Wikipedia

Gebruiker:Ellywa/Verwijderingen

< Gebruiker:Ellywa

Talloze bijdragen heb ik geleverd aan de Wikipedia enclyclopedie. Ik ben daarbij een "inclusionist", ik ben van mening dat "alles" hier past. Maar niet iedereen is het daarmee eens, er zijn mensen met een beperktere insteek, die zien Wikipedia meer als een uitgebreide vorm van de Winkler Prins. Deze mensen doen edits met samenvatting zoals "snoei", "opkuis", "niet relevante info verwijderd". De edits zijn herkenbaar in de recente wijzigingen of gebruikersbijdragen met een aanduiding zoals -1.067.

Vooral bij "vrouwenonderwerpen" heb ik zelf verwijderingen meegemaakt. Ik houd van wat humor en wat triviale weetjes, naast alle serieuze informatie die beslist ook op Wikipedia hoort. Ik plaats enkele omvangrijke verwijderingen hier, soms hele artikelen of bepaalde versies die ik goed vond. Dan wordt de tekst toch voor het nageslacht bewaard.

Zie ook Gebruiker:Ellywa/kladblok, met nog meer verwijderingen.

Friendzone bewerken

Volledige versie die later wordt uitgekleed door een zekere collega. https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Friendzone_(relatievorm)&oldid=51677061

Hoedjesparade bewerken

 
Jet Bussemaker op Prinsjesdag 2014
Videofragment van de hoeden tijdens de troonrede van 2016

De hoedjesparade is een traditie in Nederland tijdens Prinsjesdag waarbij vrouwelijke leden van de Staten-Generaal, het kabinet en koninklijk huis die de troonrede bijwonen een hoed dragen.

Het hoofddeksel is vaak opvallend door de grootte, kleur of model. Soms wordt de kleur van de hoed afgestemd op de kleur van de politieke partij, bijvoorbeeld rood voor de PvdA en blauw voor de VVD. In de media is vaak aandacht voor de meest opvallende hoeden.

Geschiedenis bewerken

De eerste die een hoed droeg tijdens Prinsjesdag was het toenmalige lid van de Tweede Kamer, de latere minister Erica Terpstra in 1977[1], naar eigen zeggen uit eerbetoon aan koningin Beatrix.[2]

Politieke boodschap bewerken

Soms vraagt een vrouwelijk kamerlid met haar kleding en hoofddeksel aandacht voor de eigen politieke agenda. Zo had in 2005 Krista van Velzen van de SP een hoed gemaakt van autobanden om zo aandacht te vragen voor haar anti-asfaltbeleid.

In 2017 had Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren een hoed op, maar vooral opvallend was haar sjerp, die een herinnering was aan de invoering van het vrouwenkiesrecht honderd jaar eerder, in 1917.[3] Zij had ook een afbeelding van Emmeline Pankhurst op haar japon; een foto gemaakt bij haar arrestatie tijdens een demonstratie tegen onderdrukking van vrouwen in de politiek.[4] Ook in 2016 maakte zij al een statement tegen Genderongelijkheid in de Nederlandse politiek, door een hoge hoed te dragen met de tekst Man..Man..Man erop.[5]

Carla Dik-Faber van de Christenunie maakte in 2017 via haar kleding een statement voor een Nederlandse traditie, door een jasje te dragen van oude klederdrachtstoffen[6] uit Staphorst.[7] Het jaar ervoor droeg zij een jurk gemaakt van opgevist plastic, met accenten van visleer.[8] Haar hoed was gemaakt van vissenhuiden die worden weggegooid bij restaurants.

Wetenswaardigheden bewerken

Op de Engelse paardenraces, met name Royal Ascot, worden traditioneel ook extravagante hoeden gedragen.


Grootmoeder bewerken

Uit het artikel verwijderd:

Stereotypen bewerken

 
Een stereotiep[ weergegeven grootmoeder bakt koekjes met haar kleindochter.

Over de grootmoeder wordt vaak in stereotypen gedacht. Voorbeelden daarvan zijn:

  • Zij houdt onvoorwaardelijk van haar kleinkinderen en is altijd lief voor hen.[1]
  • Zij heeft een vaste oppasdag om op haar kleinkinderen te passen, en is daarvoor soms zelfs minder gaan werken.[2]
  • Zij heeft in haar huis een speciale babykamer ingericht.[2]
  • Zij breidt kledingstukken of koopt vaak kleding voor de kleinkinderen.[2]
  • Zij staat altijd klaar als haar kinderen onverwacht een oppas nodig hebben en is daarmee de meest flexibele oppas die een ouder maar kan wensen.[3]
  • Zij is samen met de grootvader bereid om te verhuizen om meer te kunnen doen voor haar kleinkinderen.[2]
  • Zij bemoeit zich constant met de opvoeding van het kleinkind.[1]
  • Een oma heeft gepermanent grijs haar en een klein rond brilletje op.[4]

Deze stereotiepen gelden echter niet voor alle grootmoeders. Zeker als ze nog relatief jong zijn hebben zij een eigen leven, hebben zij nog een baan of andere bezigheden en vinden zij het ook nog oppassen bijvoorbeeld te zwaar worden.[5] Grootmoeders kunnen ook van mening zijn dat hun tijd is geweest voor wat betreft de zorg voor kleine kinderen,[2] of dat deze continue zorg geen taak is hen, maar voor de ouders van het kleinkind. Andere grootmoeders zijn van mening dat zij door het vele oppassen er een opvoedende taak bij krijgen[2] die zij niet wensen. Als oma zijn zij er voor de leukere dingen die zij samen met hun kleinkind kunnen doen. Er zijn ook grootmoeders die niet aan een oppasdag voor het eerste kleinkind beginnen omdat zij daarmee een soort verplichting scheppen voor eventuele volgende kleinkinderen.

Tenslotte kunnen grootouders het continu oppassen ervaren als een zware lichamelijke en emotionele opgave.[3]

Het niet voldoen aan de stereotype verwachtingen kan verbazing oproepen bij de ouders van het kleinkind,[6] maar ook bij andere betrokkenen.


Janneke Doolaard bewerken

Janneke Doolaard (Amsterdam) is een Nederlandse filmproducent. Zij is eigenaar van het grote filmproductiehuis Keydocs,[7] dat in april 2017 verder ging als Doxy.

BEKIJKEN: https://www.vpro.nl/speel~WO_VPRO_2098658~janneke-doolaard-credits~.html

Biografie bewerken

Doolaard volgde een gymnasiumopleiding aan het Sint Ignatius in Amsterdam en studeerde tussen 1990 en 1997 geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam.[8]

Zij begon haar carriere als Hoofd Documentaire bij Egmond Film & TV. Zij deed daar onder meer historisch onderzoek voor de film Nynke van Pieter Verhoeff, en de documentaire Alles komt ergens van[9]. Egmond Film werd onderdeel van Eyeworks, waarvoor zij eveneens documentaires maakte, zowel voor vertoning op de televisie als voor de bioscoop.

In 2009 richtte Doolaard productiehuis KeyDocs op. In Keydocs werkte zij samen met Hanneke Niens en Hans de Wolf.[10] KeyDocs ging vanaf april 2017 onder leiding van Doolaard verder als Doxy.[11]

In 2016 werd Doolaard afgevaardigd als Producer on the Move op het Filmfestival van Cannes.[12] Tijdens dit jaarlijkse evenement worden 20 veelbelovende producenten in de schijnwerpers gezet. Zij was genomineerd door EYE International.[13]

Als uitvloeisel van haar werk als producent is Dolaard lid van het Europese netwerk van producenten, EAVE. Zij was gedurende 7 jaar lid van het bestuur van Documentaire Producenten Nederland (DPN). Ook is zij lid[14] van de Dutch Academy For Film, die sinds 2015 de nominaties en de winnaars van de Gouden Kalveren vaststelt voor bioscoopspeelfilms en lange documentaires. Ook is zij lid van de European Film Academy en van de Raad van Advies van het Documentaire Instituut Amsterdam.

Filmografie bewerken

Doolaard maakte onder andere de volgende producties:[15][16]

  • Jesse (2017)
  • Erfenis (Daan's Inheritance) (2016)
  • Mies gaat naar Hollywood (2016)
  • De mooiste marathon (2016)
  • Becoming Zlatan (2016), een portret van de voetballer Zlatan Ibrahimovic, gemaakt met Zweedse regisseurs, Fredrik Gertten en Magnus Gertten. Doolaard was co-producer van deze documentaire, die door de VPRO werd uitgezonden.[17]
  • Ik ben Alice. Deze documentaire werd in 2015 onderscheiden met de Eurekaprijs van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek.
  • Geboren boeren (2015)
  • Erbarme Dich - Matthew Passion Stories (2015)
  • Herinnering aan een trieste dageraad (2014)
  • Gitaarjongens (2013)
  • Heuvel van plezier (2013)
  • Mijn geniale broer Harry (2013)
  • De sekspolitie (2012)
  • De man met 100 kinderen (2012)
  • Refugees: Who needs them? (2012)
  • Niets blijft (2012), over een buurtwinkel in zuivel in Amsterdam[18]
  • Over Canto (2011)
  • Nadia tikt (2011)
  • Wat de kat ziet (2011)
  • This is my picture when I was dead (2010)
  • Great lenghts (2010)
  • Diary of a Times Square Thief (regie: Klaas Bense, 2008). Deze film kreeg een nominatie voor de IDFA Award[19]
  • Een aantal biografieën voor Brandpunt Profiel:
  • Dutchtouch (regie: Ulrike Helmer, 2006)
  • Jeneverkinderen (regie: Ulrike Helmer, 2005)
  • Ave Maria (regie: Nouchka van Brakel, 2006)
  • Kinderen van Stalin (regie: Harrie Timmermans, 2006)
  • Eigen Weg (regie: Pieter Verhoeff, 2002)
  • Gerard Thoolen – Alles komt ergens van (regie: Pieter Verhoeff, 2003)

Jesse (2017) bewerken

Over de documentaire Jesse van 52 minuten die Doolaard in 2017 produceerde kwam veel ophef. De film was bedoeld om een inkijk te geven in de opkomst van Jesse Klaver bij de Tweede Kamerverkiezingen 2017. De film werd in opdracht van BNNVARA gemaakt op basis van filmbeelden van Joey Boink. De film bevat ook beelden van het privéleven van Klaver, waaronder de begrafenis van zijn moeder, die overleed tijdens de kabinetsformatie.[20] Tijdens het maken van de film werden Boink en Klaver bevriend.

Op de film kwam - voordat deze was uitgezonden en terwijl nog niemand de film had gezien - kritiek, vooral uit rechtse hoek.[21] Onder meer politici van de politieke partijen PVV en Forum voor Democratie gaven kritiek omdat Joey Boink als beeldvoerder voor GroenLinks werkte tijdens de verkiezingscampagne.[22] Kamerlid Martin Bosma (PVV) stelde dat de film is gemaakt door een GroenLinkser terwijl Thierry Baudet vond dat de omroep ‘alle schijn van objectiviteit laat varen’.[23] Ook een oud-voorzitter van de Tweede Kamer, Frans Weisglas (VVD) vond het ‘vrij ongehoord’ dat de omroep de film zou uitzenden.[21] Janneke Doolaard vond de film echter geen GroenLinks-film en sprak van een rechtse hetze tegen de film.

