Gebruiker:Paul2/backup
BACK-UP van diverse artikelen voor het geval deze onverhoopt geheel of gedeeltelijk verwijderd mochten worden.
Antihomoseksueel geweld bewerken
Mogelijke tegenmaatregelen bewerken
Er zijn diverse mogelijkheden waarmee geprobeerd kan worden om antihomoseksueel geweld tegen te gaan of te voorkomen. Zo zouden gemeentes kunnen zorgen dat verlaten plekken drukker bezocht worden zodat deze veiliger worden, niet alleen voor homo's, maar bijvoorbeeld ook voor vrouwen. Daarbij kan het helpen om uitgaansgelegenheden niet allemaal op hetzelfde tijdstip te laten sluiten, zodat bezoekers meer over de nacht gespreid worden.[1]
Belangrijk is voorts om op scholen meer aandacht te besteden aan verschillen in seksualiteit en gender en te zorgen dat niet alleen heteroseksualiteit als normaal wordt gepresenteerd. In het verlengde hiervan kan men jongeren door middel van een training in virtual reality laten ervaren hoe het is om gediscrimineerd te worden op de wijze zoals homoseksuelen dat ervaren.[1]
Hoewel mensen niet verplicht kunnen worden om (uitingen van) homoseksualiteit te omarmen, moet wel duidelijk gemaakt worden dat geweld tegen homo's niet acceptabel is. Voor potentiële daders zou het het meest effectief zijn wanneer hun rolmodellen, zoals voetballers, zich daartegen uitspreken. Vanuit de overheid zou een dergelijk signaal echter ook consequent moeten zijn, door niet aan de ene kant geweld tegen homo's te veroordelen, maar aan de andere kant homo-ontmoetingsplaatsen te willen sluiten.[1]
Eveneens inconsequent is volgens deskundigen dat homohaat tegenwoordig vaak sterker veroordeeld wordt dan stigmatisering en discriminering van andere minderheden. Politici als Geert Wilders kunnen homorechten daardoor instrumentaliseren om moslims en/of Nederlanders van marokkaanse afkomst te veroordelen. Om te voorkomen dat mensen in dergelijke homofobie verharden kan het goed zijn om, met name op de arbeidsmarkt, voor betere toekomstperspectieven te zorgen.[1]
Verkeerd Geparkeerd bewerken
Verkeerd Geparkeerd, kortweg VG, is een vereniging door en voor holebi's jonger dan 26 in de Belgische stad Gent. Verkeerd Geparkeerd werd opgericht in 1987 en is daarmee de oudste holebi-jongerenvereniging in Vlaanderen.[2] De vereniging is lid van Wel Jong Niet Hetero, çavaria en Casa Rosa.
Activiteiten bewerken
Verkeerd Geparkeerd organiseert elke week een praatcafé in regenbooghuis Casa Rosa in Gent en minstens één activiteit per week. Het doelpubliek van het praatcafé en de activiteiten zijn holebi-jongeren, maar ook hetero-jongeren zijn er welkom. Het wil voor deze jongeren een alternatief bieden voor het commerciële milieu waar niet iedereen zijn gading vindt.
Naast deze wekelijkse activiteiten organiseert Verkeerd Geparkeerd ook vier keer per jaar een fuif voor holebi's en twee keer per jaar een weekend. In 2017 werd in samenwerking met holebifilmfestival PinX een filmprogramma met workshops op scholen verzorgd, om daarmee meer bewustzijn over lhbt-thema's te creëren.[3]
Sinds 2016 organiseert Verkeerd Geparkeerd samen met zusterverenigingen Enig Verschil, &of, Inderdaad en Mixed een holebi-jongerenkamp onder de naam Camp Z. Dit initiatief won in 2017 de "Prijs van het Hart" van koepelorganisatie çavaria.[4]
Geschiedenis bewerken
Verkeerd Geparkeerd ontstond in 1987. In oktober van dat jaar kwamen voor het eerst een groepje jongen homo's en lesbiennes samen met het idee om iets te organiseren voor jonge homo's en lesbiennes, aangezien er voordien in Gent niets voor holebi-jongeren te doen was. Op 30 oktober 1987 was Verkeerd Geparkeerd een feit.
In juli 1994 organiseerden enkele leden van Verkeerd Geparkeerd, Enig Verschil uit Antwerpen en Het Goede Spoor (tegenwoordig &of) uit Leuven een eerste holebi-jongerenontmoetingsdag in Blankenberge. Hieruit kwam het samenwerkingsverband Wel Jong Niet Hetero voort - een naam die aanvankelijk door Verkeerd Geparkeerd gebruikt was als slogan tijdens de Belgische Roze Zaterdag.[5]
Voor het opzetten van het Gentse roze of regenbooghuis Casa Rosa zamelde Verkeerd Geparkeerd geld in middels een groot evenement dat samen met Studio Brussel op 29 januari 2000 in het Kuipke werd georganiseerd en dat als eerste evenveel homo- als heterobezoekers trok.[6]
In oktober 2007 vierde Verkeerd Geparkeerd haar 20-jarig bestaan. In die tijd nam de vereniging onder meer deel aan de Gentse Flikkendag, de Student Kick-Off van de Universiteit Gent en werd samen met de Turkse Gemeenschap een gezamelijke Eurovisiesongfestivalavond georganiseerd.[6]
Externe link bewerken
Bronnen, noten en/of referenties
|
Brussel bewerken
Brussel heeft zoals veel andere Belgische steden een levendig uitgaansleven. Vele uitgaansgelegenheden liggen verspreid over de stad, maar in het centrum is vooral het gebied rond de Beurs en het Sint-Goriksplein bekend als uitgaansbuurt. Enkele bekende cafés zijn Den Coninck van Spaignien, biercafé Délirium, à la Mort Subite, Le Poechenellekelder, en Het Goudblommeke in Papier.
Daarnaast zijn er in de stad vele restaurants, waarvan onder meer Alexandre, Comme Chez Soi, Sea Grill, Villa Lorraine en WY zijn onderscheiden met een of meerdere Michelinsterren.
Belangrijke zalen zijn de Ancienne Belgique, de Munt, de Beursschouwburg en de KVS. In 1993 vestigde zich het Kaaitheater, als een centrum voor dans, theater en performance, aan het Saincteletteplein. Sinds 2005 heeft Brussel ook een casino.
In 1987 werd het voormalige goederenstation Thurn en Taxis geklasseerd en kreeg het een culturele en recreatieve bestemming. Onder meer vindt hier jaarlijks het festival Couleur Café plaats. Tegenover dit station, langs het Bécodok in de kanaalzone, organiseren sinds de jaren zeventig twee boten, Ric's Artboat en Ric's Riverboat, artistieke activiteiten, festiviteiten en culturele projecten.
Brussel kent bovendien een reeks cafés gericht op holebi's, zoals La Belgica, Can Can, Le Détour (voorheen L'Homo Erectus) en La Réserve. Een feest voor deze doelgroep dat internationale bekendheid geniet is La Démence, dat sinds 1994 in discotheek Fuse in de Blaesstraat wordt gehouden.[1]
Amsterdam bewerken
Amsterdam kent een zeer gevarieerd en drukbezocht uitgaansleven. De belangrijkste uitgaanspleinen met terrassen en horecagelegenheden voor zowel Amsterdammers als toeristen zijn het Leidseplein en het Rembrandtplein. In deze omgeving bevinden zich ook de bekendste clubs: Jimmy Woo, Supperclub, Escape, Sugarfactory en Club AIR. Daarnaast zijn er elders in de stad nog Bitterzoet, ClubNL en Panama. Sinds 2015 hebben onder meer de A'DAM Toren en Radion en De School in stadsdeel West een 24-uursvergunning, die er op initiatief van de Amsterdamse nachtburgemeester gekomen is.[2]
De stad heeft de meeste cafés van Nederland, hoewel het aantal is teruggelopen van 1410 in het jaar 2000 naar 1021 in 2012. Tegelijk maken veel ouderwetse bruine buurtkroegen plaats voor koffiebars, biercafés, cocktailbars en andere hippe zaken met jonger publiek.[3] Een paar van de oudste en bekendste cafés zijn Karpershoek, Café Hoppe, Café Américain, Bodega Keijzer, Schiller, Eijlders, Mulligans Irish Music Bar, De Jaren en The Three Sisters.
Tegenover het dalende aantal cafés staat een sinds 2010 sterk stijgend aantal restaurants, niet alleen meer in het centrum maar ook in de omliggende stadsdelen, vaak gericht op een jonger publiek (zoals hipsters) en met een hogere kwaliteit voedsel.[4] Daarnaast blijven veel restaurants gericht op (het toenemend aantal) toeristen en heeft Amsterdam de meeste zaken die met Michelinsterren onderscheiden zijn, zoals Yamazato, &samhoud places, Ciel Bleu en Librije's Zusje. Nieuwe vormen van uit eten gaan zijn een food market zoals in De Hallen en een festival als Rollende Keukens.
Sinds de jaren vijftig kent Amsterdam ook relatief veel homo-uitgaansgelegenheden. Hoewel hun aantal vanaf 2010 sterk is afgenomen zijn ze nog steeds geconcentreerd in en rond de Reguliersdwarsstraat, de Kerkstraat, de Amstel, de Spuistraat en de Zeedijk. Bars voor homomannen met een leerfetisjisme zijn met name te vinden in de Warmoesstraat. Ook zijn er twee cafés voor lesbische vrouwen: Saarein en Vivelavie.
Amsterdam staat bekend om de vele coffeeshops, al is hun aantal aanzienlijk teruggelopen: van rond de 400 in 1995 naar 187 in 2014. Enkele bekende namen zijn Mellow Yellow, The Bulldog, Abraxas en de Dampkring.
Den Haag bewerken
Diversiteit bewerken
De homo-emancipatie in Nederland begon in Den Haag, waar jhr. Jacob Schorer in 1912 het Nederlandsch Wetenschappelijk Humanitair Komitee (NWHK) oprichtte, de eerste Nederlandse organisatie die tegen de discriminatie van homoseksuelen streed. Nadat Schorer in 1920 de film Anders als die Andern wilde vertonen ontstond een klopjacht op vermeende homo's die bekend kwam te staan als het Haagse zedenschandaal. Na Amsterdam kende Den Haag de grootste homoseksuele subcultuur met relatief omvangrijke netwerken. Naast ontmoetingsplaatsen in de open lucht, werden homo's rond 1920 in diverse horecazaken getolereerd en waren er tijdens de Duitse bezetting meerdere uitgesproken homocafés.[5]
In 1993 werd nabij Madurodam het Homomonument Den Haag Internationaal onthuld, dat in 2015 verplaatst werd naar de Koekamp. Sinds 2008 is Den Haag een van de Regenboogsteden en een jaar later vond de landelijke Roze Zaterdag voor de eerste en tot nu toe enige keer in de stad plaats. Als vervolg daarop was er in 2010 een The Hague Pride, later vervangen door het The Hague Rainbow Festival, dat jaarlijks in juni gehouden wordt en in 2017 voor het eerst ook een Pride Walk omvatte.[6] Een andere zichtbare uiting van de aandacht voor de lhbt-emancipatie was het aanleggen van een "gaybrapad" op de middenberm van de Bezuidenhoutseweg in mei 2016.[7]
Haarlem bewerken
Haarlem kent een groot aantal cafés en restaurants. Veel daarvan bevinden zich vanouds aan de Grote Markt, zoals de cafés Studio, Fortuyn, Carillon, XO en als bekendste het in 1879 geopende grand-café Brinkmann.
Meer horeca is er langs de Riviervismarkt, die uitkomt op het Klokhuisplein, waar na het gereedkomen van de Appelaar in 2007 ook restaurants met grote terrassen zijn gekomen. Deze sluiten aan bij de vele, vaak wat meer trendy eetgelegenheden aan de Oude Groenmarkt. Verder zijn er nog concentraties van horecagelegenheden in de Smedestraat, aan de Botermarkt en in de Kruisstraat.
Het multifunctionele Raakscomplex omvat een pleintje met de terrassen van een aantal nieuwe eetgelegenheden en van het populaire biercafé-restaurant in de Jopenkerk. De restaurants ML en Ratatouille Food & Wine elders in de stad zijn onderscheiden met een Michelinster.
Een bekende discotheek is de in 1983 geopende Club Stalker in de Kromme Elleboogsteeg. Aan de Gedempte Raamgracht bevindt zich sinds 1978 het enige homocafé van de stad: Wilsons. Travestie-artiest Dolly Bellefleur is sinds 2013 nachtburgemeester van Haarlem. Tenslotte kent de stad ook enkele coffeeshops en is er rond het Begijnhof een klein hoerenbuurtje.
Utrecht bewerken
Als studentenstad kent Utrecht een levendig uitgaansleven. Veel horeca is geconcentreerd aan de Neude, met cafés als ’t Neutje, De Beurs en wijncafé Lefebvre, rondom het Wed en bij het Ledig Erf. De bekende Winkel van Sinkel fungeert tegenwoordig als grand-café en nachtrestaurant met clubavonden en Stairway to Heaven werd door zanger Henk Westbroek tot rockcafé omgebouwd.
De stad telt ook typische studentencafés, zoals biercafé België aan de Oudegracht en de cafés ’t Pakhuis en Hofman aan het Janskerkhof, waar zich naast restaurants ook discotheek Woolloomooloo (kortweg de Woo) van het Utrechtsch Studenten Corps bevindt. Andere dansclubs zijn Basis, Poema en Tivoli.
Vele restaurants zijn gevestigd langs de Oudegracht en in de daar zo kenmerkende werfkelders die ook lagergelegen terrassen op de werven mogelijk maken. Grand Restaurant Karel V in het voormalige Duitse Huis was van 2005-2013 onderscheiden met een Michelinster.
Voor lhbt-ers zijn er aan weerszijden van de Oudegracht de homocafés Bodytalk en Kalff. Sinds de sluiting van De Roze Wolk in 2006 is er geen vaste homodiscotheek meer, maar wel zijn er reguliere feesten van EnSuite en van de homojongerenorganisatie PANN.
De prostitutie in Utrecht bestond uit raamprostitutie in de Hardebollenstraat en op woonboten langs het Zandpad, maar in 2013 liet de gemeente al deze ramen sluiten. Daarnaast is er een officiële tippelzone aan de Europalaan.
Diversiteit bewerken
De gemeente Utrecht kwam in 1986 eerstmaals met een homo- en lesbisch emancipatiebeleid om de maatschappelijke integratie van deze groepen te bevorderen en in datzelfde jaar vond de landelijke Roze Zaterdag voor de eerste keer in de stad plaats. Er werd in die tijd vanuit de homobeweging ook specifiek tegen de rooms-katholieke standpunten aangaande homoseksualiteit geprotesteerd, bijvoorbeeld tijdens het bezoek van paus Johannes Paulus II in mei 1985 en in februari en april 1987 tegen uitspraken van kardinaal Simonis.[8]
In juni 1997 werd op initiatief van de gemeente de "Roze Lente" georganiseerd, een evenement om homoseksualiteit voor een breder publiek zichtbaar te maken. Het afsluitende MidzomerGrachtspektakel groeide uit tot het jaarlijkse Midzomergracht Festival, dat in 1998 de start vormde van vijf Roze Lentedagen. Als afsluiting daarvan fungeerde opnieuw de Roze Zaterdag.[9] In 2005 werd het Europese lhbt-sportevenement EuroGames in Utrecht gehouden, met ruim 2800 sporters en zo'n 25.000 bezoekers. Sinds 2008 is Utrecht een van de Regenboogsteden en toen in 2013 de Roze Zaterdag voor de derde maal in de stad plaatsvond werd in de Lange Viestraat het eerste regenboogzebrapad in Nederland aangelegd.
