Lijst van staten met beperkte erkenning
Wikimedia-lijst
Hieronder volgt een lijst van niet-unaniem erkende staten.
De criteria voor opname zijn dat een overheid de soevereiniteit claimt, de erkenning van ten minste één VN-lidstaat mist en ofwel:
- voldoen aan de declaratieve theorie van de soevereiniteit, of
- worden erkend als een staat door ten minste één VN-lidstaat.
Zie ook de UitlegBewerken
- Er zijn diverse gebieden die internationaal niet als staat erkend zijn, maar die de facto zelfstandige staten zijn. De meeste van dit soort gebieden zijn delen van een land, waar een etnische minderheid van het moederland de meerderheid vormt en die zich van dat moederland heeft afgescheiden.
- Micronaties, zoals Sealand en Hutt River, zijn ook niet-erkende landen die onafhankelijkheid claimen en soms de facto ook bezitten. Micronaties worden internationaal echter niet serieus genomen en zijn daarom niet opgenomen in onderstaande lijst. Zie daarvoor de lijst van micronaties.
Leden van de Verenigde Naties die door enkele andere VN-leden niet erkend wordenBewerken
Armenië niet erkend door Pakistan.
Volksrepubliek China niet erkend door de 13 VN-leden en Vaticaanstad die de Republiek China (Taiwan) erkennen.
Cyprus niet erkend door Turkije.
Israël niet erkend door Afghanistan[1], Algerije, Bangladesh[2], Brunei, Comoren, Cuba[3], Djibouti, Indonesië, Iran[4], Irak[5], Koeweit[6], Libanon, Libië[7], Maleisië, Marokko[8], Noord-Korea[9], Oman[10], Pakistan, Qatar, Saudi-Arabië, Somalië, Syrië, Tunesië en Jemen.[11][12]
Noord-Korea niet erkend door Zuid-Korea, Japan en Frankrijk.[13][14][15]
Zuid-Korea niet erkend door Noord-Korea.
Leden van de Verenigde Naties die ooit niet erkend werden door andere VN-ledenBewerken
Mauritanië niet erkend door Marokko (1960-1969).[16]
Koeweit niet erkend door Irak (1990-1994).
Deels erkende landen met in de praktijk controle over hun territoriumBewerken
Abchazië in het noordwesten van Georgië is een functionerende staat die zichzelf heeft uitgeroepen, die door Rusland, Nicaragua, Venezuela, Nauru en Syrië wordt erkend.[17] Het de facto land werd ook ooit erkend door Tuvalu en Vanuatu, maar deze landen hebben hun erkenning ingetrokken. Abchazië ligt tussen de Kaukasus en de Zwarte Zee. Na de bezetting van het onafhankelijke Georgië door Sovjet-Russische troepen in 1921 was Abchazië korte tijd gescheiden van Georgië. Binnen de Sovjet-Unie was Abchazië als de Abchazische Autonome Socialistische Sovjetrepubliek (ASSR) deel van de Georgische Socialistische Sovjetrepubliek. In 1992 verklaarde Abchazië zich onafhankelijk, hetgeen tot een oorlog leidde die tot 1994 duurde. Sindsdien is Abchazië buiten de controle van Georgië. Abchazië gebruikt naast de Russische roebel een eigen munteenheid, de Abchazische apsar.
Na de Kosovo-oorlog functioneerde Kosovo van 1999 tot 2008 onder de UNMIK de facto onafhankelijk van Servië, op basis van resolutie 1244 van de VN-Veiligheidsraad. De jure is Kosovo een autonome Servische provincie. Op 17 februari 2008 riep het parlement van Kosovo eenzijdig de onafhankelijkheid uit. Deze wordt door 108 van de 193 lidstaten van de VN erkend, waaronder Nederland, België en de meeste andere lidstaten van de Europese Unie en de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie. Veel andere landen, zoals het vroegere moederland Servië, Rusland, China, Spanje, India, Brazilië, Marokko, Mexico, Kazachstan en Iran, erkennen de onafhankelijkheid echter niet en beschouwen het nog altijd als een onderdeel van Servië. Kosovo is lid van de Centraal-Europese Vrijhandelsassociatie.
De Turks-Cyprioten riepen na de Grieks-Cypriotische staatsgreep en de daaropvolgende bezetting door Turkije in 1974 in Noord-Cyprus de Turkse Federale Staat Cyprus uit. In 1983 riep het parlement de onafhankelijke Turkse Republiek Noord-Cyprus uit. Noord-Cyprus wordt alleen door Turkije erkend. Een onder Kofi Annan uitgewerkt VN-voorstel om beide Cypriotische staten bij elkaar te brengen in een confederale staat werd door Turks-Cyprioten aanvaard, maar door de Grieks-Cyprioten bij een referendum in 2004 afgewezen.
