Jeruzalem: verschil tussen versies

| situering2 = [[Jeruzalem (gouvernement)|Jeruzalem]]

| oppervlaktemaat = km² (waarvan 71,3  km² in Oost-Jeruzalem)

|[[Bestand:Jerusalem 1949-1967.PNG|{{largethumb}}|1949-19671949–1967, Jeruzalem met de grenslijn van 1947<ref>[http://www.mfa.gov.il/mfa/aboutisrael/maps/pages www.mfa.gov.il]</ref>]]

|[[Bestand:EastJerusalemMap.jpg|{{largethumb}}|Maart 2006. Door de -– internationaal niet erkende -– vereniging van Oost- en West-Jeruzalem strekt de huidige gemeente Jeruzalem zich ook uit ten oosten van de [[Groene Lijn (grens)|Groene Lijn]], (de wapenstilstandsgrens van 1949)]]

== Status ==

De [[Palestijnse Autoriteit]] beschouwt Jeruzalem als hoofdstad van een toekomstige Palestijnse staat. Het [[Orient House]] in [[Oost-Jeruzalem]], kantoor van de [[Palestijnse Bevrijdingsorganisatie]] (PLO), werd vanwege zijn diplomatieke, economische en sociaal-culturele functies gezien als zetel van de toekomstige Palestijnse regering. Onder de bezetting (sinds 1967) en [[annexatie]] van Oost-Jeruzalem werd het in 2001 door Israël gesloten.

Jeruzalem vormt een heet hangijzer binnen de internationale politiek en het [[Arabisch-Israëlisch conflict|Israëlisch-Palestijns conflict]]. Volgens het [[Resolutie 181 Algemene Vergadering Verenigde Naties|Verdelingsplan van de Verenigde Naties]], waarop het uitroepen van de staat Israël gebaseerd was, zou Jeruzalem een ''status onder internationaal bestuur'' (corpus separatum) krijgen. In de [[Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948]] veroverde en annexeerde Israël aanzienlijke delen van Palestina buiten het gebied dat in het Verdelingsplan aan een Joodse staat was toegedacht, waaronder [[West-Jeruzalem]]. Deze annexatie is door de internationale gemeenschap nooit erkend, omdat het officiële standpunt blijft dat de grenzen pas bij een [[vredesverdrag]] vastgelegd kunnen worden. [[Jordanië]] veroverde dat deel van Palestina wat daarna de [[Westelijke Jordaanoever]] werd genoemd.

In de [[Juni-Oorlog]] in 1967 werd de Westelijke Jordaanoever door Israël op [[Jordanië]] veroverd en militair bezet en werd Oost-Jeruzalem vervolgens geannexeerd, wat door de [[Verenigde Naties]] ook niet erkend is. In 1980 werd in Israël de [[Jeruzalemwet]] aangenomen, waarin heel Jeruzalem tot ''"de eeuwige en ondeelbare hoofdstad van Israël"'' werd uitgeroepen. Dit omvatte dus ook Oost-Jeruzalem, en ook de omliggende Palestijnse dorpen op de [[Westelijke Jordaanoever]]<ref>[http://www.pcbs.gov.ps/Portals/_PCBS/Downloads/book1822.pdf Palestijns Centraal Bureau Statistieken p. &nbsp;140:] "Om zuiver statistische redenen werd het Gouvernement Jeruzalem in twee delen verdeeld. Het eerste deel (J1) omvat dat deel van Jeruzalem dat door Israël onder bezetting werd geannexeerd. Dit deel omvat de volgende localiteiten: Beit Hanina, Shu’fat Refugees Camp, Shu’fat, Al’Isawiya, Jeruzalem “Al-Quds”(Sheikh Jarrah, Wadi Al-Joz, Bab Al-Sahira, As Suwwana, At-Tur, Ash-Shayyah, Ras Al-Amud), Silwan, Ath–Thuri, Jabal Al–Mukabbir, As–Sawahira Al–Gharbiya, Beit Safafa, Sharafat, Sur Bahir, en Um Tuba, Kufr A’qab."</ref> De [[Veiligheidsraad van de Verenigde Naties]] heeft deze wet in [[resolutie 478 Veiligheidsraad Verenigde Naties|Resolutie 478]] ''"nietig"'' verklaard. Voor Israël zou Jeruzalem, met inbegrip van Oost-Jeruzalem (inclusief de geannexeerde Palestijnse dorpen), de [[lijst van steden in Israël|grootste stad]] van Israël moeten worden; zonder Oost-Jeruzalem zou het de tweede stad zijn, na [[Tel Aviv]].

