Wikipedia

DAF Trucks (wielerploeg)

wielerploeg (1979-1982)

DAF Trucks was een Belgische wielerploeg actief van 1979 tot 1982. DAF Trucks werd gesponsord door vrachtautofabrikant DAF van de Nederlandse familie Van Doorne en werd bestuurd door Fred De Bruyne, die vanaf 1981 novice in ploegleiding José De Cauwer als assistent naast zich kreeg.

DAF Trucks
Teaminformatie
Land Vlag van België België
Opgericht 1979
Opgeheven 1982
Discipline(s) Wegwielrennen
Baanwielrennen
Veldrijden
Sleutelfiguren
Teammanager Willy van Doorne
Ploegleider Fred De Bruyne (1979–1982)
Ploegleider José De Cauwer (1981–1982)
Ploegnamen
1979
1980
1981
1982 		DAF Trucks - Aida
DAF Trucks - Lejeune
DAF Trucks - Cote d'Or - Gazelle
DAF Trucks - TeVe Blad
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Historiek bewerken

De bezieler van de DAF Trucks-ploeg van Willy van Doorne was voormalig wielrenner, en nadien sportjournalist, Fred De Bruyne (49 jaar op dat moment). De Bruyne zette een ploeg op het getouw met veel jonge talentvolle renners onder wie de Belgen Guido Van Calster, Dirk Demol, William Tackaert en Guy Nulens maar ook Nederlander Adrie van der Poel (1981–1982), die allen hun eerste jaren bij DAF Trucks doorbrachten, waarbij De Bruyne er bij de opstart rekening mee hield dat zijn renners "nog veel leergeld zouden moeten betalen". De Bruyne: "Als we later willen gaan doorspelen op een hoger niveau, het zou al moeten lukken dat er één [van mijn renners] onmiddellijk het vereiste hoge niveau zou [kunnen] bereiken" (Vlaams voor: "Het zou me verwonderen dat ze al snel een hoog niveau kunnen halen").[1]

De woorden van Fred De Bruyne blijken later weinig profetisch te zijn. Ze waren nauwelijks koud of de ploeg behaalt op een korte termijn overwinningen van groot formaat. Grootste exploot is twee keer op rij winst in de Ronde van Vlaanderen (zie onder). In het eerste seizoen, 1979, wint DAF Trucks een etappe in een Grote Ronde, de grootste rittenkoers van de wereld nog wel. Niet met een Belg doch met een Nederlander. De dan 25-jarige Jo Maas wint de 10e etappe in de Tour de France 1979 (aankomst Angers) met 54" op Belgische achtervolgers Pol Verschuere (Flandria) en Ludo Peeters (IJsboerke). Frappant is dat dit Maas' enige profzege werd.[2][3] De Bruyne kreeg vanaf 1981 ondersteuning van zijn landgenoot José De Cauwer, toen 32 jaar en net met wielrennen gestopt. De Bruyne en De Cauwer bestuurden de ploeg met zijn tweeën tot 1982, het laatste jaar van DAF Trucks. Tot en met 1980 reed De Cauwer als knecht van de Nederlander Hennie Kuiper bij de Franse wielerploeg Peugeot–Esso–Michelin. Voor De Cauwer waren het zijn eerste stappen als ploegleider, als assistent van De Bruyne. De Cauwer zou ontegenzeggelijk een roemrijkere carrière gaan maken als ploegleider dan als wielrenner. Als wielrenner behaalde De Cauwer één profzege: een etappe in de Ronde van Spanje 1976, naast een redelijk aantal ereplaatsen.[4][5][6]

José De Cauwer overtuigde zijn kopman Kuiper om voor DAF Trucks te tekenen, alsmede De Vlaeminck die weg wilde bij Lomme Driessens en Boule d'Or, omdat Lomme Driessens de zwalpende Freddy Maertens uit het slop wilde halen.[1] In 1981 haalde men zodoende met viervoudig Parijs-Roubaix -en zesvoudig Tirreno-Adriatico-winnaar Roger De Vlaeminck een grote vis binnen. De Vlaeminck reed het jaar voordien bij Boule d'Or, de ploeg van Lomme Driessens. Tsjète beleefde in 1980 een minder seizoen qua zeges in het wegwielrennen. Hij won in 1980 twee ritten in Tirreno-Adriatico en schreef op de baan de Zesdaagse van Antwerpen op zijn naam. Roger De Vlaeminck zou in 1981 lijdzaam toekijken hoe zijn Belgische rivaal Maertens bij Boule d'Or, onder de vleugels van Driessens, opnieuw aan de oppervlakte verschijnt na een wel erg moeilijk seizoen in de loondienst van de Italiaanse wielerploeg San Giacomo (een vruchteloos jaar voor Maertens). Lees: de Zigeuner had niet met Maertens in dezelfde ploeg willen rijden en koos het ruime sop.[1]

