Sunosuchus
Sunosuchus[1] is een geslacht van uitgestorven goniopholidide Mesoeucrocodylia. Fossielen zijn bekend uit het Jura van China, Kirgizië en Thailand, hoewel sommige mogelijk uit het Vroeg-Krijt zijn. Vier soorten worden momenteel aan het geslacht toegewezen: de typesoort Sunosuchus miaoi en de soorten Sunosuchus junggarensis, Sunosuchus shartegensis en Sunosuchus shunanensis. Alle soorten komen uit China. Goniopholis phuwiangensis, ook uit Thailand, werd door Andrade et al. opnieuw toegewezen aan Sunosuchus. (2011). Het materiaal uit Kirgizië is aan geen enkele soort toegewezen.
| Sunosuchus Status: Uitgestorven Fossiel voorkomen: Midden-Jura tot Vroeg-Krijt | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||
| Sunosuchus thailandicus | |||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||||
| Sunosuchus Young, 1948 | |||||||||||||||
| Typesoort | |||||||||||||||
| Sunosuchus miaoi | |||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Beschrijving bewerken
Sunosuchus heeft een lange, smalle snuit en een klein schedeldak. Verschillende kenmerken helpen bij het diagnosticeren van Sunosuchus en het onderscheiden van andere taxa. Er zijn bijvoorbeeld brede putten op de achterkant van het voorhoofdsbeen. Het voorhoofdsbeen heeft ook een kenmerkende rand langs een deel van de middenlijn. De onderkaken heeft een lange symphysis waar de twee helften samenkomen. Deze symphysis wordt meestal gevormd door de kaken, maar ook gedeeltelijk door de splenialia. In tegenstelling tot andere goniopholididen, is het squamosum (dat zich dichtbij de achterkant van de schedel bevindt) smal.
Soorten bewerken
De typesoort Sunosuchus miaoi werd in 1948 benoemd door Yang Zhongjian. Het holotype is Nanjing Museum of Geology No V0090. Het is een schedel uit de Xiangtangformatie van Gansu.[2]
Sunosuchus shartegensis werd in 1988 benoemd door Efimow. Het holotype is PIN 4174/1, een schedel uit Mongolië.
Sunosuchus junggarensis is de bekendste soort van Sunosuchus. Hij werd voor het eerst beschreven in 1996 vanuit het Junggar Basin uit het Laat-Jura van Xinjiang, China. Het holotype is IVPP V10606.[3] Materiaal van Sunosuchus werd in de jaren 1980 uit Kirgizië verzameld en in 2000 beschreven. Er werden veel tanden gevonden, evenals een ruggenwervel en enkele wervelcentra, enkele bekkenbeenderen, een deel van een kuitbeen en scheenbeen, enkele middenvoetsbeentjes en ventrale en nekosteodermen. De enige onbedekte delen van de schedel waren squamosa. De squamosa zijn vergelijkbaar met die van andere soorten Sunosuchus, maar niet die van andere geslachten, wat aangeeft dat het materiaal tot een soort van Sunosuchus behoort. Hoewel de exemplaren sterk lijken op de botten van Sunosuchus junggarensis, zijn ze aan geen enkele soort toegewezen.
Een vijfde soort, Sunosuchus shunanensis, werd in 2005 beschreven vanuit het Midden-Jura van Zigong in Sichuan, China. Schedels werden in 1983 verzameld in de Dashanpu Dinosaur Quarry, die werden gevonden in de Lower Shaximiao-formatie. Het holotype is schedel ZDM 3401.[4] Sunosuchus shunanensis heeft een langere snuit dan andere soorten, ongeveer drie keer de lengte van het postorbitale gebied, of het gedeelte van de schedel achter de ogen. Het heeft ook een breder schedeldak dan andere soorten. De schedel is het breedst aan de achterkant in plaats van tussen de ogen, een kenmerk dat alleen te zien is bij Sunosuchus shunanensis. Nabij de achterkant van elke bovenkaak is er een duidelijke verlaging. Er zijn unieke ribbels over het oppervlak van de schedel, een paar aan de voorkant van de oogkas op de traanbeenderen en een tweede langs de zijkanten van het bacioccipitale en het ondervlak van de exoccipitalia aan de basis van de schedel.
Vroeger toegewezen aan Sunosuchus bewerken
Sunosuchus thailandicus werd in 1980 beschreven vanuit het noordoosten van Thailand. Het is alleen bekend van de onderkaak, die zeer robuust is. De punt van de kaak is lepelvormig en breder dan het gedeelte van de kaak direct erachter. De onderkaak werd verzameld in de Phu Kradung-formatie in de buurt van de stad Nong Bua Lamphu. Dit enkele exemplaar is het best bewaarde fossiel van gewervelde dieren dat in de formatie is gevonden; andere gewervelde dieren, waaronder dinosauriërs, zijn alleen bekend van fragmentarische overblijfselen. De leeftijd van de Phu Kradung-formatie is onzeker. Er werd ooit gedacht dat het Vroeg-Jura was, waardoor Sunosuchus thailandicus de oudste soort Sunosuchus zou zijn geweest. De formatie is echter recenter beschouwd als Laat-Jura tot Vroeg-Krijt, waardoor Sunosuchus thailandicus mogelijk de jongste soort van het geslacht is. Een nieuw ontdekt exemplaar toonde echter aan dat Sunosuchus thailandicus voldoende verschilt van andere nominale soorten van Sunosuchus om in zijn eigen geslacht Chalawan te worden geplaatst.
Fylogenie bewerken
Sunosuchus werd aanvankelijk geclassificeerd als een pholidosauride omdat zijn kaken lang waren, waardoor het een longirostrine of krokodilachtige met een lange snuit was. De meeste pholidosauriërs zijn longirostrine, terwijl goniopholididen meestal kortere snuiten hebben. Ondanks de overeenkomsten met pholidosauriërs, deelt Sunosuchus verschillende kenmerken met goniopholididen die hem verbinden met de groep. Onder deze kenmerken zijn kleine bovenste slaapvensters en openingen aan de voorkant van het verhemelte.
De resultaten van een fylogenetische analyse die in 2011 is uitgevoerd, gericht op de onderlinge verwantschappen van goniopholididen, worden hieronder weergegeven.
| Neosuchia |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Paleobiologie bewerken
Het materiaal uit Kirgizië is het meest westelijke bewijs van het geografische bereik van Sunosuchus. De lagen waaruit dit materiaal is gevonden, zijn vergelijkbaar met die van Mongoolse en Chinese lagen uit het Midden- en Laat-Jura. Deze gebieden deelden een vergelijkbare fauna die wordt gekenmerkt door krokodilachtigen zoals Sunosuchus, evenals temnospondyle amfibieën en xinjiangchelyide schildpadden, wat wijst op zoetwateromgevingen in de regio. Mariene hybodonte haaien en dipnoi zijn te vinden in de Kirgizische lagen, wat suggereert dat het gebied destijds estuarien was in plaats van volledig zoet water.
| Bronnen, noten en/of referenties
Literatuur
Noten
|