Slechtvalk
Zie Slechtvalk (doorverwijspagina) voor andere betekenissen van Slechtvalk.
De slechtvalk (Falco peregrinus) behoort tot de grootste valken.
| Slechtvalk IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2021) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Falco peregrinus Tunstall, 1771 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Verspreidingsgebied van de slechtvalk ■ broedgebied (geel)
■ permanent leefgebied (groen)
■ trekgebied (lichtblauw)
■ overwinteringsgebied (donkerblauw)
| |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Slechtvalk op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Naam Bewerken
De Latijnse naam van de vogel geeft aan dat het een reiziger ofwel trekker is. Het woorddeel 'slecht' in de Nederlandse naam wordt door etymologen beschouwd als een oude vorm van 'gewoon, eenvoudig'. Andere etymologen brengen het in verband met 'slechten' in de betekenis van neerhalen of slaan.[2]
Kenmerken Bewerken
De slechtvalk is een forse valk met een gemiddelde grootte van 43 cm en heeft een lichte onderkant met dwarsbanden en een donkergrijze rug. Er is een brede, zwarte baardstreep. Bij de ondersoort F. peregrinus peregrinus is de rug donkergrijs en de onderdelen zijn crèmekleurig met donkere vlekken, wangen zijn wit en de donkere baardstreep (typisch voor alle valkachtigen) is duidelijk zichtbaar. De poten zijn geel, de snavel blauw-zwart en reeds vanaf de snavelbasis gekromd. De juvenielen zijn voor ze de kleuren van de volwassen vogels aannemen bruin. Verschillende lichte variaties kunnen optreden bij de 19 verschillende ondersoorten. Zoals bij de meeste roofvogels is het vrouwtje aanmerkelijk groter en zwaarder dan het mannetje, dit kan oplopen tot 30%.
Fysieke kenmerken Bewerken
| Mannetje | Vrouwtje | |
|---|---|---|
| Totale lengte | 34 – 50 cm | 46 – 54 cm |
| Spanwijdte | 90 – 100 cm | 104 – 113 cm |
| Gewicht | 600 - 750 g | 900 - 1300 g |
Leefwijze Bewerken
Prooidieren kunnen elk vliegend dier zijn, zoals vogels als leeuweriken, steltlopers en duiven, tot vleermuizen. Slechtvalken jagen vaak in paartjes. De ene slechtvalk is de achtervolger, terwijl de andere zich hoog in de lucht klaar houdt om zich op de prooi te storten.[3] De prooi wordt in een snelle duikvlucht geslagen en is meestal op slag dood. Soms worden ook dieren die op de grond leven gegrepen. De valk komt voor over de hele wereld (zie kaartje) en er worden 19 ondersoorten onderscheiden.
Voortplanting Bewerken
Eind maart worden er 3 tot 4 eieren met donkerbruine vlekken gelegd, of uitzonderlijk 5. Genesteld wordt in hoge naaldbomen, op rotsen, op hoge gebouwen en soms ook op de grond. Meestal broedt het wijfje de eieren uit, wanneer ze op zoek gaat naar eten lost het mannetje haar af. Na 32 dagen komen de eieren uit. Na 3 weken hebben de jongen een verenkleed en beginnen ze hun vliegspieren te oefenen. Zes weken na het uitkomen kunnen ze vliegen. Na 2 tot 3 maanden zijn de jongen volledig zelfstandig en trekken ze uit het leefgebied van hun ouders weg.[3]
Snelheid Bewerken
De slechtvalk is de snelst vliegende vogel met een snelheid van 349 km/u in een duikvlucht van 45°.[4] Inmiddels zijn er metingen gedaan bij een afgerichte slechtvalk die wijzen op een nog hogere duiksnelheid, 389 km/u.[5] Hiermee is de slechtvalk ook het snelste dier ter wereld.
Verspreiding en leefgebied Bewerken
De slechtvalk bewoont vooral kliffen en ravijnen, maar ook hoge gebouwen. De soort is een bewoner van open, afwisselende landschappen, met relatief weinig bebossing. 's Winters komt de vogel voor langs kusten en in moerassen, soms zelfs op kerktorens in dorpen en steden.
Voorkomen in Nederland en België Bewerken
In de jaren 1960 nam de soort in West-Europa sterk af als gevolg van de verspreiding van het insecticide DDT in het leefmilieu. Sinds het verbod op gechloreerde koolwaterstoffen als insecticiden en een wettelijke bescherming in verschillende landen is de vogel aan een opmars bezig. Ook in Nederland en België is de soort een meer algemene verschijning geworden.
Tussen 1900 en 1990 waren er slechts 13 broedgevallen bekend in Nederland.[6] Sinds 1990 stijgt dit aantal snel, de vogel broedt nu onder andere in speciale nestkasten, hoog op elektriciteitscentrales. Volgens SOVON nam het aantal broedparen in de periode 1990-2015 toe van 1 tot meer dan 150 en broeden nu in alle Nederlandse provincies slechtvalken.[7] In Vlaanderen waren in 2007 50 broedparen die 90 jongen groot brachten.[bron?]
De soort is in 2004 nog als gevoelig op de Nederlandse rode lijst gezet, maar hij staat niet op de rode lijst in Vlaanderen.
Ondersoorten Bewerken
- F. p. tundrius: van Alaska tot Groenland.
- F. p. pealei: van de Aleoeten tot zuidelijk Alaska en zuidwestelijk Canada.
- F. p. anatum: van Noord-Amerika (zuidelijk van de toendra) tot noordelijk Mexico.
- F. p. cassini: westelijk Zuid-Amerika (van Colombia tot Tierra del Fuego) en de Falklandeilanden.
- F. p. peregrinus: noordelijk Eurazië (zuidelijk van de toendra).
- F. p. calidus: van Lapland tot noordoostelijk Siberië.
- F. p. japonensis: van noordoostelijk Siberië tot Japan.
- F. p. brookei: van het mediterraan gebied tot de Kaukasus en noordelijk Iran.
- F. p. peregrinator: van Pakistan, India en Sri Lanka tot zuidelijk en oostelijk China.
- F. p. furuitii: Bonin-eilanden.
- F. p. madens: Kaapverdië.
- F. p. minor: Marokko, Mauritanië, Afrika bezuiden de Sahara.
- F. p. radama: Madagaskar en de Comoren.
- F. p. ernesti: de Filipijnen, Indonesië, Nieuw-Guinea en de Bismarck-archipel.
- F. p. macropus: Australië.
- F. p. nesiotes: de Salomonseilanden, Vanuatu, Nieuw-Caledonië en Fiji.
- F. p. babylonicus (Barbarijse valk) (Oost-Iran tot Mongolië en in Pakistan)
- F. p. pelegrinoides (Barbarijse valk) (Canarische eilanden, Noord-Afrika, Arabisch schiereiland en Zuidwest-Iran)
Trivia Bewerken
In de Raveleijn-boeken van Paul van Loon heet de slechterik Falco Peregrinus. Dit is gebaseerd op de Latijnse naam voor deze vogel.
Externe links Bewerken
- SoortenBank.nl beschrijving, afbeeldingen en geluid
- Kaarten met waarnemingen:
- Slechtvalk Falco peregrinus in Onze vogels in huis en tuin (deel 2) van J.G. Keulemans (1873) op de
Nederlandstalige Wikisource (Keulemans spreekt van “de valk” Falco communis).
Bronnen, noten en/of referenties
|