Het '''leerdicht''' of ''didactische poëzie'' duidt op een aantal [[poëzie|poëtische]] werken uit de Grieks-Romeinse [[Oudheid]] die tot doel hebbenhadden de lezer in een bepaald onderwerp te [[didactiek|instrueren]]. Het leerdicht wendt zich gewoonlijk tot een bepaald persoon in het gedicht die wordt onderwezen en die als model fungeert voor de lezer.
==Ontstaan==
Na de bloeitijd van de [[Epiekepiek]] in 9e/8e eeuw v.Chr. werden dichters zich steeds vaker bewust van hun roeping hun toehoorders iets te ''leren'', veeleer dan ze te vermaken. De gedichten die zij [[reciteren|ten gehore brachten]], waren in dezelfde stijl en [[metrum|metriek]] als het epos, maar de behandelde stof was veranderd. In de oudheid werd er echter, mede door het gebruik van hetzelfde metrum, geen onderscheid gemaakt tussen epos en leerdicht - het leerdicht werd dus niet als een afzonderlijk [[literair genre|genre]] gezien.
Omdat de veelvuldige reproductie en verspreiding van literaire werken nog niet tot de mogelijkheden behoorden, goten de dichters van het leerdicht, die zichzelf als volksleraren zagen, hun wijze raadgevingen in versvorm, om ze aldus gemakkelijker te laten [[Uit het hoofd lerenmnemotechniek|memoriseren]].
==Oudste voorbeelden==
* [[Hesiodus]]' ''Erga kai Hèmeraihèmerai'' (''Werken en Dagendagen'') blevenbleef integraal bewaard
* [[Empedocles]]' ''[[Peri Phuseosphuseos]]'' (''Over de Natuurnatuur'') gingenging verloren
==Verdere evolutie==
Tijdens de Klassiekeklassieke periode van de Griekse literatuur kende het genre vrijwel geen beoefenaars en belangstelling meer. Maar in de [[Hellenisme|Hellenistische periode]] leefde het leerdicht weer op, o.a.zoals in de ''Phainomena'' van [[Aratus (dichter)|Aratus]]. In Rome viel de didactische poëzie snel in de smaak: oorspronkelijk Griekse werken werden eerst in het Latijn vertaald en [[parafrase|bewerkt]], maar al gauw werden in het Latijn belangrijke nieuwe werken geschreven. Voorbeelden:
