Buizenversterker: verschil tussen versies

In de hifi-wereld is de buizenversterker helemaal terug{{feitBron?||2011|02|11}}. Met name wordt het nogal specifieke 'buizengeluid' (een geluid dat minder scherp/fel overkomt dan een [[transistor]]- of [[MOSFET]]- versterker) door een grote groep luisteraars als 'natuurlijker' ervaren. Objectief gezien hebben transistor- of MOSFET-versterkers betere specificaties. Een transistorversterker kan lage frequenties (tot nagenoeg gelijkstroom) met zeer weinig vervorming tussen ingang en uitgang versterken - zij het alleen met forse tegenkoppeling. Een buizenversterker kan dat alleen als er speciale hoogohmige luidsprekers worden gebruikt, anders moet er een uitgangstransformator worden toegepast. Door het ontbreken van een uitgangstransformator hebben transistorversterkers in het lage en sublage deel van het frequentiespectrum een groot voordeel. In dit gebied moeten luidsprekers door de versterker 'onder controle' worden gehouden. Met een bijzonder geringe uitgangsimpedantie van de eindtrap bij lage frequenties zorgt de [[Elektromotorische kracht|tegen-EMK]] in de [[Spoel|luidsprekerspoel]] voor demping. Doordat die demping door de uitgangstransformator van een buizenversterker enigszins beperkt wordt, zal de ene luidspreker slechter gaan klinken, maar kan het geluid van een andere luidspreker in de oren van een luisteraar beter overkomen. In principe zouden ook transistorversterkers met een lage luidsprekerdemping kunnen worden ontworpen. Dit gebeurt echter (vrijwel) nooit, omdat een hoge dempingsfactor als beter wordt beschouwd{{feitBron?||2011|02|11}} (en dus ook vaak in de specificaties wordt vermeld).