Harry Maguire
Jacob Harry Maguire (Sheffield, 5 maart 1993) is een Engels voetballer die doorgaans speelt als centrale verdediger. In augustus 2019 verruilde hij Leicester City voor Manchester United. Maguire maakte in 2017 zijn debuut in het Engels voetbalelftal.
| Harry Maguire | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||
Maguire in 2018 als speler van Engeland
| ||||||||
| Persoonlijke informatie | ||||||||
| Volledige naam | Jacob Harry Maguire | |||||||
| Geboortedatum | 5 maart 1993 | |||||||
| Geboorteplaats | Sheffield,  Engeland
| |||||||
| Lengte | 194 cm | |||||||
| Been | Rechts | |||||||
| Positie | Centraal verdediger | |||||||
| Clubinformatie | ||||||||
| Huidige club | Manchester United
| |||||||
| Rugnummer | 5 | |||||||
| Contract tot | 30 juni 2025 (optie + 1 jaar) | |||||||
| Senioren * | ||||||||
| ||||||||
| Interlands ** | ||||||||
| ||||||||
| * Bijgewerkt op 31 mei 2023 | ||||||||
| ** Bijgewerkt op 31 mei 2023 | ||||||||
| ||||||||
Clubcarrière bewerken
Sheffield United bewerken
Maguire speelde tussen 2004 en 2006 in de jeugdopleiding van Barnsley en verkaste in 2006 op dertienjarige leeftijd naar Sheffield United. Daar speelde hij vijf jaar in de jeugd, alvorens hij op 12 april 2011 zijn debuut mocht maken in de hoofdmacht.[1] Tijdens het seizoen 2010/11 kwam hij vijf keer in actie, maar hij kon Sheffield niet behoeden tegen degradatie naar de League One. Vanaf het seizoen 2011/12 kreeg Maguire een basisplaats en die wist hij ook te behouden. In oktober 2011 verlengde de jonge verdediger tevens zijn verbintenis tot medio 2015.[2] Hij speelde drie jaar met Sheffield United in de League One en kwam in vier seizoenen tot 166 wedstrijden voor Sheffield, waarin hij twaalf doelpunten maakte.
Hull City bewerken
Een jaar voor dit contract afliep, verkaste hij naar Hull City, dat iets meer dan drie miljoen euro voor zijn diensten betaalde en twee divisies hoger uitkwam in de Premier League.[3] In zijn eerste halve seizoen kwam Maguire tot drie wedstrijden en hierop werd hij verhuurd aan Wigan Athletic.[4] Na zijn terugkeer in Hull was de club gedegradeerd en in het Championship kwam hij vaker in actie voor de club. Na één jaar werd promotie terug naar de Premier League behaald. In totaal speelde hij 75 wedstrijden voor Hull, waarin hij drie goals maakte.
Leicester City bewerken
In de zomer van 2017 maakte Maguire de overstap naar Leicester City, waar hij zijn handtekening zette onder een verbintenis voor de duur van vijf seizoenen.[5] Daar moest hij de ouder wordende Robert Huth en Wes Morgan, met wie Leicester twee seizoenen daarvoor landskampioen was geworden, gaan vervangen. Hij miste geen enkele competitiewedstrijd dat seizoen en maakte indruk bij Leicester. Na een jaar werd zijn contract dan ook met één seizoen verlengd tot medio 2023.[6] Ook zijn tweede seizoen speelde hij sterk bij Leicester, dat negende werd dat seizoen.