Roger De Vlaeminck zou willens nillens vertrekken, wat gebeurde en hij tekende in september 1980 bij Fred De Bruyne voor het veldritseizoen 1980–1981 en wegseizoen 1981. Hoe dan ook werd de samenwerking tussen Lomme Driessens en Freddy Maertens een groot succes. Maertens werd voor de tweede keer wereldkampioen in Praag en behaalde vijf ritzeges en de groene puntentrui in de Ronde van Frankrijk. De Bruyne en De Cauwer hoefden geen twee keer na te denken en rijfden De Vlaeminck in.[1] Beide transfers werden een voltreffer. Kuiper won de Ronde van Vlaanderen 1981 met een ruime voorsprong van 1 minuut op zijn landgenoten Frits Pirard (Boule d'Or) en Jan Raas (TI-Raleigh), terwijl De Vlaeminck twee ritten won in Parijs-Nice en daarnaast de Brabantse Pijl toevoegde aan zijn erelijst wielerklassiekers. Bovendien werd hij in juni Belgisch kampioen op de weg in Putte voor Géry Verlinden (Boule d'Or) en Benjamin Vermeulen (Boston). Voor De Vlaeminck was het zijn tweede Belgische titel op de weg. Zijn eerste titel dateerde al van twaalf jaar eerder, 1969, toen bleef hij Walter Godefroot en Alfons De Bal voor. In het najaar wint Kuiper een tweede 'Monument' voor DAF Trucks: Ronde van Lombardije, en daarenboven solerend. Moreno Argentin (Sammontana) werd tweede in een klein groepje op bijna een halve minuut van Kuiper.[7] De Nederlander Hennie Stamsnijder wordt wereldkampioen veldrijden bij de beroepsrenners in het Spaanse Tolosa, solo voor de Belg Roland Liboton en de Zwitser Albert Zweifel.

In 1982 kende DAF Trucks bovengemiddeld succes. Het seizoen begint met enkele overwinningen voor De Vlaeminck in het veldrijden. In februari wint hij ook opnieuw de Zesdaagse van Antwerpen met Patrick Sercu. Ook in 1982 bleef Kuiper voor DAF Trucks rijden. Dat jaar zijn voornamelijk de Nederlandse renners aan het feest bij DAF Trucks. Hennie Stamsnijder wordt Nederlands kampioen veldrijden, Adrie van der Poel wint het Kampioenschap van Zürich en een etappe in Parijs-Nice. Bert Oosterbosch wint in die laatste rittenkoers de proloog (korte openingstijdrit) en draagt één dag de gele leiderstrui. Oosterbosch eindigt als vierde in het eindklassement, op 1'23" van winnaar Sean Kelly (Sem). In de Ronde van Zwitserland doet Bert Oosterbosch zijn kunstje nog eens over en wint ook nu de proloog.[8] De grootste triomf voor DAF Trucks wordt evenwel verwezenlijkt door een Belg. René Martens behaalt — als eerste Vlaamse Limburger ooit — met de Ronde van Vlaanderen namelijk de mooiste overwinning uit zijn carrière. Hij komt in Meerbeke solo over de finish, met 21" voorsprong op een trio achtervolgers: Eddy Planckaert (Splendor), Rudy Pevenage (Capri Sonne) en Michel Pollentier (Safir).[9] Voordien was de 9e etappe in de Ronde van Frankrijk 1981 te Le Mans, eveneens behaald voor DAF Trucks, Martens' mooiste overwinning geweest.[10]

De familie Van Doorne, Eindhovense oprichters van DAF Trucks vrachtautofabriek, trok zich terug als mecenas in 1982 waarmee na vier jaar het doek viel over de ploeg. Willy van Doorne sponsorde daarna enkele jaren een veldritploeg die was gebouwd rond Hennie Stamsnijder. De Bruyne en De Cauwer bleven dan wel samenwerken, ze moesten op zoek naar een nieuwe sponsor. Die vonden ze met de West-Vlaamse meubelzaak Jacky Aernoudt en fietsenfabrikant Rossin. Bovendien bleek de band tussen De Cauwer en Kuiper zo sterk, dat Kuiper ook nu aan boord kon worden gehouden als kopman van de voortzetting van DAF Trucks: Jacky Aernoudt-Rossin. In 1983 won hij Parijs-Roubaix. Zijn voorsprong bedroeg 1'15" op Gilbert Duclos-Lassalle (Peugeot), Francesco Moser (Gis Gelati), Ronan De Meyer (Boule d'Or) en Marc Madiot (Renault). Eric Vanderaerden, 21 jaar jong, kwam dat seizoen helemaal tot ontbolstering onder leiding van De Bruyne en De Cauwer.[11]

Bekende wielrenners bewerken

Belangrijkste overwinningen bewerken

Wegwielrennen bewerken

1979
1980
1981
1982

Baanwielrennen bewerken

1982

Veldrijden bewerken

1981
1982

Externe link bewerken

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=DAF_Trucks_(wielerploeg)&oldid=64767000"