Nijmegen bewerken
Als studentenstad kent Nijmegen een levendig uitgaansleven en heeft sinds 2010 ook een nachtburgemeester. Vele (eet)cafés en restaurants bevinden zich aan de Grote Markt en het Koningsplein en ook de Molenstraat is een belangrijke uitgaansstraat met onder meer een vestiging van de vroegere caféketen De Drie Gezusters. Een bekende grote discotheek is Monte Carlo (opvolger van The Matrixx) aan de Wijchenseweg. De stad telt ook een aantal coffeeshops.
De homohoreca was sinds de jaren tachtig geconcentreerd in de Van Welderenstraat, maar daar zit in 2017 alleen nog café Thomtom (voorheen 't Bakkertje). Elders in de stad zijn er nog café Mets, danscafé Marcus-Antonius en de leer/cruisingbar Chaps.
De prostitutie in Nijmegen omvat raamprostitutie aan de Nieuwe Markt en een tippelzone aan de Nieuwe Marktstraat, beide nabij het Kronenburgerpark.
Rotterdam bewerken
Het Rotterdamse uitgaansleven telt vele cafés, voornamelijk rond het Stadhuisplein, de Oude Haven, de Witte de Withstraat en het Schouwburgplein. De stad telt ook een toenemend aantal gerenommeerde restaurants, waaronder FG en Parkheuvel met elk twee, en Joelia met één Michelinster.
Daarnaast zijn er een aantal clubs en discotheken en is sinds 2004 de Maassilo als uitgaansgelegenheid in gebruik, aanvankelijk door discotheek Now&Wow. Enkele andere vroegere discotheken zijn Hollywood Music Hall, Nighttown en Parkzicht.
Buiten deze vaste locaties is Rotterdam een echte evenementenstad en al meerdere malen uitgeroepen tot evenementenstad van Nederland. Informatie hierover wordt bijgehouden door websites als het Rotterdams Uitburo[10] en We Own Rotterdam.[11]
De homohoreca is vanouds geconcentreerd in en rondom de Van Oldebarneveldtstraat. Na de sluiting van Gay Palace in 2014 is er geen aparte homodiscotheek meer, wel kent de stad nog een homosauna onder de naam Finland.
Sinds de jaren zeventig geldt dichter en schrijver Jules Deelder als de nachtburgemeester van Rotterdam.
De prostitutie in Rotterdam omvat hoofdzakelijk seksbedrijven, waarvan vele gevestigd zijn aan de 's-Gravendijkwal tussen Middelland en Oude Westen. De Keileweg was een centrum van de tippelprostitutie, maar dit werd in 2005 verboden.
Maastricht bewerken
Vanwege haar toeristische functie telt de stad Maastricht een groot aantal cafés en restaurants, met belangrijke horecaconcentraties rond Vrijthof, met In den Ouden Vogelstruys uit 1730 als het naar verluidt oudste café van de stad, Markt, Onze-Lieve-Vrouweplein en Platielstraat/Sint Amorsplein. Een bekend biercafé is Take One en In den Moriaan is waarschijnlijk het kleinste café van Nederland. Van de grotere steden in Nederland heeft Maastricht de hoogste cafédichtheid.
Maastricht kent een aantal restaurants van hoog niveau en was lange tijd na Amsterdam de stad met de meeste Michelinsterren in Nederland. Alszodanig onderscheiden waren onder meer de restaurants Toine Hermsen en Au Coin des Bons Enfants. In 2017 beschikken alleen Tout à Fait en Château Neercanne over 1 en Beluga over 2 Michelinsterren. In Maastricht vindt ook de jaarlijkse presentatie van de befaamde Rode Gids van Michelin plaats.
Voor lhbt-ers zijn er het Sway Café aan de Markt en Café Rose van COC Limburg, dat echter niet regulier geopend is. Ook telt de stad ca. 15 coffeeshops, die vanwege het drugstoerisme veel overlast veroorzaken (zie onder Toerisme).
Groningen bewerken
Als studentenstad kent Groningen een druk uitgaansleven en heeft sinds 2011 een eigen nachtburgemeester. Er zijn talrijke cafés, met name rond de Grote Markt, waar zich onder meer café Der Witz en het grote cafécomplex De Drie Gezusters van de vroegere Groningse horeca-ondernemer Sjoerd Kooistra bevindt. Voorts zijn er veel (studenten)kroegen in de Poelestraat, met bekende zaken als De Negende Cirkel en Ome Ko, en in de aangrenzende Peperstraat, waar de voorheen bekende cafés De Koekoek, Josje en De Warhol zaten.
Concentraties van horecazaken zijn er ook op de Vismarkt en in de Grote en Kleine Kromme Elleboog, waar zich onder meer restaurant Muller bevindt, dat van 1997-2012 een Michelinster had. Het vroegere restaurant Le Mérinos d'Or in de A-straat had van 1985-1991 een Michelinster.