Manchester United bewerken
Maguire tekende in augustus 2019 een contract tot medio 2025 bij Manchester United, dat zevenentachtig miljoen euro voor hem betaalde. Met dit bedrag werd hij de duurste verdediger in de geschiedenis van het voetbal.[7] Hij begon droeg in zijn eerste seizoen geregeld de aanvoerdersband bij afwezigheid van aanvoerder Ashley Young. Toen deze in januari uitgeleend werd aan Internazionale, werd hij de eerste aanvoerder.[8] Negen dagen later scoorde in de bekerwedstrijd tegen Tranmere Rovers zijn eerste doelpunt voor de club. United werd dat seizoen derde en Maguire speelde alle competitiewedstrijden dat seizoen. Op 25 april 2021 evenaarde Maguire het clubrecord van Gary Pallister van meeste competitiewedstrijden achter elkaar de volledige de negentig minuten spelen (71 keer). Hij kon dit record echter niet voor zichzelf krijgen doordat hij de wedstrijd erop moest worden gewisseld door een enkelblessure. Op 26 mei 2021 miste Maguire de finale van de UEFA Europa League, die United op penalty's verloor van Villarreal door een gemiste penalty van doelman David de Gea.
In zijn derde seizoen kreeg Maguire veel kritiek over zich heen, omdat Manchester United zesde werd met een laagste puntenaantal sinds de oprichting van de Premier League en de meeste tegengoals sinds het seizoen 1978/19. Maguire verklaarde gedurende dat seizoen ook dat hij een moeilijke tijd doormaakte.[bron?] Die zomer begon Erik ten Hag als coach van Manchester United en de Nederlander koos al gauw voor nieuwe aankoop Lisandro Martínez als partner van Raphaël Varane. Dat seizoen startte Maguire in slechts acht competitiewedstrijden. Hij was nog wel officieel aanvoerder, maar in de zomer van 2023 werd deze titel hem na een discussie met Ten Hag afgenomen.[bron?] Hij was die zomer dichtbij een overstap naar West Ham United, dat 30 miljoen pond voor hem overhad. Maguire wilde echter blijven en slagen bij Manchester United.[bron?]
Op 7 oktober gaf Maguire in blessuretijd een belangrijke assist op Scott McTominay die daarmee met zijn tweede goal van de wedstrijd maakte en zorgde voor een 2–1 overwinning op Brentford. Op 24 oktober maakte hij het enige doelpunt in de UEFA Champions League-wedstrijd tegen FC Kopenhagen voor Manchester United, dat op dat moment nog puntloos was in de competitie na twee nederlagen in de groepsfase.
Clubstatistieken bewerken
| Seizoen | Club | Competitie | Competitie | Beker | Internationaal | Totaal | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wed. | Dlp. | Wed. | Dlp. | Wed. | Dlp. | Wed. | Dlp. | |||
| 2010/11 | Sheffield United
|
Championship | 5 | 0 | 0 | 0 | — | — | 5 | 0 |
| 2011/12 | League One | 47 | 1 | 9 | 0 | — | — | 56 | 1 | |
| 2012/13 | 46 | 3 | 7 | 2 | — | — | 53 | 5 | ||
| 2013/14 | 41 | 5 | 11 | 1 | — | — | 52 | 6 | ||
| 2014/15 | Hull City
|
Premier League | 3 | 0 | 2 | 0 | 1 | 0 | 6 | 0 |
| → Wigan Athletic
|
Championship | 16 | 1 | 0 | 0 | — | — | 16 | 1 | |
| 2015/16 | Hull City
|
24 | 0 | 9 | 0 | — | — | 33 | 0 | |
| 2016/17 | Premier League | 29 | 2 | 7 | 1 | — | — | 36 | 3 | |
| 2017/18 | Leicester City
|
38 | 2 | 6 | 0 | — | — | 44 | 2 | |
| 2018/19 | 31 | 3 | 1 | 0 | — | — | 32 | 3 | ||
| 2019/20 | Manchester United
