Wikipedia

Ursula von der Leyen

Duitse politica, voorzitter van de Europese Commissie

Ursula Gertrud barones[bron?] von der Leyen (geboren Ursula Albrecht, Elsene, 8 oktober 1958) is een in België geboren Duitse politica, en lid van de CDU. Op 16 juli 2019 werd ze door het Europees Parlement verkozen tot - eerste vrouwelijke - voorzitter van de Europese Commissie. Op 1 december 2019 ging de Commissie-Von der Leyen effectief van start.

Ursula von der Leyen
Ursula Gertrud von der Leyen in 2019
Geboren 8 oktober 1958
Elsene, Vlag van België België
Land Vlag van Duitsland Duitsland
Politieke partij CDU, Europese Volkspartij
Partner Heiko von der Leyen
Beroep Politica
Handtekening Handtekening
Vlag van Europa 13e voorzitter van de Europese Commissie
Huidige functie
Aangetreden 1 december 2019
Voorganger Jean-Claude Juncker
Minister van Defensie
Aangetreden 17 december 2013
Einde termijn 17 juli 2019
Premier Angela Merkel
Voorganger Thomas de Maizière
Opvolger Annegret Kramp-Karrenbauer
Minister van Werk en Sociale Zaken
Aangetreden 30 november 2009
Einde termijn 17 december 2013
Premier Angela Merkel
Voorganger Franz Josef Jung
Opvolger Andrea Nahles
Minister van Gezin, Senioren, Vrouwen en Jeugd
Aangetreden 22 november 2005
Einde termijn 30 november 2009
Premier Angela Merkel
Voorganger Renate Schmidt
Opvolger Kristina Schröder
Minister van Sociale Zaken, Vrouwen, Gezin en Volksgezondheid (Nedersaksen)
Aangetreden 4 maart 2003
Einde termijn 2005
Premier Christian Wulff
Voorganger Gitta Trauernicht
Opvolger Mechthild Ross-Luttmann
Portaal  Portaalicoon   Politiek

Van 17 december 2013 tot 17 juli 2019 was zij in functie als minister van Defensie van Duitsland in zowel het derde als vierde kabinet van Angela Merkel. Eerder was Von der Leyen minister van Werk en Sociale Zaken in het kabinet-Merkel II en minister van Gezin, Senioren, Vrouwen en Jeugd in kabinet-Merkel I. Tussen 2003 en 2005 was ze in Nedersaksen minister van Sociale Zaken, Vrouwen, Gezin en Volksgezondheid.

BiografieBewerken

Opleiding en beroepBewerken

Na haar middelbare school studeerde Von der Leyen economie aan de universiteiten van Göttingen en Münster. In 1978 studeerde ze aan de London School of Economics and Political Science. Later studeerde ze ook nog geneeskunde in Hannover, ze studeerde af in 1987. In 1991 schreef ze haar dissertatie om doctor te worden, getiteld "C-reaktives Protein als diagnostischer Parameter zur Erfassung eines Amnioninfektionssyndroms bei vorzeitigem Blasensprung und therapeutischem Entspannungsbad in der Geburtsvorbereitung" (C-reactief eiwit als diagnostische marker voor het opgetreden zijn van een vruchtwaterinfectie bij vroegtijdige vliezenbreuk en therapeutische ontspanning in het kraambed).

In 1992 stopte ze met haar opleiding om specialist te worden, ze ging tot 1996 naar de Verenigde Staten. Na haar terugkeer naar Duitsland was ze tot 2002 wetenschappelijk werker in Hannover. Daar haalde ze in 2001 ook haar Master of Public Health.

Toen ze in Brussel woonden, stierf haar zusje Benita-Eva op elfjarige leeftijd aan kanker. Von der Leyen herinnerde zich later "de enorme hulpeloosheid van mijn ouders" met het oog op het lijden aan kanker, wat ze in 2019 als een van haar redenen noemde dat haar EU-commissie "het voortouw moest nemen in de strijd tegen kanker".[1]

Politieke loopbaanBewerken

Sinds 1990 is Von der Leyen lid van de CDU. Van 1996 tot 1997 was ze lid van het regionaal comité sociaal beleid van de deelstaat Nedersaksen. Van 2001 tot 2004 behoorde Von der Leyen tot de gemeenteraad van Sehnde, waar ze ook fractievoorzitter was. Daarbij was ze ook nog voorzitter van het comité Gezondheid en Ziekenhuizen.

Op 4 maart 2003 werd ze minister van Sociale Zaken, Vrouwen, Gezin en Volksgezondheid in de deelstaat Nedersaksen, onder leiding van minister-president Christian Wulff. Ze viel landelijk op omdat ze grote protesten had tegen maatschappelijke organisaties en omdat ze het 'blindengeld' had afgeschaft.

Op 17 augustus 2005 vroeg Angela Merkel of Von der Leyen minister wilde worden van Gezin, Senioren, Vrouwen en Jeugd. Op 22 november 2005 werd ze beëdigd in het kabinet-Merkel I.

Bij de verkiezingen van 2009 bleef Von der Leyen minister van Gezin, Senioren, Vrouwen en Jeugd, maar na het aftreden van Franz Josef Jung werd ze minister van Werk en Sociale Zaken. Haar vorige ministerpost werd overgenomen door Kristina Schröder.

Op 2 juni 2010 werd zij genoemd om bondspresident van Duitsland te worden, na het aftreden van Horst Köhler,[2] maar de nieuwe bondspresident werd Christian Wulff. Na het aftreden van Wulff dook de naam van Von der Leyen opnieuw op als nieuwe bondspresident van Duitsland,[3] maar ook toen werd zij het niet.