In eerste instantie was er volgens BNNVARA niets aan de hand met de film.[24] De directeur van de omroep, Gerard Timmer, besloot echter enkele dagen later de film niet op tv uit te zenden. De omroep wilde hiermee elke schijn van partijdigheid vermijden.[25] Er waren volgens Timmer echter wel afspraken gemaakt met Joey Boink over onafhankelijkheid.[22] Op 30 augustus 2017 besloot BNNVARA de rechten op de documentaire weer terug te geven aan Doolaard in ruil voor het bedrag dat de omroep had geïnvesteerd in de film.[26]

Prijzen bewerken

  • Eurekaprijs 2015 voor Ik ben Alice.
  • IDFA Award nominatie 2009 en Golden Panda Award voor Diary of a Times Square Thief

Alphen aan den Rijn (gemeente)/Wethouders bewerken

Overzicht wethouders gemeente Alphen aan den Rijn (niet compleet)

Wethouders 2017:

Wethouders in 2013

  • T. Hoekstra (VVD)
  • C.J. van Velzen (CDA) (Volgde J.M.C.M. Groen in 't Wout op, die op 3 januari 2011 zijn functie had neergelegd vanwege verstoorde verhoudingen)
  • mevr. H.I.P. Oppatja (PvdA) (Volgde P.L.J.M. Schings op, die op 19 januari 2011 ook zijn functie had neergelegd vanwege verstoorde verhoudingen)
  • mr. S.J.P. Lyczak (VVD)
  • M. du Chatinier (ChristenUnie)

Wethouders in 2008

  • R. J. Blom (VVD) locoburgemeester
  • J.M.C.M. Groen in 't Wout (CDA)
  • P. L. J. M. Schings (PvdA)
  • mr. S.J.P. Lyczak (VVD)
  • dr. H. van Wersch (PvdA)
  • M. du Chatinier (ChristenUnie)

Wethouders in 2003 - 2006

  • J.M.C.M. Groen in 't Wout (CDA) loco-burgemeester
  • J.H. Voogd (CDA)
  • drs. ir. B. Wienbelt (VVD)
  • K. Tigelaar (ChristenUnie), in 2004 vervangen door S.J.P. Lyczac (VVD)
  • J.M. Donath, later vervangen door G.W.Willems (beide VVD)
  • dr. H. van Wersch (PvdA)

Bron bewerken

  • De informatie in de eerste versie van dit artikel is afkomstig uit de geschiedenis van het artikel Alphen aan den Rijn

Priscilla Chan bewerken

(versie 24 oktober 2016)


Priscilla Chan
 
Chan in Praag, in 2013
Algemene informatie
Geboren 24 februari 1985
Braintree (Massachusetts), Verenigde Staten
Beroep kinderarts
Bekend van Chan Zuckerberg Initiative
Familie
Partner(s) Mark Zuckerberg
Kinderen 1
Website https://chanzuckerberg.com/

Priscilla Chan (Braintree (Massachusetts), 24 februari 1985) is een Amerikaanse filantroop en kinderarts.

Biografie bewerken

Chan werd geboren in Braintree, Massachusetts[1] en groeide op in Quincy, net buiten Boston. Haar ouders waren etnische Chinese vluchtelingen die als bootlvuchtelingen een goed heenkomen zochten uit Vietnam na het einde van de Vietnamoorlog in 1975.[2] Chan leerde Kantonees spreken en diende als tolk voor haar grootouders. Ze heeft twee jongere zussen. Volgens een Facebookbericht door Zuckerberg is zij boeddhist.[3]

Chan studeerde aan de Harvard-universiteit, waar ze in 2003 Mark Zuckerberg ontmoette. In eerste instantie bood Zuckerberg Chan een functie binnen zijn bedrijf aan.[4] Later kreeg het stel een relatie.

Chan behaalde in 2007 de graad Bachelor of Arts in biologie, en ze studeerde ook Spaans.[5] Na haar afstuderen doceerde ze een jaar lang natuurwetenschappen aan de particuliere Harker School, alvorens geneeskunde te gaan studeren aan de University of California, te San Francisco in 2008. Ze studeerde af in 2012 en trouwde kort daarna met Zuckerberg.[4] In de zomer van 2015 voltooide zij haar opleiding tot kinderarts.

Chan en Zuckerberg kondigden op 1 december 2015 de geboorte aan van hun dochter, Maxima Chan Zuckerberg ("Max", Chinees: 陈明宇; pinyin: Chén Míngyǔ).[6][7][8][9] Eerder had Chan drie miskramen.[10]

Chan werkt in 2016 als kinderarts aan een ziekenhuis in San Francisco. 

Liefdadigheid bewerken

Haar man is Mark Zuckerberg, de medeoprichter en CEO van Facebook. Vanaf 2015 hebben zij en haar man meer dan 1,6 miljard dollar toegezegd aan goede doelen. In december 2015 beloofden ze 99% van hun aandelen in Facebook, geschat op 45 miljard dollar,[9] aan het Chan Zuckerberg initiatief, een filantropische en politieke pressiegroep die zich op gezondheidszorg en onderwijs richt.