De [[Verenigde Naties]] houden vast aan het '''corpus separatum''' uit het [[Resolutie 181 Algemene Vergadering Verenigde Naties|Delingsplan]] van november 1947<ref>[https://web.archive.org/web/20100209110554/http://unispal.un.org/unispal.nsf/cf02d057b04d356385256ddb006dc02f/3f1bd9477022a0c285256cc500530c1f kaart] UN,29 november 1947</ref> (zie ook in de Geschiedenisparagraaf in dit artikel), en hebben het een en ander in 1980 nog eens bevestigd in de (Resoluties [[Resolutie 476 Veiligheidsraad Verenigde Naties|476]] en [[Resolutie 478 Veiligheidsraad Verenigde Naties|478]] van de Veiligheidsraad). In de [[Oslo-akkoorden]] die in 1993 tussen de [[Palestijnse Bevrijdingsorganisatie|PLO]] en Israël gesloten werden, was de status van Jeruzalem nog even buiten beschouwing gelaten. Er zou vijf jaar na dato een besluit worden genomen over de definitieve status, evenals over de vorming van een Arabische staat. Die afspraak tussen beide partijen is echter nooit nagekomen.

== Bevolkingsaantal, samenstelling en ontwikkeling ==

Pritchard en ook Habachi melden dat er geen Egyptische bronnen van Israëlitische slavernij en van een exodus bestaan, zoals in de Hebreeuwse Bijbel staat geschreven. De Hellenistische Egyptenaar [[Manetho]] schreef 1000 jaar na de Exodus dat de [[Hebreeën (Bijbel)|Hebreeën]] niet ontsnapt zijn maar "''eruit gegooid als leprozen en pestlijders, en vervolgd tot in [[Palestina (regio)|Palestina]], waar ze Jeruzalem stichtten en voorouders van de Joden werden''".<ref>{{Aut|[[Michaël Kerrigan|Kerrigan, Michaël]]}}, {{aut|[[Alan Lothian]]}}, {{aut|[[Piers Vitebsky]]}} (1998) ''Midden-Oosterse Mythen, De eerste Heldendichten'', Time-Life books BV, Amsterdam, {{ISBN|9053902147}}, p. &nbsp;59</ref> Het Bijbelse verhaal van het verschijnen van een volk Israël in Palestina is een weergave van het zogenaamde ''Conquest Model''. Tegenwoordig geldt deze visie als achterhaald. Er zijn nauwelijks nog historici die dit 'veroveringsmodel' verdedigen. Het is onmogelijk gebleken deze theorie in overeenstemming te brengen met de aan de [[archeologie]] ontleende gegevens.<ref>{{Aut|Noll}}, ''Canaan and Israel in antiquity'', p. &nbsp;157-158</ref> Het wordt waarschijnlijker geacht dat de Israëlieten afstammen van de Kanaänieten. In de tijd waarin de Bijbel de verovering van Kanaän situeert, zouden deze Israëlieten de heuvels zijn gaan bevolken terwijl de Kanaänieten (later Feniciërs genoemd) achterbleven in de kustvlakte.