 
Ursula von der Leyen als minister van Defensie met haar Amerikaanse collega James Mattis in het Pentagon. Op de achtergrond de tekst van de preambule van de Grondwet van de Verenigde Staten. Arlington, 10 februari 2017.

Na de verkiezingen van 2013 en de daaropvolgende onderhandelingen tussen CDU/CSU en SPD werd Von der Leyen de eerste vrouwelijke minister van Defensie in het kabinet-Merkel III.[4] Op 14 maart 2018 werd ze in deze post herbevestigd in het kabinet-Merkel IV.

Op 2 juli 2019 werd zij door de Europese Raad voorgesteld als hun kandidaat-voorzitter van de Europese Commissie. Met een nipte meerderheid van 383 stemmen werd ze op 16 juli 2019 door het Europees Parlement verkozen tot nieuwe voorzitter. Ze had voor een absolute meerderheid minimaal 374 stemmen nodig; 733 van de 747 leden namen aan de stemming deel, er waren 327 tegenstemmen, 22 parlementariërs stemden blanco en één stem was ongeldig.

Berater-affaireBewerken

Von der Leyen kwam als minister van Defensie in opspraak in de zogeheten 'Berater-affaire' vanwege onregelmatigheden bij de toewijzing van een grote consultancy-opdracht. Het contract ten bedrage van 390 miljoen euro werd toegekend aan McKinsey zonder daarvoor toestemming te vragen aan haar beheerraad.[5] Er bestond een cultuur van nepotisme en normvervaging bij het Ministerie van Defensie bij de aanbesteding van grote contracten. Een deel van de bewijslast (onder andere op Von der Leyens telefoon) bleek tijdens het onderzoek vernietigd, waardoor haar persoonlijke betrokkenheid niet kon worden aangetoond.[6]

PrivéBewerken

Von der Leyen is de dochter van de voormalige minister-president van Nedersaksen, Ernst Albrecht (CDU) en zijn vrouw Heide Adele. Ze bracht haar jeugdjaren van 1958 tot 1971 als kind van Duitse expats in Elsene bij Brussel door waarna ze met haar ouders naar Ilten bij Sehnde in Nedersaksen verhuisde.[7] Ze heeft vijf broers, van wie één directeur van het mediaconcern Modern Times Group is. Ze is sinds 1986 getrouwd, waarbij ze haar naam Albrecht inruilde voor de naam van haar echtgenoot, en heeft zeven kinderen.

PublicatiesBewerken

  • Ursula von der Leyen: C-reaktives Protein als diagnostischer Parameter zur Erfassung eines Amnioninfektionssyndroms bei vorzeitigem Blasensprung und therapeutischem Entspannungsbad in der Geburtsvorbereitung, Med. Hochschule Hannover 1990
  • Ursula von der Leyen, Maria von Welser: Wir müssen unser Land für die Frauen verändern. C. Bertelsmann, München März 2007, ISBN 978-3-570-00959-8
  • Ursula von der Leyen, Liz Mohn: Familie gewinnt. Bertelsmann-Stiftung, April 2007, ISBN 978-3-89204-927-2
Bibliografische informatie

Bibsys: 10032402
Catàleg d'autoritats de noms i títols de Catalunya: 981058611556106706
Gemeinsame Normdatei: 130338303
International Standard Name Identifier: 0000 0000 7875 4102
Library of Congress Control Number: no2007068708
Nationale Bibliotheek van Letland: 000280429
Nationale Bibliotheek van Tsjechië: xx0060968
Nationale Bibliotheek van Polen: A28968840
RÉRO (Réseau des bibliothèques de Suisse occidental): 02-A028307835
Système universitaire de documentation: 189877499
Virtual International Authority File: 85694073
WorldCat Identities (via VIAF): 85694073

Europese Commissie (2019-heden: commissie-Von der Leyen) 

Josep Borrell · Thierry Breton · Helena Dalli · Valdis Dombrovskis · Elisa Ferreira · Marija Gabriel · Paolo Gentiloni · Johannes Hahn · Ylva Johansson · Věra Jourová · Phil Hogan (tot 26 augustus 2020) · Stella Kyriakidou · Janez Lenarčič · Ursula von der Leyen · Mairead McGuinness (vanaf 12 oktober 2020) · Didier Reynders · Margarítis Schinás · Nicolas Schmit · Maroš Šefčovič · Kadri Simson · Virginijus Sinkevičius · Dubravka Šuica · Frans Timmermans · Jutta Urpilainen · Adina-Ioana Vălean · Olivér Várhelyi · Margrethe Vestager · Janusz Wojciechowski

Hoge Autoriteit van de EGKSJean Monnet (1952–55) · René Mayer (1955–58) · Paul Finet (1958–59) · Piero Malvestiti (1959–63) · Rinaldo Del Bo (1963–67) · Albert Coppé (wnd.; 1967)
Euratom-CommissieLouis Armand (1958–59) · Étienne Hirsch (1959–62) · Pierre Chatenet (1962–67)
EEG-CommissieWalter Hallstein (1958–1962 en 1962–1967)
Commissie van de Europese GemeenschappenJean Rey (1967–70) · Franco Maria Malfatti (1970–72) · Sicco Mansholt (1972–73) · François-Xavier Ortoli (1973–77) · Roy Jenkins (1977–81) · Gaston Thorn (1981–85) · Jacques Delors (1985–89 en 1989–93) · Jacques Santer (1995–99) · Manuel Marín (wnd.; 1999) · Romano Prodi (1999–2004) · José Manuel Barroso (2004–09)
Europese CommissieJosé Manuel Barroso (2009–14) · Jean-Claude Juncker (2014–2019) · Ursula von der Leyen (2019–)
Zie de categorie Ursula von der Leyen van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ursula_von_der_Leyen&oldid=62366422"