Chan speelt als kinderarts de hoofdrol in het project om het wetenschappelijk onderzoek naar ziektes te versnellen, met als ambitieus doel om tegen het eind van de 21ste eeuw alle ziektes uit te bannen, te genezen of effectief te behandelen.[11] Hiervoor stelt het echtpaar 3 miljard dollar ter beschikking.[12]

Chan en Zuckerberg investeren honderden miljoenen in opleiding en gezondheidszorg voor kinderen, onder andere in de San Francisco Bay Area. In oktober 2016 kondigde Chan aan dat zij hoofd zal worden van een nieuw te stichten en door het echtpaar Chan-Zuckerberg te financieren basisschool. De school zal zich gaan richten op gezondheidszorg en educatie voor 50 families. De gratis school gaat diensten aan de families van de leerlingen leveren, onder andere op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg en prenatale zorg.[13]

Zie de categorie Priscilla Chan (philanthropist) van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Genderongelijkheid op Wikipedia (versie 10 oktober 2016) bewerken

Zie ook Gebruiker:Ecritures/Genderongelijkheid op Wikipedia

 
Ondervraagde Wikipedia bewerkers zijn grotendeels man. (Data uit een 2011 Wikimedia Foundation enquete onder Wikipedia bewerkers.)

Genderongelijkheid op Wikipedia verwijst naar de kritiek op de online encyclopedie Wikipedia, die betoogt dat de aard en hoeveelheid van haar inhoud bevooroordeeld zijn, vanwege het feit dat een overgrote meerderheid van de bewerkers van Wikipedia man zijn. Het is een van de meest voorkomende kritiekpunten op Wikipedia, en deel van een meer algemene kritiek op de systematische vooringenomenheid van Wikipedia.

Onderbouwing bewerken

In 2011 bleek uit onderzoek dat de Engelstalige Wikipedia weliswaar in absolute aantallen meer artikelen over vrouwen had dan de Encyclopaedia Britannica, maar er bleek ook dat de kans dat een artikel over een vrouw ontbrak groter was dan de kans dat een artikel over een man ontbrak. Het verschil tussen die kansen was bovendien groter dan in de Britannica.[1]

Uit onderzoek uit 2015 bleek dat de manier waarop biografieën van vrouwen beschreven waren, sterk verschilde van hoe dat gedaan was voor mannen.[2]

Een inventarisatie in 2015 door de Wikimedia Foundation kwam tot 91% mannelijke bijdragers, andere inventarisaties vonden een percentage van 84%. Volgens een artikel in de New Statesman was de Engelstalige versie van Wikipedia niet de "sum of all knowledge", zoals de visie van een van de oprichters van Wikipedia luidde, maar eerder de "sum of male knowledge".[3]  

Onderzoek uit 2016 laat zien dat In de gebruikte dataset ca. 10% van de gebruikers vrouw is, hetgeen een duidelikje genderongelijkheid aantoont. Omdat deze gebruikers ook gemiddeld minder edits maakten, was slechts 8% van de bewerkingen door vrouwen gemaakt.[4] Tevens bleek uit dit onderzoek dat er minder biografiën van vrouwen dan van mannen op Wikipedia aanwezig zijn.

Oorzaken bewerken

Voormalig directeur Sue Gardner van de Wikimedia Foundation beschreef negen redenen waarom vrouwen niet voor Wikipedia schrijven.[5] Deze redenen zijn:[6]

  1. Sommige vrouwen bewerken Wikipedia niet omdat de interface onvoldoende gebruikersvriendelijk is.
  2. Sommige vrouwen bewerken Wikipedia niet omdat ze het te druk hebben.
  3. Sommige vrouwen bewerken Wikipedia niet omdat zij onvoldoende zelfvertrouwen hebben. Het editten op Wikipedia vereist veel zelfvertrouwen.
  4. Sommige vrouwen bewerken Wikipedia niet omdat zij conflictmijdend zijn en omdat zij niet houden van de de voorkomende vecht-cultuur op Wikipedia
  5. Sommige vrouwen bewerken Wikipedia niet, omdat het te waarschijnlijk is dat de informatie die zijn aanbrengen wordt teruggedraaid of verwijderd.
  6. Sommige vrouwen bewerken Wikipedia niet omdat ze de sfeer over het algemeen als mysogien ervaren.
  7. Sommige vrouwen hebben afkeer van de cultuur op Wikipedia omdat zij die te seksistisch vinden.
  8. Sommige vrouwen, wier moedertaal een grammaticale geslachtsvorm kent, vinden het onaangenaam als een man te worden aangesproken. (bijvoorbeeld : Gebruiker ten opzichte van Gebruikster)
  9. Sommige vrouwen bewerken Wikipedia niet omdat zij sociale relaties belangrijk vinden. Wikipedia biedt hen minder mogelijkheden dan andere websites.

Feedback-regels bewerken

In persoonlijke relaties wordt gesproken van terugkoppeling als de ene persoon van de andere een kritische reactie krijgt op zijn of haar functioneren. Dit kan volgens vaste regels gebeuren, zodat het niet kwetsend zal zijn. Deze regels zijn:

  1. Noem eerst iets positiefs dat verband houdt met het onderwerp.
  2. Zeg objectief wat er gebeurde waar je kritiek op hebt, spreek daaruit vanuit jezelf (in ik zinnen).
  3. Vermijd het woord "maar", zeg niet: Ik vond dat je het goed deed, maar je bent wel te veel aan het woord geweest. Zeg in plaats daarvan Ik vond dat je het goed deed. Ik zag dat je veel aan het woord was, of zeg bijvoorbeeld: ik hoorde jou zeggen dat....
  4. Vertel wat hiervan het gevolg was, spreek ook vanuit jezelf. Bijvoorbeeld: dat had tot gevolg dat ik me ongelukkig voelde omdat ik mijn onderwerpen niet kon noemen....

