Grand Prix-wegrace van België 1982

De Grand Prix-wegrace van België 1982 was de zevende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1982. De races werden verreden op 4 juli 1982 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy, (Liège).

Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1982
Officiële naam G.P. Moto 1982
Land Vlag van België België
Datum 4 juli 1982
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Nederland Jack Middelburg
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Derde Vlag van Italië Franco Uncini
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Australië Graeme McGregor
Derde Vlag van België Didier de Radiguès
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson

Algemeen bewerken

Nadat de TT van Assen door regen ernstig verstoord was, gebeurde dat in België niet, maar zaterdag regende het zo hard dat de jury gedwongen was nog op zondagochtend extra trainingen te organiseren. Omdat er slechts vier klassen startten kwam het programma niet in gevaar: dat de 125cc-race pas om 13.00 uur het programma opende was gepland. Honda scoorde voor het eerst sinds 30 september 1967 (Mike Hailwood) een overwinning in de 500cc-klasse. Sanvenero scoorde haar eerste overwinning in de 125cc-klasse. Als het om de controle van het publiek ging wilde het maar niet lukken in België. Terwijl de FIM de toegang voor het publiek in het rennerskwartier al jaren verbood, konden dronken toeschouwers voor 100 francs de monteurs het sleutelen vrijwel onmogelijk maken en tijdens de race voor de vangrail plaatsnemen en bierflessen op de baan gooien.

500 cc bewerken

Jack Middelburg stond op poleposition, die hij bereikt had in de natte zaterdagtraining. Barry Sheene startte echter als snelste, maar al in de eerste ronde stak Middelburg hem weer voorbij en begon aan de tweede ronde met Graeme Crosby, Barry Sheene en Kenny Roberts als achtervolgers. Middelburg kreeg echter last van hangende gasschuiven en verloor steeds meer posities, tot hij het in de twaalfde ronde onverantwoord vond om nog verder te rijden. Roberts nam de leiding over, gevolgd door Crosby en Sheene, met WK-leider Franco Uncini op de vierde plaats. Intussen waren Freddie Spencer en Boet van Dulmen aan een inhaalrace bezig, die in de vierde ronde resulteerde in de tweede plaats van Spencer. Roberts had toen al problemen met zijn banden op de toch al slecht sturende Yamaha. In de negende ronde had Spencer zijn achterstand op Roberts goedgemaakt. De rondjes van 2 minuut 37 waren drie seconden sneller dan in de training en daar konden de te laag gegearde tweetakten niet tegen. De eerste die de geest gaf was de Yamaha van Graeme Crosby, die vastliep. Terwijl Freddie Spencer naar de overwinning reed had Barry Sheene nog genoeg over om weg te lopen van Franco Uncini. Die had last van een aanlopende voorband en nam geen risico's zolang hij maar voor Kenny Roberts kon blijven, want dat was zijn enige concurrent.

Uitslag 500 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Freddie Spencer HRC-Honda 52"59'67 2 15
2   Barry Sheene John Player-Yamaha 53"03'47 4 12
3   Franco Uncini Gallina-Suzuki 53"05'94 10
4   Kenny Roberts Yamaha 5 8
5   Randy Mamola HB-Suzuki 10 6
6   Marco Lucchinelli HRC-Honda 6 5
7   Boet van Dulmen Yamaha 7 4
8   Kork Ballington Kawasaki 3
9   Michel Frutschi Sanvenero 2
10   Marc Fontan Sonauto-Yamaha 8 1
11   Ron Haslam R&D-Honda
12   Stuart Avant Suzuki
13   Seppo Rossi Suzuki
14   Guy Bertin Sanvenero
15   Philippe Coulon Suzuki
16   Jon Ekerold Suzuki
17   Loris Reggiani Gallina-Suzuki
18   Leandro Becheroni Suzuki
19   Gary Lingham Suzuki
20   Fabio Biliotti Suzuki
DNF   Jack Middelburg HB-Suzuki Carburatie[1] 1
DNF   Graeme Crosby Marlboro-Yamaha Vastloper 3
DNF   Takazumi Katayama HRC-Honda 9
DNS   Virginio Ferrari HB-Suzuki Blessure[2]

Top tien WK-tussenstand 500 cc bewerken

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1   Franco Uncini Gallina-Suzuki 73
2   Kenny Roberts Yamaha 68
3   Barry Sheene John Player-Yamaha 58
4   Freddie Spencer HRC-Honda 37
5   Graeme Crosby Marlboro-Yamaha 34
6   Marco Lucchinelli HRC-Honda 23
7   Takazumi Katayama HRC-Honda 19
8   Michel Frutschi Sanvenero 17
  Kork Ballington Kawasaki
10   Randy Mamola Suzuki 16

250 cc bewerken

In de trainingen in België moest Toni Mang Jacques Cornu voor laten, maar WK-leider Jean-Louis Tournadre moest van de vijfde rij starten en Jean-François Baldé zelfs van de laatste rij. Didier de Radiguès, die in Assen nog een sleutelbeen gebroken had, had zich laten behandelen door dr. Derweduwen en had de vierde trainingstijd. Na de start bestond de kopgroep uit Mang, McGregor en De Radiguès, maar ook in de rest van het veld was het spannend omdat veel kleine groepjes onderling om de posities vochten. Halverwege de race begon Mang weg te lopen, terwijl Cornu aansluiting leek te vinden. Hij viel echter drie ronden voor het einde. Door zijn overwinning nam Mang met één punt verschil de leiding in het wereldkampioenschap over.

