Wikipedia

Michael Rogers (wielrenner)

Australisch wielrenner

Michael Rogers (Barham, 20 december 1979) is een Australisch voormalig wielrenner die in 2016 zijn carrière afsloot bij Tinkoff. Rogers heeft een Nederlandse moeder, maar is opgegroeid in Australië.

Michael Rogers
Michael Rogers
Persoonlijke informatie
Geboortedatum 20 december 1979
Geboorteplaats Barham, Australië
Lengte 185 cm
Sportieve informatie
Huidige ploeg Gestopt in 2016
Discipline(s) Weg
Specialisatie(s) Tijdrijder, klimmer
Ploegen
2000
2001
2002

2003–2005
2006–2007
2008–2010
2011–2012
2013–2016 		→Mapei-Quick Step (stagiair)
Mapei-Quick Step
Mapei-Quick Step-Latexco (tot 29-8)
Mapei-Quick Step (vanaf 30-8)
Quick Step
T-Mobile
HTC-Columbia
Sky
Tinkoff-Saxo
Beste prestaties
Ronde van Italië 6e (2009)
2 etappezeges
Ronde van Frankrijk 9e (2006)
1 etappezege
Overige
Zeges:  
Tour Down Under
WK tijdrijden
Ronde van Californië 		2002
2003, 2004 en 2005
2010
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Biografie bewerken

Rogers werd prof in 2001 bij Mapei. Al in zijn eerste jaar bewees hij een buitengewoon goed tijdrijder te zijn en werd hij onder meer tweede in de Grote Prijs Eddy Merckx, samen met ploeggenoot Fabian Cancellara. Ook in 2002 behaalde hij diverse ereplaatsen in tijdritten en won bovendien de Tour Down Under in eigen land, waar hij ook op miraculeuze wijze een etappe in lijn won. Hij had materiaalpech in woestijnrijk gebied en de ploegauto was niet in de buurt. Rogers kon zijn weg verder zetten op een Colnago (hetzelfde fietsmerk waar Mapei toen op reed), dewelke een zeldzame supporter langs het parcours hem aanreikte (waarbij Rogers dus eigenlijk de kansen tegen zich had gekregen). Het voorjaar van 2003 brak Rogers definitief door toen hij binnen iets meer dan een maand de Ronde van België, de Route du Sud en de Ronde van Duitsland wist te winnen. Zijn debuut in de Ronde van Frankrijk viel enigszins tegen. Hij sloot zijn seizoen af met een tweede plaats op het wereldkampioenschap tijdrijden. Lance Armstrong noemde Rogers dan ook als een van zijn mogelijke opvolgers. Rogers werd door zijn goede prestaties verkozen tot Australisch wielrenner van 2003.

In 2004 stokte Rogers' opmars een beetje, hij behaalde vooral enkele ereplaatsen in tijdritten, maar tijdens het wereldkampioenschap pakte hij wel de gouden medaille. En niet alleen dat: omdat de winnaar van het jaar daarvoor David Millar had bekend doping te hebben gebruikt, kreeg Rogers in diezelfde week ook de gouden medaille van het jaar ervoor uitgereikt. In 2005 won Rogers voor de derde keer op rij de wereldtitel tijdrijden in Madrid, een record. Rogers reed in 2006 een sterke Ronde van Frankrijk, waarin hij negende werd in het eindklassement. Daarnaast wist hij eindelijk weer eens een wedstrijd te winnen: een etappe in de Regio Tour. Het wereldkampioenschap tijdrijden liep uit op een grote teleurstelling en Rogers wist zijn titel niet te prolongeren. Voor de Ronde van Frankrijk van 2007 werd Rogers opnieuw een top-10 plaats toegedicht. De kopman van T-Mobile kwam echter tijdens de achtste etappe ten val in een afdaling. Rogers klom weer op de fiets maar moest enige tijd later, zwaar geëmotioneerd, opgeven.

In 2008 zou Rogers opnieuw een gooi naar het podium van de Tour doen, maar door de ziekte van Pfeiffer werden zijn deelnames aan Tour en Giro 2008 onmogelijk gemaakt.