Degene die de feedback ontvangt hoort - alweer volgens deze regels - niet in de verdediging te gaan of excuses te berde te brengen. De persoon zou moeten aangeven dat hij het begrijpt, en indien nodig verduidelijking moeten vragen. Sommigen zeggen: feedback is een cadeautje. Het is moeilijk om het te geven, en ook om het werkelijk te ontvangen.

Kwakzalverij - Signalen die wijzen op kwakzalverij bewerken

Er is een aantal signalen die aanwijzingen vormen dat men te maken heeft met kwakzalverij. De belangrijkste signalen zijn de volgende:

  • Reclame op radio, televisie en in niet medisch-wetenschappelijke bladen, zoals huis-aan-huisbladen, waarbij vooral de werking wordt aangeprezen.[1]
Kwakzalvers zijn vooral herkenbaar aan het feit dat ze in de eerste plaats verkopers zijn. Voor medicijnen wordt ook reclame gemaakt, maar deze reclame probeert de koper te bewegen een bepaald merk te kopen, waarbij de nadruk ligt op het feit dat een merk beter of sneller werkt dan een ander omdat het vloeibaar is, het bruist etc. De werking op zich wordt in deze reclames niet nadrukkelijk genoemd omdat deze vaststaat. Kwakzalvers richten zich juist wel op de werking zelf.
  • Het gebruik van zogenaamde "reclamepatiënten".[2]
Reclamepatiënten zijn tevreden gebruikers van het middel die in advertenties vertellen dat een middel hen zeer geholpen heeft. In het slechtste geval betreft het medewerkers of familieleden van de verkoper (zie Bruno Santanera) of betaalde acteurs of fotomodellen, die mogelijk niet eens weten dat ze voor dergelijke reclame gebruikt worden. In het beste geval zijn het mensen die oprecht vertellen dat zij zich door het gebruik van een middel of methode beter voelen. Kwakzalvers gebruiken graag getuigenissen van bekende personen, zoals sporters. Soms worden ook overleden beroemdheden gebruikt. Aan Cleopatra bijvoorbeeld wordt onder andere het gebruik van magneten als therapie toegedicht. Reclamepatiënten zijn anekdotisch bewijs en volslagen onbruikbaar als werkelijk bewijs of iets werkt of niet. Zich beter voelen is een subjectieve ervaring en niet hetzelfde als een werkelijke, objectieve verbetering van de gezondheid. Vaak blijken reclamepatiënten in het geheel niet genezen te zijn. Een bekend voorbeeld is een Moerman-arts die een patiënt opvoerde als genezen omdat deze niet meer op zijn spreekuur verscheen. Hij trok daaruit de conclusie dat de patiënt genezen was. De patiënt kwam echter niet meer omdat hij aan zijn kanker was overleden. Voor vrijwel elk middel zijn wel enkele tevreden klanten te vinden, hoe slecht het ook is. Als bij een test bijvoorbeeld honderd mensen een bepaald middel krijgen waarna 95 mensen aan het middel overlijden en slechts vijf zich beter voelen of zelfs genezen, zal iedereen het over eens zijn dat dit middel beter niet op de markt kan komen. Er zijn desondanks vijf tevreden patiënten voor dit middel. Dit is een gechargeerd voorbeeld, maar het illustreert dat reclamepatiënten niets aantonen als niet bekend is wat het effect op de andere gebruikers is geweest. Bij bewezen geneesmiddelen is het altijd zo dat bij een gedeelte van de patiënten het middel (vrijwel) niets doet en bij een gedeelte (mogelijk ernstige) bijwerkingen veroorzaakt. Het gaat er om dat het middel voor het grootste deel van de patiënten veilig en effectief is. Daarnaast is niet na te gaan of de reclamepatiënt werkelijk aan de kwaal leed waar hij van genezen zegt te zijn. Ook de diagnoses van kwakzalvers zijn twijfelachtig. Kwakzalvers praten patiënten soms ook niet-bestaande, zelfverzonnen ziekten aan waarvoor zij de enige werkende behandeling kunnen leveren.
  • Het middel werkt voor een groot aantal ongerelateerde kwalen.[3]
Het aderlaten werd voor 101 ziekten gebruikt. Volgens de kwakzalver werkt zijn middel vaak bij een grote hoeveelheid kwalen, waartussen geen enkele relatie bestaat qua oorzaak, ziektebeeld en de gebruikelijke medisch wetenschappelijke behandeling. Omdat directe claims niet mogen voor middelen die niet geregistreerd staan als geneesmiddel, wordt dit vaak ingekleed als ‘ondersteunt het immuunsysteem’, ‘helpt bij het opbouwen van’, ‘ondersteunt het lichaam bij’, ‘geeft meer energie’ en vergelijkbare subjectieve en vooral oncontroleerbare claims.
  • Het middel belooft wonderen.[4]
Dit is vooral het geval bij afslankmiddelen, die vrijwel zonder uitzondering beloven dat de gebruiker veel gewicht zal verliezen zonder enige inspanning. Soms beloven ze zelfs gewichtsafnames die medisch gezien niet verantwoord zouden zijn als ze werkelijk zouden plaatsvinden. Mensen voelen vaak wel aan dat de claims eigenlijk niet kunnen kloppen, maar worden vaak toch verleid onder het motto ‘baat het niet, schaadt het niet’. Het kan echter wel degelijk schaden, al is het maar in de portemonnee. Vooral bij afslankmiddelen heeft zich een aantal schandalen voorgedaan} omdat deze gevaarlijke stoffen bleken te bevatten (hormonen, amfetaminen). Er zijn ook gevallen, zoals bij terminale kanker of aids, dat mensen uit pure wanhoop op elke belofte kritiekloos ingaan. Misbruik maken van dergelijke wanhoop door wonderen te beloven zien velen als de meest verwerpelijke vorm van kwakzalverij.
  • Het middel is gemaakt volgens een geheim recept of de werking wordt niet verklaard.[5]
Vanaf de tijd van de lijfarts van Nero, Andromachus, die het middel theriak creëerde dat tot ver in de middeleeuwen werd gemaakt en gebruikt, zijn geheime middelen populair. Wetenschap staat open voor kritiek en toetsbaarheid en nieuw gevonden behandelingen moeten gedetailleerd openbaar worden gemaakt zodat ook anderen ze kunnen toetsen. Medicijnen zijn meestal wel gepatenteerd. Dit houdt in dat niemand behalve de patenthouder het middel mag maken en op de markt brengen. Het 'recept' is echter verre van geheim, dit wordt in de patentaanvraag juist openbaar gemaakt. Na afloop van het patent kunnen anderen het middel ook maken, dit zijn de zogeheten generieke geneesmiddelen.
  • Het middel of de methode wordt al heel lang en/of door heel veel mensen gebruikt.[5]
Aderlaten en theriak werden eeuwenlang gebruikt. Populariteit is een graadmeter voor het succes van de verkoper, geen bewijs voor de werking van iets. Bij kwakzalvers wordt het dikwijls als een groot pluspunt gezien dat iets gebaseerd is op oude kennis, bij voorkeur van volken die mysterieus overkomen, zoals de oude Egyptenaren of oosterse volkeren. Dat deze kennis eigenlijk altijd volkomen gedateerd en onjuist is doet voor de kwakzalver niet ter zake.
  • Er bestaat weerstand tegen het middel of de methode in de medische wetenschap.[2]
Als men via de wetenschappelijke methode geen bewijs van effectiviteit kan vinden, vaak zelfs na vele proeven, of als de vermeende werking van een middel in volstrekte tegenspraak is met wat de wetenschap heeft ontdekt over hoe de wereld om ons heen functioneert, zal een middel niet worden geaccepteerd. In tegenstelling tot wat kwakzalvers vaak beweren maakt het de wetenschappelijke geneeskunst niet uit waar iets vandaan komt of hoe het werkt, als het maar werkt. De huidige basis van de medische wetenschap is de zogenaamde evidence-based medicine, geneeskunst op basis van bewezen werking, niet op basis van enige filosofie of persoonlijke voorkeuren. Hierop leveren sommige wetenschappers zelfs de kritiek dat middelen of methoden waarvoor geen enkel plausibel mechanisme bedacht kan worden niet a priori uitgesloten worden van onderzoek. Als er weerstand is tegen bepaalde middelen of methoden, is dit meestal met goede redenen.
  • Het middel werkt op basis van energie, trillingen, vibraties, aura's et cetera.[6]
Dit zijn geen medisch wetenschappelijke claims. De begrippen 'energie', 'trilling' en dergelijke worden door kwakzalvers niet in natuurkundige zin gebruikt maar als metafysische begrippen. Aura's en dergelijke vallen ook onder de metafysica. Het staat eenieder uiteraard vrij in dit soort zaken te geloven, maar dit plaatst de beweringen wel buiten een controleerbaar wetenschappelijk kader.

