Manu Ruys
Emmanuel Maria Edouard Eveline (Manu) Ruys (Antwerpen, 25 februari 1924 – Brugge, 7 december 2017[1]) was een toonaangevend Belgisch journalist, redacteur en publicist.
| Manu Ruys | ||||
|---|---|---|---|---|
| Achtergrondinformatie | ||||
| Naam | Emmanuel Maria Edouard Eveline Ruys | |||
| Geboren | Antwerpen, 25 februari 1924 | |||
| Overleden | Brugge, 7 december 2017 | |||
| Regio |  Vlaanderen
| |||
| Land | .svg){kind=small} België
| |||
| Beroep | Journalist Redacteur Publicist | |||
| Functies | ||||
| ? - ? | Hoofdredacteur Golfslag | |||
| 1955 - 1960 | Chef binnenland De Standaard | |||
| 1960 - 1975 | Politiek coördinator kranten De Standaard | |||
| 1975 - 1989 | Politiek hoofdredacteur De Standaard | |||
| ||||
Biografie
bewerkenRuys was afkomstig uit een breeddenkende familie in de Antwerpse burgerij, waar het Frans toen vaak nog de voertaal was en het Nederlands meer terrein begon te winnen. Hij studeerde er aan het Onze-Lieve-Vrouwecollege en vervolgde aan de Katholieke Universiteit Leuven met Germaanse talen. Als student debuteerde hij als hoofdredacteur in het flamingante culturele maandblad Golfslag, dat in Antwerpen verscheen van 1945 tot 1950, en tijdens de repressie naar een sterkere band tussen katholieken en nationalisten streefde. Ruys had uitgesproken christelijke levensvisie, terwijl zijn persoonlijke politieke keuze voor Vlaamse zelfstandigheid in een federaal of confederaal België prominent was en gedurende zijn hele loopbaan stand hield.
Na het afronden van zijn studies ging hij aan de slag als parlementair redacteur bij De Standaard. In 1955 werd hij er chef van de binnenlandredactie, in 1960 politiek coördinator en commentator van de krantengroep De Standaard en in 1975 politiek hoofdredacteur. Ruys stond garant voor de identiteit van de Standaard-groep en de autonomie van de redactie toen de krant, na faillissement van haar uitgeverij in 1976, werd overgenomen door de Vlaamse Uitgeversmaatschappij (VUM) van reder André Leysen. In 1982 werd hij lid van de raad van bestuur van de VUM en later van het directiecomité. Na zijn pensionering in 1989 bleef hij nog regelmatig opinie-bijdragen leveren. In 1997 werd de samenwerking beëindigd. De ideologische koerswijziging die zich voltrok in De Standaard was daar niet vreemd aan.
Daarnaast was hij, zoals de meeste Wetstraat-journalisten in die tijd, vanaf 1952 verbonden aan de Dienst Beknopt Verslag van de Kamer van volksvertegenwoordigers, hiervan werd hij in 1983 directeur.
Manu Ruys was gedurende vijftig jaar de bevoorrechte getuige van de evoluties die het perslandschap en de politiek meemaakten. Jarenlang was hij hoofdredacteur van de kranten De Standaard en zusterkrant Het Nieuwsblad. Hij was in zijn tijd als hoofdredacteur een gezaghebbend politiek commentator en drukte mee zijn stempel op de publieke opinie aangaande de communautaire problematiek en de Belgische Staatshervorming. Manu Ruys bouwde in zijn functie jarenlang vertrouwelijke relaties op met politici van diverse politieke partijen. Naast zijn belangstelling voor de Vlaamse ontvoogding, die de Belgische actualiteit na de Tweede Wereldoorlog bleef overheersen, was hij ook geïnteresseerd in de ontwikkelingen in de voormalige Belgische kolonie Kongo, waarvoor hij nauwelijks parlementair engagement kon ontdekken.
Ook voorbij de leeftijd van 80 bleef Ruys de politieke actualiteit op de voet volgen en publiceerde af en toe opiniestukken in tijdschriften zoals Doorbraak van de Vlaamse Volksbeweging en het katholiek opinieweekblad Tertio.
Manu Ruys stierf op 7 december 2017 na een korte ziekte.[2]
Onderscheidingen
bewerkenIn 1995 ontving hij de Orde van de Vlaamse Leeuw. Op 11 juli 2015 kreeg hij het Groot Ereteken van de Vlaamse Gemeenschap.[3][4]
- Valt België uiteen?; Keesing (1969)
- De Vlamingen: Een volk in beweging, een natie in wording[6]; Lannoo (1972); ISBN 90 209 042 64
- De geboorte van de Vlaamse natie; (1985)
- Vijfentwintig jaar Kongo-Zaïre; Grammens (1985)
- Waarnemer in de stroomversnelling; Lannoo (1989); ISBN 90 209 174 12
- Achter de maskerade: over macht, schijnmacht en onmacht; Pelckmans (1996); ISBN 90 289 227 84
- Op de korrel. Politieke meditaties; (1997)
- Over de drempel van de angst; Pelckmans (1998); ISBN 90 289 259 53
- Een levensverhaal; Lannoo (1999); ISBN 90 209 373 40
- Waarom Lumumba moest sterven; Pelckmans (2000); ISBN 90 289 287 66
- Fiche Manu Ruys; VIAF
- Fiche Manu Ruys; dbnl
- TIMMERMAN Georges; Biografie Manu Ruys; Apache.be; 31 oktober 2011
- DEWEERDT Mark; Fiche Manu Ruys; Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging; Lannoo; 1998
- De Vuist van Ruys; De Journalist; 15 december 2017
- Manu Ruys; Ons Erfdeel; 12 december 2017
- Ex-hoofdredacteur van De Standaard Manu Ruys overleden; De Morgen; 12 december 2017
- DULLAERT Miel; In memoriam Manu Ruys; 20 december 2017
- ENGELEN Kim, NEVENS Svan & MOEYERSONS Wensy; "Het enige voordeel van oud worden is dat je kan vergelijken met het verleden"; Mededelingenblad van de Leuvense Germanisten; KU Leuven; 2002
- ↑ Overlijdensbericht Manu Ruys; ingedachten.be. Gearchiveerd op 1 december 2020.
- ↑ Oud-hoofdredacteur De Standaard Manu Ruys overleden; De Standaard; 12 december 2017. Gearchiveerd op 28 november 2020.
- ↑ Kreten & gefluister; De Standaard; 27 juni 2015 (geraadpleegd op 13 mei 2020). Gearchiveerd op 7 april 2022.
- ↑ Ledenboek 'Ereteken van de Vlaamse Gemeenschap'; Vlaanderen.be
- ↑ Bibliografie Manu Ruys; Universiteitsbibliotheek Gent. Gearchiveerd op 9 september 2023.
- ↑ De Vlamingen - Manu Ruys; dbnl. Gearchiveerd op 23 maart 2023.
| Voorganger: Albert De Smaele |
Hoofdredacteur van De Standaard i.s.m. Luc Vandeweghe (1960 - 1975), Luc Van Gastel (1975 - 1976) en Lode Bostoen (1976 - 1989) 1960 - 1989 |
Opvolger: Mark Deweerdt |