelijk op omdat ze grote protesten had tegen maatschappelijke organisaties en omdat ze het 'blindengeld' had afgeschaft.
Op 17 augustus 2005 vroeg Angela Merkel of Von der Leyen minister wilde worden van Gezin, Senioren, Vrouwen en Jeugd. Op 22 november 2005 werd ze beëdigd in het kabinet-Merkel I.
Bij de verkiezingen van 2009 bleef Von der Leyen minister van Gezin, Senioren, Vrouwen en Jeugd, maar na het aftreden van Franz Josef Jung werd ze minister van Werk en Sociale Zaken. Haar vorige ministerpost werd overgenomen door Kristina Schröder.
Op 2 juni 2010 werd zij genoemd om bondspresident van Duitsland te worden, na het aftreden van Horst Köhler,[2] maar de nieuwe bondspresident werd Christian Wulff. Na het aftreden van Wulff dook de naam van Von der Leyen opnieuw op als nieuwe bondspresident van Duitsland,[3] maar ook toen werd zij het niet.
Na de verkiezingen van 2013 en de daaropvolgende onderhandelingen tussen CDU/CSU en SPD werd Von der Leyen de eerste vrouwelijke minister van Defensie in het kabinet-Merkel III.[4] Op 14 maart 2018 werd ze in deze post herbevestigd in het kabinet-Merkel IV.
Op 2 juli 2019 werd zij door de Europese Raad voorgesteld als hun kandidaat-voorzitter van de Europese Commissie. Met een nipte meerderheid van 383 stemmen werd ze op 16 juli 2019 door het Europees Parlement verkozen tot nieuwe voorzitter. Ze had voor een absolute meerderheid minimaal 374 stemmen nodig; 733 van de 747 leden namen aan de stemming deel, er waren 327 tegenstemmen, 22 parlementariërs stemden blanco en één stem was ongeldig.
Berater-affaireBewerken
Von der Leyen kwam als minister van Defensie in opspraak in de zogeheten 'Berater-affaire' vanwege onregelmatigheden bij de toewijzing van een grote consultancy-opdracht. Het contract ten bedrage van 390 miljoen euro werd toegekend aan McKinsey zonder daarvoor toestemming te vragen aan haar beheerraad.[5] Er bestond een cultuur van nepotisme en normvervaging bij het Ministerie van Defensie bij de aanbesteding van grote contracten. Een deel van de bewijslast (onder andere op Von der Leyens telefoon) bleek tijdens het onderzoek vernietigd, waardoor haar persoonlijke betrokkenheid niet kon worden aangetoond.[6]
PrivéBewerken
Von der Leyen is de dochter van de voormalige minister-president van Nedersaksen, Ernst Albrecht (CDU) en zijn vrouw Heide Adele. Ze bracht haar jeugdjaren van 1958 tot 1971 als kind van Duitse expats in Elsene bij Brussel door waarna ze met haar ouders naar Ilten bij Sehnde in Nedersaksen verhuisde.[7] Ze heeft vijf broers, van wie één directeur van het mediaconcern Modern Times Group is. Ze is sinds 1986 getrouwd, waarbij ze haar naam Albrecht inruilde voor de naam van haar echtgenoot, en heeft zeven kinderen.
PublicatiesBewerken
- Ursula von der Leyen: C-reaktives Protein als diagnostischer Parameter zur Erfassung eines Amnioninfektionssyndroms bei vorzeitigem Blasensprung und therapeutischem Entspannungsbad in der Geburtsvorbereitung, Med. Hochschule Hannover 1990
- Ursula von der Leyen, Maria von Welser: Wir müssen unser Land für die Frauen verändern. C. Bertelsmann, München März 2007, ISBN 978-3-570-00959-8
- Ursula von der Leyen, Liz Mohn: Familie gewinnt. Bertelsmann-Stiftung, April 2007, ISBN 978-3-89204-927-2
Bronnen, noten en/of referenties
|
Europese Commissie (2019-heden: commissie-Von der Leyen) | |
---|---|
Josep Borrell · Thierry Breton · Helena Dalli · Valdis Dombrovskis · Elisa Ferreira · Marija Gabriel · Paolo Gentiloni · Johannes Hahn · Ylva Johansson · Věra Jourová · Phil Hogan (tot 26 augustus 2020) · Stella Kyriakidou · Janez Lenarčič · Ursula von der Leyen · Mairead McGuinness (vanaf 12 oktober 2020) · Didier Reynders · Margarítis Schinás · Nicolas Schmit · Maroš Šefčovič · Kadri Simson · Virginijus Sinkevičius · Dubravka Šuica · Frans Timmermans · Jutta Urpilainen · Adina-Ioana Vălean · Olivér Várhelyi · Margrethe Vestager · Janusz Wojciechowski |
Hoge Autoriteit van de EGKS | Jean Monnet (1952–55) · René Mayer (1955–58) · Paul Finet (1958–59) · Piero Malvestiti (1959–63) · Rinaldo Del Bo (1963–67) · Albert Coppé (wnd.; 1967) |
Euratom-Commissie | Louis Armand (1958–59) · Étienne Hirsch (1959–62) · Pierre Chatenet (1962–67) |
EEG-Commissie | Walter Hallstein (1958–1962 en 1962–1967) |
Commissie van de Europese Gemeenschappen | Jean Rey (1967–70) · Franco Maria Malfatti (1970–72) · Sicco Mansholt (1972–73) · François-Xavier Ortoli (1973–77) · Roy Jenkins (1977–81) · Gaston Thorn (1981–85) · Jacques Delors (1985–89 en 1989–93) · Jacques Santer (1995–99) · Manuel Marín (wnd.; 1999) · Romano Prodi (1999–2004) · José Manuel Barroso (2004–09) |
Europese Commissie | José Manuel Barroso (2009–14) · Jean-Claude Juncker (2014–2019) · Ursula von der Leyen (2019–) |