Het aanwezig zijn van een of meer van deze signalen betekent uiteraard niet dat het vaststaat dat er sprake is van kwakzalverij, maar het vergroot wel de kans. Omgekeerd kan er sprake zijn van kwakzalverij zonder dat deze signalen er zijn.

Trivia bewerken

Het Engelse woord voor kwakzalverij, Quackery, is een leenwoord uit het Nederlands.

Michel Houellebecq bewerken

Onderstaande tekst is meerdere malen verwijderd en door mij en anderen teruggezet. De reden voor de verwijdering zou zijn dat het origineel onderzoek zou zijn. Alle informatie komt echter uit kranten van 7 februari en eerder, en het feit is ook op de Franse Wikipedia met elkaar in verband gebracht. De status na 9 januari is onbekend. Ik had er nog meer bij willen zetten, namelijk dat Soumission feitelijk dezelfde titel is als de film Submission van de later vermoorde cineast Theo van Gogh, maar dat zou echt origineel onderzoek zijn geweest (of liever een originele gedachte die ongetwijfeld meer mensen hebben).

Het boek Soumission dat op 7 januari 2015 - op dezelfde dag als de aanslag op Charlie Hebdo - verscheen beschrijft de mogelijke situatie in Frankrijk als het land in het 2022 is omgevormd tot een islamitisch land[7]. In het satirische tijdschrift Charlie Hebdo verscheen op diezelfde dag een karikatuur van Houellebecq op de voorpagina[8]. De Nederlandse vertaling krijgt als titel Onderworpen en verschijnt in mei 2015[9].

Breien bewerken

Een artikel dat herhaaldelijk aan verwijdervandalisme heeft geleid, zoals deze https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Breien_(textiel)&curid=23823&diff=42931403&oldid=40379087 verwijdering door Gebruiker:DimiTalen

Breien in de taal bewerken

  • Zelfs de beste breister laat wel eens een steekje vallen. - Ook al kan iemand iets heel goed, hij (of zij) zal ooit wel eens een fout maken, dat is vergeeflijk.
  • Er een punt aan breien - Tot een oplossing komen.
  • Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink maakten er voor de serie Ja Zuster, Nee Zuster een lied over: "Laat ze breien U Thant" waarin de rustgevende werking van het breien aan de wereldleiders van toen werd gepropageerd.
  • Een zondagssteek houdt geen week. Deze uitdrukking heeft te maken met het niet mogen (of willen) werken op zondag in verband met de zondagsrust. Door zich voor te stellen dat het breiwerk van lage kwaliteit zou zijn (want binnen een week uiteen zou vallen), begon men er liever helemaal niet aan.

