John Tyndall
fysicus, o.a. bekend geworden vanwege het broeikaseffect en de verklaring waarom de hemel blauw is.
John Tyndall (Leighlinbridge, 2 augustus 1820 – Haslemere, 4 december 1893) was een Iers natuurkundige uit de negentiende eeuw. Hij raakte bekend door zijn studie van diamagnetisme. Later in zijn carrière werkte hij aan infraroodstraling en de fysische eigenschappen van lucht. Hij schreef een tiental boeken over de in die tijd ultramoderne stand van zaken op het gebied van de experimentele natuurkunde, die begrijpelijk waren voor een brede groep mensen. Tussen 1853 en 1887 was hij professor aan het Royal Institution in Londen.
John Tyndall | ||||
---|---|---|---|---|
![]() | ||||
gravure van John Tyndall
| ||||
Persoonlijke gegevens | ||||
Geboortedatum | 2 augustus 1820 | |||
Geboorteplaats | Leighlinbridge, County Carlow, Ierland | |||
Datum van overlijden | 4 december 1893 | |||
Plaats van overlijden | Haslemere, Surrey, Engeland | |||
Wetenschappelijk werk | ||||
Vakgebied | natuurkunde, scheikunde | |||
Bekend van | atmosfeer, diamagnetisme, infraroodstraling, Tyndallizatie | |||
Promotor | Michael Faraday | |||
Overig | ||||
Handtekening | ![]() | |||
|
Zijn grootste bijdragen aan de wetenschap waren:
- Hij mat als eerste de relatieve absorptiekracht van de broeikasgassen waterdamp, koolstofdioxide en methaan. Hij ontdekte dat waterdamp het belangrijkste broeikasgas is dat de temperatuur van de Aarde bepaalt. De theorie van het broeikaseffect was toen al geaccepteerd. Minder uitgebreide metingen aan waterdamp en koolstofdioxide waren onafhankelijk van hem drie jaar eerder gedaan door Eunice Newton Foote.
- Hij was de eerste die thermoforese waarnam en rapporteerde.
- Het Tyndall-effect, de elastische verstrooiing van licht onder invloed van deeltjes die groter zijn dan de golflengte van het licht. Door het Tyndall-effect krijgen suspensies van witte deeltjes soms een blauwe kleur.
Zie de categorie John Tyndall van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.