Taiwan (Republiek China) bestaat sinds de nederlaag in de Chinese Burgeroorlog in 1949 uit Taiwan en enkele kleine nabijgelegen eilanden. Door resolutie 2758 van de Algemene vergadering van de Verenigde Naties van 25 oktober 1971 verloor het zijn zetel in de VN en een groot deel van de internationale erkenning. De Volksrepubliek China nam de zetel in de VN over. Anno 2022 wordt de Republiek China slechts door veertien landen (dertien VN-leden en Vaticaanstad) officieel erkend. Echter, Taiwan onderhoudt met de meeste landen economische betrekkingen. Ook heeft Taiwan een eigen munteenheid, de Taiwanese dollar en is lid van de Wereldhandelsorganisatie, APEC en Asian Development Bank. China beschouwt Taiwan als een "afvallige provincie" en als onderdeel van Groot-China.
De Volksrepubliek Donetsk is een zelfverklaarde republiek in het oosten van Oekraïne die controle heeft over een deel van het Oekraïense oblast Donetsk. Het werd in 2014 uitgeroepen door pro-Russische separatisten in de nasleep van Euromaidan. De onafhankelijkheid wordt sinds 21 februari 2022 door Rusland erkend.[18] Verder wordt het sinds 2014 door het deels erkende Zuid-Ossetië erkend, en sinds 26 februari 2022 ook door het deels erkende Abchazië.[19] De Volksrepublieken Loegansk en Donetsk vormden tot 2015 samen de Unie van Volksrepublieken. Op 29 juni 2022 kondigde Syrië aan de Volksrepubliek te zullen erkennen en diplomatieke betrekkingen aan te gaan,[20] en op 13 juli 2022 volgde Noord-Korea.[21]
De Volksrepubliek Loegansk is een zelfverklaarde republiek in het oosten van Oekraïne die controle heeft over een deel van het Oekraïense oblast Loehansk. Het werd in 2014 uitgeroepen door pro-Russische separatisten in de nasleep van Euromaidan. De onafhankelijkheid wordt sinds 21 februari 2022 door Rusland erkend.[18] Verder wordt het sinds 2014 door het deels erkende Zuid-Ossetië erkend, en sinds 26 februari 2022 ook door het deels erkende Abchazië.[19] De Volksrepublieken Loegansk en Donetsk vormen samen tot 2015 de Unie van Volksrepublieken. Op 29 juni 2022 kondigde Syrië aan de Volksrepubliek te zullen erkennen en diplomatieke betrekkingen aan te gaan,[20] en op 13 juli 2022 volgde Noord-Korea.[21]
Zuid-Ossetië is een de facto onafhankelijk land op Georgisch territorium. In 1991 riep Georgië de onafhankelijkheid uit en verklaarde Zuid-Ossetië zichzelf ook onafhankelijk. In 1992 werd na een burgeroorlog een wapenstilstand overeengekomen. Het conflict laaide echter weer op in 2004, en opnieuw werd een wapenstilstand afgesloten. In de nacht van 7 op 8 augustus 2008 startte Georgië na aanhoudende provocaties een militaire operatie om het centrale gezag over de regio te herstellen. Vanaf 8 augustus trokken Russische troepen Georgië binnen en dreven de Georgische strijdkrachten terug. Zuid-Ossetië hernieuwde zijn onafhankelijkheid, die erkend wordt door Rusland, Nicaragua, Venezuela, Nauru en Syrië.[17] Het de facto land is ook ooit erkend door Tuvalu, maar dat land heeft de erkenning ingetrokken.
Deels erkende landen, grotendeels militair bezetBewerken
De staat Palestina werd in 1988 uitgeroepen en door de Arabische wereld erkend. De Palestijnse Autoriteit heeft slechts een gedeeltelijke controle over haar grondgebied, dat grotendeels door de staat Israël is bezet. De Palestijnse gebieden (de Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem) zijn officieel erkend door ruim 130 landen waaronder enkele EU-lidstaten en is een waarnemersstaat niet-lid van de Verenigde Naties. Palestina wordt door enkele landen niet erkend waaronder Israël, Myanmar, Panama en Armenië. Palestina is lid van de Arabische Liga, Organisatie voor Islamitische Samenwerking, Unie voor het Middellandse Zeegebied, Beweging van Niet-Gebonden Landen en UNESCO. In Palestina worden drie munteenheden naast elkaar gebruikt: de Israëlische sjekel, de Egyptisch pond en de Jordaanse dinar.