Groningen telde in de jaren negentig relatief veel homohoreca,[12] maar tegenwoordig zijn er alleen nog café-dancing De Kast en bar De Rits. In de Hardewikerstraat was van 1994 t/m 2013 homodiscotheek De Golden Arm gevestigd. De in 1980 geopende homosauna 't Pakhuisje sloot in 2016.[13]
In de jaren negentig was er relatief veel homohoreca in Groningen, waaronder twee discotheken en een homosauna.[14] In 2017 is daar alleen nog bar De Rits van over, met daarnaast de recenter geopende café-club De Kast.[15]
De eerste homohoreca in Groningen was een in 1967 geopende dancing van het COC. In de jaren negentig telde de stad meerdere cafés, twee discotheken en een homosauna, waarvan alleen de in 1981 geopende bar De Rits resteert.[16] Daarnaast zijn er twee nieuwe homocafés die in 2017 en 2018 geopend werden.[17]
Diversiteit bewerken
In 1985 organiseerde het Noordelijk Roze Front (NRF) de landelijke Roze Zaterdag in Groningen en in datzelfde jaar ging het lokale COC voor het eerst een samenwerking met de politie aan om antihomoseksueel geweld tegen te gaan, een project dat navolging kreeg in andere steden. In 1988 kwam er een eerste nota voor een gemeentelijk homobeleid.[18] Sinds 2008 is Groningen een van de zogeheten Regenboogsteden die de emancipatie, veiligheid en sociale acceptatie van lesbische vrouwen, homoseksuele mannen en biseksuelen, alsmede van transgender en intersekse (lhbti) personen bevorderen.[19]
In 2011 werd de Roze Zaterdag opnieuw in Groningen gehouden en daarop vooruitlopend was in 2010 voor het eerst de Regenboogweek georganiseerd met uiteenlopende activiteiten voor en door lhbt'ers. Daarna vond de Regenboogweek in oktober plaats met de Coming-Outdag als afsluiting, maar in 2016 waren het twee weken in mei, rondom de Internationale Dag tegen Homofobie.[20] In 2016 werd met het oog op de Coming-Outdag op een pleintje halverwege de Ubbo Emmiussingel een regenboogpad aangelegd.[21]
Roze Filmdagen bewerken
versie 4-8-2016:
1996 bewerken
In 1986 en 1991 vond het Internationale Gay and Lesbian Filmfestival Holland plaats, groots opgezet omdat het een vijfjaarlijks evenement betrof. De Roze Filmdagen ging in 1996 van start omdat er geen derde editie van het IGLFH plaats zou vinden. Enkele medewerkers van beide theaters vonden het hoog tijd dat er weer eens een specifiek festival met speelfilms en documentaires over homo's, lesbo's, travo's (trava's) en transo's plaats zou vinden. In Nederland werden relatief veel films met homo’s en lesbo’s uitgebracht en in de reguliere bioscopen waren er volgens de organisatie films en documentaires blijven liggen die (vrijwel) nooit in Nederland te zien waren geweest. Het aanbod van interessant werk was in de loop der tijd toegenomen en vooral betreffende korte films waren er veel keuzes om te maken. De Roze Filmdagen werden symbolisch gepland rond de jaarlijkse herdenking van Stonewall en de Gay Pride. Met een klein budget en beperkte middelen (denk aan een op WordPerfect gemaakt programmablaadje) waren de eerste Roze Filmdagen van 27-30 juni een feit.
1997 bewerken
De eerste Roze Filmdagen smaakte duidelijk naar meer en 2de editie, een jaar later, werd groter opgezet. Subsidie werd aangevraagd en een tour door Nederland van een aantal titels betekende dat een groter publiek de films kon zien zonder naar Amsterdam te hoeven afreizen. Naast 10 steden in het land werd ook de net gestarte Cinema de Balie betrokken bij het programma. De vertoonde films bevonden zich inhoudelijk ergens tussen politieke statements en cultureel verantwoorde producties met (of zonder) humor die niet iedere bezoeker op prijs zal hebben gesteld.
1998 bewerken
De festivalorganisatie besloot om het festival naar de maand november te verhuizen. De maand juni bleek toch vaak vakantie- en weertechnisch niet de maand te zijn waarin de meeste potentiële bezoekers te bereiken waren. Dit was ook het jaar dat Filmtheater Rialto afviel als vertoningsplek in Amsterdam vanwege personele veranderingen en dat de reguliere Rialto-programmering veel festivals per jaar onmogelijk maakte. Dat er naast het verantwoorde programma ook porno werd vertoond zal sommige mensen wellicht verbaasd hebben, maar dit is toendertijd vanuit de organisatie een specifieke keuze geweest; wat was leuker dan in een bijzonder zweterig volgepropt zaaltje te kijken naar een (min of meer) verantwoorde erotische film voor dames of heren. Maar ook de vertoning van de eerste transgender porno in 1998 leidde tot gemengde reacties. Tijdens de vertoning van Alley of the Tranny Boys liep een groot gedeelte van het publiek weg. Of de taboedoorbrekende aard van de film mensen wellicht te ver ging bleef onduidelijk.