Ander gebruik van breinaalden bewerken

Breinaalden werden in het verleden wel gebruikt om abortus mee te plegen. De breinaald werd dan door de vagina en de baarmoederhals in de baarmoeder gestoken. Dit leidde vaak tot bloedingen en complicaties door infecties.

12 (getal) bewerken

Ook verwijderd door Gebruiker:DimiTalen, trivia:

  • Geen enkel Nederlands woord rijmt op twaalf.[10]

STOFDOEK CONCEPT VOOR BETER ONDERBOUWD ARTIKEL bewerken

tekst over het gebruik van de stofdoek - met bronnen!! bewerken

Een stofdoek is bedoeld voor het droog afnemen van stof[11]

Een stofdoek moet als hij vies is geworden, gewassen worden[12]

Een dun laagje stof is zeer gemakkelijk zichtbaar, vooral op een gladde zwart marmeren ondergrond, zoals een schoorsteenmantel[13]. Bij zulke toepassingen kan men beter een natte spons en zeemlap gebruiken.[14]

Materiaal en afmetingen bewerken

Stofdoeken moeten zacht zijn en zonder naden[15]. Stofdoeken waren tot eind 50er jaren van de twintigste eeuw geel van kleur.[16], [17]. Daarna werden stofdoeken met andere kleuren, strepen en ruitjes geïntroduceerd.[18]

Veel stofdoeken zijn gemaakt van katoen[19],[20], [21],[11] en hebben afmetingen van rond de 40/50 cm. Er zijn ook modernere varianten die bestaan uit een mengsel van polyester en [[polyamide][22],[12]. Deze stofdoeken verkrijgen tijdens het afstoffen een elektrostatische lading, waardoor het opgeveegde stof wordt vastgehouden.

Gebruik bewerken

Afstoffen met een stofdoek gaat als volgt[23]:

  1. Vouw de stofdoek twee keer dubbel, zodat deze goed in je hand past.
  2. Neem de meubelen waarop stof ligt af, zorg daarbij dat het stof niet opdwarrelt
  3. Klop de stofdoek indien nodig tussentijds uit, en wel buiten[24], of in elk geval na het afstoffen. Een nijvere huisvrouw klopte - voordat de stofzuiger brede toepassing kreeg - de stofdoek minstens 20 keer uit op een ochtend.[25]
  4. Zorg er bij het uitkloppen voor, dat de wind het stof niet opnieuw naar binnen waait, maar dat de wind het stof langs de gevel direct wegvoeren kan[26]

Begin 60-er jaren werden sprays geïntroduceerd. De Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen concludeerde dat met zo een spray het afstoffen effectiever en sneller ging.[27]

Synoniemen bewerken

Synoniemen voor het woord stofdoek zijn onder andere vod, stofvod, stopvod, klod, stofklod, doek, stoflap, poetsdoek, bul.[28]

Trivia bewerken

  • Het STER-spotje van Pledge over afstoffen werd in 1986 als best gewaardeerd. Nadat in dit spotje een vrouw een tafel heeft volgespoten met Pledge-spray, bindt ze de (grote) stofdoek voor, neemt een aanloop en zwiert over de lange vergadertafel.[29]
  • In 1946 stond voor het Bijzondere Gerechtshof in Amsterdam een 39-jarige huisvrouw terecht, die in de Transvaalbuurt bekend stond als "de Lange" of als „de Stofdoek". In 1943 heeft zij ijverig hulp geboden aan de Grüne Polizei, die een tijdlang dagelijks in de buurt razzia's op joden hield. Zij wees de adressen aan waar joden woonden. Tegen haar werd de doodstraf geëist.[30]


Erotisch kapitaal bewerken

 
De Engelse koning Hendrik VIII met zijn schaamkap door Hans Holbein
 
Harnas met codpiece
 
Mark Cavendish in wielrijderscostuum
 
Lang, geblondeerd haar, donkere wimpers en grote borsten als voorbeelden van verworven erotisch kapitaal

Erotisch kapitaal is een term die voortborduurt op het concept van kapitaal van Pierre Bourdieu. Het is één van de soorten kapitaal zoals ook sociaal kapitaal, cultureel kapitaal en symbolisch kapitaal.

Het concept erotisch kapitaal is ontwikkeld door de socioloog Adam Isaiah Green van de Universiteit van Toronto. Hij definieert erotisch kapitaal als de kwaliteit en kwantiteit van eigenschappen die een individueel persoon bezit en die een erotische respons in een ander kunnen opwekken.

Sommige van deze eigenschappen zijn aangeboren en niet te veranderen (zoals lengte of huidskleur) terwijl andere kunnen worden verworven. Voorbeelden van verworven erotisch kapitaal zijn:

Ook de kleding, make-up en de haardracht kunnen tot het verworven erotisch kapitaal behoren.

Verbergen van erotisch kapitaal bewerken

Volgens deze seksuologische theorie verwerft een bedekt of verstopt lichaamsdeel in de loop der jaren erotisch kapitaal. Daarom raakten mensen aan het einde van de Victoriaanse tijd in extase bij het zien van een onbedekte vrouwelijke kuit of zelfs een enkel.

