Snaar (muziek): verschil tussen versies

Door een trillende snaar in een knoop van een van de harmonischen te dempen, worden bepaalde harmonischen uitgedoofd. De resterende harmonischen zijn dan eigenlijk harmonischen van een trilling met een hogere frequentie. De toepassing hiervan in de muziek wordt [[flageolet (speelwijze)|flageolet]] genoemd.

 

Analoog aan deze kennis ontwikkelde, volgens de legende, de Griekse filosoof [[Pythagoras]] aan de hand van experimenten op een [[monochord]], een instrumentje met een [[3e brug|beweegbare kam]], een toonverhouding die bekendstaat als de [[stemming van Pythagoras]]. Bij deze stemming maakt hij gebruik van het lineaire verband tussen de snaarlengte en de consonantie van de eerste vier harmonischen. Door dit verband onderling te extrapoleren ontwikkelde hij een toonladder van acht tonen, waarvan de tonen onderling op een paar uitzonderingen na een volkomen [[consonantie|consonante]] verhouding hadden. Door nog verder door te extrapoleren ontwikkelde hij een 12-toonssysteem, met echter één knelpunt, de valse [[wolfskwint]]. De tonen uit die ladder vormden de basis van de latere westerse toonladders en bevatten reeds het octaaf, 1:2, de reine [[kwint]], 2:3 de reine [[Kwart (muziek)|kwart]] 3:4 en de reine [[secunde]] 8:9 en enkele andere verhoudingen die net iets afwijken van de [[reine stemming]]; de pythagoriaanse grote terts 243:256, de pythagoriaanse grote [[Sext (muziek)|sext]] 16:27 en de pythagoriaanse grote [[septiem]] 128:243. Uit de getallen van de laatste drie tonen is al eenvoudig te herleiden dat dit geen consonante tonen in relatie tot de grondtoon zijn. Deze verhoudingen hebben echter wel een consonantieverhouding tot andere tonen uit de reeks.

[[Bestand:Epiphone_les_Paul_custom_08.jpg|thumb|left|Een gitaar met 6 snaren|250px]]