Wikipedia

Conus (geslacht)

geslacht van slakken uit de familie kegelslakken

Conus[2] is een geslacht van Gastropoda, dat fossiel bekend is vanaf het Laat-Krijt. Ze komen in alle warmere wateren van de wereld voor. In elk gebied komen echter welbepaalde soorten voor. Het geslacht telt in totaal meer dan zeshonderd soorten en ondersoorten. Ze zijn alle giftig, maar de giftigheidsgraad verschilt van soort tot soort. Ze bezitten een harpoenachtige stekel, waarmee ze hun prooi kunnen steken en verlammen. Ook de mens kan aan dit soort steken ten prooi vallen: sommige soorten (voornamelijk de volwassen exemplaren) bezitten het zeer krachtige gif conotoxine. In de meeste gevallen is een steek vergelijkbaar met een bijensteek, maar er zijn ook enkele dodelijke slachtoffers bekend.

Conus
Conus geographicus
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Mollusca (Weekdieren)
Klasse:Gastropoda (Slakken)
Orde:Neogastropoda
Familie:Conidae
Geslacht
Conus
Linnaeus, 1758[1]
Afbeeldingen op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Conus op Wikispecies Wikispecies
(en) World Register of Marine Species
Portaal  Portaalicoon   Biologie
Conus amadis
Conus striatus
Conus generalis
Conus geographus
Conus marmoreus
Conus mustelinus
Conus textile
Conus virgo
Conus litteratus

De schelp van de slakken bezit een typische kegelvorm. Hieraan is ook de naam van dit geslacht ontleend: conus is Latijn voor kegel. De kleur van de schelp varieert tussen de soorten. Meestal komen bonte patronen voor, zoals bij de soorten Conus marmoreus en Conus textile.

Soorten uit dit geslacht staan ook bekend als kegelslakken. Deze naam wordt echter ook weleens gebruikt voor soorten uit de families Ovulidae en Volutidae.

Kenmerken bewerken

Deze kegelslak heeft een merendeels gladde, conische schelp, waarvan de bovenwand eensklaps is omgebogen tot een smalle verhoging. De lage en getrapte spira (alle windingen behalve de laatste winding bij een gespiraliseerde schelp) bezit een in het oog springende centrale apex. De met de binnenrand parallel lopende, scherpe mondrand vormt over de gehele hoogte van de omvang een rechte, spleetvormige mondopening. De lengte van de schelp bedraagt ongeveer zes centimeter.

De kegelslakken van het geslacht Conus hebben een grotendeels conische behuizing met een gladde centrale spindel (columella) en een langwerpige, smalle, rechte, tandenloze mond. Bovenaan deze kegel, waaruit de sipho steekt, bevindt zich het hoofd van de slak. Aan het achterste, brede uiteinde van de behuizing steken de schroefdraden van de schroefdraad uit zodat ze een ongeveer afgevlakte tweede kegel vormen. Het gehoornde operculum is klein.De soort van het Conus-geslacht varieert sterk in grootte, kleur en patroon. De grootste soort bereikt een lichaamslengte van drieëntwintig centimeter. Omdat er binnen veel Conus-soorten grote variabiliteit is, zijn er veel synoniemen beschreven. In 2009 waren er 3200 verschillende soortennamen van dit geslacht, met ongeveer 16 nieuwe soorten die jaarlijks worden beschreven. Meer dan zeshonderd soorten worden erkend.

Leefwijze bewerken

Dit carnivore, mariene geslacht bewoont wateren met uiteenlopende diepten op zand-, silt- of rotsbodems. Hun voedsel bestaat uit wormen, mollusken en vissen, die ze doden met hun giftige stekel.

