Gottfried Wilhelm Leibniz: verschil tussen versies

Leibniz werd geboren in Leipzig. Zijn vader, Friedrich Leibnütz, was verbonden aan de filosofische faculteit van de universiteit van Leipzig. Leibniz, die zijn naam veranderde van Leibnütz in Leibniz, was nog maar zes toen zijn vader overleed. Maar op die leeftijd had de jonge Gottfried al een passie ontwikkeld voor lezen en studeren. Hij leerde [[Latijn]] en studeerde in zijn vaders bibliotheek, die vol stond met Latijnse klassiekers, filosofische en religieuze werken.

In [[1661]], toen Leibniz 15 was, betradging hij naar hij de universiteit van Leipzig om filosofie te studeren. In de zomer van [[1663]] maakte hij kennis met elementaire [[algebra]] en [[euclidische meetkunde]] aan de universiteit van [[Jena (Duitsland)|Jena]]. Hier begon hij zijn ideeën van een universeel 'alfabet van de menselijke gedachten' te ontwikkelen. Hierin probeerde hij menselijke gedachten vorm te geven door middel van een voor iedereen begrijpelijke tekentaal van symbolen.

Hij haaldestudeerde zijn graadaf in [[1664]]. Zijn [[Proefschrift|dissertatie]] voor de graad van doctor in de rechten werd geweigerd. De reden daarvoor was waarschijnlijk zijn leeftijd, maar misschien waren er ook politieke problemen. Hierom verliet hij Leipzig en kreeg hij deze graad op twintigjarige leeftijd aan de universiteit van [[Altdorf bei Nürnberg|Altdorf]] in [[Neurenberg]].

Al snel ontmoette hij echter Johann Christian von Boineburg (1622-1672), de toen tijdelijk ontslagen eerste minister van de [[keurvorst]] van [[Keur-Mainz|Mainz]], [[Johann Philipp von Schönborn]]. Von Boineburg huurde Leibniz in als zijn assistent. Toen hij zich kort daarna verzoende met de keurvorst, introduceerde hij ook Leibniz bij hem. Leibniz wijdde vervolgens een van zijn essays over het recht aan de keurvorst, dit in de hoop zijn kans op werk aan diens hof zo te vergroten. Deze strategie werkte zoals gepland; de keurvorst vroeg Leibniz te assisteren bij de herziening van het [[Wetwetboek]]boek voor het keurvorstendom Mainz. In 1669 werd Leibniz benoemd tot assessor bij het Hof van beroep. Hoewel vonVon Boineburg overleed in 1672 overleed, bleefmaar Leibniz bleef nog tot 1674 in dienst van diens weduwe.

Von Boineburg deed veel om de reputatie van Leibniz te bevorderen. De nota's en brieven van Leibniz vielen op en stelden hem in een gunstig daglicht. Dit was de opmaat voor een [[diplomaat|diplomatieke]] rol. Leibniz publiceerde een essay onder het pseudoniem van een fictieve [[Polen|Poolse]] edelman, waarin hij zich (overigens tevergeefs) hardsterk maakte voor de Duitse kandidaat voor de [[Polen|Poolse]] kroon. De Europese geopolitieke situatie gedurende het volwassen leven van Leibniz werd bepaald door de ambities van [[Lodewijk XIV van Frankrijk]]. Deze vorst had serieuze plannen om de grenzen van Frankrijk naar de [[Rijn (rivier)|Rijn]] te verleggen. De [[Dertigjarige Oorlog]] had het Duitstalige deel van Europa deels ontvolkt en sinds 1648 verder gefragmenteerd. Leibniz stelde voor om Duitstalig Europa te beschermen door Lodewijk als volgt af te leiden. Frankrijk zou worden uitgenodigd om [[Egypte (land)|Egypte]] te veroveren als een opstap naar een uiteindelijke verovering van [[Nederlands-Indië]]. In ruil zou Frankrijk ermee instemmen om het Duitse rijk en de Nederlanden met rust te laten. Dit plan verkreeg voorzichtige steun van de keurvorst van Mainz. In 1672 verzocht de Franse regering Leibniz naar [[Parijs (hoofdbetekenis)|Parijs]] te komen voor verdere discussie over het plan, maar het plan werd al snel irrelevant door het uitbreken van de [[Hollandse Oorlog]] (1672-78).

De plotselinge dood van twee van de beschermheren van Leibniz in dezelfde winter had tot gevolg dat Leibniz een nieuwe basis voor zijn carrière moest vinden. In dit verband bleek een uitnodiging uit 1669 van de hertog van [[Brunswijk-Wolfenbüttel#Brunswijk-Wolfenbüttel van 1635 tot 1806|Brunswijk]] om een bezoek aan Hannover te brengen beslissend. Leibniz bedankte toen voor de uitnodiging, maar begon in 1671 wel een correspondentie met de hertog. In 1673 bood hertog [[Johan Frederik van Brunswijk-Lüneburg]] hem een post als adviseur aan, een aanbod dat Leibniz twee jaar later schoorvoetend aanvaardde, nadat hem duidelijk was geworden dat noch een voortgezet verblijf in Parijs, waar hij van intellectuele stimulansen genoot, noch een benoeming aan het [[Huis Habsburg|Habsburgse]] keizerlijke hof in [[Wenen]] er op dat moment inmogelijk zatleek.