In 2011 ruilde hij Team HTC-Columbia in voor Team Sky.[1] Hier vertrok hij weer na twee seizoenen waarna hij voor Team Saxo-Tinkoff ging rijden.[2]

In 2012 raakte Tyler Hamilton, de olympisch kampioen tijdrijden van 2004, zijn olympische titel kwijt. Rogers, die als vierde was geëindigd, schoof hierdoor een plekje op in het klassement en krijgt alsnog een bronzen medaille.[3]

Doping bewerken

Na het winnen van de Japan Cup eind 2013 testte Rogers positief op clenbuterol. Hij ontkende opzettelijk gebruik en stelde dat deze positieve test het gevolg was van het eten van vervuild vlees. Rogers werd voorlopig geschorst, maar de UCI sprak hem in april 2014 vrij.[4] Hij maakte zijn rentree enkele dagen later tijdens Luik-Bastenaken-Luik. Zijn tweede wedstrijd was de Ronde van Italië. Hier won hij twee etappes, waaronder de twintigste etappe met aankomst op de Monte Zoncolan.

Afscheid bewerken

In april 2016 beëindigde Rogers zijn loopbaan als wielrenner nadat hartritmestoornissen bij hem waren geconstateerd.[5]

Palmares bewerken

Overwinningen bewerken

1996
  Australisch kampioen tijdrijden, Junioren
2000
2e etappe Tour Down Under
2002
2e etappe Tour Down Under
Eindklassement Tour Down Under
Eindklassement Tour de Beauce
2003
Eindklassement Ronde van België
6e etappe Ronde van Duitsland
Eindklassement Ronde van Duitsland
3e etappe Route du Sud
Eindklassement Route du Sud
  Wereldkampioen tijdrijden, Elite
2004
  Wereldkampioen tijdrijden, Elite
2005
  Wereldkampioen tijdrijden, Elite
2006
3e etappe Regio Tour
2009
  Australisch kampioen tijdrijden, Elite
1e etappe Ronde van Italië (ploegentijdrit)
2010
Eindklassement Ruta del Sol
Eindklassement Ronde van Californië
2012
2e en 4e etappe Ronde van Beieren
Eindklassement Ronde van Beieren
2013
Japan Cup
2014
11e en 20e etappe Ronde van Italië
16e etappe Ronde van Frankrijk

Resultaten in voornaamste wedstrijden bewerken

Jaar Ronde van
Italië 		Ronde van
Frankrijk 		Ronde van
Spanje
2002
2003 42e  
2004 22e  
2005 41e  
2006 opgave   9e  
2007 opgave  
2008
2009 6e   101e  
2010 36e  
2011
2012 23e  
2013 16e  
2014 18e (2)  26e (1) 
2015 33e   36e  
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Milaan-San Remo Amstel Gold Race Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Waalse Pijl Parijs-Tours WK op de weg Wereld­ranglijsten
2002 136e
2003 128e 79e
2004 94e opgave 54e 134e 81e
2005 83e 27e (UPT)
2006 100e 84e 50e 84e (UPT)
2007 51e 84e 99e opgave 54e (UPT)
2008 77e opgave 35e (UPT)
2009 71e 107e 43e (UWK)
2010 25e 96e 43e (UWK)
2011 83e 41e 101e
2012 17e (UWT)
2013 40e 51e 81e (UWT)
2014 opgave 82e (UWT)
2015 103e (UWT)

Resultaten in kleinere rondes bewerken

Jaar Tour Down Under Parijs-Nice Tirreno-Adriatico Ronde van Catalonië Ronde van het Baskenland Ronde van Romandië Critérium du Dauphiné Ronde van Zwitserland Eneco Tour
1999 62e
2000 opgave (1)
2001 33e
2002   ↑ (1)
2003 17e 71e
2004 8e 80e 41e
2005 36e opgave 4e 8e   ↑
2006 64e
2007   ↑ opgave opgave opgave
2008 90e 11e   ↑
2009 6e 8e 17e
2010 23e 6e 72e   ↑ opgave
2011 53e 12e 110e
2012 4e 21e 5e   ↑
2013 opgave opgave 6e
2014
2015 14e opgave 7e

Ploegen bewerken

  1. ↑ Tot juli heette de ploeg Team High Road, maar na het aantrekken van een nieuwe sponsor werd de naam veranderd.
  2. ↑ Tot juli heette de ploeg Team Columbia-High Road, maar na het aantrekken van HTC als nieuwe sponsor werd de naam veranderd.

Externe link bewerken

Commons heeft mediabestanden in de categorie Michael Rogers.
Voorganger:
Santiago Botero 		  Wereldkampioen tijdrijden  
2003
Hamilton
    		Opvolger:
Michael Rogers
Voorganger:
Michael Rogers 		  Wereldkampioen tijdrijden  
2004
Verona
    		Opvolger:
Michael Rogers
Voorganger:
Michael Rogers 		  Wereldkampioen tijdrijden  
2005
Madrid
    		Opvolger:
Fabian Cancellara
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michael_Rogers_(wielrenner)&oldid=66930912"