Voeding bewerken

Alle Conus-soorten, zoals de andere kegelslakken en andere Conoidea, leven roofzuchtig en doden hun prooi met gif, dat wordt geïnjecteerd door middel van harpoenvormige radulatanden. Prooi in de buurt wordt chemisch waargenomen door het osphradium, dat bijzonder verfijnd is bij kegelslakken. In tegenstelling tot levende prooien veroorzaakte aas geen zoekreacties in de onderzochte conische slakken. Een giftand wordt slechts één keer gebruikt. Na een mislukte aanval wordt het afgestoten, anders opgeslokt door de prooi. Net als andere conoidea-slakken, voeden de meeste Conus-soorten zich met borstelwormen, waaronder Conus ebraeus, anderen van eikelwormen, zoals Conus quercinus. In het geslacht Conus zijn er echter ook een aantal soorten die zich specialiseren in weekdieren of vissen als prooi. Deze soorten hebben bijzonder snelwerkende gifstoffen zodat de prooi niet meer weg kan bewegen. De visetende soorten omvatten Conus striatus, Conus catus, Conus purpurascens, Conus tulipa, Conus magus en Conus geographus evenals de enige soort van de Atlantische Conus ermineus en de slaketende Conus marmoreus en Conus-textile. Volwassen kegelslakken zijn meestal relatieve voedselspecialisten, maar het bereik van prooien kan in de loop van het leven veranderen. Bij Conus magus is waargenomen dat jonge dieren die nog te klein zijn om op vissen te jagen kleine polychaeten eten, terwijl de prooi bij volwassenen bestaat uit vis. De vorm van de harpoenen verandert in de loop van het leven. Als de tanden van de juvenielen nog steeds lijken op die van de vermivore kegelslakken, zijn ze aangepast aan het jagen op vissen op volwassen leeftijd. Piscivore conische slakken verschillen ook van de vermivoren, doordat de relatief grote prooi voorverteerd wordt in de voorste darm, omdat ze alleen dan de achterste darmsecties kunnen bereiken die zich in de slakkenhuis bevinden.

Vijanden bewerken

Eieren en larven vallen ten prooi aan vissen, verdere mogelijke vijanden voor jonge dieren zijn zeesterren en slangsterren. Volwassen kegelslakken hebben weinig vijanden. Ze verdedigen zich tegen hen met behulp van hun giftige harpoenen, inclusief mensen. Vanwege gebroken slakkenhuizen wordt vermoed dat sommige vissoorten zoals papegaaivissen en murenen de slakken achtervolgen. Zeesterren aten bij wijze van uitzondering kegelslakken in het laboratorium, terwijl tritone slakken van het geslacht Cymatium herhaaldelijk kegelslakken vingen.

Ontwikkelingscyclus bewerken

Kegelslakken zijn afzonderlijke geslachten. Het mannetje heeft een uitschuifbare penis. Het vrouwtje heeft een klier op de voet, waarmee de eicaps worden gevormd. De eieren bereiken de opening van deze klier via de voet. De eicaps zijn bevestigd aan een vast oppervlak. Afhankelijk van de soort en het individu werden 40 tot 11.400 eieren geteld in één eicapsule. De meerderheid van de eieren ontwikkelt zich tot larven en er zijn geen voedende eieren. In de eicapsule wordt het trochophorastadium na twee tot zes dagen bereikt, het Veliger-stadium na zes tot tien dagen. De Veliger-larven komen na ongeveer twee weken uit. Ze overleven niet langer dan negen dagen in een laboratorium. Met Conus pennaceus vindt metamorfose plaats op de eerste dag na het uitkomen. De radula van de opkomende jonge slakken verschilt nog steeds van die van volwassen slakken.

Verspreiding bewerken

Het geslacht Conus is vertegenwoordigd in de tropische en subtropische zeeën. Het geslacht heeft de grootste biodiversiteit in de westelijke Indo-Pacific. Er zijn slechts enkele soorten in gematigde breedtegraden, zoals aan de kust van Zuid-Afrika, in de Middellandse Zee (mediterrane kegel) en aan de kust van Zuid-Californië (Conus californicus). Het is niet vertegenwoordigd in Midden-Europa. De Conus-soorten koloniseren verschillende habitats van het kustgebied tot diepere zones, op zand, rotsen of koraalriffen.

Soorten bewerken

Het geslacht kent de volgende soorten:[3]

Taxon inquirendum bewerken

Nomen dubium bewerken

Nomen nudum bewerken

Synoniemen bewerken

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Conus_(geslacht)&oldid=63676405"