Willem Frans Tanghe

Willem Frans Tanghe, geboren als Guillaume François Tanghe, ondertekenend als G. F. Tanghe (Izegem, 12 maart 1802 - Brugge, 10 juni 1879), was een rooms-katholiek priester, historicus en heemkundige.

Levensloop

bewerken

Hij was een zoon van Johannes Tanghe en Maria De Brabandere. Tanghe trad binnen in het seminarie in Gent in 1822 en werd in 1824 priester gewijd in Mechelen. Hij werd achtereenvolgens:

  • onderpastoor in Zwevegem (1824-1834) ;
  • rector van de Sint-Michielskerk in Kortrijk (1834-1844);
  • titulair kanunnik van het kathedraalkapittel (1844-1879).

Hij was een gegeerd predikant. Hij kon goed vertellen en de toehoorders ook doen lachen. In de uitgave van zijn sermoenen werd de taal wat geformaliseerd en werden de olijke passages meestal weggelaten.

Vele jaren was hij een onvermoeibaar publicist van studies die hij wijdde aan talrijke gemeenten in de provincie West-Vlaanderen, waarbij de geschiedenis van de parochie op de landelijke gemeenten zijn voornaamste aandacht kreeg. Hij schreef ook talrijke heiligenlevens.

De historicus en heemkundige Leopold Slosse was zijn geestesgenoot en vriend aan wie hij zijn bibliotheek en zijn talrijke nota's en aantekeningen naliet.

Publicaties

bewerken

Literatuur

bewerken
  • A.C. DE SCHREVEL, G. F. Tanghe, in: Biographie nationale de Belgique, T. XXIV, Brussel, 1926-29.
  • Adolphe DUCLOS, De werken van kanonik Tanghe, in: Rond den Heerd, 1880.
  • Folklorica uit kanunnik Tanghe's "noodpatronen", in: Biekorf, 1958.
  • Raf SEYS, G. F. Tanghe, VWS-cahiers nr. 79, 1979.
  • Jan VAN DER HOEVEN, Willem-Frans Tanghe, in: Lexicon van West-Vlaamse schrijvers, Deel I, Torhout, 1984.