Justine Braisaz-Bouchet

Justine Braisaz-Bouchet
Persoonlijke informatie
Volledige naam	Justine Braisaz-Bouchet
Geboortedatum	4 juli 1996
Geboorteplaats	Albertville
Nationaliteit	Frankrijk
Lengte	1,73 m
Sportieve informatie
Discipline	Biatlon
Club	Club des Sports Les Saisies
Olympische Spelen	2018, 2022
Debuut	2014
Medailles
Olympische Winterspelen
Portaal	Sport

Justine Braisaz-Bouchet (Albertville, 4 juli 1996) is een Franse biatlete. Ze nam deel aan de Olympisch Winterspelen 2018 in Pyeongchang en aan de Olympische Winterspelen 2022 in Peking, waar ze Olympisch kampioen in de 12,5 km massastart werd.

Carrière bewerken

Bij haar wereldbekerdebuut, in december 2014 in Hochfilzen, scoorde Braisaz direct wereldbekerpunten. Op de wereldkampioenschappen biatlon 2015 in Kontiolahti eindigde ze als 34e op zowel de 15 kilometer individueel als de 7,5 kilometer sprint, op de 10 kilometer achtervolging eindigde ze op de 35e plaats. Samen met Anaïs Bescond, Enora Latuillière en Marie Dorin Habert veroverde ze de zilveren medaille op de 4×6 kilometer estafette.

In Oslo nam de Française deel aan de wereldkampioenschappen biatlon 2016. Op dit toernooi eindigde ze als twaalfde op de 12,5 kilometer massastart, als zestiende op de 15 kilometer individueel, als 25e op de 7,5 kilometer sprint en als 22e op de 10 kilometer achtervolging. Op de 4×6 kilometer estafette legde ze samen met Anaïs Bescond, Anaïs Chevalier en Marie Dorin Habert beslag op de zilveren medaille. Op 25 januari 2016 won ze als deel van hetzelfde viertal haar eerste wereldbeker in team-verband. In maart 2016 behaalde Braisaz in Chanty-Mansiejsk haar eerste toptienklassering in een wereldbekerwedstrijd.

In december 2016 stond ze in Pokljuka voor de eerste maal in haar carrière op het podium van een wereldbekerwedstrijd. Een maand later op 17 januari 2017 won Braisaz haar eerste individuele wereldbeker, in Annecy-Le Grand-Bornand won ze de 12,5 km massastart. Op de wereldkampioenschappen biatlon 2017 in Hochfilzen eindigde de Française als vijfde op de 10 kilometer achtervolging, daarnaast eindigde ze als 48e op de 15 kilometer individueel en als 28e op zowel de 7,5 kilometer sprint als de 12,5 kilometer massastart. Samen met Anaïs Chevalier, Célia Aymonier en Marie Dorin Habert sleepte ze de bronzen medaille in de wacht op de 4×6 kilometer estafette. Aan het einde van het seizoen 2016/2017 behaalde Braisaz een 6de plaats in de wereldbeker eindklassering.

In 2018 nam ze deel aan de Olympische winterspelen in Pyeongchang. Ze won er samen met Anaïs Chevalier-Bouchet, Marie Dorin Habert en Anaïs Bescond een bronzen medaille in de 4×6 kilometer estafette.

Op de wereldkampioenschappen biatlon 2019 in Östersund behaalde Braisaz haar eerste individuele medaille op een WK met een derde plek in de 20 km individueel.

In het seizoen 2019/2020 won Braisaz haar 2de wereldbeker in een solo-onderdeel, met winst op de 15 km individueel in Östersund. Mede dankzij deze prestatie werd ze derde in het klassement voor die discipline dat seizoen en 9de in de overall wereldbeker.

Braisaz-Bouchet nam deel aan de Olympische winterspelen 2022 in Peking. Waar ze Olympisch kampioen werd in de 12,5 km massastart. In hetzelfde seizoen won ze daarbovenop ook nog twee wereldbeker manches. Mede dankzij deze zeges won ze de disciplinecup in de massastart en eindigde ze 8ste in de eindstand van de wereldbeker.

