Postglaciale opheffing: verschil tussen versies

Postglaciale opheffing is een gevolg van het principe van [[isostasie]]. Volgens dit principe "drijft" de [[aardkorst]] op de, [[vloeibaar|vloeibare]] geachte, [[aardmantel]]. In een [[glaciaal (tijdvak)|glaciale]] periode (een "ijstijd") ligt boven opbovenop een stuk korstaardkorst een zware massa van soms vele kilometers dik ijs. Als het [[klimaat]] warmer wordt smelt het ijs, waarna de korst omhoog beweegt; 'opveert'. Dit vindt langzaam plaats vanwege de interne [[Cohesie (natuurkunde)|sterkte]] van de korst. In [[Scandinavië]] en centraal-[[Canada]] beweegt de korst op het moment nog steeds omhoog, hoewel het einde van het glaciaal meer dan 10.000 jaar geleden was.

Door de [[rigiditeit]] van de korst vindt soms rondom gebieden waar opheffing plaatsvindt, een postglaciale daling plaats. Dat is het geval in Nederland, als tegenhanger van de postglaciale opheffing in Scandinavië. Het kantelpunt bevindt zich in [[Denemarken]].

De hoogste kustlijn is de kustlijn tot waar het het zeeniveau maximaal kwam toen de ijskappen zich terugtrokken. In Nederland en België is deze term niet van toepassing, maar in Scandinavië, Schotland en delen van Canada des te meer. Een voorbeeld is de Zweedse '[[Hoge kust]]'. Er is vaak een groot geologisch verschil tussen de gebieden boven en beneden de hoogste kustlijn. Beneden de hoogste kustlijn zijn [[glaciomarien]]e en [[glaciolacustrien]]e afzettingen te vinden terwijl die boven de hoogste kustlijn afwezig zijnontbreken. Ook zijn de [[Till (sediment)|tilltills]]s beneden de hoogste kustlijn vaak enigszins [[sortering|gesorteerd]] aan het oppervlak als gevolg van [[golfwerking]].

{{Commonscat|Post-glacial rebound|Postglaciale opheffing}}