Ook tegenwoordig wordt het erotisch kapitaal van vrouwen door sommige groepen bedekt, door bijvoorbeeld een sluier, een sjaal om het hoofd of een burqa. Orthodox joodse vrouwen gebruiken voor dat doel een pruik.

Mannelijk erotisch kapitaal bewerken

Zoals sommigen (waaronder heteroseksuele mannen) graag naar de zichtbaarheid van vrouwelijke geslachtsorganen kijken, bijvoorbeeld naar de cameltoe, kijken andere mensen (zoals vrouwen en homo's) ook graag naar de zichtbaarheid van mannelijke delen, ook wel 'de bobbel' genoemd. Dit zullen zij eerder tersluiks doen, en er is dan ook erg weinig over dit fenomeen gepubliceerd. Er bestaat echter ook een mannelijke variant van de cameltoe, zie hieronder.

Het vergroten van het erotisch kapitaal (de fallus) in de geschiedenis bewerken

In de westerse kunst, vooral gedomineerd door mannen, worden veelal de vrouwen naakt afgebeeld. In de klassieke oudheid echter werd ook de naakte mannelijkheid vertoond. De fallus, welk woord afkomstig is van de Indo-Europese wortel *bhel- "opzwellen" is daarbij symbool voor het man-zijn als geheel en voor de maatschappelijke en sociale gevolgen van het man-zijn.

In de middeleeuwen accentueerde men de mannelijke geslachtsorganen, door gebruik van een schaamkap (Engels: Codpiece, Duits: Schamkapsel). De grootte van het onderdeel symboliseerde de macht. Later, toen de mannen gelijkwaardiger aan elkaar werden, verdween het codpiece. Wel bleef het zogenaamde suspensoir bestaan als beschermkap.

Erotisch kapitaal in de sport bewerken

Er zijn sporten, waarin zeer strakke kleding gedragen wordt ten gunste van de luchtstroming. Voorbeelden zijn schaatsen, zwemmen, gymnastiek.

Mannelijk erotisch kapitaal in het dagelijks leven bewerken

Maar natuurlijk zijn de mannelijke delen ook goed te zien in gewoon wit ondergoed. Er zijn mannen die opzettelijk een strakke broek dragen om daarmee vrouwen in verwarring te brengen of nieuwsgierig te maken. Zo zei Goedele Liekens in Humo: "Die bobbel! Zo mooi! Je wordt zo nieuwsgierig naar wat daar zit." Het kan dus zijn dat mannen met een opvallende bobbel daarmee denken aantrekkelijker over te komen. Bij gebrek aan wetenschappelijk onderzoek is onbekend in hoeverre zij hierin slagen.

Er wordt ook wel een speciale kap gebruikt om de penis groter te doen lijken. Deze wordt bijvoorbeeld in een zwembroek geplaatst.

In Nieuw-Guinea wordt een peniskoker gedragen, die aanzienlijk langer is dan de werkelijke penis.

Vrouwelijk erotisch kapitaal bewerken

Vrouwen kunnen, net als mannen, hun erotisch kapitaal vrijwillig accentueren of vertonen. Zie bijvoorbeeld:

Afbeeldingen bewerken

  •  
    Traditionele westerse zwembroek
  •  
    Traditionele witte onderbroek
  •  
    Mannelijke cameltoe

Literatuur bewerken

  • Pierre Bourdieu, The Logic of Practice, Stanford University Press, Stanford, California, 1980
  • Adam Isaiah Green, "The Social Organization of Desire: The Sexual Fields Approach." Sociological Theory. 26: 25-50.

Externe links bewerken


  1. ↑ http://findarticles.com/p/articles/mi_m1370/is_v19/ai_3664125/
  2. ↑ a b http://www.ncahf.org/articles/o-r/quackery.html
  3. ↑ http://www.competitionbureau.gc.ca/eic/site/cb-bc.nsf/eng/02586.html
  4. ↑ http://edis.ifas.ufl.edu/FY092
  5. ↑ a b http://www.kwakzalverij.nl/151/Meer_manieren_van_kwakzalvers_om_u_om_de_tuin_te_leiden_
  6. ↑ http://geriatricare.wordpress.com/2009/05/
  7. ↑ NRC Handelsblad over Soumission
  8. ↑ De Morgen over Cartoon op Charlie Hebdo
  9. ↑ Aankondiging vertaling Soumission
  10. ↑ Vernoeming.nl: Wat rijmt er op twaalf?
  11. ↑ a b THR
  12. ↑ a b Neweco
  13. ↑ Algemeen Handelsblad, 21 december 1929
  14. ↑ Algemeen Handelsblad, 15 november 1930
  15. ↑ De huisvrouw: opgedragen aan Hollandsche vrouwen uit alle standen, Henriette Davidis
  16. ↑ Dichtbij, door Roderick Gordon
  17. ↑ Lichtstraal in het dal, Julia Burgers-Drost
  18. ↑ Het vrije Volk, 1 augustus 1959
  19. ↑ Stofdoek Albert Heijn van Katoen
  20. ↑ Haxo
  21. ↑ De Bever
  22. ↑ Stofdoek van Tupperware
  23. ↑ Vaardigheden huishoudelijke zorg
  24. ↑ Zorg voor woon- en leefomgeving
  25. ↑ Leeuwarder Nieuwsblad, 15 april 1931
  26. ↑ De Telegraaf, 20 mei 1934
  27. ↑ Leeuwarder courant, 6 april 1963
  28. ↑ Woordenboek van de Brabantse dialecten
  29. ↑ Nieuwsblad van het Noorden
  30. ↑ De Waarheid, 19 februari 1946
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gebruiker:Ellywa/Verwijderingen&oldid=63729701"