Toonhoogte: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Wijzigingen door 81.164.72.23 (Overleg) hersteld tot de laatste versie door JanCK Fietser
Madyno (overleg | bijdragen)
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 1:
'''Toonhoogte''' is deeen ervarenkenmerkende ''hoogte''eigenschap van een [[toon (muziek)|toon]]. Vaak, isdie er eenin directe relatie staat met het waargenomen [[spectrum]] van het [[geluid]]. Invan datde gevalklinkende wordttoon. deDe '''toonhoogte''' wordt weergegeven door het aantal [[trilling]]en per seconde, de [[frequentie]], van de [[grondtoon (natuurkunde)|grondtoon]] in het spectrum, uitgedrukt in Hz ([[Hertz (eenheid)|hertz]]).<ref>Hoewel het woord ''hoogte'' suggereert dat het om een visueel concept gaat, is de term in [[geschiedenis|historische]] zin afgeleid van het [[Oudgrieks]]e woord voor ''de hoogte van de [[mechanische spanning|spanning]] van een [[snaar (muziek)|snaar]]''.</ref>
 
In [[muzieknotatie]] wordt de hoogte van een toon aangegeven door de plaats van de betrokken [[muzieknoot|noot]] op de [[notenbalk]]; hoe hoger de toon hoe hoger de noot op de balk genoteerd wordt (slechts afhankelijk van de [[sleutel (muziek)|muzieksleutel]]). De toonhoogte van de a', de [[kamertoon]] (a-eengestreept), is (tegenwoordig) gestandaardiseerd op 440 hertz. De frequenties van de tonen hangen af van de gebruikte stemming, zoals aangegeven in onderstaande tabel. Een [[Piano (instrument)|piano]] is gebruikelijk gestemd in de [[gelijkzwevende stemming]], een viool als solo-instrument in de [[reine stemming]] (natuurlijk).