Wikipedia

Kabinet-Brandt I

Het kabinet–Brandt I was het West-Duitse kabinet van 22 oktober 1969 tot 15 december 1972. Het kabinet werd gevormd door de politieke partijen Sozialdemokratische Partei Deutschlands (SPD) en de Freie Demokratische Partei (FDP) na de verkiezing van 1969. Willy Brandt de partijleider van de SPD diende als bondskanselier en Walter Scheel de partijleider van de FDP als vicekanselier en bondsminister van Buitenlandse Zaken. Het was het eerste Duitse centrumlinkse kabinet sinds de oprichting van de Bondsrepubliek in 1949 en het eerste kabinet waarbij de CDU/CSU geen zitting in had.

Kabinet–Brandt I
Kabinet in Duitsland Vlag van Duitsland
Premier Willy Brandt (Bondskanselier)
Partij(en) SPD–FDP
Politieke kleur Sociaaldemocratisch–Liberaal
(Centrum)
1969–1972
Start 22 oktober 1969
Demissionair 19 november 1972
Eind 15 december 1972
Voorganger Kiesinger
Opvolger Brandt II
Staatshoofd Gustav Heinemann
Portaal  Portaalicoon   Politiek

Bij de Bondsdagverkiezingen van 28 september 1969 leed de CDU van bondskanselier Kurt Georg Kiesinger een klein verlies en bleef de grootste partij en boekte de SPD van vicekanselier Willy Brandt boekte een klein winst. De kleinste regeringspartij, de Beierse CSU van bondsminister van Financiën Franz Josef Strauss behield haar zetelaantal. De oppositiepartij FDP van Walter Scheel, die enkele jaren tevoren gekozen had voor een meer progressieve koers, leed een pijnlijk verlies en haalde maar net de kiesdrempel. Toch was voor de liberalen van Scheel een sleutelpositie weggelegd: CDU/CSU noch de SPD hadden de absolute meerderheid behaald en het was aan de FDP om te kiezen met wie zij wilden regeren. Bondskanselier Kiesinger wilde graag regeren met de FDP, maar partijleider Scheel gaf de voorkeur voor een coalitie met de SPD. Samen zouden de SPD en de FDP een kleine meerderheid bezitten in de Bondsdag van 254 zetels (op 496 zetels). Een coalitie met de CDU/CSU zou op een riante meerderheid kunnen beschikken, maar de positie van de FDP zou binnen zo'n coalitie aanzienlijk zwakker uitpakken. Onderhandelingen tussen SPD en FDP leidden uiteindelijk tot een regeerakkoord en op 21 oktober 1969 werd Willy Brandt gekozen tot bondskanselier. Voor het eerst sinds 1930 had Duitsland weer een sociaaldemocratische regeringsleider. Walter Scheel werd zijn vicekanselier en werd bondsminister van Buitenlandse Zaken.[1]

Premier van Nederland Piet de Jong en bondskanselier Willy Brandt op Vliegveld Ypenburg op 1 december 1969.
President van Joegoslavië Josip Broz Tito en bondskanselier Willy Brandt in Bonn op 11 oktober 1970.
Bondskanselier Willy Brandt en president van de Verenigde Staten Richard Nixon in Key Biscayne op 29 December 1971.
President van Frankrijk Georges Pompidou en bondskanselier Willy Brandt in Keulen op 3 juli 1972.
Ambtsbekleders Functie(s) Termijn Partij
Willy Brandt Willy Brandt
(1913–1992) 		Bondskanselier 22 oktober 1969 7 mei 1974
[2]		 SPD
Walter Scheel Walter Scheel
(1919–2016) 		Vicekanselier 22 oktober 1969 16 mei 1974
[2]		 FDP
Bondsminister van
Buitenlandse Zaken
Hans-Dietrich Genscher Hans-Dietrich
Genscher
(1927–2016) 		Bondsminister van
Binnenlandse Zaken 		22 oktober 1969 16 mei 1974
[2]		 FDP
Alex Möller Alex Möller
(1903–1985) 		Bondsminister van
Financiën 		22 oktober 1969 13 mei 1971
[3]		 SPD
Karl Schiller Karl Schiller
(1911–1994) 		13 mei 1971 7 juli 1972
[3]		 SPD
Helmut Schmidt Helmut Schmidt
(1918–2015) 		7 juli 1972 16 mei 1974
[2]		 SPD
Gerhard Jahn Gerhard Jahn
(1927–1998) 		Bondsminister van
Justitie 		22 oktober 1969 16 mei 1974
[2]		 SPD
Karl Schiller Karl Schiller
(1911–1994) 		Bondsminister van
Economie 		1 december 1966
[4]		 7 juli 1972
[3]		 SPD
Helmut Schmidt Helmut Schmidt
(1918–2015) 		7 juli 1972 15 december 1972 SPD
Helmut Schmidt Helmut Schmidt
(1918–2015) 		Bondsminister van
Defensie 		22 oktober 1969 7 juli 1972
[5]		 SPD
Georg Leber Georg Leber
(1920–2012) 		7 juli 1972 16 februari 1978
[2]		 SPD
Käte Strobel Käte Strobel
(1907–1996) 		Bondsminister van
Volksgezondheid,
Jeugd en
Familie Zaken 		1 december 1966
[4]		 15 december 1972 SPD
Walter Arendt Walter Arendt
(1925–2005) 		Bondsminister van
Arbeid en
Sociale Zaken 		22 oktober 1969 14 december 1976
[2]		 SPD
Hans Leussink
(1912–2008) 		Bondsminister van
Onderwijs en
Wetenschap 		22 oktober 1969 15 maart 1972
[3]		 O
Klaus von Dohnanyi Klaus von
Dohnanyi
(1928) 		15 maart 1972 16 mei 1974
[2]		 SPD
Georg Leber Georg Leber
(1920–2012) 		Bondsminister van
Verkeer, Posterijen
en Communicatie 		1 december 1966
[4]		 7 juli 1972
[6]		 SPD
Lauritz Lauritzen Lauritz
Lauritzen
(1910–1980) 		7 juli 1972 16 mei 1974
[2]		 SPD
Josef Ertl Josef Ertl
(1925–2000) 		Bondsminister van
Landbouw,
Voedselvoorziening
en Bosbeheer 		22 oktober 1969 17 september 1982
[2]		 FDP
Lauritz Lauritzen Lauritz
Lauritzen
(1910–1980) 		Bondsminister van
Ruimtelijke Ordening
en Huisvesting 		1 december 1966
[4]		 15 december 1972 SPD
Erhard Eppler Erhard Eppler
(1926–2019) 		Bondsminister voor
Economische
Betrekkingen 		16 oktober 1968
[4]		 8 juli 1974
[2]		 SPD
Egon Franke Egon Franke
(1913–1995) 		Bondsminister voor
Oost-Duitse
Betrekkingen 		22 oktober 1969 1 oktober 1982
[2]		 SPD
Horst Ehmke Horst Ehmke
(1927–2017) 		Bondsminister
zonder portefeuille 		22 oktober 1969 15 december 1972 SPD
Chef des
Bundeskanzleramts

Zie ook Bewerken

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kabinet-Brandt_I&oldid=59338742"