==== Beginperiode, op grond van de Hebreeuwse Bijbel ====

In 1025 v.Chr. versloeg koning [[Saul]] de [[Filistijnen]], die daarmee uit de heuvels van Juda verdwenen en Saul meer ruimte gaven. De stammen schaarden zich dankbaar rond hem, behalve [[Samuel (profeet)|Samuel]]. Later trok deze in het openbaar Sauls koningschap in. Saul nam [[Gibea]], 5&nbsp;km ten noorden van Jeruzalem in.<ref>{{Aut|Kerrigan, Michaël}}, ''Midden-Oosterse Mythen, De eerste Heldendichten'', p. &nbsp;119</ref> In 1004 v.Chr. zou [[koning David]], na 7,5 jaar vanuit [[Hebron (Westelijke Jordaanoever)|Hebron]] geregeerd te hebben, Jeruzalem op de [[Jebusieten]] hebben veroverd. Hij liet de [[Ark van het Verbond|Ark]] (die door Saul compleet was genegeerd wegens de smaad van het verlies) ernaartoe halen. Hij zou de stad, vlak op de grens der twee staten{{Bron?|welke staten?|2015|12|28}}, tot hoofdstad van het [[koninkrijk Israël]] gemaakt hebben. Op deze wijze kon hij zijn paleis en machtsbasis op neutraal terrein bouwen. Sommigen vermoeden nog andere beweegredenen.<ref>{{Aut|Kerrigan, Michaël}}, ''Midden-Oosterse Mythen, De eerste Heldendichten'', p. &nbsp;131</ref>

Er zijn weinig wetenschappelijke bewijzen voor het bestaan van een monarchie van Saul, David en Salomo. Het [[monotheïsme]] zou pas veel later tot bloei zijn gekomen, in de 7e eeuw v.Chr. onder koning [[Josia]]. Tot het einde van de 10e eeuw v.Chr. woonde verreweg het grootste deel van de bevolking van [[Palestina (regio)|Palestina]] in het laagland, in de smalle kustvlakte en de vruchtbare vallei van Jizreël. Vanaf het einde van die eeuw begon ook de bevolking in de heuvels van Samaria toe te nemen. Dit droeg in belangrijke mate bij aan de opkomst van een regionale staat.<ref>{{Aut|Noll}}, ''Canaan and Israel in antiquity'', p. &nbsp;199-200</ref> In de heuvels van [[Samaria (regio)|de regio Samaria]] vormde zich een nieuwe politieke macht. Volgens [[Assyriërs (volk)|Assyrische]] bronnen heerste hier in de 9e eeuw het geslacht ''Bit Humri''. In deze wordt het [[Koninkrijk Israël]] een sterke macht onder koning [[Omri]], die [[Samaria (stad)|de stad Samaria]] stichtte als hoofdstad van zijn rijk.<ref>[http://www.britannica.com/place/Samaria-historical-region-Palestine Samaria historische streek in Palestina], Brittannica.com</ref> Enkele generaties later ontstond een vergelijkbaar staatje rond Jeruzalem. De in Jeruzalem heersende dynastie wordt onder andere in een inscriptie ''Bet Dawîd'', het ''[[Huis van David]]'', genoemd. Omri stabiliseerde ook zijn politieke grenzen en herstelde de betrekkingen met het politieke Jeruzalem door het uithuwelijken van zijn kleindochter Atalia aan de koning van [[Koninkrijk Juda|Juda]] in het zuiden. Omri slaagde erin een dynastie te vestigen, die dan ook die van de Omriden wordt genoemd. Zijn nakomelingen heersten niet alleen voor de volgende veertig jaar over Israël, maar ook kort nog over Juda.

