Versie van 26 nov 2019 14:20 bewerken Hannolans (overleg \| bijdragen) uitgebreid bevestigde gebruikers 62.013 bewerkingen →‎Geschiedenis Label: bewerking met nieuwe wikitekstmodus ← Oudere bewerking		Versie van 27 nov 2019 01:41 bewerken ongedaan maken RomaineBot (overleg \| bijdragen) bots, Uitgezonderden van IP-adresblokkades 1.631.782 bewerkingen k Invulling parameters sjabloon Nieuwere bewerking →
Regel 18: # [[Persgilde]] In de verordening waarmee de Kultuurkamer in het leven werd geroepen{{~~bron~~Bron?\|waar is die verordening?\|2019\|11\|26}}, stond dat de Kultuurkamer geacht werd te functioneren op het moment dat er twee gilden zouden zijn ingesteld. Dat bleek op 22 januari 1942 het geval te zijn. Op 30 mei 1942 volgde de officiële plechtigheid waarbij de Nederlandsche Kultuurkamer geopend werd verklaard. In de Haagse Stadsschouwburg (zoals de [[Koninklijke Schouwburg]] door de bezetter was omgedoopt) hield Goedewaagen, inmiddels ook secretaris-generaal van het Departement van Volksvoorlichting en Kunsten, een redevoering. De organisatorische structuur van de Kultuurkamer was volgens het '[[Leidersbeginsel]]'. Onder in de piramide zaten de verschillende kunstenaarsverenigingen, vervolgens de gildestaf met een gildeleider, daarboven de administratieve afdelingen van de Kultuurkamer met een directeur (dr. G. Hoekstra), waar boven een zaakvoerend vicepresident en een eerste vicepresident ([[Jan de Vries (taalkundige)\|prof. J. de Vries]]) stond, en tot slot stond aan de top de president van de Kultuurkamer (dr. T. Goedewaagen). De leiders van de gilden waren: Regel 55: ==Literatuur== * Hans Renders, Lisa Kuitert en Ernst Bruinsma [red.], ''Inktpatronen. De Tweede Wereldoorlog en het Boekbedrijf in Nederland en Vlaanderen'', Amsterdam, De Bezige Bij, 2006, 432 blz., {{ISBN \|90 234 1948 0}}. * Claartje Wesselink, ''Kunstenaars van de kultuurkamer: geschiedenis en herinnering'', Amsterdam, Uitgeverij Bert Bakker, 2014, 426 p., {{ISBN\|9789035140615}} ==Externe link==

Nederlandsche Kultuurkamer: verschil tussen versies