|
38 | 1 | 8 | 2 | 9 | 0 | 55 | 3 | |
| 2020/21 | 34 | 2 | 7 | 0 | 11 | 1 | 52 | 3 | ||
| 2021/22 | 30 | 1 | 1 | 0 | 6 | 1 | 37 | 2 | ||
| 2022/23 | 16 | 0 | 8 | 0 | 7 | 0 | 31 | 0 | ||
| 2023/24 | 4 | 0 | 1 | 0 | 1 | 1 | 6 | 1 | ||
| Totaal | 402 | 21 | 77 | 6 | 35 | 3 | 514 | 30 | ||
Bijgewerkt op 25 oktober 2023.[9]
Interlandcarrière bewerken
Maguire maakte zijn debuut in het Engels voetbalelftal op 8 oktober 2017, toen met 0–1 gewonnen werd van Litouwen door een benutte strafschop van Harry Kane. De verdediger mocht van bondscoach Gareth Southgate in de basis beginnen en hij speelde de volledige negentig minuten mee.[10] Maguire werd in mei 2018 door Southgate opgenomen in de selectie van Engeland voor het wereldkampioenschap in Rusland.[11] Engeland werd uiteindelijk vierde op het toernooi, nadat in de wedstrijd om de derde plaats met 2–0 verloren werd van België. Maguire speelde op het WK in alle zeven wedstrijden mee van Engeland. In de kwartfinale, tegen Zweden, kwam hij ook voor het eerst tot scoren in het nationale elftal. Na dertig minuten zette hij de Engelsen op voorsprong, waarna Dele Alli de wedstrijd besliste op 0–2.[12] Maguire werd in juni 2021 door Southgate opgenomen in de selectie van Engeland voor het uitgestelde EK 2020.[13] Tijdens het toernooi haalde Engeland de finale, waarin verloren werd van Italië (1–1, 3–2 na strafschoppen). In de groepsfase werd gewonnen van Kroatië (1–0) en Tsjechië (0–1) en gelijkgespeeld tegen Schotland (0–0). Daarna werd achtereenvolgens afgerekend met Duitsland (2–0), Oekraïne (0–4) en Denemarken (2–1 na verlenging). Maguire miste de wedstrijden tegen Kroatië en Schotland en speelde in de andere vijf wedstrijden mee. Zijn toenmalige teamgenoten Daniel James (Wales), Luke Shaw, Marcus Rashford, Dean Henderson (allen eveneens Engeland), Scott McTominay (Schotland), David de Gea (Spanje), Victor Lindelöf (Zweden), Paul Pogba (Frankrijk) en Bruno Fernandes (Portugal) waren ook actief op het EK.
In november 2022 werd Maguire door Southgate opgenomen in de selectie voor het WK 2022.[14] Tijdens dit WK werd Engeland door Frankrijk uitgeschakeld in de kwartfinales nadat in de groepsfase gewonnen was van Iran en Wales en gelijkgespeeld tegen de Verenigde Staten en in de achtste finales Senegal was uitgeschakeld. Maguire kwam in alle vijf duels in actie. Zijn toenmalige clubgenoten Tyrell Malacia (Nederland), Luke Shaw, Marcus Rashford (beiden eveneens Engeland), Lisandro Martínez (Argentinië), Christian Eriksen (Denemarken), Raphaël Varane (Frankrijk), Casemiro, Fred, Antony (allen Brazilië), Diogo Dalot, Cristiano Ronaldo, Bruno Fernandes (allen Portugal) en Facundo Pellistri (Uruguay) waren ook actief op het toernooi.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Bijgewerkt op 31 mei 2023.[15]
Erelijst bewerken
| Competitie | ||||
|---|---|---|---|---|
| Aantal | Jaren | |||
| Manchester United
| ||||
| EFL Cup | 1 | 2022/23 | ||
Referenties bewerken
- ↑ Wedstrijdgegevens Sheffield United – Cardiff City bij Soccerway
- ↑ (en) Long-term deal for Harry Sheffield United, 19 oktober 2011
- ↑ (en) Hull City sign defenders Andrew Robertson and Harry Maguire BBC, 29 juli 2014. Gearchiveerd op 24 september 2015.