1999 bewerken
Voor de 4e editie van Roze Filmdagen (Pink Filmdays), het Internationale Lesbisch and Homo Filmfestival van Amsterdam werd toch ook de maand november verlaten en verhuisde het festival naar december. Tot en met 2008 zou het festival steeds weer vlak voor de kerst plaatsvinden. Dit jaar was er speciale aandacht voor films uit Oost-Azië en Aziaten die in het buitenland wonen. Titels als 'Gymhomo' of 'Lipstick Pussy'. spraken tot de verbeelding en zijn een goed voorbeeld van een lange reeks populaire thematische programma's met korte films die kenmerkend en vast onderdeel zijn de Roze Filmdagen. 30 features en 80 korte films werden vertoond waren Cinema de Balie en Filmhuis Cavia. Deze locaties waren jarenlang de vaste uitvalbasis van het festival.
2000 bewerken
Van 19-24 december 2000 in Filmhuis Cavia en Cinema de Balie was er een videolounge, een Hertenkamp-marathon en een slotfeest. De vijfde editie van de Roze Filmdagen had 35 vertoningen waarin zo'n tachtig films te zien waren, korte en lange speelfilms en documentaires. Thema’s waren onder meer: Global Identity (films van filmmakers met een 'buitenlandse' achtergrond), Kangaroomix (korte films uit Australië), Eurovisions (over slechte smaak in muziek), On the Edge (over golden showers, voyeurisme, dark rooms etc.), en Indigirls (films van independent filmmaaksters) en zelfs Horror. De diversiteit van het programma sluit goed aan bij de (seksuele) diversiteit van de 'community'. Tot op de dag van vandaag wordt deze diversiteit nagestreefd bij organiseren van het festival en de samenstelling van het filmprogramma.
2002 bewerken
Het besluit om een jaar over te slaan resulteerde in een dubbel zo grote editie, met niet alleen een spectaculair openingsfeest in het COC, eerder dat jaar voer de organisatie voor de eerste (en vooralsnog enige keer mee) tijdens de Canal Parade. In samenwerking met het jongeren magazine 'Expreszo' werd een speciale 'Coming out'-dag georganiseerd. Met 'Het Onontkoombare Noodlot' keken we cinematografisch terug (samen met het Filmmuseum dat als locatie werd toegevoegd) en vooruit op het lot dat vele homo en lesbo personages in filmland wachtte. Als men al niet zelfmoord pleegde dan haalden ze door toedoen van derden het eind van de film niet. Iets wat in het verleden schering en inslag was, maar wat in 2002 opnieuw een terugkerend drama was. Een ander belangrijk, en toen redelijk nieuw, thema was 'Gay Arab'. Voor deze editie werd, mede door dit thema, voor het eerst een heuse festivaltrailer geproduceerd. De festivalvrijwilligers waren vanaf nu herkenbaar aan speciale festival T-shirts.
De van oorsprong Nederlandse kunstenaar Johannes Zits woont en werkt al jaren in Toronto maar maakte speciaal voor de Roze Filmdagen een vierluik: 'Homo-erotic figures set into appropriated settings from interior design styled home environments'. Tijdens het eerste festival weekend trok de festivalorganisatie gewapend met 500 posters, een emmer lijm en een kwast het centrum van Amsterdam in. Gevieren werden de posters op een koude december-nacht illegaal geplakt. Precies zoals de kunstenaar het graag zag, stiekem hopend opgepakt te worden zodat dat extra publiciteit zou opleveren als de festivalorganisatie tijdens het festival vast zou zitten op het politiebureau. Het project werd voortgezet in Toronto.
2003 bewerken
De eerste (Roze Filmdagen goes NordiQ) van drie 'korte' festival edities. Aanvankelijk was na de 2000 editie besloten om een tweejaarlijks festival te worden; het kostte de kleine club vrijwilligers te veel werk om het almaar groeiende festival jaarlijks te organiseren. Dit besluit viel dat bij nader inzien niet goed bij publiek dat duidelijk behoefte had aan een jaarlijks terugkerend cinematografisch evenement. Ook een deel van de (nieuwe) organisatie kwam terug op de eerder genomen beslissing. Om niet opnieuw een jaar zonder festival te zitten werd er een poging ondernomen om een kleine variant op te zetten. Dit lukte met een geheel aan Scandinavië gewijd festival. Bijzonder was dat de voor zover bekend allereerste 'homo'-film ooit; de 'stille' film The Wings (Vigarne), werd vertoond. Deze film uit Zweden (1916) is gebaseerd op het Icarus verhaal en werd vertoond met live pianobegeleiding. Het T-shirt, een variatie op de poster, met daarop de twee kussende elanden werd een zeer populair collectors item.
2004 bewerken
De bewegende variant, met in tegengestelde richting draaiende ringen, van het posterontwerp was zelfs als commercial in de Amsterdamse trams te zien. Door de samenwerking met het Filmmuseum opende het festival groots in het toenmalige Cinerama (aan de Marnixstraat) met een spectaculaire martial arts film (in combinatie met de zoete klanken van The Carpenters muziek) uit Hong Kong. Thema's dat jaar waren onder meer, We're not Urban, over homo's en lesbo's op het platteland en 'Embrace your Dark Side'. Met spannende genres als thriller, horror, misdaad en actie kroop het festival opnieuw in de donkere krochten van het homoseksuele personage, maar ditmaal niet als slachtoffer maar als de dader daarvan. Dit jaar was er opnieuw een groot feest rond het thema 'Embrace your dark side' op een toepasselijke locatie, de catacomben van de van een voormalige kerk aan de Haarlemmerstraat.