In 925 v.Chr. plunderde [[farao]] [[Sjosjenq I|Sjosjenq]] Jeruzalem. Sjosjenqs zegetocht staat op de tempel in [[Karnak (Egypte)|Karnak]] afgebeeld. In de 9e eeuw was Juda een armere staat vergeleken met zijn buren, waaronder Israël onder de Omriden. In [[849 v.Chr.]] voerde [[Atalia]], gemalin van koning [[Joram van Juda|Joram]] en dochter van [[Isebel]], als vereerster van [[Baäl]] deze cultus in Jeruzalem in. Zij usurpeerde de troon na de dood van haar zoon [[Achazja van Israël|Ahazia]] en vermoordde alle leden van het koninklijk huis, op een babyprinsje, [[Joas van Juda|Joas]], na, dat door de priesters van de tempel van [[JHWH]] tot zijn zevende jaar verborgen werd gehouden en toen koning werd gemaakt. Bij deze contrarevolutie vond Atalia de dood. Er zijn negen [[Feniciërs|Fenicische]] graven onderaan in de necropool gevonden, onafgewerkt.<ref>''Graven in Bijbelse Bodem - Archeologie van de landen van de Bijbel'', Westland, Schoten, {{ISBN|9024670209}}, p. &nbsp;170</ref> Daterend uit de [[8e eeuw v.Chr.]] zijn ook in de nederzetting op de westelijke rug muren en vloeren bezaaid met ijzertijd-aardewerk gevonden (door prof. Avigad) samen met [[Venusbeeldjes|figurines]] die geduid kunnen worden als vruchtbaarheidssymbolen, vooral in de vorm van zuil-achtige vruchtbaarheidsgodinnen die hun borsten aanbieden.<ref>''Graven in Bijbelse Bodem - Archeologie van de landen van de Bijbel'', p. &nbsp;168</ref>

In [[734 v.Chr.]] weigerde Juda een coalitie met [[Pekach]]. Daarop werd Jeruzalem door Pekach belegerd. Koning [[Achaz]] van Juda riep toen Assyrische hulp in en zond een boodschapper met een enorme gift zilver en goud uit de tempel. Juda mocht autonoom blijven tegen betaling van schatting. In 722 v.Chr. viel het koninkrijk Israël in handen van het [[Assyrische Rijk|Nieuw-Assyrische Rijk]] en vluchtten veel inwoners naar Juda. Volgens dr. Magen Broshi was er rond 720 v.Chr. inderdaad een bevolkingstoename richting Jeruzalem vanuit Israël, die leidde tot verdrievoudiging van het inwoneraantal.<ref>''Graven in Bijbelse Bodem - Archeologie van de landen van de Bijbel'', p. &nbsp;188</ref>

In 715 v.Chr. verbrijzelde [[Hizkia]] de gewijde stenen, hieuw de [[Asherah|gewijde palen]] om en sloeg de bronzen slang [[Nehushtan]] stuk die in de tempel bewaard was sinds de Hebreeën in [[Kanaän (gebied)|Kanaän]] waren gekomen. Hij had eerder reeds alle plaatselijke heiligdommen van [[Ašerah|Asherah]] verboden, om de eredienst te centraliseren in Jeruzalem. Hizkia steunde het Babylonische plan van [[Merodach-Baladan]] tegen [[Sanherib]] en sloot zich aan bij de door Egypte gesteunde coalitie.<ref>{{Aut|[[Samuel Noah Kramer|Kramer, Samuel Noah]]}}, {{aut|[[J.A. Wilson]]}}, {{aut|[[G. Ernest Wright]]}} en {{aut|[[H.W.F. Saggs]]}}, 1974: ''Dagelijks leven in de Bijbeltijd'', National Geographic Society, De Haan, {{ISBN|90-228-31310}}, p. &nbsp;258</ref>

In 701 v.Chr. valt Sanherib Juda binnen. De wandpanelen van Hizkia's paleis -– die zich nu in het [[British Museum]] bevinden -– getuigen van de zelfs voor die tijd opvallende wreedheid waarmee deze inval gepaard ging. Een vertaling van Sanheribs annalen naar Ancient Near Eastern Texts luidt: "''Wat Hizkia de Jood aangaat, hij onderwierp zich niet aan mij, ik belegerde 46 van zijn versterkte steden, ommuurde vestingen en talloze dorpen en overmeesterde ze door aangestampte taluds en stormrammen, voetvolkaanvallen, mijnen, stootblokken, alsook sappeurswerk... Hemzelf maakte ik gevangen in Jeruzalem, zijn koninklijke residentie, als een vogel in een kooi''".<ref>''Graven in Bijbelse Bodem - Archeologie van de landen van de Bijbel'', p. &nbsp;186</ref> Juist buiten de Sionpoort zijn overal resten van Israëlitische huizen die op vaste grond gebouwd waren, aldus dr. Magen Broshi: 'Er was blijkbaar in korte tijd een bevolkingstoeloop na de Assyrische inval in Juda'. Het Assyrische leger is vervolgens overhaast afgedropen. De [[Bijbel (christendom)|Bijbel]] ziet hier de hand van God in. Ook [[Herodotus]]<ref>2.141</ref> beschrijft de plotselinge terugtrekking; volgens hem veroorzaakt door muizen.

