Versie van 5 jun 2013 18:45 bewerken Ikkenickdanniet (overleg \| bijdragen) uitgebreid bevestigde gebruikers 44.016 bewerkingen Mijlen zijn geen kilometers ← Oudere bewerking		Versie van 16 dec 2013 02:11 bewerken ongedaan maken RomaineBot (overleg \| bijdragen) bots, Uitgezonderden van IP-adresblokkades 1.631.782 bewerkingen k Schrijfwijze Nieuwere bewerking →
Regel 16: ==Geschiedenis== Dhofar stond al vroeg bekend als producent en exporteur van [[wierook]]. Het kostbare wierookhars werd geëxporteerd naar Rome, [[Griekenland]], [[India]] en [[China]]. In de 6e eeuw werd de Dhofar veroverd door de [[~~Sassanieden~~Sassaniden]] en dit was gelijk een keerpunt in de wierookhandel. De export daalde en de welvaart nam af. Er waren in de daarop volgende eeuwen contacten met Noord-Oman maar pas in 1879 werd Dhofar definitief door de noord-Omani geannexeerd. Dhofar lag geïsoleerd, ver van het machtscentrum en was daarom op zichzelf aangewezen. Vanaf 1958 verbleef de Sultan [[Said Bin Taimoer van Muscate\|Said Bin Taimur]] meer in [[Salalah]] dan in [[Masqat]], maar Dhofar heeft hier niet van geprofiteerd. Dhofar was een opstandige provincie in de recente historie. Medio 20e eeuw was in de meest zuidelijk provincie een bevrijdingsfront actief. Dit front was een verzameling van verschillende [[Marxisme-leninisme\|marxistisch-leninistisch]] geïnspireerde groeperingen. Het doel was Dhofar af te scheiden van de rest van Oman. Sultan [[Said Bin Taimoer van Muscate\|Said Bin Taimur]] deed volgens het front te weinig voor de ontwikkeling van het gebied en was corrupt. In het begin was het front succesvol en slaagde erin de provincie grotendeels te beheersen. Ze kregen hierbij steun uit de buurlanden [[Saoedi-Arabië]] en [[Jemen]] en van [[Sovjet-Unie\|Russische]] en [[Volksrepubliek China\|Chinese]] adviseurs. In 1970 werd de sultan door zijn zoon, sultan [[Qaboes bin Said Al Said]], afgezet. Met hulp van het Britse leger slaagde de jonge sultan erin de opmars van het front te stoppen. In 1971 trok het Britse leger zich terug en namen [[Iran\|Iraanse]] officieren de strijd over. In oktober 1975 was de strijd teneinde en kon de sultan zijn gezag vestigen in de hoofdstad van Dhofar, [[Salalah]]. De oud strijders van het front kregen een [[amnestie]]regeling waarvan velen gebruikt hebben gemaakt<ref>''Pieter Verlinden'', Oman en de emiraten aan de Golf, Landenreeks Koninklijk Instituut voor de Tropen, 2000, ISBN: 90-6832-381-4, pagina 10-11</ref>. ==Indeling== Het gouvernement omvat de volgende districten (''wilayat'') en hun aantal inwoners in 2010: Al Mazyunah 8.039 Dalkut 2.809 Mirbat 13.919 Muqshin 1.069 Rakhyut 4.501 Sadah 6.384 Salalah 172.570 Shalim Wa Juzur & Al Hallaniyat 8.697 Taqah 18.218 Thumrayt 13.523 {{Appendix\|2= Regel 37: }} {{Navigatie deelgebieden Oman}} {{Beginnetje\|landen & volken\|land=Oman\|2=2009\|3=01\|4=11}}▼ {{Coor title dm\|18\|00\|N\|54\|00\|E\|type:adm1st}} ▲{{Beginnetje\|landen & volken\|land=Oman\|2=2009\|3=01\|4=11}} [[Categorie:Gouvernement van Oman]]

Dhofar: verschil tussen versies