Uitslag 250 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Toni Mang Kawasaki 44"40'35 2 15
2   Graeme McGregor Waddon Ehrlich-Rotax 44"54'94 3 12
3   Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 45"00'09 4 10
4   Raymond Freymond MBA 8 8
5   Paolo Ferretti MBA 7 6
6   Jean-Louis Tournadre Yamaha 5
7   Martin Wimmer Spondon-Yamaha 4
8   Donnie Robinson Spondon-Yamaha 9 3
9   Jean-Michel Mattioli Yamaha 2
10   André Gouin Yamaha 1
11   Massimo Matteoni Yamaha
12   Jacques Bolle Yamaha 10
13   Sito Pons Kobas-Rotax
14   Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax
15   Mar Schouten Yamaha
DNF   Jacques Cornu Yamaha Val 1
DNF   Jean-Marc Toffolo Rotax 5
DNF   Christian Estrosi Pernod 6
DNF   Thierry Espié Pernod
DNS   Carlos Lavado Yamaha Blessure[3]

Top tien WK-tussenstand 250 cc bewerken

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1   Toni Mang Kawasaki 55
2   Jean-Louis Tournadre Yamaha 54
3   Roland Freymond MBA 31
4   Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax 23
5   Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 18
6   Graeme McGregor Waddon-Rotax 17
7   Carlos Lavado Yamaha 15
8   Jean-François Baldé Kawasaki 12
  Antonio Neto Yamaha
10   Martin Wimmer Spondon-Yamaha 10
  Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha

125 cc bewerken

Ángel Nieto had weer eens slecht getraind (achtste), maar dat was voor kenners niets nieuws. Het hoorde bij het spelletje dat hij speelde om de strijd nog een beetje spannend te laten lijken. Dat deed hij tijdens de races ook, om op het laatste moment de leiding te nemen en te winnen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij een bescheiden vierde positie in de kopgroep nam, die geleid werd door Ricardo Tormo en verder bestond uit Pier Paolo Bianchi en Eugenio Lazzarini. Na twee ronden begonnen August Auinger en Hans Müller op deze groep in te lopen. Nieto's spel ging echter niet op: tegen het einde begon Tormo pas echt gas te geven en hij won met twee seconden voorsprong op Lazzarini en Bianchi. Nieto werd in de laatste ronde zelfs gepasseerd door Hans Müller, die had gezien dat Nieto problemen had in de bochten, maar op de rechte stukken wel sneller was. Nieto had duidelijk bandenproblemen, maar nam de schuld na de race op zich. Hij verklaarde dat hij gewoon een "off day" had gehad.

Uitslag 125 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Ricardo Tormo Sanvenero 35"16'67 1 15
2   Eugenio Lazzarini Garelli 35"18'41 3 12
3   Pier Paolo Bianchi Sanvenero 35"23'75 2 10
4   Hans Müller MBA 4 8
5   Ángel Nieto Garelli 8 6
6   August Auinger Bartol-MBA 9 5
7   Jean-Claude Selini MBA 10 4
8   Hugo Vignetti Sanvenero 7 3
9   Gerhard Waibel Seel-MBA 2
10   Willy Pérez MBA 1
11   Johnny Wickström MBA
12   Willem Heykoop Sanvenero 24
13   Alex Bedford MBA
14   Matti Kinnunen MBA
15   Anton Straver MBA 29
DNF   Stefan Dörflinger Krauser-MBA 5
DNF   Iván Palazzese MBA Val 6
DNF   Henk van Kessel MBA Val[4] 13
DNF   Pierluigi Aldrovandi MBA Val
DNF   Lennart Bäckström Onbekend Val[5]

Top tien WK-tussenstand 125 cc bewerken

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1   Ángel Nieto Garelli 81
2   Eugenio Lazzarini Garelli 39
3   Hans Müller MBA 37
  Pier Paolo Bianchi Sanvenero
5   Ricardo Tormo Sanvenero 36
6   Pierluigi Aldrovandi MBA 34
7   Jean-Claude Selini MBA 29
8   Hugo Vignetti Sanvenero 26
9   August Auinger Bartol-MBA 25
10   Johnny Wickström MBA 21
  Iván Palazzese MBA