Veertig jaar later sprak de profeet [[Ezechiël (profeet)|Ezechiël]] afkeurend over vrouwen die in de tempel durfden profeteren 'naar eigen inzicht'.<ref>Althans volgens ''Eens was God als Vrouw belichaamd. De onderdrukking van de riten van de vrouw'', p. &nbsp;229: ''Zelfs de veel latere richtlijnen van St.Patrick waarschuwden tegen 'pythonessen'. Pythones wordt in de meeste Engelse woordenboeken verklaard met 'profetes' of '[[heks (persoon)|heks]]' '', (zie ook [[Slangencultus]]).</ref> Het Bijbelboek Ezechiël heeft het verder over vrouwen die in dezelfde tempel in Jeruzalem, waar ook [[JHWH]] vereerd werd, ritueel om [[Tammuz]] weeklaagden, aldus de rouwpraktijken overnemend van de Babylonische mythen van [[Ishtar (godin)|Ishtar]]. De naam ''Baäl'' wordt aangewend voor de echtgenoot van de Godin, in plaats van ''Tammuz'', hoewel deze naam in Jeruzalem toen nog in gebruik was.<ref>Althans volgens: ''Eens was God als Vrouw belichaamd. De onderdrukking van de riten van de vrouw'', p. &nbsp;121, 194-195</ref> De profeet [[Jeremia (profeet)|Jeremia]] meldt dat opstandige vrouwen openlijk verkondigden dat zij van plan waren de 'Koningin van de Hemel' te blijven vereren. De mannen wilden hun vrouwen daarin blijkbaar verder volgen.<ref>Jeremia 44:15-19: ''Toen hadden wij goed ons brood en waren gelukkig en zagen geen rampspoed''.</ref>

In 597 v.Chr. kwam [[Zedekia]], plaatsvervangend koning, openlijk in opstand tegen Babylon. [[Nebukadnezar II]] voerde daarop een aanval op Juda uit, met wegvoering van [[Jojachin]]<ref>2 kon. 24:12-14</ref> die 47 jaar duurde.<ref>''Graven in Bijbelse Bodem - Archeologie van de landen van de Bijbel'', p. &nbsp;203</ref> Een Babylonisch verslag in spijkerschrift maakt melding van deze eerste strafexpeditie tegen Jeruzalem op 16 maart van dat jaar.

Omdat een harde kern in Jeruzalem nog steeds weigerde de Babylonische suprematie te erkennen, voerde in 587 v.Chr. Nebukadnezar een tweede beleg over Jeruzalem. Zedekia ontsnapte, maar werd bij Jericho gevangengenomen. Zijn zonen werden terechtgesteld en hijzelf blind gemaakt en meegevoerd. Kort daarop viel de stad in handen van de [[Babyloniërs]] en werd platgebrand. De muren werden geslecht en de tempel verwoest. Een deel van de Judeese bevolking vertrok in [[Babylonische ballingschap|ballingschap naar Babylon]]. Wat van de tempel overbleef werd met de grond gelijk gemaakt. James Pritchard noemt dit gebeuren een allerbelangrijkste gebeurtenis voor Juda, vanwege de indruk die de wegvoering van de joodse intelligentsia naliet op het jodendom. Het boek 'Koningen' werd enige tijd na de verwoesting geschreven.<ref>''Graven in Bijbelse Bodem - Archeologie van de landen van de Bijbel'', p. &nbsp;138, 140</ref> Pritchard wijst erop dat trouwens de hele [[Tenach]] samengesteld werd in Jeruzalem, een cultuurcentrum. [[Samaria (stad)|Samaria]] had een concurrerende cultus.