De Westelijke Sahara is sinds de terugtrekking van Spanje uit de Spaanse Sahara in 1976 een gebied dat grotendeels door Marokko werd bezet en een klein deel door Mauritanië dat zich later terugtrok. Marokko claimt de hele Westelijke Sahara als onderdeel van Groot-Marokko. De onafhankelijkheidsbeweging Polisario, gesteund door Algerije, voert een onafhankelijkheid strijd tegen eerst Spanje en later Marokko en controleert slechts een klein deel van de Westelijke Sahara. Marokko stelde in 2007 om de Westelijke Sahara tot autonome regio te maken maar werd door de Polisario verworpen. De Sahrawi Arabische Democratische Republiek (SADR) wordt anno 2015 door 45 VN-leden erkend, is lid van de Afrikaanse Unie en maakt deel uit van de Hispanidad. Daarnaast zijn er nog 39 VN-leden die de erkenning hebben ingetrokken of opgeschort. In het door ADRS gecontroleerde deel van de Westelijke Sahara is de Saharawi peseta de officiële munteenheid. In het door Marokko gecontroleerde deel van de Westelijke Sahara is de Marokkaanse dirham de officiële munteenheid.
Niet-erkende landen met in de praktijk controle over hun territoriumBewerken
Artsach in Azerbeidzjan beschouwt zich sinds 1991 als onafhankelijk land. Internationaal wordt Artsach (Nagorno-Karabach) als deel van Azerbeidzjan gezien, waar de bevolking in meerderheid uit Armeniërs bestaat. De onafhankelijkheid wordt door geen enkel VN-lid erkend, maar wel door de deels erkende staten Abchazië en Zuid-Ossetië.
Somaliland is het noordwestelijke deel van Somalië. In mei 1991 riepen stammen in het noorden van Somalië de onafhankelijke republiek Somaliland uit, die tegenwoordig vijf van de achttien districten van Somalië omvat. Het gebied komt overeen met het vroegere Brits-Somaliland. Somaliland heeft een eigen munteenheid, de Somalilandse shilling.
Transnistrië is het gedeelte van Moldavië dat aan de oostkant van de rivier de Dnjestr ligt. Het riep zichzelf in 1990 uit als staat en wordt door geen enkel ander land erkend. Transnistrië heeft een Slavische bevolking, in tegenstelling tot de rest van Moldavië, waar de meerderheid Moldavisch is. De onafhankelijkheid wordt door geen enkel VN-lid erkend, maar wel door de deels erkende staten Abchazië en Zuid-Ossetië. Transnistrië heeft een eigen munteenheid, de Transnistrische roebel.
Niet-erkende landen met in de praktijk geen controle over hun territoriumBewerken
Het parlement van Catalonië stemde op 27 oktober 2017 in met het verklaren van de onafhankelijkheid nadat bij het Catalaans onafhankelijkheidsreferendum, gehouden op 1 oktober 2017, 92,01% van de stemmen voor afscheiding was. Dit waren 42% van de stemgerechtigden. Slechts een halfuur na de motie voor de onafhankelijkheid, op 27 oktober, stelde de Spaanse regering artikel 155 in werking, die de autonomie van de regio tijdelijk opschort.
Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie verkreeg de Tsjetsjeense Republiek Itsjkerië zijn onafhankelijkheid na een bloedige onafhankelijkheidsoorlog tegen Rusland. De republiek hield stand van 1991-1999 en werd erkend door Afghanistan. Vanaf 1999 werd Itsjkerië een autonome deelrepubliek onder de naam Tsjetsjenië.
Oost-Turkestan (ook wel Oeigoerië of Chinees-Turkestan genoemd) was een onafhankelijk staat tussen 1933-1934 en 1944-1949 en werd in 1949 geannexeerd door het nieuwe communistische bewind van China en heet sindsdien Xinjiang. Tegenwoordig is Xinjiang een autonome regio in China.
Tatarstan (ook wel Tatarije genoemd) was een republiek van 1990 tot 1994 waarna het vreedzaam onderdeel ging uitmaken van Rusland.
Tibet was een onafhankelijke staat tussen 1912 en 1950. Sinds de Chinese invasie van Tibet is de Tibetaanse regering in ballingschap in India. Tegenwoordig is Tibet een autonome regio in China.
De Republiek der Zuid-Molukken Republik Maluku Selatan (RMS) was een in 1950 op Ambon uitgeroepen staat. Deze republiek bevindt zich in het huidige Indonesië.
Zie ookBewerken
- Organisatie van Niet-Vertegenwoordigde Naties en Volkeren
- Gemeenschap voor democratie en rechten van staten
- Vlaggen van staten met beperkte erkenning
|