Zijspannen bewerken

Rolf Biland/Kurt Waltisperg hadden twee seconden sneller getraind dan Egbert Streuer/Bernard Schnieders en ook in de race waren ze oppermachtig. Ze vochten een tijdje met Alain Michel/Michael Burkhardt, tot de Seymaz van Michel de geest gaf nadat er een steen door de radiateur was geslagen. Vervolgens stuurde Biland de pit in en kwam Streuer aan de leiding. Biland maakte intussen een praatje met zijn monteurs en stuurde de baan weer op, passeerde binnen twee ronden Derek Jones, Jock Taylor en Werner Schwärzel en nog eens twee ronden later ook Egbert Streuer. Zijn grootste concurrent Werner Schwärzel had de strijd om de derde plaats al verloren van Jock Taylor, waardoor Biland zijn voorsprong in het wereldkampioenschap vergrootte.

Uitslag zijspannen bewerken

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1   Rolf Biland   Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 47"33'98 1 15
2   Egbert Streuer   Bernard Schnieders LCR-Yamaha 47"51'61 3 12
3   Jock Taylor   Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 48"58'40 4 10
4   Werner Schwärzel   Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 6 8
5   Steve Abbott   Shaun Smith Yamaha 6
6   Rolf Steinhausen   Hermann Hahn Busch-Yamaha 5 5
7   Wolfgang Stropek   Hans-Peter Demling LCR-Yamaha 4
8   Jean-François Monnin   Wolfgang Kalauch LCR-Yamaha 3
9   Dennis Bingham   Julia Bingham Yamaha 2
10   John Barker   John Brushwood Yamaha 1
DNF   Alain Michel   Michael Burkhardt Krauser-Seymaz-Yamaha Koeling 2
DNF   Gérald Corbaz   Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha 7
DNF   Patrick Thomas   Jean-Marc Fresc Seymaz-Yamaha 8
DNF   Hein van Drie   Martin van 't Klooster LCR-Yamaha Koppeling 10
DNF   Derek Jones   Brian Ayres LCR-Yamaha Drijfstang

Top tien WK-tussenstand zijspanklasse bewerken

Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1   Rolf Biland   Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 45
2   Werner Schwärzel   Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 28
3   Alain Michel   Michael Burkhardt Krauser-Seymaz-Yamaha 24
4   Jock Taylor   Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 23
5   Egbert Streuer   Bernard Schnieders LCR-Yamaha 18
6   Patrick Thomas   Jean-Marc Fresc Seymaz-Yamaha 10
7   Albert Giesemann   Thomas Riedel LCR-Yamaha 7
8   Dennis Bingham   Julia Bingham Yamaha 06
  Steve Abbott   Shaun Smith Yamaha
  Masato Kumano   Kunio Takeshima LCR-Yamaha

Trivia bewerken

Waddon bewerken

Graeme McGregor had tijdens de TT van Man een Waddon aangeboden gekregen van Joe Ehrlich, maar bedankt voor de eer. De machine ging naar Con Law, die er de Junior 250 cc TT mee won, terwijl McGregor met zijn Yamaha uitviel. Toen Richard Schlachter het ook niet meer zag zitten met de Waddon en overstapte op Yamaha hapte McGregor wel toe. Hij kreeg Schlachters machine en werd tweede.

Yamaha problemen bewerken

De Belgische Grand Prix legde nog eens op pijnlijke wijze het probleem voor het Yamaha-fabrieksteam bloot: Kenny Roberts stond er helemaal alleen voor. Er waren wel teams met Yamaha OW 60 semi-fabrieksracers, zoals het Marlboro-team van Giacomo Agostini en het Sonauto-team van de Franse importeur, maar die hadden een half miljoen gulden (230.000 Euro) per stuk betaald voor hun motorfietsen en waren daarom niet bereid steun te verlenen aan Roberts. Boet van Dulmen had een OW 60 gekregen voor de TT van Assen en de Grand Prix van België, maar die motor was zonder reservedelen al aan het eind van zijn krachten. Boet leverde zijn machine dan ook meteen na de race in bij het fabrieksteam en bedankte verder voor de eer. Roberts kon het in zijn eentje ook niet bolwerken: zijn Yamaha OW 61 had een zeer slechte wegligging, vooral als de banden het ook nog eens opgaven.

Yamaha, Suzuki of Cagiva? bewerken

Boet van Dulmen was zonder onderdelen niet gelukkig met zijn Yamaha OW 60. Hij was officieel fabrieksrijder voor Cagiva, maar die machine werd maar niet racerijp. Boet liet na de Belgische GP zijn toekomst afhangen van een gesprek met de Yamaha-racemanager Doyle, maar verwachtte dat hij met zijn privé-Suzuki RG 500 zou gaan rijden of verder zou gaan testen met de Cagiva. In Francochamps verklaarde Jon Ekerold echter dat hij de nieuwe testrijder voor Cagiva was.

Vorige race:
TT Assen 1982
FIM wereldkampioenschap wegrace
34e seizoen (1982)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1982

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1981
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1983