Vanaf 515 v.Chr. ontstond er vijandschap tussen de terugkerende [[Juda (stam)|Judeërs]] en hun noorderburen in [[Samaria (regio)|Samaria]]. De [[Samaritanen]] besloten hun eigen tempel te bouwen op de [[Gerizim]] bij Sichem. [[Ezra (priester)|Ezra]] had hun aanbod om de tempel te herbouwen afgewezen, omdat zij 'etnisch en theologisch niet zuiver genoeg zouden zijn'.<ref>''Graven in Bijbelse Bodem - Archeologie van de landen van de Bijbel'', p. &nbsp;209</ref>

De joodse nieuwtestamenticus [[David Flusser]] acht het het waarschijnlijkst dat zijn terechtstelling aan het kruis (de vorm van doodstraf voor niet-Romeinen) buiten de stadsmuur in het jaar 30 is voltrokken.<ref>Jezus, een joodse visie, David Flusser, (Folkertsma stichting voor Talmudica), Boekencentrum Zoetermeer, 2e druk, 2001, blzp.&nbsp;26</ref>

In 637 gaf patriarch [[Sophronius]] de stad, na de [[Slag bij de Jarmuk]], over aan de Arabieren onder leiding van [[kalief]] [[Omar ibn al-Chattab|Omar]]. In het [[Arabisch]] werd de stad bekend als Al-Qoeds (''de heilige (stad)'') en ook wel als ''Oeroesjalim'', wat wel wordt uitgelegd als ''stad van sjalim''. Het is voor de [[moslims]] een heilige stad, onder meer omdat volgens de islamitische godsdienst de profeet [[Mohammed]] -– in een wondere nachtreis -– er op [[Buraq]], een dier gelijkend op een ezel, vanuit Mekka naartoe is gereisd en vanaf de Tempelberg naar de hemelen is opgestegen. Een voetafdruk in de [[Rotskoepel]] (gebouwd 691-692) herinnert hieraan. De kalief liet Joden, die verbannen waren onder de Byzantijnen, terugkeren. Onder druk van patriarch Sophronius werd het aantal beperkt tot 70 families. In het jaar 660 werd begonnen met de bouw van de [[Al-Aqsamoskee]].

De joodse en christelijke gemeenschappen genoten in de [[islamitische wereld]] een hoge mate van zelfstandigheid. Tijdens het [[kalifaat van de Abbasiden]] had iedere groep een officiële vertegenwoordiger aan het hof van de kalief. Later holde het gezag van de kalief uit en boette ook het prestige van deze hoogwaardigheidsbekleders in. Iedere religieuze groep behield zijn eigen rechters die problemen binnen de gemeenschap zelf oploste.<ref>''In het huis van de islam'', Henk Driessen (redactie), Camilla Adang, Uitgeverij SUN, tweede druk november 2001, {{ISBN|9061686067}}, p. &nbsp;233</ref>

Belangrijk voor de Joden was dat de Turken vrij tolerant waren. Veel joodse vluchtelingen, uit de Spaanse gebieden verdreven door de [[Inquisitie]], vestigden zich in het Ottomaanse Rijk, waaronder ook Jeruzalem.<ref>''In het huis van de islam'', Henk Driessen (redactie), Camilla Adang, Uitgeverij SUN, tweede druk november 2001, {{ISBN|9061686067}}, p. &nbsp;238</ref> In 1860 werd de eerste [[Joden|Joodse]] wijk, Mishkenot Sha'ananim, gebouwd buiten de muren van de oude stad. Synagogen werden gebouwd, zoals de [[Hurva-synagoge]] in [[1864]] en de [[Tiferet Jisrael-synagoge]] in [[1872]].