- ↑ (en) Harry Maguire joins Wigan Athletic on loan Hull City, 10 februari 2015
- ↑ (en) Harry Maguire completes Leicester City transfer from Hull The Guardian, 15 juni 2017. Gearchiveerd op 2 december 2022.
- ↑ Maguire vijf jaar langer bij Leicester City Algemeen Dagblad, 9 september 2018. Gearchiveerd op 2 december 2022.
- ↑ Manchester United maakt van Maguire duurste verdediger ter wereld NOS, 6 augustus 2019
- ↑ (en) Maguire confirmed as new United captain Manchester United, 17 januari 2020
- ↑ Profiel Maguire bij Soccerway
- ↑ Wedstrijdgegevens Litouwen – Engeland bij European Football. Gearchiveerd op 2 december 2022.
- ↑ De selectie van Engeland voor het WK voetbal Sportnieuws, 16 mei 2018. Gearchiveerd op 2 december 2022.
- ↑ Wedstrijdgegevens Zweden – Engeland bij European Football. Gearchiveerd op 2 december 2022.
- ↑ (en) Final England squad named for UEFA EURO 2020 FA, 1 juni 2021
- ↑ (en) England squad named for FIFA World Cup Qatar 2022 FA, 10 november 2022. Gearchiveerd op 30 maart 2023.
- ↑ Gespeelde interlands Maguire bij European Football. Gearchiveerd op 29 september 2022.
1 Bayındır ·
2 Lindelöf ·
4 Amrabat ·
5 Maguire ·
6 Martínez ·
7 Mount ·
8 Fernandes 
·
9 Martial ·
10 Rashford ·
11 Højlund ·
12 Malacia ·
14 Eriksen ·
15 Reguilón ·
16 Diallo ·
17 Garnacho ·
18 Casemiro ·
19 Varane ·
20 Dalot ·
21 Antony ·
22 Heaton ·
23 Shaw ·
24 Onana ·
25 Sancho ·
28 Pellistri ·
29 Wan-Bissaka ·
35 Evans ·
37 Mainoo ·
39 McTominay ·
46 Mejbri ·
47 Shoretire ·
Coach: Ten Hag
· Assistent-coach: Van der Gaag
· Assistent-coach: McClaren
1 Butland ·
2 Walker ·
3 Rose ·
4 Jones ·
5 Stones ·
6 Cahill ·
7 Sterling ·
8 Henderson ·
9 Vardy ·
10 Kane ·
11 Welbeck ·
12 Trippier ·
13 Pickford ·
14 Lingard ·
15 Maguire ·
16 Delph ·
17 Dier ·
18 Young ·
19 Loftus-Cheek ·
20 Alli ·
21 Alexander-Arnold ·
22 Rashford ·
23 Pope ·
Coach: Southgate
1 Pickford ·
2 Walker ·
3 Shaw ·
4 Rice ·
5 Stones ·
6 Maguire ·
7 Grealish ·
8 J. Henderson ·
9 Kane ·
10 Sterling ·
11 Rashford ·
12 Trippier ·
13 D. Henderson ·
13 Ramsdale ·
14 Phillips ·
15 Mings ·
16 Coady ·
17 Sancho ·
18 Calvert-Lewin ·
19 Mount ·
20 Foden ·
21 Chilwell ·
22 White ·
23 Johnstone ·
24 James ·
25 Saka ·
26 Bellingham ·
Coach: Southgate
1 Pickford ·
2 Walker ·
3 Shaw ·
4 Rice ·
5 Stones ·
6 Maguire ·
7 Grealish ·
8 Henderson ·
9 Kane ·
10 Sterling ·
11 Rashford ·
12 Trippier ·
13 Pope ·
14 Phillips ·
15 Dier ·
16 Coady ·
17 Saka ·
18 Alexander-Arnold ·
19 Mount ·
20 Foden ·
21 White ·
22 Bellingham ·
23 Ramsdale ·
24 Wilson ·
25 Maddison ·
26 Gallagher ·
Coach: Southgate