Molleboon
De molleboon (Vicia faba L. subsp. equina Perj.) is een ondersoort van de tuinboon en staat in Nederland bekend als een typisch Groningse lekkernij, hoewel deze ook in delen van Azië wordt gegeten.
| Molleboon | |||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg)
| |||||||||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| Ondersoort | |||||||||||||||||||||||
| Vicia faba subsp. equina Perj. | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Gebruik bewerken
Een molleboon is een geroosterde paardenboon (een soort tuinboon). Het roosteren gebeurde op twee manieren:
- De bonen werden geroosterd in een mol, een soort wok. Dat van oudsher een wok of wadjan werd gebruikt voor het maken van mollebonen is niet zo vreemd, want waarschijnlijk kwam het recept uit voormalig Nederlands-Indië.
- De bakker liet de bonen in de oven naast het brood meebakken. Dit is te vergelijken met het roosteren van pinda's.
Mollebonen hebben een licht zoete smaak. Tegenwoordig worden ze vooral in Groningen (stad en land) weer meer verkocht, onder andere bij lokale slagers of notenwinkels en bij de Groningse VVV's. Ook bij de winkel van Het Groninger Landschap en bij enkele Groninger borgen worden ze nog verkocht, passend bij de entourage van de borg. Buiten Groningen zijn ze in elk geval te koop op het Diengplateau in de buurt van Wonosobo (Midden-Java) waar ze worden aangeprezen als een typisch plaatselijk lekkernij. Ook in delen van China worden mollebonen als lekkernij gegeten.[1] Ook zijn ze verkrijgbaar in het Vestingstadje Bourtange en in het Nederlands Openluchtmuseum te Arnhem. Het openlucht museum " Het Hogeland" in Groningen verkoopt niet alleen de Molleboon maar vertelt ook het verhaal van het Groninger platteland.
Stadjers bewerken
De stadjers (inwoners van de stad Groningen) worden ook wel "mollebonen" genoemd. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de gewoonte om de zgn. 'keuzeheren' met behulp van bonen te kiezen. Jaarlijks moesten de vertegenwoordigers van de kluften (stadswijken) blindelings een boon uit een zakje halen. Wie een witte boon pakte, mocht dat jaar optreden als kiesman voor de leden van het stadsbestuur; een zwarte boon was een niet. Het Groninger Museum heeft nog enkele in aardewerk nagemaakte bonen.
Externe link bewerken
| Bronnen, noten en/of referenties |