Tijdens de [[Eerste Wereldoorlog]], in december [[1917]], veroverden Britse troepen Jeruzalem op de [[Turkije|Turken]]. Tot september [[1922]] bleef Jeruzalem en de rest van Palestina onder Brits militair bestuur. Door de [[Volkerenbond]] werd in [[1922]] het [[Mandaatgebied|mandaat]] aan de Britten gegeven om Palestina te besturen en de lokale bevolking voor te bereiden op zelfstandigheid. In dit mandaat werd ook de [[Balfour-verklaring]] opgenomen waarin de Britse overheid steun beloofde bij het oprichten van een Joods nationaal tehuis in Palestina. Dit was tegen de wil van het Arabische deel van de bevolking<ref>Hurewitz, Doc. No. 27, Resolution of the General Syrian Congress at Damascus, 2 juli 1919, p. &nbsp;62-63</ref><ref>{{aut|[[Maxime Rodinson|Rodinson, Maxime]]}}, ''Israel and the Arabs'', second edition, Pelican Books 1982, p. &nbsp;319</ref> die hier verschillende keren tegen in opstand kwam, en wat culmineerde in de [[Arabisch-Palestijnse opstand]] die het land van 1936 tot 1939 in zijn greep hield.

==== 1948 - 19671948–1967 ====

Tijdens de [[Zesdaagse Oorlog]] van juni 1967 veroverde Israël dit [[Oost-Jeruzalem]] op Jordanië en annexeerde de Oude Stad en een gebied eromheen. Dit gebied werd samengevoegd onder één Israëlische gemeente en de muren en hekken werden neergehaald.<ref>[https://web.archive.org/web/20160103234531/http://www.ochaopt.org/documents/ocha_opt_jerusalem_report_2011_03_23_web_english.pdf Jeruzalem Rapport, MAPS p.&nbsp;9 Changing Boundaries of Jerusalem] OCHA, maart 2011</ref>

Door vernieuwing van het vervoerssysteem in de stad -– zowel autowegen als openbaar vervoer -– hoopte de stad de verkeersopstoppingen in te dammen. Een in 2011 geopende [[Sneltram van Jeruzalem|lightrail]] ging zuidwestelijk Jeruzalem met het noordoosten verbinden. Het centrum met [[Pisgat Ze'ev]] (illegale nederzetting volgens het I.R. ). De Franse bedrijven [[Veolia Transport|Veolia]] en [[Alstom]] werkten er aan mee.<ref>[https://web.archive.org/web/20160529034556/http://jaffadok.nl/ zie]</ref> Nieuwe snelwegen werden aangelegd en stedelijke wegen en kruisingen vernieuwd en uitgebreid. Er kwam een hogesnelheidsspoorlijn van [[Tel Aviv]] naar Jeruzalem.

In 2010 werd door het 'Jerusalem District Planning and Building Committee' een ongekend plan aangenomen, het 'Jeruzalem Masterplan 2020'<ref>[http://www.palestinechronicle.com/israels-jerusalem-master-plan-2020/?print=pdf Israëls Jeruzalem Masterplan 2020]</ref> een voortzetting van wat [[David Ben Goerion]] als volgt onder woorden bracht: ''"we must bring Jews to eastern Jerusalem at any cost. We must settle tens of thousands of Jews in a brief time. Jews will agree to settle in eastern Jerusalem even in shacks. We cannot await the construction of orderly neighborhoods. The essential thing is that Jews will be there."''. Dit plan beoogt de uitbreiding van de Joodse wijken in [[Oost-Jeruzalem]] met bebouwing op voornamelijk Palestijns privé bezitprivébezit.

Op 4 mei 2018 werd de [[Ronde van Italië 2018/Eerste etappe|eerste etappe]] van de [[Ronde van Italië 2018]] verreden in Jeruzalem. Het was de eerste keer dat een ''[[Grote Ronde]]'' buiten Europa startte<ref>[https://nos.nl/artikel/2192882-giro-zet-in-2018-definitief-stap-buiten-europa-start-in-israel.html Giro zet in 2018 definitief stap buiten Europa: start in Israël - NOS.nl, 14 september 2017].</ref> en was tevens de aftrap voor de zeventigste verjaardag van de staat met allerlei festiviteiten en sportactiviteiten.<ref>[https://nos.nl/artikel/2187027-giro-2018-start-met-proloog-in-jeruzalem.html 'Giro 2018 start met proloog in Jeruzalem'] NOS, 8 augustus 2017</ref> De eerste etappe werd gewonnen door Nederlander [[Tom Dumoulin]].