2005 bewerken
Opnieuw een kleine editie, met ditmaal als thema 'Het Lange Weekend van de Korte Film'. Er werden alleen programma's met korte films vertoond. Een deel van het programma werd samengesteld uit de collectie van het Canadian Filmakers Distribution Centre. De beloofde financiële ondersteuning van de Canadese ambassade hiervoor werd bijna ingetrokken omdat ze door de programmatitel 'Beautiful Bras & Bulging Briefs' het idee hadden dat er porno was geprogrammeerd en ze zich daar niet aan wilde verbinden. Het vertonen van porno was echter allang geen onderdeel van het programma meer.
2006 bewerken
Een ontwerp dat niet door iedereen werd begrepen, maar wel heel bijzonder en uniek is en het meest grafische ontwerp tot nu toe. De poster is opgebouwd uit alle filmtitels uit het programma op alfabetische volgorde (en van boven naar beneden). De kleur laat zien of een titel een speelfilm, documentaire of korte film is. Hoe dik of dun de lijn is, wordt bepaald door de lengte van de film. De affiches werden in drie kleurvarianten gedrukt, roze, blauw en geel. Het concept werd verder uitgebouwd met een (lange) trailer die dwarsdoorsneden van filmstills op muziek liet bewegen. De festival werd geopend in het toen nog niet verbouwde City Theater en Filmtheater De Uitkijk deed ook voor het eerst mee als extra locatie. Bijzonder was ook het openingsfeest in 11 op de bovenste verdieping van het voormalige Post CS gebouw en het afsluitende feest in Vrankrijk dat maar weer liet zien hoe breed en divers de community is. Een belangrijk thema van deze editie waren films uit 'The New Europe'. Middels films en debat werd aandacht gevraagd voor de (vaak slechte) rechten van seksuele minderheden in Midden Europa.
2007 bewerken
Dit jaar de laatste kleine editie; 'The Compact Edition'. Ook geen thema, maar een minivariant van de grote broer die we voor ogen hadden. De poster is opnieuw opgebouwd uit de alfabetische film titels van dat jaar, maar de lijnen zijn nu, vanwege de 'versobering' van het programma/festival, omgezet in een zwart/wit/grijs variant. Na deze editie is besloten de grote sprong te wagen en verder te professionaliseren om zodoende jaarlijks een grote editie te organiseren die Amsterdam verdient. Inmiddels had de festivalorganisatie ook ervaren dat het produceren van een kleine editie veel tijd en energie kostte die beter gestoken kon worden in een grote editie.
2008 bewerken
Voor het eerst was er een speciale mannen en een speciale vrouwenposter. De ontwerper gebruikte de 'geuzennamen' potten en poten als beeld. Nog steeds gaan mannen en vrouwen bij de Roze Filmdagen redelijk gescheiden naar films. De nieuwe locatie van de OBA op het Oosterdokseiland was voor het eerst locatie voor de Roze Filmdagen, mede door het thema 'Based on the Novel'. Voor het laatst vonden er vertoningen plaats in de Balie en Filmhuis Cavia. Opvallend tijdens deze editie was dat tot drie maal toe de ambulance moest uitrukken voor onwel geworden bezoekers. De Roze Filmdagen besloot de naam te wijzigen met een subtitel: 'Amsterdam Gay & Lesbian Film Festival'. Dit is en was vooral van belang voor de connectie met het toenemend aantal internationale bezoekers.
2010 bewerken
In 2009 was er geen festival omdat door te weinig financiële zekerheid de 13e editie drie maanden naar het voorjaar werd doorgeschoven. De Amsterdamse wethouder van cultuur, Carolien Gehrels opende het festival. De iconische posters van 'Grease' en 'Casablanca' kregen een 'roze' twist met een simpele vouw waardoor John Travolta innig stond met Humprey Bogart en Olivia Newton-John wang tegen wang poseerde met Ingrid Bergman. Opnieuw een 'mannen'en een 'vrouwen' poster. De posters werden voor twee 'Dutch Design Awards' genomineerd. Met name de afbeelding van John Travolta was interessant vanwege de langdurige geruchten over diens vermeende homoseksualiteit. Het festival kreeg zijn eerste 'Best Film Festival'-nominatie van Time Out Amsterdam.
2011 bewerken
Naar aanleiding van het succes van de twist die twee iconische film(poster)s kregen na het 'vouwen' werd het concept nogmaals toegepast. Ditmaal was het de beurt aan 'Dirty Dancing' en 'Pretty Woman' waardoor Richard Gere tegen Patrick Swayze schurkte en Jennifer Grey tegen Julia Roberts stond. Het festival vond voor het eerst in zijn geheel plaats in het Ketelhuis en kreeg voor de tweede maal een 'Best Film Festival'-nominatie van Time out Amsterdam. De jongerenjury kreeg gezelschap van een ouderen jury. De Amsterdamse burgemeester Van der Laan opende het festival en deze editie brak opnieuw een record met 6000 bezoekers. Belangrijke onderdelen van het side programma waren de 'Spraakmakers' met bekende Nederlanders en de fototentoonstelling 'Modern Family'. Naar aanleiding van het gelijknamige festival thema waren hiervoor een aantal 'niet traditionele' samenlevingsvormen van Roze Filmdagen bezoekers op de gevoelige plaat vastgelegd. Bezoekers merkten ook dat het festival an sich werd vastgelegd in kleine festivalreportages: de FestBits.
