Vulpen: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
→Geschiedenis: Wereldoorlogen komen niet dikwijls; 2 graden Wereldoorlog? welk land? wat is een "nib"? |
k Invulling parameters sjabloon |
||
Regel 14:
Er bestaan veel merken vulpennen. Bekende merken zijn:
{{Kolommen3
| Kolom1=
* [[Aurora (vulpen)|Aurora]]
* [[Bruynzeel-Sakura|Bruynzeel]]
Regel 25:
* [[Dunhill]]
* [[Graf von Faber-Castell]]
| Kolom2=
* [[Kaweco]]
* [[Lamy (vulpen)|Lamy]]
Regel 35:
* [[Pilot (vulpen)|Pilot]]
* [[Urso Luxury]]
| Kolom3=
* [[Rotring]]
* [[Sailor (pen)|Sailor]]
Regel 41:
* [[A.G. Spalding]]
* [[St-Dupont]]
* [[Stipula]]
* [[Visconti (bedrijf)|Visconti]]
* [[Lewis Waterman|Waterman]]
Regel 56:
Vanaf [[1880]] begon men vulpennen in grote hoeveelheden te produceren. Waterman en Wirt waren de belangrijkste producenten in de VS. Waterman vond in [[1884]] een toevoersysteem uit met drie groeven (de zogenaamde Three Fissure Feed) dat hij patenteerde. Dit concept, op basis van capillaire werking, zorgde ervoor dat de inkt continu en zonder onderbrekingen naar de penpunt kon vloeien, zonder te lekken en zonder dat de punt continu in de inkt gedoopt hoefde te worden. Zijn "The Ideal Pen Company" werd vier jaar later omgedoopt in "The L.E. Waterman Company".
Tijdens de Bezettingsjaren van de 2e Wereldoorlog eiste de bezetter al het goud in het land{{Bron?|welk(e) land(en)?|2018|08|08}} op. Daar de nib van de vulpen tijdens het interbellum uit goud werd vervaardigd moesten deze er aan geloven. Zo raakte de duurdere vulpen in onbruik. Maar [[Val Saint Lambert]] had er iets op bedacht, namelijk een kristallen nib. Deze bestond uit hoogwaardig kristal en had in het midden van de nib een toevoersleuf voor de inkt die draaisgewijs naar beneden loopt, zodat de inkt gelijkmatig naar buiten komt om te schrijven. Ondanks het dure materiaal en de technische bewerkingen sneuvelden deze poreuze nibben ook met de tijd.
Vulpennen werden gevuld door de inkthouder open te schroeven en de inkt erin te druppelen. Dit was een langzaam proces, dat bovendien vaak tot geknoei en vieze handen leidde. Ook lekten de vulpennen vaak in hun dop, of op het punt waar de [[inkthouder]] open werd geschroefd. Men begon te zoeken naar een gemakkelijke manier om de pennen te vullen en een manier om het lekken (kladden) op te lossen. In 1927 vond Perraud, een Franse onderzoeker, de glazen inktpatroon uit (gepatenteerd in 1936). Het meest succesvol was het vulsysteem van Conklin, gevolgd door het draaivulsysteem van Waterman. De beste vernieuwingen kwamen echter van Sheaffer en Parker. Een meer recente innovatie is het systeem met dubbel inktreservoir van Visconti. Het afsluitbare tweede reservoir zorgt ervoor dat de pen zelfs bij vliegreizen - ondanks veranderende luchtdrukken - niet lekt.
| |||