Gauss-kwadratuur is een door Carl Friedrich Gauss bedachte en door hem in 1814 gepubliceerde methode (kwadratuur).[1] om een integraalnumeriek te benaderen. Gauss-kwadratuur levert van alle numerieke integratiemethodes de hoogste algebraïsche nauwkeurigheid op. De vorm met orthogonale polynomen, zoals die tegenwoordig gehanteerd wordt, stamt uit 1826 en is afkomstig van Carl Jacobi.[2]
De achterliggende gedachte van gauss-kwadratuur is de integraal van een functie te benaderen door de gewogen som van de functiewaarden in een aantal zogeheten steunpunten :
Dit blijkt goed mogelijk te zijn, als de functie benaderd kan worden door een polynoom van voldoend hoge graad
en voor elke de steunpunten en de gewichten eenmalig zo gekozen kunnen worden dat de benadering exact is voor polynomen van maximaal de graad [3]:
Bovendien is de benadering voor andere functies in bepaalde zin met deze keuze optimaal.
Er is nog een vrij keuze wat de norm van de polynomen betreft, en een geschikte keuze is de polynomen normeren op 1, zodat ze een orthonormaal stelsel vormen.
Omdat en , is
en
voor
Dus is ook voor :
Door deze eisen zijn de polynomen vastgelegd.
Elke polynoom van de graad is een lineaire combinatie van de polynomen :
waarin
immers:
Er blijft dus nog de gewichten en steunpunten te bepalen zo, dat voor
Voor het steunpunt neemt men de -de wortel van , dan ontstaat voor de gewichten een stelsel van lineaire vergelijkingen (van de vergelijkingen is die voor triviaal, aangezien ).
voor
De vergelijkingen kunnen omgevormd worden tot het stelsel:
voor
Voor de zo bepaalde steunpunten en gewichten geldt nu dat inderdaad:
Gauss-legendrekwadratuur (GLK) is een speciaal geval van gauss-kwadratuur. Ze dient om de integraal van een functie over het interval numeriek te benaderen. Dat gebeurt door de gewogen som te nemen van de functiewaarden in bepaalde steunpunten . Het aantal steunpunten in de GLK-formule van graad is .
De steunpunten zelf liggen bij een bepaalde graad van GLK vast en liggen symmetrisch rondom de oorprong 0. Het zijn de wortels van de legendreveelterm van de graad . Ze zijn niet equidistant. Dat betekent dat de afstand tussen twee opeenvolgende punten en niet altijd dezelfde is. Daarmee onderscheidt GLK zich van andere numerieke integratiemethoden die meestal wel equidistante steunpunten hebben.
De gewichten liggen ook vast bij een bepaalde graad . Ze kunnen berekend worden uit de legendreveelterm van graad :
Gauss-legendrekwadratuur van graad heeft een nauwkeurigheidsgraad van . Dat betekent dat GLK van graad een veelterm van graad exact kan integreren. De hoge nauwkeurigheidsgraad, vergeleken met andere numerieke integratiemethodes, is een gevolg van de orthogonaliteit van de legendreveeltermen op het interval .
Gauss-laguerrekwadratuur is de toepassing van Gauss-kwadratuur op functies op het interval en gewichtsfunctie . Een stelsel orthogonale polynomen wordt gevormd door de laguerre-polynomen. De te benaderen integraal wordt geschreven en benaderd als
Gauss-hermitekwadratuur is de toepassing van Gauss-kwadratuur op functies op het interval en gewichtsfunctie . Een stelsel orthogonale polynomen wordt gevormd door de hermite-polynomen. De te benaderen integraal wordt geschreven en benaderd als
↑Methodus nova integralium valores per approximationem inveniendi, Comm. Soc. Sci. Göttingen Math., deel 3, 1815, 29-76, Gallica, (gedateerd 1814). Gearchiveerd op 30 november 2022.
↑Jacobi Ueber Gauß’ neue Methode, die Werthe der Integrale näherungsweise zu finden. Journal für Reine und Angewandte Mathematik, deel 1, 1826, 301-308, Online
↑Stoer, Josef; Bulirsch, Roland (2002), Introduction to Numerical Analysis (3e druk), Springer, ISBN 978-0-387-95452-3