Voor aanvang van het seizoen 2022/2023 maakte Braisaz-Bouchet bekend dat ze zwanger was en daarom niet in actie zou komen.^[1]

Het seizoen 2023/2024 maakte Braisaz-Bouchet haar rentree op het hoogste niveau met een winst in de gemengde estafette in Östersund, de eerste competitie waarin ze deel nam sinds haar zwangerschap. Dit deed ze samen met Quentin Fillon Maillet, Émilien Jacquelin en Lou Jeanmonnot. Tijdens de 3de wereldbekermanche in Lenzerheide won ze zowel de sprint als de aansluitende achtervolging, waarmee ze voor het eerst in haar carrière twee competities kon winnen op eenzelfde manche. Een dag later won ze ook nog de massastart, waardoor ze drie zeges in vier dagen behaalde.

Resultaten bewerken

Olympische Winterspelen bewerken

Jaar	Plaats	Onderdeel
Jaar	Plaats	Individueel	Sprint	Achtervolging	Massastart	Estafette	Gemengde estafette
2018	Pyeongchang	55e	10e	34e	20e	3 ↑	–
2022	Peking	40e	48e	DNS	1 ↑	6e	–

Wereldkampioenschappen bewerken

Jaar	Plaats	Onderdeel
Jaar	Plaats	Individueel	Sprint	Achtervolging	Massastart	Estafette	Gemengde estafette	Single gemengde estafette
2015	Kontiolahti	34e	33e	34e	–	2	–
2016	Oslo Holmenkollen	16e	25e	22e	12e	2	–
2017	Hochfilzen	48e	28e	5e	28e	3	–
2019	Östersund	3	60e	DNS	15e	8e	–	–
2020	Antholz	19e	32e	37e	22e	14e	7e	–
2021	Pokljuka	63e	25e	30e	28e	–	–	–

Wereldkampioenschappen junioren bewerken

Jaar	Plaats	Onderdeel
Jaar	Plaats	Individueel	Sprint	Achtervolging	Estafette
2014	Presque Isle	29e	5e	15e	6e

Wereldbeker bewerken

Eindklasseringen

Seizoen	Algemeen	Individueel	Sprint	Achtervolging	Massastart
2014/2015	51e	61e	39e	57e	52e
2015/2016	21e	24e	17e	21e	31e
2016/2017	6e	15e	5e	6e	15e
2017/2018	17e	20e	13e	13e	20e
2018/2019	26e	15e	27e	36e	19e
2019/2020	9e	3	12e	9e	9e
2020/2021	15e	–	13e	15e	12e
2021/2022	8e	6e	12e	16e	1

Wereldbekerzeges

Nr.	Datum	Plaats	Onderdeel
Individueel
1.	17 januari 2017	Annecy-Le Grand-Bornand	12,5 km massastart
2.	5 december 2019	Östersund	15 km individueel
3.	21 januari 2022	Antholz	15 km individueel
4.	20 maart 2022	Oslo	12,5 km massastart
5.	14 december 2023	Lenzerheide	7,5 km sprint
6.	16 december 2023	Lenzerheide	10 km achtervolging
7.	17 december 2023	Lenzerheide	12,5 km massastart
Estafettes
1.	24 januari 2016	Antholz	4×6 km estafette
2.	7 januari 2018	Oberhof	4×6 km estafette
3.	2 december 2018	Pokljuka	Gemengde estafette
4.	19 januari 2019	Ruhpolding	4×6 km estafette
5.	25 januari 2020	Pokljuka	Gemengde estafette
6.	5 december 2021	Östersund	4×6 km estafette
7.	14 januari 2022	Ruhpolding	4×6 km estafette
8.	25 november 2023	Östersund	4×6 km gemengde estafette