Toon (muziek): verschil tussen versies

Naast de gewone betekenis van klinkende [[toon (geluid)|toon]], dus een geluid van een bepaalde [[toonhoogte]], verstaat men in de Westerse [[muziektheorie]] onder '''toon''' de abstracte aanduiding van nog te klinken fysieke tonen, door de letters a t/m g en daarvan afgeleide symbolen. De tonen met de toonnamen a t/m g heten [[stamtoon|stamtonen]]. (In sommige landen worden de stamtonen niet aangeduid met behulp van letters, maar door de "notennamen" [[Guidonische lettergrepen|do-re-mi enz.]]) ToonDe term toon wordt ook gebruikt als aanduiding van een interval, van [[toonafstand]]: de grote [[secunde]] wordt ook weldan 'hele' toon, en de kleine secunde 'halve' toon genoemd.

Door de systematiek in de benaming, de [[nomenclatuur (muziek)|nomenclatuur]], vervalt de noodzaak pas van een toon te spreken als de precieze toonhoogte vastligt. Ook hoeft bijvoorbeeld de toon c niet altijd precies dezelfde toonhoogte te hebben. Wel staan de tonen in een welgedefinieerd onderling verband, zij het dat dit verband afhangt van het gekozen [[toonsysteem]] (stemming). Door het relatieve karakter van muziek zal de precieze toonhoogte van elk der tonen door keuze van de juiste [[stemming (muziek)|stemming]] en de toonhoogte van een der tonen vastliggen. Bij het spelen kan daar overigens, om redenen van interpretatie, nog wel enigszins van worden afgeweken.