2012 bewerken
Een nieuwsfeit dat wereldwijd voor nogal wat controverse zorgde, was de aanleiding voor het posterontwerp van 2012. Twee pinguïns, Buddy & Pedro, die het in de dierentuin wel erg goed met elkaar konden vinden werden door de verzorger uit elkaar gehaald om zich met het andere geslacht voort te planten. Op de postercampagne van 2012 pronken, als een hommage aan de liefde, de twee nieuwe gay-iconen in drie varianten. Eindelijk werd er weer een festivaltrailer geproduceerd. Het concept staat los van het idee voor de poster maar heeft wel een overeenkomstige kleuren combinatie van roze, zwart en wit. Deze 15e editie van het festival was toch weer wat groter en had drie jury's waardoor er aan het eind, inclusief de vier publieksfavorieten, maar liefst zeven prijzen werden verdeeld.
2017 De 20ste editie van de Roze filmdagen vindt plaats van 09-19 maart 2017
--- Tekst grotendeels door Turtletuc ---- De Utrechtse Homo Studenten Vereniging Anteros (U.H.S.V. Anteros) is een in 2010 opgerichte /LHBT-studentenvereniging die speciaal opkomt voor de belangen van Utrechtse studenten die homo, bi of /transgender zijn en hen ontmoetings- en ontspanningsmogelijkheden biedt. Anteros heeft geen corporaal maar een meer vrijblijvend karakter, vergelijbaar met bijvoorbeeld /B.I.T.O.N..[22]
Naamgeving bewerken
U.H.S.V. Anteros is vernoemd naar de Griekse god Anteros. Anteros is, in de Griekse mythologie, de jongere broer van Eros, die werd gebaard door /Aphrodite omdat haar zoon zo eenzaam was. In tegenstelling tot Eros is Anteros de god van de wederliefde, die iedereen straft die ware liefde onbeantwoord laat. De lijfspreuk der U.H.S.V. Anteros past bij deze mythologische traditie: “Amor Vincit Omnia” betekent niet alleen dat liefde alles overwint, maar ook dat alle soorten van liefde bestaansrecht hebben. Anteros wordt dan ook vaak gezien als beschermheer van homoseksuelen. De naam Anteros is ontstaan op een PANN-feest, waar mensen hun stem konden uitbrengen op een toepasselijke naam voor de nieuw op te richten vereniging.
Geschiedenis bewerken
De vereniging is een initiatief van Chubbs Koolman, die al een tijdje met de gedachte speelde om een vereniging op te richten, omdat er weinig mogelijkheden waren voor homostudenten om met elkaar in contact te komen.[23] Bovendien was de combinatie studentikoos en homo lange tijd niet vanzelfsprekend. Op 22 juni 2010 werden de statuten getekend, die de oprichting van U.H.S.V. Anteros tot een feit maakte. De notariskosten werden gesponsord door de eveneens in Utrecht gevestigde homojongerenorganisatie /Stichting PANN.
Organisatie bewerken
Anteros kent op dit moment (nog) geen disputen en jaarclubs. Dit heeft te maken met het kleine en jonge karakter van de vereniging. De vereniging heeft ook geen ontgroening, maar een introductieweekend aan het begin van het jaar, waarin nieuwe leden de vereniging en de andere leden snel kunnen leren kennen.
Intern heeft de vereniging een /vertrouwenspersoon waar de leden onder andere terecht kunnen om te praten over seksualiteit en de problemen die daar mee gepaard kunnen gaan.[24]
Maatschappelijk belang bewerken
Sinds 2010 komt Anteros op voor de belangen van LHBT-studenten in Utrecht. Dit doet zij door het organiseren van activiteiten voor studenten in een geborgen sfeer en daarnaast zichtbaar te zijn bij grote evenementen in Utrecht in het Utrechtse studentenleven. In 2013 organiseerde Anteros bijvoorbeeld samen met COC Midden-Nederland een bewustwordingsactie tijdens de /Internationale Dag tegen Homofobie.[25] [26] Landelijke zichtbaarheid werd bereikt door in datzelfde jaar mee te varen in de Canal Parade van de /Amsterdam Gay Pride.
In januari 2016 werd er bijvoorbeeld een documentaire-avond georganiseerd in samenwerking met Peace Brigades International waar de documentaire '/Call me Kuchu' werd getoond. Na afloop vertelde Oegandese mensenrechtenverdediger /Samuel Opio over de actuele zorgwekkende situatie voor homoseksuelen in /Oeganda en zijn werk voor /Queer Youth Uganda.[27]
Externe links bewerken
- Homepage van U.H.S.V. Anteros
- Flickr-album van Anteros
- Artikel over Anteros in het universiteitsblad
Bronnen, noten en/of referenties
|