Kortstaartleguanen
Kortstaartleguanen[1] (Stenocercus) zijn een geslacht van hagedissen uit de familie kielstaartleguaanachtigen (Tropiduridae).
Kortstaartleguanen | |||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() | |||||||||||||||
Stenocercus lache | |||||||||||||||
Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Geslacht | |||||||||||||||
Stenocercus Duméril & Bibron, 1837 | |||||||||||||||
Afbeeldingen op ![]() | |||||||||||||||
Kortstaartleguanen op ![]() | |||||||||||||||
|
Naam en indeling
bewerkenDe wetenschappelijke naam van de groep werd voor het eerst voorgesteld door André Marie Constant Duméril en Gabriel Bibron in 1837.
Er zijn 68 soorten, inclusief de pas in 2016 beschreven soort Stenocercus omari.
Uiterlijke kenmerken
bewerkenKortstaartleguanen danken hun Nederlandstalige naam aan de relatief korte staart die voorzien is van ringen van stekelige schubben. Het zijn echter niet de enige kielstaartleguanen met een korte staart, ze zijn daarom moeilijk te onderscheiden van sommige aardleguanen uit het geslacht Liolaemus.[1]
Verspreiding en habitat
bewerkenDe soorten leven in delen van noordelijk Zuid-Amerika en leven in de landen Argentinië, Brazilië, Colombia, Ecuador, Peru, Uruguay en Venezuela.[2]
De habitat bestaat uit tropische en subtropische bossen.
Beschermingsstatus
bewerkenDoor de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan 50 soorten een beschermingsstatus toegewezen. Vijfendertig soorten worden beschouwd als 'veilig' (Least Concern of LC), drie als 'kwetsbaar' (Vulnerable of VU), vijf als 'onzeker' (Data Deficient of DD), vier soorten als 'gevoelig' (Near Threatened of NT) en twee als 'bedreigd' (Endangered of EN). De soort Stenocercus haenschi ten slotte wordt gezien als 'ernstig bedreigd' (Critically Endangered of CR).[3]
Soorten
bewerkenHet geslacht omvat de volgende soorten, met de auteur en het verspreidingsgebied.
Bronvermelding
bewerkenReferenties
- ↑ a b Bernhard Grzimek (1971). Het Leven Der Dieren Deel VI: Reptielen. Kindler Verlag AG, Pagina 224. ISBN 90 274 8626 3.
- ↑ Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Stenocercus. Gearchiveerd op 2 september 2023.
- ↑ International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - Red List, Stenocercus - IUCN Red List.
Bronnen
- (en) – Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database - Stenocercus - Website Geconsulteerd 8 augustus 2019